บทที่83
“ครั้ง... ครั้งเดียว!!” ดอรี่เบิกตากว้างเมื่อเขาเห็นรอนซัดโบรกี้จนกระเด็กในการโจมตีเดียว “เป็นไปได้ยังไง ชนะโบรกี้ได้ในการต่อยครั้งเดียวจริงเหรอ”
ไม่ไกลจากที่แห่งนั้น มิสเตอร์ทรีที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเพื่อดูแผนการของตัวเอง ตัวเขาเองก็เห็นว่ารอนซัดโบรกี้ด้วยหมัดเดียว ทันใดนั้นตัวของเขาก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ “หมอนั่น... แข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ ยักษ์ตัวใหญ่ขนาดนั้นน่ะนะ ใช้แค่การโจมตีเดียวเอง”
“ฉันบอกแล้ว!” มิสโกลเด้นวีคชำเลืองมองคู่หูของเธอ “แผนนี้ของนายไม่มีประโยชน์เลย”
“เป็นคนที่น่ากลัวมากจริง ๆ” มิสเตอร์ทรีสูดหายใจลึก “ดูเหมือนว่าพวกเราจะชนะเขายากมาก”
“ก็เขาเป็นคนที่เอาชนะมิฮอร์ค ตาเเหยี่ยวได้ไง”
“ไม่รู้ว่าบอสคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำให้คนแบบนี้เป็นศัตรูกับเราได้” มิสเตอร์ทรีหัวเราะกลบเกลื่อน “เขาส่งเรามาตามล่าเจ้าหญิงวีวีด้วย แถมตอนนี้เจ้าหญิงก็อยู่ในการคุ้มครองของหมอนั่น เราสองคนจะจัดการกันแค่สองคนได้จริงเหรอ?”
“หรือนายวางแผนที่จะถอย?” มิสโกลเด้นวีคมองไปที่มิสเตอร์ทรีอย่างไร้ความรู้สึก
“ฉัน... ฉันคิดจะหนีได้ยังไงกันล่ะ” มิสเตอร์ทรีร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
เรื่องหนี เธอจะพูดออกมาตรง ๆแบบนี้ได้ยังไงกัน ถ้าหากแผนเปิดเผย อย่างนั้นเราก็ซวยกันพอดีสิ
มิสโกลเด้นวีคขี้เกียจคุยกับมิสเตอร์ทรี เธอยกแก้วชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ
“เฮ้! ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาดื่มชานะ!” มิสเตอร์ทรีพูดด้วยความโกรธ คู่หูของเขาชอบทำให้เขาโมโหอยู่ตลอดเวลาเลย
ที่เกิดการต่อสู่ รอนลดหมัดตัวเองลงแล้วปัดฝุ่นบนเสื้อถึงมันจะไม่มีก็ตามที แต่การทำแบบนี้รอนคิดว่ามันเท่กว่าก็เลยทำ
“ว้าว!” คายะเห็นกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ เพราะรอนแข็งแกร่งจนละสายตาไม่ได้ “คุณรอนเอาชนะคนยักษ์นั้นได้ในหมัดเดียวจริง ๆด้วย”
“นี่... พวกนายไม่เห็นเหรอ?” นามิหน้าดำมืด “ยังมียักษ์อีกคนที่นี่!”
“แล้วยังไงคะ?” คายะถาม “คุณรอนอยู่กับเรา ยักษ์คนไหนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้หรอกค่ะ”
“เธอมั่นใจในตัวเขาจริง ๆ!” นามิปิดหน้าปิดตา “เธอมั่นใจยิ่งกว่าเจ้าตัวอีกนะ”
“ผู้ชายคนนี้!” มิสวาเลนไทน์มองแผ่นหลังของรอนอย่างไร้คำพูด “จะไม่มีใครชนะหมอนี่จริง ๆเหรอ”
ฝั่งตรงข้ามรอน คนยักษ์ดอรี่ขมวดคิ้ว เขาถือดาบใหญ่ในมือแล้วมองไปที่รอน “นายแข็งแกร่งมาก แต่ฉันก็ยังอยากจะสู้กับนายอยู่ดี เริ่มได้แล้ว!”
“มาเถอะ!” รอนก้าวไปข้างหน้า “ครั้งเดียว หากฉันชนะนายไม่ได้ในครั้งเดียว ก็ถือว่าฉันแพ้แล้วกัน!”
“เย่อหยิ่งนัก!” ดอรี่พูดด้วยความโกรธที๋โดนดูถูก “ระวังให้ดี!”
ตูม!
ดอรี่ถีบพื้นจนเสียงดังลั่น ดาบขนาดใหญ่ในมือของเขาฟันลงมาบนหัวของรอน
สีหน้าของชายหนุ่มไม่เปลี่ยนแปลง ตอนนั้นเองที่เขาชักดาบซังไดคิเทซึที่เอวของเขาแล้วก็ใช้นิ้วโป้งดันโกร่งดาบให้ออกมาเล็กน้อย
ร่างของรอนกระพริบหายไปแล้วไปปรากฏอยู่ตรงหน้าดอรี่ คนยักษ์ไม่มีเวลาตอบสนอง พริบตาเดียวรอนก็มายืนอยู่บนไหล่ของเขา ดาบในมือของรอนก็พาดอยู่บนลำคอของดอรี่ “นาย... แพ้!”
“เก่งมาก!” ดอรี่พึมพำกับตัวเอง “นายชนะแล้ว!”
รอนยิ้มแย้มให้ดอรี่ขณะที่เขาก็เอ่ยถามเรื่องที่สงสัย “ขอถามหน่อย ทำไมโบรกี้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้?”
“โบรกี้?” ดอรี่คิดเรื่องเพื่อนของเขา ในตอนนั้นเองที่เขาเองก็รู้สึกว่าโบรกี้แปลกไปมากอย่างที่อีกฝ่ายพูด แต่ในใจของดอรี่เรียบง่ายไม่ซับซ้อน เขาคิดไม่ออกว่าทำไมโบรกี้กลายเป็นแบบเมื่อสักครู่ได้
“ดูเหมือนว่านายจะไม่รู้นะ” รอนส่ายหัว รอนถอนดาบออกจากลำคอของดอรี่ “นายเพิ่งชนะการต่อสู้กับเขาไปหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า การต่อสู้ของพวกเรากินเวลากว่าร้อยปี แต่ในที่สุดฉันก็ชนะจนได้ ฮ่าฮ่าฮ่า!” ดอรี่หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นเกาะ “แต่เหตุผลที่ฉันชนะก็คือเขาทำอาวุธพัง โบรกี้บอกว่านายทำลายอาวุธของเขา ตอนนี้ฉันเองก็เห็นแล้วว่านายแข็งแกร่งขนาดไหน”
“แต่เรื่องนี้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับการเปลี่ยนแปลงของเขานะ” รอนทำเป็นครุ่นคิดอยู่ครู้หนึ่ง “ต้องมีคนอื่นอยู่บนเกาะนี้ แล้วการเปลี่ยนแปลงของโบรกี้ก็คงเกี่ยวกับพวกนั้นด้วย”
“โอ้ นี่มัน... เรื่องจริงเหรอ?” ดอรี่ชะงักไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ
ภายในป่าไม่ไกลจากที่แห่งนั้น มิสเตอร์ทรีตกใจจนแทบหมดสติ “ไม่ ไม่ ๆ ๆ เขา... เขาเดาออกได้ยังไง”
“ไร้สาระ ถ้าไม่ใช่คนโง่ก็ต้องเดาออกอยู่แล้ว” มิสโกลเด้นวีคชำเลืองมองมิสเตอร์ทรีแล้วจิบชาของเธอต่อไป
“นี่! เธออยู่ฝ่ายไหนกันเนี่ย?” มิสเตอร์ทรีหันไปตะคอกใส่มิสโกลเด้นวีค
****************************************
“ช่วยไม่ได้ ใช้งานฮาคิสังเกตก็แล้วกัน!”
รอนใช้งานฮาคิสังเกตทันที ทันใดนั้นประสาทสัมผัสของเขาก็เฉียบคมมากขึ้นและเขายังตรวจสอบการเคลื่อนไหวเล็ก ๆในระยะหลายสิบกิโลรอบตัวได้
“โอ้ เจอแล้วแฮะ!” รอนหันหน้าไปทางที่มิสเตอร์ทรีอยู่
“ไม่นะ เขาเจอเราแล้ว!” มิสเตอร์ทรีอุทานออกมาด้วยสีหน้าผวา “หนีเร็ว!”
รอนถีบตัวเองแล้วหายตัวแวบมาอยู่ตรงหน้าของมิสเตอร์ทรี “ยังอยากวิ่งหนีอยู่ไหม?”
“นาย... นาย... นาย... ต้องการจะทำอะไร?” มิสเตอร์ทรีพูดด้วยความหวาดกลัว “ฉันบอกไว้ก่อนนะ พ... พลังของฉันแข็งแกร่งมาก อย่า... อย่าให้ฉันต... ต้องสู้นะ แม้แต่ฉันก็ยังกลัวตัวเอง”
รอนชำเลืองมองผ่านตัวของเขา แล้วมองไปยังร่างของมิสโกลเด้นวีคแทน โลลิต้าตัวน้อยที่สวมหมวก ถือจานสีแล้วสะพายกระเป๋าใบเล็ก ๆ มีสีแดงสองข้างที่แก้มของเธอ แม้ว่าเขาจะเจออีกฝ่ายแล้ว แต่เธอก็ยังคงนิ่งและสีหน้าไม่เปลี่ยนสีเลยแม้แต่น้อย
“มิสโกลเด้นวีค!” รอนยิ้มแล้วพูด “มิสเตอร์ทรี พวกนายเป็นคนของคร็อกโคไดล์สินะ!”
“อ๋าาาา” มิสเตอร์ทรีตกใจ “นาย นายรู้จักชื่อบอสของพวกเราได้ยังไง เขาใช้ชื่อรหัสว่ามิสเตอร์ซีโร่เสมอ!”
“หนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัดคร็อกโคไดล์ มีใครไม่รู้จักบ้าง” รอนส่ายหน้า “แต่มันก็แค่เจ็ดเทพโจรสลัด ฉันสามารถฆ่าเขาได้ภายในไม่กี่นาที”
“เป็นไปไม่ได้” มิสเตอร์ทรีไม่เชื่อ “บอสแข็งแกร่งมาก แม้แต่นายก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบอส”
“ไม่รู้สิ!” รอนส่ายหัว จากนั้นเขาก็หายตัวแวบมาหามิสเตอร์ทรีพร้อมกับซัดหมัดเข้าใส่อีกฝ่ายจนมิสเตอร์ทรีล้มลงกับพื้น ในขณะนั้นที่เขาเตรียมจะฆ่ามิสเตอร์ทรี สีหน้าของรอนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ตอนนี้นายอยู่ในพื้นที่ของฉันแล้ว!” มิสโกลเด้นวีคมองไปที่รอนแล้วพูดอย่างไร้อารมณ์ “ตอนนี้นายคงไม่คิดที่จะสู้แล้วสินะ ใช่ไหม? มาดื่มชากันเถอะ!”
รอนมองลงไปที่เท้าของเขา มันมีลวดลายสีเขียวอยู่บนพื้นใต้เท้าของเขา
รอนเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวตัวเล็กแล้วยิ้ม “แม้ว่าความสามารถของเธอจะไม่ได้มากจากผลปีศาจ แต่ก็เป็นความสามารถที่น่าทึ่งมาก แต่มันก็มีผลเพียงเล็กน้อยกับฉัน พลังใจของฉันแข็งแกร่งมากนะ”
“นาย...” มิสโกลเด้นวีคมองรอนด้วยสายตาประหลาดใจ เธอแปลกใจที่รอนไม่พ่ายแพ้ต่อการสะกดจิตของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบ
“สาวน้อย!” รอนมิงไปที่มิสโกลเด้นวีคด้วยใบหน้าเทพบุตรใจดี “อยู่กับคร็อกโคไดล์ไปก็ไม่มีอนาคตหรอก ทำไมเธอไม่ไปผจญภัยกับเราหลังจากนี้ล่ะ?”
“นายพูดเรื่องอะไร?” สาวน้อยโลลิขมวดคิ้วเล็ก ๆ
“อย่างที่พูดไป” รอนขยับมาข้างหน้าเธอแล้วจับเสื้อเธอขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน “จากนี้ไปเธอจะเป็นสมาชิกกลุ่มโจรสลัดดาบกุหลาบ”
“อ๊ะ!” มิสโกลเด้นวีคมองไปที่รอนด้วยสายตาว่างเปล่า
