ตอนที่ 23 ข้าจะไปที่แนวหน้า

ตอนที่ 23 ข้าจะไปที่แนวหน้า

ตระกูลเย่ของเมืองหนานอัน เรือนของแม่ทัพ

“ท่านแม่ ปล่อยข้า ปล่อยข้า! ราชโองการได้ออกมาแล้ว หากท่านยังขังข้าไว้ต่อไป นั่นเท่ากับเป็นการฝ่าฝืนคำสั่ง!” เย่ชิว ยังคงตะโกนอยู่ในห้องที่ล็อกของเขา

“ข้าทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่ให้เจ้าไปแนวหน้า อีกประเดี๋ยวข้าจะไปทูลขอพระองค์ ถ้าไม่ได้ ข้าจะไปสู้แทนเจ้า!” หยางเซิ่งหนาน แม่ของเย่ชิว กล่าวอย่างหนักแน่น

หลังจากที่ เย่ชิวกลับมาจากเมืองลั่วเหอ เมื่อสองวันก่อน เขาก็เอาแต่บ่นเกี่ยวกับการเข้านิกาย นิกายชิงหยุน

เขาอ้างว่านิกายเต็มไปด้วยเสือหมอบและมังกรซ่อน และพี่ชายคนโตของนิกายเป็นคนแรกในการจัดอันดับมังกรซ่อน หลี่หยู่

และ หลี่หยู่ได้ฆ่าบุตรปีศาจที่ทำลาย ศาลาวารีสวรรค์

พูดตามเหตุผลแล้ว เธอควรรู้จักบุคคลที่อยู่ในอันดับที่หนึ่งจากการจัดอันดับมังกรซ่อน

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเคยได้ยินเกี่ยวกับหลี่หยู่ และนิกายที่ไม่รู้จักมาก่อน

ลูกชายของเธอพบหลี่หยู่ ได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งแรกที่หลี่หยู่ ต้องการคือเงิน 1,000 ตำลึงเป็นค่าธรรมเนียมของเย่ชิว เย่ชิว สามารถเข้าสู่นิกายใดก็ได้ใน ราชวงศ์เซี่ยอันยิ่งใหญ่ โดยไม่ต้องเสียเงินไปกับความสามารถของเขา และเงิน 1,000 ตำลึงในคราวเดียวก็เป็นเพียงการปล้นในเวลากลางวัน

มันไร้สาระยิ่งกว่าที่ เย่ชิว อ้างว่า หลี่หยู่ได้ฆ่าบุตรปีศาจด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ถ้าศาลาวารีสวรรค์ ทั้งหมดไม่เหมาะกับบุตรปีศาจ เด็กอย่างหลี่หยู่จะฆ่าบุตรปีศาจโดยไม่ตั้งใจได้อย่างไร?

ดูเหมือนว่าเป็นการหลอกลวงอย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สัญญาณทุกชนิดชี้ให้เห็นถึงความเป็นไปได้ที่เย่ชิวจะได้พบกับคนต้มตุ๋น

เธอเชื่อว่าสิ่งที่เรียกว่าการฆ่าบุตรปีศาจนั้นเป็นเรื่องโกหกที่พวกเขาแต่งขึ้นหรือภาพลวงตาที่สร้างขึ้นจากกลอุบายของพวกเขา

กล่าวโดยสรุปคือมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้น หยางเซิ่งหนาน จึงขังเย่ชิว ไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เขาหลงทาง

อย่างไรก็ตาม โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นในภาคเหนือ เย่กู่เซิง น้องเขยของเธอเสียชีวิตในสนามรบในขณะที่ เย่กู่เซียง สามีของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส

ตระกูลเย่ ปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศกและความเศร้าโศกทันที

หยางเซิ่งหนาน ปล่อยให้เย่ชิวไปเยี่ยมพ่อของเขา และเขาหยุดพูดถึงการเข้าร่วมนิกายชิงหยุน

เธอคาดไม่ถึงว่าลูกของเธอจะบอกว่าจริงๆ แล้วเขาต้องการไปที่แนวหน้าเพื่อต่อสู้กับเผ่าราชาหมาป่า เพื่อล้างแค้นให้ลุงสามและพ่อของเขา

หยางเซิ่งหนาน ไม่ต้องการให้ลูกชายของเธอตายแบบนั้น เธอจึงขังเขาไว้อีกครั้ง

ด้วยความไม่เชื่อของเธอ จักรพรรดิมู่หรงซาง ได้ออกโองการให้ เย่ชิว ติดตามเย่กู่ซิงเพื่อปราบปรามกลุ่มราชาหมาป่า

ในความเห็นของ หยางเซิ่งหนาน นี่เป็นเพียงการส่งเย่ชิวไปตาย

แม้ว่า เย่ชิวจะอายุไม่มาก แต่เขาก็ไม่มีประสบการณ์ในสนามรบ การส่งเขาไปจัดการกับศัตรูที่อันตรายเช่นนี้ก็เท่ากับส่งเขาไปสู่ความตาย

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้บัญชาการสูงสุดจะต้องอยู่เบื้องหลังสิ่งนี้ โดยใช้โอกาสนี้เพื่อบ่อนทำลายตระกูล เย่ต่อไป

ท้ายที่สุด ผู้เชี่ยวชาญของตระกูลเย่ไม่ได้เป็นเพียงแม่ทัพในราชวงศ์เซี่ยผู้ยิ่งใหญ่

สาวกของตระกูลเย่ ที่ภักดีต่อจักรพรรดิ ถูกส่งไปยังสถานที่ที่อันตรายที่สุดทางตอนเหนือ ซึ่งพวกเขามีโอกาสรอดเพียงเล็กน้อย

สำหรับผู้ที่ติดตามผู้บัญชาการสูงสุดจ้าวชิว พวกเขาทั้งหมดไร้กังวล

หยางเซิ่งหนาน รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม แม้ว่าเธอจะต้องเสี่ยงที่จะทำให้จักรพรรดิโกรธ แต่เธอก็ต้องปกป้องลูกชายของเธอ

“แม่อย่าไป ขัดคำสั่งทหารไม่ได้ ท่านไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แม้ว่าจะทำเช่นนั้น ท่านมีแต่จะทำให้ฝ่าบาทเดือดดาล!” เย่ชิวตะโกน

หยางเซิ่งหนาน ไม่ตอบกลับ เธอออกจากที่ดินอย่างเด็ดเดี่ยวและมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง

เธอจะปกป้อง เย่ชิว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อย่างไรก็ตาม หยางเซิ่งหนานถูกไล่กลับโดยไม่ได้เห็นจักรพรรดิ

เธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับชะตากรรมนี้ และเธอก็ขอความช่วยเหลือผ่านสายสัมพันธ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอยังขอร้องเสนาบดีและรัชทายาท

อย่างไรก็ตาม นอกจากมู่หรงซิงเฉียว ก็ไม่มีใครเห็นด้วยที่จะช่วย

ในท้ายที่สุด แม้ว่า มู่หรงซิงเฉียว จะเข้าเฝ้าจักรพรรดิและขอร้องในนามของเย่ชิว แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร

ท้ายที่สุด มีคนสนใจในเรื่องนี้มากเกินไป เป็นเรื่องยากสำหรับมู่หรงซิงเฉียว ที่จะส่งผลกระทบต่อสิ่งใดด้วยตัวเอง

ชีวิตและความตายของเย่ชิว ดูไม่สำคัญในการแย่งชิงอำนาจครั้งนี้

ในความสิ้นหวังของเธอ หยางเซิ่งหนาน คิดถึงหลี่หยู่ ซึ่งน่าจะเป็นนักต้มตุ๋นที่เย่ชิวพูดถึง

คนจมน้ำก็เต็มใจที่จะดิ้นรนแม้ว่าเขาจะจับฟางได้

“ชิวเออร์ ในเมื่อหลี่หยู่ ที่เจ้าพูดถึงนั้นทรงพลังมาก ทำไมเจ้าไม่ตามหาเขาและขอความช่วยเหลือจากเขาล่ะ? เนื่องจากเขาสามารถฆ่าบุตรปีศาจได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาคงสามารถขับไล่ เผ่าราชาหมาป่าได้อย่างง่ายดาย!” หยางเซิ่งหนานกล่าว

เธอมีความคิดที่จะเสี่ยงดูแล้ว

การพยายามทำทุกอย่างดีกว่าการนั่งดู เย่ชิว ตายอย่างเปล่าประโยชน์ และมีบางอย่างบอกเธอว่า หลี่หยู่ อาจช่วยให้ลูกชายของเธอปลอดภัย

“ท่านแม่ ข้าจะขอความช่วยเหลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? เขาไม่มีหน้าที่หรือความรับผิดชอบที่จะต้องขับไล่เผ่าราชาหมาป่า ในที่สุดข้าก็ยังไม่ได้เป็นสมาชิกของนิกายชิงหยุน แล้วข้ามีคุณสมบัติอะไรถึงขอความช่วยเหลือจากเขา?!” เย่ชิวกล่าว

“ถ้าเขาแข็งแกร่งอย่างที่เจ้าพูดจริงๆ ก็ให้เขาพิสูจน์ดูสิ ถ้าเขาสามารถเอาชนะเผ่าราชาหมาป่า ได้ แม่จะอนุญาตให้เจ้าเข้าสู่ นิกายชิงหยุน เจ้าสามารถใช้เงินได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ แม้ว่ามันจะหมายถึงการล้มละลายของตระกูล!” หยางเซิ่งหนาน กล่าวอย่างหมดความอดทน เธอดูซีดเซียวในขณะนี้

เย่ชิว ไม่ตอบกลับ

เขารู้สึกว่า หลี่หยู่ สามารถเอาชนะเผ่าราชาหมาป่า ได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่หน้าที่ของเขา เขาไม่มีหน้าที่ต้องช่วยราชวงศ์เซี่ยผู้ยิ่งใหญ่ในการสะสางความยุ่งเหยิงของพวกเขา และเขาไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรกับตระกูลเย่

เย่ชิว รู้ว่าแม่ของเขากังวลมากเกินไปและเสียสติไปแล้ว และเขาเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น

เขาวางแผนที่จะอำลาหลี่หยู่ และอธิบายสถานการณ์ก่อนที่จะออกเดินทางไปแนวหน้า ผู้ชายต้องรักษาสัญญาของเขา และเขาจะจากไปโดยไม่พูดอะไรแบบนี้ไม่ได้

ตอนนี้แม่ของเขาจะปล่อยให้เขาไปหาหลี่หยู่ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถบอกความคิดของเขากับเธอได้

"ได้ครับ ข้าจะลองดู!” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เย่ชิว ก็พยักหน้าและพูด

วันต่อมา ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น เย่ชิว ก็ขี่อสูรวิญญาณที่บินได้ของเขาและบินไปยังจังหวัดชิง

เมื่อเขามาถึงภูเขาเก้าหางของเมืองลั่วเหอ ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

ในขณะนี้ กลุ่มช่างฝีมือกำลังขยายวิหารเต๋า

นอกเหนือจากห้องโถงใหญ่เดิมแล้ว ผนังและอาคารเกือบทั้งหมดของวิหารเต๋า ถูกสร้างขึ้นใหม่

ท้ายที่สุด หลี่หยู่ ต้องการสร้างนิกายที่สามารถรองรับคนได้หนึ่งพันคน ในเวลาเดียวกัน เขายังต้องพิจารณาการขยายตัวเพิ่มเติมหลังจากที่นิกายแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงแก้ไขแผนผังโดยรวมของนิกาย

แน่นอนแผนได้รับการออกแบบโดยช่างฝีมือมืออาชีพ สามารถตอบสนองความต้องการด้านการใช้งานในปัจจุบันและอำนวยความสะดวกในการขยายในอนาคต

ตามแผนปัจจุบัน สิ่งอำนวยความสะดวกของนิกายจะเสร็จสมบูรณ์โดยพื้นฐานแล้ว

ประตูห้องโถงนิกาย, จัตุรัส, หอระฆัง, ห้องโถงด้านหน้า, ห้องโถงใหญ่, ห้องโถงรองด้านตะวันออกและตะวันตก

โถงผู้นำนิกาย, โถงผู้อาวุโส, ห้องรับรู้เต๋า, ลานศิลปะการต่อสู้, ศาลาเล่นแร่แปรธาตุ, ศาลาการกลั่นโอสถ, ศาลาทักษะ และอื่น ๆ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของแผน

แม้แต่ประตูหน้าภูเขาที่เชิงเขาก็ยังได้รับการปรับปรุงใหม่

หลี่หยู่ ริเริ่มที่จะเปลี่ยนชื่อนิกายเป็นนิกายชิงหยุน

นิกายทั้งหมดจะขยายเป็นมากกว่าสิบเท่าของขนาดดั้งเดิม ซึ่งไม่ด้อยกว่ามาตรฐานของนิกายระดับกลางในราชวงศ์เซี่ยอันยิ่งใหญ่

แน่นอนว่ามันมีราคาแพง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ตั้งแต่ หลี่หยู่ปล้นโถงจูอี้

พร้อมกับหินวิญญาณหนึ่งหมื่นหกพันก้อนที่เขาได้รับจากการเดิมพัน มันก็เพียงพอแล้วที่จะสนับสนุนเขาในการสร้างนิกายที่เหมาะสม

ในขณะนี้ หลี่หยู่กำลังพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

เขาคิดเกี่ยวกับอนาคตของนิกายและวางแผนสำหรับอาหารค่ำ

“รุ่นพี่!” เย่ชิวขี่อสูรวิญญาณของเขาและบินไป

จากนั้นเขาก็กระโดดลงมาจากอากาศและร่อนลงอย่างมั่นคงต่อหน้า หลี่หยู่

หลี่หยู่ รู้สึกดีใจที่ได้เห็นเย่ชิวกลับมา เขาเกือบจะตะโกนว่า “เจ้าเอาเงินมาหรือเปล่า”