บทที่ 360 เจ้าต้องการปลาคาร์พดอกไม้สีสดใสตัวนี้หรือปลาคาร์พสีไม่สดตัวนี้?

“เว่ยหลู!”

เสียงของหวันเหยียนหลินโศกเศร้า ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของนางมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เว่ยหลูแพ้จริงหรือ?

(ฐานการฝึกปรือของเจ้าอยู่ในระดับที่เจ็ดของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตเป็นเรื่องเท็จหรือ?)

(ชื่อเสียงของเจ้าในฐานะทายาทของตระกูลเว่ย ที่มีความสามารถแข็งแกร่งที่สุดนั้นผิดหรือเปล่า?)

(ประสบการณ์ของเจ้าในฐานะผู้สำเร็จการศึกษาจากสถาบันการศึกษาระดับสูงสุดอย่างสถาบันเฮยไป๋นั้นผิดหรือเปล่า?)

(เจ้าแพ้ให้กับคนที่ไร้ชื่อเสียงจริงๆ หรือ? อาจเป็นเพราะเจ้าแอบออกไปเมื่อคืนนี้และมีสัมพันธ์กับผู้หญิงบางคน ทำให้เจ้าหมดแรงมากเกินไปจนนำไปสู่ความล้มเหลวของเจ้า)

(ถ้าไม่ใช่ แล้วเจ้าแพ้ได้ยังไง?)

เมื่อซุนม่อหันกลับไปมอง หวันเหยียนหลีรู้สึกหนาวสั่นทันที และนางก็หันวิ่งหนีไปโดยไม่รู้ตัว

ก่อนหน้านี้พวกเขามีพลังเหนือกว่ามากและต้องการที่จะทำลายล้างกลุ่มนักเรียนของ สถาบันจงโจว  นอกจากนี้พวกเขายังทำให้ฟ่านเหยาได้รับบาดเจ็บสาหัสและทำลายแขนของซ่งเหริน ความแค้นระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นลึกซึ้งมาก

ซุนม่อไม่คุ้นเคยกับการฆ่าผู้หญิง ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้หวันเหยียนหลินหนีไป สายตาของเขาหันไปหาครูอีกสองคนจากไห่โจว

“แม้ตอนนี้เจ้าอยากจะยอมแพ้ เราจะไม่ไว้ชีวิตเจ้า!”

“การกระทำของเราถือเป็นการทำลายดอกไม้ที่สวยงามได้หรือไม่”

ครูทั้งสองพูดจาไร้สาระในขณะที่โจมตีกู้ซิ่วสวินทำให้นางรู้สึกกดดันทางจิตใจ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขาเห็นซุนม่อระเบิดหัวของเว่ยหลู พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกตบ พวกเขาหุบปากโดยตรง

ทั้งสองคนตัวสั่น

“เขาโดนฆ่าตายอย่างนั้นเหรอ”

ริมฝีปากของกู้ซิ่วสวินโค้งงอ นางรู้ฐานการฝึกปรือของซุนม่อ ดังนั้นนางจึงไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้ ในขณะที่อาจารย์ทั้งสองกำลังเสียสมาธิ นางก็ฉวยโอกาสโจมตี

กระบี่ไร้ลักษณ์ของนาง บิดเบี้ยวและเปล่งประกาย

ทั้งสองคนต้องการที่จะหลบ แต่พวกเขาพบว่าแขนขาของพวกเขาอยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเขา หลังจากนั้นพวกเขารู้สึกปวดไหล่อย่างรุนแรง

ปัง ปัง

สี่มือทิ้งลงบนพื้น

เลือดสดๆ ไหลออกมาจากแขนที่ขาดย้อมใบไม้หนาเป็นสีแดง

“อ๊าก!”

อาจารย์ทั้งสองกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถเดินได้ดั่งใจและล้มลงบนพื้นโดยตรง เมื่อก้มศีรษะลง พวกเขาพบว่ากระดูกสะบ้าหัวเข่าของพวกเขาแตกและมีบาดแผลเปื้อนเลือดให้เห็นที่หัวเข่าของพวกเขา

“การฆ่าในการแข่งขันเป็นเพียงเหตุผลเท่านั้น ผู้แพ้ไม่ควรมีความแค้น!”

กู้ซิ่วสวินจ้องมองพวกเขาสองคน

“อย่างไรก็ตาม การเหยียดหยามศัตรูที่อ่อนแอกว่าเพื่อความสนุกนั้นมันมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจ้าทำต่อหน้านักเรียน!”

“เราควรเริ่มส่งเสียงให้กำลังใจตอนนี้เลยดีไหม?”

หลี่เฟินขยับเข้าไปใกล้หลี่จื่อฉี และถามด้วยเสียงเบา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาประสบกับฉากที่โหดร้ายเช่นนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

“ถานไถอวี่ถัง, จื่อรั่วไปรักษาผู้บาดเจ็บฝ่ายเรา!”

หลังจากที่หลี่จื่อฉีพูด นางมองไปที่นักเรียนจากไห่โจว

ตามกฎแล้วอาจารย์ไม่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ของนักเรียนได้ ดังนั้น ก่อนที่นักเรียนจากไห่โจวจะจากไป ฝ่ายของนางจะต้องไม่ผ่อนคลาย

ความจริงแล้ว ไข่ดาวน้อยประเมินความตั้งใจการต่อสู้ของนักเรียนเหล่านี้สูงเกินไป

ครูทั้งสี่คน เสียชีวิต 1 คน บาดเจ็บ 2 คน และอีก 1 คนหลบหนีไป นอกจากนี้ เนื่องจากเว่ยหลูเสาหลักของพวกเขาได้ตายลงด้วยดาบของซุนม่อ นักเรียนของไห่โจวจึงรู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก

นักเรียนยังไม่ได้เริ่มหนีเพราะพวกเขาตกใจมากกับการเหตุการณ์นี้

“เร่งมือเข้าไปฆ่าพวกมัน!”

ถานไถอวี่ถังตะโกน เขายังเร่งความเร็วและพุ่งไปข้างหน้า

ในขณะนี้ นักเรียนจากไห่โจวเป็นเหมือนแกะน่าสงสารที่ถูกสิงโตตะปบและทำร้าย พวกเขาแตกกระเจิงไปในสี่ทิศทันที ไม่มีความคิดแม้แต่จะต่อสู้

นักเรียนขวัญเสียเพราะความตื่นตระหนกและวิ่งไปที่ด้านข้างของซุนม่อ หลังจากเห็นซุนม่อ เขาก็กลัวจนหน้าซีด เขารีบหยุดและสะดุดจากล้มลงบนพื้น

ซุนม่อเพียงเหลือบมอง นักเรียนคนนั้นก็เริ่มร้องไห้

“อย่าฆ่าข้า!”

นักเรียนร้องไห้ออกมาอย่างน่าเศร้าและเริ่มคลานกลับไปต้องการออกห่างจาก ซุนม่อ ท้ายที่สุดคนผู้นี้ใช้ดาบไม้ระเบิดหัวครูของเขา

ดาบไม้นั้นยังคงมีเลือดหยาดหยด

ติง!

คะแนนความประทับใจจากนักเรียนที่หวาดกลัว +100 เป็นกันเอง (100/1,000).

“ข้าสามารถได้รับคะแนนความประทับใจแบบนี้ด้วยเหรอ?”

ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจ

“การสร้างความหวาดกลัวให้เกิดขึ้นในหัวใจของศัตรูคือคุณสมบัติภายในของมหาคุรุ!”

ระบบอธิบาย

ติง!

คะแนนความประทับใจจากนักเรียนและอาจารย์ของไห่โจว +4,020

"มากมายเกินไปไหม?"

ซุนม่อพูดไม่ออก

“พวกเขาปฏิบัติต่อข้าเหมือนจอมมารร้ายหรือเปล่า?”

“พวกเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้ อาจถูกเจ้าฝังเงาความกลัวไว้ในใจของพวกเขาอย่างถาวร!”

ระบบถอนหายใจอย่างสมเพช

ถานไถอวี่ถังวิ่งไปหาฟ่านเหยาใน ขณะที่กู้ซิ่วสวินเข้าไปห้ามเลือดให้ซ่งเหริน

“ยังมีความหวังที่จะช่วยเขาได้หรือไม่?”

ซุนม่อเดินไปดู เขาไม่รู้จักวิชาแพทย์ได้แต่มองจากด้านข้าง

“เป็นไปไม่ได้ เขาเสียเลือดมากเกินไป ปราณกระบี่ของอาจารย์คนนั้นไม่เพียงตัดผ่านเนื้อของอาจารย์ฟ่านเท่านั้น แต่ยังทำให้เส้นชีพจร หัวใจ และปอดของเขาบาดเจ็บอีกด้วย แม้ว่าเขาจะมีชีวิตรอดได้ แต่ต่อจากนี้ไปเขาก็คงจะเป็นคนพิการ”

ถานไถอวี่ถังอธิบาย

“เอาล่ะ ไปช่วยรักษาอาจารย์ซ่ง!”

ซุนม่อสั่งขณะที่เขานั่งยองๆ ข้างฟ่านเหยา

“อาจารย์ซุน อย่าเสียใจไปเลย เจ้าจะชินกับมันในอนาคต”

ซ่งเหรินมองดูแขนขาที่ขาดของเขาอย่างใจเย็น หากใครอยากมีชื่อเสียงจากการแข่งขัน พวกเขาย่อมต้องแบกรับความเสี่ยง

“ปีนี้สถาบันจงโจวจะก้าวหน้ายกระดับได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อระดับการแข่งขันกลุ่มโรงเรียนเพิ่มขึ้น ความเสี่ยงของการเสียชีวิตก็จะมากขึ้นเช่นกัน”

ซ่งเหรินมีสีหน้าเศร้าหมองขณะที่มองไปที่ฟ่านเหยา

นี่เป็นโอกาสเดียวของพวกเขา ในขณะเดียวกัน ซุนม่อจะกลายเป็นดาวเด่นของ สถาบันจงโจวในอีกหลายปีข้างหน้า และนำกลุ่มนักเรียนไปสู่ชัยชนะครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาอิจฉาซุนม่อจริงๆ!

ผู้สังเกตการณ์บันทึกฉากนี้ลงไปอย่างตรงไปตรงมา

ขากลับคงไม่ราบรื่นไร้อุปสรรค แต่เมื่อนักเรียนกลุ่มอื่นเห็นซุนม่อแบกศพไว้บนหลัง ความตั้งใจในการต่อสู้ของพวกเขาย่อมลดลงอย่างมาก ไม่มีใครอยากจะเป็นปรปักษ์กับคนเช่นนั้น

ห่างจากจุดสิ้นสุดประมาณ 2.5 กม. นักเรียนของสถาบันซานเยี่ยกำลังรออยู่ที่นี่

เป้าหมายภารกิจของพวกเขาก็คือปลาคาร์พดอกไม้ เนื่องจากกลุ่มนักเรียนใหม่เกิดในพื้นที่ภูเขา พวกเขาไม่ชอบน้ำโดยกำเนิด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ลงไปในน้ำเพื่อล่าปลาคาร์พดอกไม้ พวกเขาตั้งค่ายอยู่ที่นี่และเตรียมพร้อมที่จะปล้นสะดมคนอื่นๆ

คนภูเขาโดยพื้นฐานแล้วหมายถึงคนที่อาศัยอยู่บนภูเขา ซานเยี่ยเป็นหนึ่งในสถานศึกษาหายากที่ตั้งอยู่ในภูเขาลึก

สิ่งที่พวกเขาเชี่ยวชาญคือการสร้างกับดักและล่าเหยื่อบนบก

เมื่อซุนม่อนำกลุ่มนักเรียนของเขาเข้าไปในเขตล่าสัตว์ จู่ๆ ลู่จื่อรั่วก็รู้สึกถึงอันตรายอย่างใหญ่หลวง

“อาจารย์! ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างหน้า!”

ความกังวลใจปรากฏบนใบหน้าของเด็กสาวมะละกอ

“ส่งคนไปสำรวจเส้นทาง”

กู้ซิ่วสวินแนะนำ

“เราจะอ้อม!”

ซุนม่อไม่สามารถใส่ใจกับการเสียเวลาเพียงเล็กน้อย ไม่ว่าในกรณีใด เมื่อพิจารณาจากความเร็วของสถาบันจงโจวพวกเขาจะอยู่ในอันดับต้นๆ แน่นอน

…

ในป่าทึบ.

“สถาบันจงโจวใช้ทางอ้อม เราควรทำอย่างไร? เราควรไล่ล่าพวกเขาต่อไปหรือไม่?”

จี้จิ่นหยวนผู้รับผิดชอบในการติดตามเป้าหมายมองหาเฉิงซิ่วหัวหน้ากลุ่มของเขาและถามด้วยเสียงเบา

“ไม่มีความจำเป็นใช่ไหม? ถ้าเราออกจากพื้นที่ที่เราวางกับดัก กำลังรบของเราจะลดลงครึ่งหนึ่ง”

โจเหอไม่ต้องการเสี่ยง

“สถาบันจงโจวกำลังกลับมาด้วยความเร็วมาก พวกเขาต้องจับสายพันธุ์ลึกลับแห่งความมืดได้แล้ว!”

ดวงตาของจี้จิ่นหยวนเป็นประกาย

“นอกจากนี้ ถ้าข้าจำไม่ผิด กลุ่มของพวกเขาอยู่ในกลุ่ม 'ก' และเป้าหมายของพวกเขาคืออย่างเดียวกับเรา”

“โรงเรียนที่กำลังจะถูกเพิกถอนสถานะ? เจ้ากำลังบอกว่าพวกเขาจับเป้าหมายได้แล้ว? เจ้าประเมินพวกเขาสูงเกินไป ส่วนใหญ่แล้วพวกเขากำลังกลับมาเพราะจำนวนผู้เสียชีวิตสูงเกินไปและไม่สามารถทนได้”

โจวเหอล้อเลียน

“ผู้บาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง”

เฉิงซิ่วถาม

"หนึ่ง

“ครูคนหนึ่งเสียชีวิต อีกคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่เสียนักเรียนเลย จากรูปลักษณ์ของสิ่งต่างๆ ขวัญกำลังใจของพวกเขาดูค่อนข้างสูง”

“ฮ่า ฮ่า เป็นไปตามคาด มีผู้บาดเจ็บล้มตาย”

โจเหอแสดงท่าทางพึงพอใจโดยระบุว่า

'เฮ้ ข้าเดาถูกแล้ว'

“ออกเดินทาง!”

เฉิงซิ่วตัดสินใจ

"หัวหน้ากลุ่ม!"

โจเหอขมวดคิ้ว ในอดีตสถาบันซานเยี่ยไม่มีความหวังที่จะไต่ระดับและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการรักษาอันดับของพวกเขา พวกเขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยงใดๆ

“ถ้าเรายังคงเล่นตลกแบบนี้ทุกปี ซานเยี่ยจะถูกคนอื่นดูถูก

เฉิงซิ่วมีแผนอื่น ไม่ว่าสถาบันจงโจวจะจับปลาคาร์พดอกไม้ได้หรือไม่ ในที่สุดพวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของเก้าสถาบันยิ่งใหญ่

เมื่อซานเยี่ยทำลายกลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจว ทุกคนจะพูดถึงพวกเขา ซึ่งเป็นกลุ่มที่รับผิดชอบในการเพิกถอนสถานะสถาบันจงโจว

แม้ว่านี่จะค่อนข้างผิดจรรยาบรรณ แต่ใครเล่าให้สถาบันจงโจวอ่อนแอและรังแกได้ง่าย ต้องโทษตัวเอง?

ห่างจากจุดปลายทางประมาณ 1.5 กม. กลุ่มนักเรียนจากซานเยี่ยตามทันผู้ที่มาจาก สถาบันจงโจว

"เจ้าต้องการทำอะไร?"

กู้ซิ่วสวินตะโกน

“มอบปลาคาร์พดอกไม้ที่พวกเจ้าจับได้ แล้วข้าจะปล่อยให้พวกเจ้ารอด!”

จี้จิ่นหยวนคำรามและโบกมือของเขา

"เตรียมตัว!"

กลุ่มนักเรียนจากซานเยี่ยคำรามและพวกเขา 20 คนติดลูกธนูที่คันธนู พร้อมที่จะยิงพวกเขา

“ไม่ต้องกลัว!”

จางเหยียนจงตะโกน เขายืนอยู่แถวหน้า

“พวกเขาเป็นนักเรียนจากซานเยี่ย ทักษะการยิงธนูของพวกเขาค่อนข้างโดดเด่น!”

เมื่อเห็นนักเรียนเหล่านี้สวมชุดหนังสัตว์ป่า หลี่จื่อฉีก็เตือนทุกคน

“เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น เราต้องรีบไปหาพวกเขาทันทีและฆ่าพวกเขาในระยะประชิด ไป่อู่! พยายามฆ่าหัวหน้าของพวกเขา”

หยิงไป่อู่พยักหน้าและกวัดแกว่งคันธนูของนาง

หวด~

“คันธนูที่ดี!”

หลายคนยกย่อง.

“ครูคนนี้.. เรามีครูสี่คนต่อสู้กับเจ้าสองคน พวกเจ้าไม่สามารถชนะ ยอมแพ้แล้วหรือไง”

โจเหอเกลี้ยกล่อม เขาไม่ต้องการต่อสู้จริงๆ

“โจเหออย่าทำให้ซานเยี่ยเสียหน้า!”

จี้จิ่นหยวนกล่าวเสริม สายตาของเขากวาดไปทั่วนักเรียนของสถาบันจงโจว

“ปลาคาร์พดอกไม้อยู่ที่ไหน? ส่งมอบมา!”

สายตาของคนผู้นี้คล้ายกับดวงตาที่ดุดันของหมาป่า มันคมมากจนดูเหมือนว่าสามารถแทงทะลุผู้คนได้ นักเรียนทนไม่ได้และเลือกที่จะหลบสายตาของเขา

"โอ้? เจ้าต้องการปลาคาร์พดอกไม้ใช่ไหม”

ถานไถอวี่ถังพยักหน้า เขาหยิบปลาคาร์พดอกไม้ออกมาจากกระเป๋าของสื่อเจียว

“เจ้าต้องการปลาที่มีสีสันสดใสตัวนี้ไหม”

นักเรียนของซานเยี่ยพอใจมาก พวกเขาไม่คาดคิดว่ากลยุทธ์การต่อสู้เพื่อรอเหยื่อของพวกเขาจะได้ผลจริง!

เฉิงซิ่วตกใจเช่นกัน แต่หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว นักเรียนจากสถาบันจงโจวสามารถจับปลาคาร์พได้อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความสามารถบางอย่างจริงๆ

อย่างไรก็ตาม คันธนูของพวกเขามีลูกธนูอยู่แล้ว พวกเขาต้องต่อสู้ในศึกครั้งนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เมื่อจี้จิ่นหยวนต้องการตอบกลับ เขาก็เห็นคนป่วยหยิบปลาคาร์พอีกตัวออกมา

“หรือเจ้าต้องการปลาตัวนี้ที่สีไม่สดนัก?”

“ให้ตายเถอะ ปลาคาร์พสองตัว?”

“พวกเขามาจากสถาบันจงโจวใช่ไหม? ช่างน่าประทับใจจริงๆ!”

“แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเก่งแค่ไหน สุดท้ายพวกเขาก็กลายเป็นหินให้เราเหยียบก้าวไปไม่ใช่หรือ?”

นักเรียนบางคนจากซานเยี่ยตกใจ บางคนกระวนกระวาย ในขณะที่บางคนร่าเริง รู้สึกราวกับว่าพวกเขาเพิ่งได้รับประโยชน์มากมาย

“ถานไถ!”

จ้าวจื้อพูดไม่ออก

“เจ้าต้องยั่วยุพวกเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? เจ้ากลัวว่าพวกเขาจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อแย่งชิงปลาคาร์พไปจากเราหรือ?”

"เจ้ากลัวอะไร? หากพวกมันกล้าลงมือ เราจะจัดการพวกมันให้สิ้น!”

จางเหยียนจงรู้สึกถึงไฟโทสะในใจของเขา เขาโกรธมากและอยากจะฆ่าใครสักคน

หลี่จื่อฉีกลอกตาของนาง นางสามารถเดาได้ว่าเจ้าเด็กป่วยกำลังวางแผนอะไรอยู่ แต่นางไม่สามารถห้ามได้ เนื่องจากคนจากซานเยี่ยเหล่านี้ต้องการทำร้ายและปล้นพวกเขา พวกเขาควรเตรียมพร้อมที่จะชดใช้ด้วยเลือด

"เจ้าต้องการมัน? ข้าจะให้เจ้า!"

ถานไถอวี่ถังตะโกนและโยนปลาคาร์พดอกไม้ออกไป

ปลาคาร์พดอกไม้ลอยขึ้นไปในอากาศ ลำแสงสีทองของดวงอาทิตย์ส่องลงมาตามขนาดของมัน ทำให้มันดูสวยงามยิ่งขึ้นไปอีก

สายตาของนักเรียนจากซานเยี่ยถูกดึงดูดโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ไป่อู่!”

ถานไถอวี่ถังสั่งด้วยเสียงเบา

หยิงไป่อู่ที่เตรียมพร้อมยิงธนูของนางโดยตรง

ฟิ้วว~

ลูกธนูพุ่งตรงไปยังหัวหน้านักเรียนของศัตรู

"ระวัง!"

เฉิงซิ่วตะโกนขณะที่ถานไถอวี่ถังโยนปลาคาร์พดอกไม้ออกไป อย่างไรก็ตาม ลูกศรที่ยิงโดยใช้วิชาเทพราชันย์วายุนั้นเร็วเกินไป นอกจากนี้ ลูกศรกึ่งโปร่งแสงดูเหมือนจะมองไม่เห็น

ฉึก!

ทันทีที่เสียงของเฉิงซิ่วดังขึ้น หน้าอกด้านซ้ายของผู้นำนักเรียนคนนั้น พลังที่แฝงมากับธนูกระแทกร่างของเขาจนร่วง

“พี่หลวน!”

นักเรียนทุกคนตกใจมาก ใบหน้าของพวกเขาบางส่วนถูกปกคลุมด้วยเลือดของผู้นำ และพวกเขาก็ตื่นตระหนกโดยธรรมชาติ

"ระวัง!"

เฉิงซิ่วกังวลอย่างมาก (บอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาเจอการโจมตีกะทันหันไม่ต้องตกใจ เราต้องโต้กลับทันที ปราบศัตรู เข้าใจไหม?)

เป็นธรรมดา ลูกธนูสองสามดอกก็ยิงไปยังนักเรียนจากสถาบันจงโจว  อย่างไรก็ตาม มันถูกจางเหยียนจงและซวนหยวนพ่อปัดอย่างง่ายดาย เมื่อนักเรียนจากซานเยี่ย ต้องการโจมตีอีกครั้ง พวกเขาก็ไม่มีโอกาสที่จะทำเช่นนั้นอีกต่อไป

เพราะหลี่จื่อฉีลงมือแล้ว

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ~

นางฉีกยันต์ป้องกันสายฟ้าห้าเส้นอย่างต่อเนื่อง ลูกสายฟ้าขนาดเท่ากำปั้นทั้งหมด 21 ลูกปรากฏขึ้นข้างๆนางทันที ขณะที่นางโบกแขน ลูกสายฟ้าก็พุ่งเข้าหากลุ่มนักเรียนจาก ซานเยี่ย

“หลบเร็ว!”

เฉิงซิ่วคำราม

ความเร็วของลูกกลมสายฟ้านั้นเร็วมาก มันระเบิดในทันที

บูม! บูม! บูม!

สายฟ้าสีน้ำเงินระเบิดออกมา ร่างกายของนักเรียนที่ถูกฟ้าผ่าโดยตรงสั่นสะท้านขณะที่พวกเขาสูญเสียการควบคุมลำไส้ ทำให้กางเกงของพวกเขาเปื้อน

อา! อา!

เสียงร้องโหยหวนที่น่าสมเพชดังขึ้นในอากาศ

นักเรียนสองสามคนที่วิ่งหนีอย่างรวดเร็วพอจะหลบไปด้านข้างได้ อย่างไรก็ตาม มันไม่มีประโยชน์ ทรงกลมสายฟ้าไม่เหมือนลูกไฟ พวกมันจะถูกดึงดูดด้วยไฟฟ้าสถิตย์จากร่างกายมนุษย์และจะพุ่งเข้าหาแหล่งกำเนิด

ดังนั้นผู้ที่ตอบสนองอย่างรวดเร็วก็ไม่สามารถหลบหนีได้เช่นกัน พวกเขาถูกไฟฟ้าดูดโดยตรง ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือปริมาณสายฟ้าที่พวกเขาประสบนั้นน้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ตายโดยตรง

เมื่อเสียงฟ้าแลบหายไป ฉากภาพเงียบลงอีกครั้ง

หยิงไป่อู่ถือธนูจ้าววายุของนางและมองไปรอบๆ ครู่ต่อมา นางลดคันธนูลง

ไม่มีนักเรียนจากซานเยี่ยยืนอยู่อีกต่อไป เด็กหญิงหัวดื้อรังเกียจที่จะฆ่าศัตรูที่ได้รับบาดเจ็บเหล่านี้

“นี่…นี่…”

เฉิงซิ่วตกใจมาก ปากของเขาอ้าและหุบ เขาไม่สามารถพูดอะไรได้

“กลุ่มถูกทำลายล้างอย่างนั้นเหรอ”

จี้จิ่นหยวนหน้าซีด เขายังคงเพ้อฝันเกี่ยวกับการปล้นปลาคาร์พดอกไม้จากสถาบันจงโจว หากโชคของพวกเขาในรอบที่สามเป็นไปด้วยดี พวกเขาอาจจะสามารถเบียดเข้าสู่สิบอันดับแรกได้ แต่ตอนนี้กลุ่มนักเรียนของพวกเขาถูกบดขยี้อย่างสิ้นเชิง

“มีข้อผิดพลาดหรือไม่”

โจเหอปิดตาไม่กล้ามอง

สายฟ้าทรงกลมรอบๆ เด็กสาวคนนั้นได้คร่าชีวิตนักเรียนไปอย่างน้อยห้าคน

“โอ้ก~'

หลี่จื่อฉีก้มหัวของนางอยากจะอ้วกอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม นางอดทนต่อแรงกระตุ้น

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

เด็กสาวมะละกอตบหลังของหลี่จื่อฉีช่วยให้ปราณของนางราบรื่น

จางเหยียนจงชำเลืองมองและส่ายหัวซ้ำๆ

“ข้าไม่กล้าทำให้นางขุ่นเคืองแน่! ข้าไม่กล้าทำให้นางขุ่นเคืองแน่!”

ความสามารถกายภาพของหลี่จื่อฉีอาจไม่ดีและความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของนางก็อ่อนแอ อย่างไรก็ตาม ศัตรูของนางส่วนใหญ่ตายด้วยน้ำมือของนาง

“วิชายันต์วิญญาณของเจ้าในการปลดปล่อยลูกแก้วสายฟ้าเหล่านี้น่ากลัวเกินไปหรือเปล่า?”

จางเหยียนจงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขารู้สึกว่ามีโอกาส 80-90% ที่เขาจะไม่สามารถหลบเลี่ยงได้หากจู่ๆ เขาต้องเผชิญกับลูกแก้วสายฟ้าจำนวนมาก

“เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ ข้าไม่เคยเห็นยันต์วิญญาณประเภทนี้มาก่อน เจ้าค้นพบสิ่งนี้จากตำราโบราณบ้างไหม?”

ฉวีเจียเหลียงเป็นคนที่ศึกษายันต์วิญญาณ แต่เขาไม่เคยเห็นยันต์วิญญาณประเภทนี้มาก่อน

“มันถูกสร้างโดยอาจารย์ของเรา!'

หลี่จื่อฉีอธิบาย

ควั่บ!

สายตาของทุกคนหันไปที่ซุนม่อ และพวกเขาได้มอบคะแนนความประทับใจจำนวนมากในทันที พรสวรรค์ของหลี่จื่อฉีอาจจะดี แต่หากไม่มีคำแนะนำที่พิถีพิถันจากซุนม่อ นางก็คงไม่สามารถทำสิ่งต่างๆ ได้ถึงขนาดนั้น

"ฆ่าพวกมัน!"

เฉิงซิ่วโกรธมาก เนื่องจากเขาไม่สามารถฆ่านักเรียนได้ เขาจึงทำได้เพียงระบายความโกรธที่มีต่อซุนม่อ

“เฮ้อ, ช่างน่ารำคาญ”

ผู้สังเกตการณ์ยังทนดูไม่ได้