บทที่ 10 : ข้าไม่ได้มาเพื่อหาหยกจักรพรรดิโบราณ ถู่เฉอ จริงๆ!

"พี่เซียวหยาน! แสงจันทร์คืนนี้สวยงามจริงๆ!"

เสียงของ ซุนเอ๋อ ดังขึ้น เกาฟาน ก็หยุดทันที!

ในเวลาเดียวกัน เขาก็พบเงามืดซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง นี่คือผู้ติดตามของ ซุนเอ๋อ, โต้วหวงหลิงหยิง

"ใช่! มันดึกแล้ว ซุนเอ๋อ เจ้าไม่กลับไปพักผ่อนเหรอ" เซียวหยานพูดเบาๆ ว่า "เธอมักจะวิ่งเข้ามาในบ้านของข้ากลางดึก คนอื่นจะเข้าใจผิดได้!"

"ฮิฮิ!" ซุนเอ๋อ ยิ้มและเปลี่ยนบรรยากาศ “เข้าใจผิดตรงไหน?ที่พูดคือความจริง!”

เซียวหยานยิ้มอย่างโง่เขลา แน่นอนว่าเขารู้ว่าซุนเอ๋อรู้สึกอย่างไรกับเขา "ช่วยไม่ได้จริงๆ!"

"ฮิฮิ!" เมื่อเห็นรอยยิ้มของเซียวหยาน ซุนเอ๋อ  ก็พูดขึ้นมาว่า "พี่เซียวหยาน! นาลันเหยียนหรัน จะต้องเสียใจและผู้ที่ดูถูกท่านจะต้องเสียใจ!"

เซียวหยานมองไปที่หญิงสาวผู้สง่างามท่ามกลางแสงจันทร์ตรงหน้าเขา และสวมกอดเธออย่างอ่อนโยน "ซุนเอ๋อ ขอบคุณ ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะแข็งแกร่งขึ้นตั้งแต่วันนี้!"

ร่างกายของ ซุนเอ๋อ สั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คาดคิดเลยว่า เซียวหยาน จะสวมกอดเธออย่างกะทันหันเช่นนี้

เธอรีบเอี้ยวตัวไปทางด้านหลังเพราะกลัวว่าคนในความมืดจะหนีไปหมด

ในเงาของกำแพง ร่างหนึ่งกำลังสั่น

"แม่นางหลิง นายของเจ้าบอกเจ้าว่าอย่าขยับ!" เกาฟาน นั่งยองๆข้างหญิงชราในชุดคลุมสีดำและยิ้ม

"เจ้า! เจ้าเป็นใคร?" หลิงหยิงมีความสยดสยองในดวงตาของเธอ

หญิงชราผู้หยิ่งยโสเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่รุ่นเยาว์คนนี้เข้ามาอยู่ใกล้เธอ

“ข้าชื่อเกาฟาน แต่เจ้าน่าจะรู้จะข้า ฉันเป็นคนดี!” เกาฟาน ขยิบตา

คนรับใช้และเหล่าผู้อาวุโสเชื่อว่าเจ้าเป็นคนเลว ? หลิงหยิงไม่กล้าคลายการป้องกัน เด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอช่างแปลกประหลาดจริงๆ

ภายนอกดูอ่อนเยาว์กว่าแต่ก่อน ดูอ่อนแอมาก จะเข้ามาโดยที่เธอไม่รู้สึกตัวได้อย่างไร?

"มันไม่ถูกต้องที่จะแอบดูคนอื่นเค้าคุยกัน ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าไม่ต้องกังวลอะไรในด้านนี้อีกต่อไป! ทำไมเจ้าถึงยังทำแบบนี้" เกาฟานดูเบื่อหน่าย คู่รักหนุ่มสาวพรอดรักกัน!"

หลิงหยิงไม่กล้าโจมตี เธอรู้สึกว่าคำพูดของเกาฟานดูมีเหตุผลอยู่บ้างในใจ ดังนั้นเธอจึงจากไปพร้อมกับเกาฟาน

เธอวางแผนที่จะกำจัด เกาฟาน ในที่ที่ไม่มีใครอยู่

เกาฟานที่อยู่ข้างหน้าเธอไม่ใช่ เกาฟานคนก่อนอย่างเห็นได้ชัด เป็นไปได้มากว่าอาจจะโดนสัตว์ประหลาดเฒ่าเข้ายึดร่างของ เกาฟาน และมาที่บ้านของตระกูลเซียว เพื่อหา "กุญแจ"!

หลังจากเปลี่ยนสถานที่แล้ว เกาฟาน ก็มั่นใจและสงบ "แม่เฒ่าหลิง อย่าคิดที่จะทำอะไรข้าเลย ท่านอ่อนแอเกินกว่าที่จะฆ่าข้าได้"

ตอนนี้สายเลือดนกฟินิกซ์ดำของ เกาฟาน ได้รับความสามารถการฟื้นฟูของ วูล์ฟเวอรีน ตราบใดที่เขาไม่ได้ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ มันสามารถซ่อมแซมได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อรวมกับความสามารถที่หลากหลายของสายเลือดแล้ว มีเพียงขอบเขตจักรพรรดิ เท่านัเนที่จะสามารถรับมือเขาได้

ดวงตาของหลิงหยิงเป็นประกาย เธอก็ยกมือขึ้นและโจมตี

ถูกแทง!

เสื้อผ้าบนหน้าอกของ เกาฟาน แตกเป็นเสี่ยงๆ และผิวหนังบนหน้าอกของเขาถูกปกคลุมไปด้วยรอยแตกของเปลวไฟภายใต้การโจมตีของ หลิงยิง รอยแตกกระจายอย่างรวดเร็วและกระจายออกไปบนแขนขาและบนใบหน้าของ เกาฟาน ทันที

อย่างไรก็ตาม รอยแตกก็หายอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาต่อมา และภายในเวลาไม่นาน อาการบาดเจ็บที่หน้าอกของ เกาฟาน ก็หายเป็นปกติเหมือนเดิม

ดวงตาของหลิงหยิงเบิกกว้าง ความแข็งแกร่งของเธออยู่ยงคงกระพันภายใต้ขอบเขตสวรรค์ แต่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอรับการโจมตีของเธอได้ อย่างไม่คาดฝัน!

"เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!" หลิงหยิงเบิกตากว้างและพึมพำในปาก

เกาฟาน มองไปที่หน้าอกที่หายเป็นปกติ เงยหน้าขึ้นและยิ้ม "แม่เฒ่าหลิง ท่านต้องจ่ายค่าเสื้อผ้าให้ข้า! 100 เหรียญทอง!"

หลิงหยิงเงียบไปชั่วขณะ หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง "เจ้าเป็นใครกันแน่"

"ฮ่าฮ่า!" เกาฟาน ยิ้มเล็กน้อย

ดวงตาของหลิงหยิงเศร้าหมอง "เจ้ามาที่บ้านตระกูลเซียวทำไม"

เกาฟาน ส่ายหัวและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "ข้าไม่ได้มาเพื่อหาหยกจักรพรรดิโบราณ ถู่เฉอ จริงๆ!"