บทที่ 5 : สาวงามเซียวเจียหยู - นาลันเหยียนหรัน

ตระกลูเซียว

“30 ปีในเหอตง 30 ปีในเหอซี อย่ารังแกเด็กคนชราและคนจน!”

ด้วยเสียงคำราม คนกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องโถงของตระกูลเซียวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“จื่อหยาน! หากไม่มีสัญญาณของฉัน เธอไม่สามารถทำอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

"ดีมาก!"

ทันทีที่ เกาฟาน เดินเข้ามาพร้อมกับ จื่อหยาน เขาเห็น นาลันเหยียนหรันโกรธและนำผู้คนออกมา

เหมือนหนังสือต้นฉบับ นาลันเหยียนหรัน นี้สวยจริงๆ!

เกาฟาน อดไม่ได้ที่จะแตะคางของเขาและจ้องมองไปที่ผู้คนมากมาย

ในเวลานี้ เกาฟาน เสื้อผ้าของเขาเก่ามากและเสื้อผ้าสีขาวดั้งเดิมของเขากลายเป็นสีเหลืองแดง ทำให้เขากลายเป็นขอทาน

ลูกหลานของตระกูลเซียวที่อยู่รอบตัวเขาก็ชี้มาที่เขาเช่นกัน

“นั่นมันเจ้าขยะเกาฟานไม่ใช่เหรอ?”

"ฮึ่ม! เขายังคงคิดว่าเมื่อห้าปีที่แล้ว เขาเป็นคนสนิดของนายน้อยอยู่จริงๆ เมื่อถูกจ้องมองจากผู้คนแบบนี้!"

“หรือว่า เกาฟาน ผู้นี้มาเพื่อหยุดการแต่งงานของนายน้อย!”

เซียวหนิงขมวดคิ้ว เกาฟาน ยังมีชีวิตอยู่เหมือนเดิม? ชายสองคนที่ส่งออกไปทำงานไม่สำเร็จหรือไม่?

“มองอะไร!” นาลันเหยียนหรัน พ่นลมหายใจออกมา เซียวหยานเพิ่งมาถึงหยุดพัก เขายังไม่หายเหนื่อยดี

ตอนนี้ฉันได้พบกับอีกคนที่ไม่มองดูสภาพของตัวเอง

เกาฟาน ยิ้มอย่างติดตลกที่มองไปที่ นาลันเหยียนหรัน โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า "สวยมาก!"

ทันใดนั้นความโกรธที่สะสมอยู่ในใจของ นาลันเหยียนหรัน ก็ระเบิดขึ้น ยกมือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของเกาฟาน

ทุกคนรู้สึกร้อนบนใบหน้าแทน เกาฟาน ฝ่ามือของ นาลันเหยียนหรัน ก็ถูกหยุดอยู่ห่างจากใบหน้าของ เกาฟานเพียง 10 ซม.

มือของ นาลันเหยียนหรัน ถูกคว้าโดย เกาฟาน ด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย

ความแข็งแกร่งของเขาเทียบเท่าจุดสูงสุดของปรมาจารย์การต่อสู้ นาลันเหยียนหรัน แน่นอนว่าไม่สามารถสร้างคลื่นลมต่อหน้าของ เกาฟาน ได้

ทุกคนตกใจ "ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในระดับสูงสุดของปรมาจารย์ เกาฟานจะสามารถหยุดเธอได้จริงหรือ"

เซียวหนิง ขมวดคิ้ว เกาฟาน ไม่ใช่ขยะงั้นเหรอ? มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?

"เกาฟาน อวดดี! ปล่อยมือแกส่ะ นั่นคือคุณหนูของ หยุนหลานจง! คุณกล้าดียังไงมารุกราน หยุนหลานจง! คุณกำลังพยายามผลักตระกูล เซียว ลงเหว!" ผู้อาวุโสคนที่สองตามมาติดๆ แสดงท่าทางดุร้าย

"ถูกต้อง! เกาฟาน ความทะเยอทะยานของของคุณ หัวใจของคุณช่างน่าละอาย!" เซียวหนิงเดินออกมาจากฝูงชนและมองไปที่เกาฟานอย่างเย็นชา "แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนในตระกูลของเรา หัวใจของเขาต้องแตกต่างออกไป!"

นาลันเหยียนหรัน ตกใจมาก ฝ่ามือของเธอถูกชายหนุ่มผมเงินคนนี้จับเอาไว้ ความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งมาก!

"คุณคือใคร?" นาลันเหยียนหรัน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เกาฟาน!” เขาไม่สนใจคนอื่นๆ ยังคงจ้องมองไปที่ นาลันเหยียนหรันโดยตรง

เกอเย่ ก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง และความขุ่นเคืองพลุ่งพล่านในฝ่ามือของเขา "ไอ้หนู เจ้ารู้ไหมว่าใครอยู่ข้างหน้าเจ้า"

“ฟานเอ๋อ อย่าหยาบคาย!” เซียวจ้านเดินออกมาจากฝูงชน

ใบหน้าซีดของ เซียวหยานเดินตามหลังเขามาอย่างใกล้ชิด เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บ

"ได้!" เกาฟาน พยักหน้าและถอยหลังไปสองก้าว

เขายังคงมองเหยียดหยาม เธอจ้องไปที่ นาลันเหยียนหรัน

เขาไม่ได้วางแผนที่จะกำจัดผู้หญิงที่มีความภาคภูมิใจคนนี้ในวันนี้ นาลันเหยียนหรัน ควรปล่อยให้ เซียวหยาน เป็นคนจัดการ

นาลันเหยียนหรัน เหลือบมองเกาฟานอย่างเย็นชา “ลุงเกอ ไปกันเถอะ!”

“ท่านผู้เฒ่าเซียว ลาก่อน!” เย่เกอ ดูโกรธเล็กน้อยและเดินออกไป

“พี่ฟาน เกิดอะไรขึ้นกับพี่” เซียวหยานถามพร้อมกับขมวดคิ้วหลังจากที่พวกเขาจากไป