Chapter 198 The tentative plan of talent
天才的设想
มีจริง ๆ.
ไม่เพียงแค่ซูเห่าคิดวิธีขึ้นมาได้,หยาซานก็มีข่าวเด็กมาหาเช่นกัน.
สามเดือน,หยาซานที่เดินทางมายังเมืองซือหลินด้วยความตื่นเต้น,ร่อนลงพื้นที่เดิมเสียงดังโครม “พี่ใหญ่เหว่ย,ภรรยาใหม่ของข้าท้องแล้ว!”
ซูเห่า“???”
ซูเห่าคิดว่าหยาซานพบผู้หญิงที่จะให้กำเนิดเด็กแล้ว,แต่เขาร้ายกาจกว่านั้น,เหนือความคาดหมายของเขาไปมาก.
ซูเห่าเอ่ยออกมาว่า“เจ้าว่าเท่าไหร่นะ?”
หยาซานที่เกาศีรษะเอ่ยออกมาว่า“ก็ไม่มาก,สามคน,นอกจากนี้ยังท้องทั้งสามคนด้วย!”
ซูเห่าที่ต้องยกนิ้วโป้งให้เลย“หยาซาน,ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะร้ายกาจขนาดนี้!”
หยาซานที่เริ่มเชิดหน้าเอ่ยโม้“ข้าไม่คิดเลยว่าจะสามารถทำภารกิจให้พี่ใหญ่เหว่ยสำเร็จ? กลัวว่าจะผิดพลาด,ดังนั้นจึงหาเพิ่มอีกสอง,เพื่อรับประกันผลงาน,ไม่คิดเลยว่าจะสำเร็จหมด,จึงต้องฉลอง,อย่างไรก็ตาม....”
ซูเห่าที่จ้องมองเขาที่ดูลังเล,“อะไร?”
หยาซานเอ่ย“ไท่นี่เห็นข้าหาแม่มาให้เธอพร้อมกันหลายคน,ไม่อาจรับได้,จึงได้ต่อว่าข้าตั้งนาน.”
ซูเห่าลอบคิดในใจ“ไม่ใช่แค่บุตรสาวเจ้าหรอกที่รับไม่ได้,ข้าก็ไม่อาจยอมรับได้จริง ๆ!”
อย่างไรก็ตามเรื่องมันเกิดแล้ว,เอ่ยไปก็เปล่าประโยชน์,ขอเพียงสำเร็จตามเป้าหมาย,การที่หยาซานมีบุตรหลายคน,ก็จะทำให้เขามีข้อมูลมากขึ้น.
กล่าวแล้ว,นับเป็นเรื่องดีเช่นกัน!
ซูเห่าเอ่ย“รอให้เด็กเกิดก่อน,ไท่นี่จะรับได้เอง,วางใจได้! ข้ารู้สึกหิวแล้ว,หยาซานทำอาหารให้กินหน่อย!”
เอ่ยถึงการทำอาหาร,หยาซานเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ,กระโจนออกไปทันที“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย,รอสักครู่,ข้าจะไปจัดการทันที!”
ซูเห่าที่คุ้นเคยกับอาหารของหยาซานแล้ว,อาหารที่คนอื่นทำ,ไม่ค่อยทำให้เขาพอใจเท่ากับอาหารของหยาซานอีกต่อไป.
แม้นว่าเขาจะไม่ค่อยเลือกกินอาหารเท่าไหร่นัก,ทว่าความพึงใจในการกินอาหาร,มันก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขให้มีความสุขเช่นกัน.
อาหารที่หยาซานทำนั้นทำให้เขามีความสุขและยินดีอย่างแท้จริง.
หลังจากกินอาหารเสร็จ,ซูเห่าเริ่มเอ่ยถึงแนวคิดของเขาให้หยาซานรับฟัง.
“พวกเราต้องสร้างสถานที่จำลอง,นำสัตว์กลายพันธ์ไปไว้ที่นั่นหลากหลายชนิด,สร้างระบบนิเวศให้พวกมันอยู่รอดด้วยพวกมันเอง,จากนี้เจ้าต้องเริ่มลงทะเบียนที่อยู่อาศัยถาวรให้ประชาชน,บังคับให้มนุษย์กลายพันธ์ต้องเข้าเรียนหนังสืออย่างน้อยสามปี,ให้พวกเขาเรียนรู้หลักการวิถีดำเนินชีวิต,ให้พวกเขาซึมซับหลักการของพวกเรา,ไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง,กำหนดแนวทางให้พวกเขาศึกษาและดูแลตัวเอง.
จากนั้นก็กำหนดเป้าหมายการยกระดับขั้นให้กับพวเขา,เปิดพื้นที่สัตว์กลายพันธ์ทั้งแปด,ให้พวกเขาเข้าไปไขว่คว้าหาเนื้อเพื่อวิวัฒนาการด้วยตัวเอง.
กระบวนการนี้อาจจะใช้เวลานาน,ขอเพียงผ่านไปห้าสิบปี,หลังจากปรับปรุงแก้ไขตลอดทั้งห้าสิบปีได้อย่างสมบูรณ์,ห้าสิบปีหลังจากนั้น,จูเห่าเหรินรุ่นใหม่ก็จะปรากฏขึ้น,เหล่าคนรุ่นเก่าจะไม่อาจครอบงำสังคมได้อีกต่อไป,ในเวลานั้นโลกทั้งใบก็จะค่อย ๆ เปลี่ยนไป,โลกที่เจ้าอยากเห็น,จะปรากฏขึ้นในอีกไม่นาน.
สรุปแล้ว,สังคมของจูเห่าเหรินจะมั่นคงขึ้น,ความรู้สึกพึงพอใจก็จะมีมากขึ้น,ผู้คนก็จะมีพลังในการสร้างสรรค์,ตลอดจนอยู่ในกฎเกณฑ์.
ถึงแม้นว่าจะมีคนต้องการทำลายกฎใหม่,ถึงจะมีใครบางคนต้องการทำลายโลก,ทว่าพวกเขาก็จะไร้พลังที่จะต่อต้านต่อคนส่วนมาก.
ความจริงแล้ว,สถาบันมนุษย์กลายพันธ์ยังมีหน้าที่ในการคัดครองมนุษย์กลายพันธ์ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม,คนที่มีนิสัยสุดโต่งเกินไปสามารถจำกัดไม่ให้พวกเขาวิวัฒนาการต่อไป,เป็นการจำกัดคนที่อันตรายเอาไว้ได้.”
หยาซานที่จดบันทึกเอาไว้อย่างรวดเร็ว,คล้ายจะเข้าใจและไม่เข้าใจด้วยเช่นกัน.
ส่วนใหญ่แล้วไม่ค่อยเข้าใจ,อย่างไรเขาเข้าใจสถานะที่พิเศษ,เขาเข้าใจว่าสังคมใหม่,จะมีเสถียรภาพและความพึงพอใจมากขึ้น,ผู้คนจะมีความคิสร้างสรรค์และอยู่ในกฎเกณฑ์.
เกี่ยวกับเรื่องนี้,หยาซานคาดหวังเป็นอย่างมาก,ห้าสิบปี,เขาเชื่อว่าตราบเท่าที่ทำตามที่พี่ใหญ่เหว่ยเอ่ย,ห้าสิบปีหลังจากนี้,ทุกอย่างจะต้องประสบความสำเร็จตามนั้น.
ซูเห่าไม่คาดหวังให้หยาซานเข้าใจในทันที,เหตุผลที่บอกอีกฝ่าย,เพราะต้องการปลูกฝังแนวคิดให้อีกฝ่าย,นี่ก็เพียงพอแล้ว.
ซูเห่าเอ่ย”แน่นอน,เรื่องนี้,จะต้องใช้พลังของคนทั้งโลก,ไม่อาจใช้พลังเพียงแค่แก๊งซือหลินอย่างเดียวได้.
ดังนั้น,สองปีนี้,เจ้าจงยกระดับความแข็งแกร่งของคนทั้งหมดในแก๊งซือหลินซะ,จากนั้นก็รวบรวมข้อมูลของเมืองใหญ่ทั้งหมด,จากนั้นก็วางแผนและสร้างพันธมิตรกับพวกเขาซะ.
สื่อสารกับพวเขาให้ดี,เลือกคนที่มีความสามารถในการสื่อสารเพื่อโน้มน้าวพวกเขา,หากพวกเขายินดีร่วมมือก็ดีไป,หากไม่ยอมร่วมมือ,ก็จัดการคนที่ปฏิเสธไปซะ แล้วเปลี่ยนคนที่คุยรู้เรื่องมาพูดคุย....
สิ่งนี้ไม่อาจรีบร้อนได้,ค่อย ๆ ทำไปทีละขั้น,คาดว่าห้าปีน่าจะสำเร็จ.”
“เข้าใจใหม? หยาซาน!”
หยาซานที่ได้สติเอ่ยออกมาว่า“แม้นว่าจะไม่เข้าใจทั้งหมด,ทว่าข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร! อย่างแรกก็คือผูกมิตรกับพวกเขาก่อน,หากพวกเขาไม่เห็นด้วย,ก็ลงมือจัดการ,แล้วเปลี่ยนคนที่คุยรู้เรื่องด้วยพวกเราเอง!”
ซูเห่าพยักหน้ารับ“ถูกต้อง! ส่วนแผนการ,ข้าจะเขียนแผนให้กับเจ้าอีกครั้ง,เวลานี้เจ้ากลับไปยกระดับคนของเจ้าก่อน.”
หยาซานพยักหน้ารับอย่างจริงจัง“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย!”
เขาพบกับงานที่เร่าร้อนโลหิตสูบฉีขึ้นมาอีกครั้ง.
......
จะควบคุมสัตว์กลายพันธ์ให้อยู่ในพื้นที่ตัวเองอย่างไร?
เดิมทีซูเห่าไม่มีวิธีเหมือนกัน,ทว่าเมื่อคิดถึงบุตรแห่งฆาตกรรมเมื่อสามปีที่แล้ว,เขาก็มีความคิดบางอย่างขึ้นมา.
บุตรแห่งฆาตกรรมนั้นได้สร้าง“พิษยีนหมายเลข 1”ขึ้นมาสามารถที่จะสังหารมนุษย์กลายพันธ์ได้อย่างแม่นยำ,ไม่ใช่ว่าเขาเองก็สามารถสร้างพิษยีนที่สังหารได้อย่างแม่นยำได้ด้วยไม่ใช่รึ?
ด้วยการใช้พิษยีนวางไว้รอบ ๆ พื้นที่สัตว์กลายพันธ์,หากสัตว์กลายพันธ์ออกจากพื้นที่ควบคุม,พวกมันก็จะตาย,หลังจากนั้นพวกมันก็จะพบเองว่าพื้นที่อื่นพวกมันไม่อาจออกไปได้,และจะไม่พยายามออกจากพื้นที่อีกต่อไป.
อย่างไรก็ตามปัญหาเวลานี้จะทำอย่างไรให้พิษยีนไม่สลายหายไปจากเขตกักกัน.
ซูเห่าเริ่มครุ่นคิด,วางแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้,และคิดถึงความเป็นไปได้ของการสร้างรั้วพิษ.
“พิษยีนเหล่านี้ไม่ง่ายที่จะผลิต,มีเพียงแค่ค้นหาพืชที่เหมาะกับมัน,ออกแบบยีนให้กับพืชเหล่านั้น,ให้มันสามารถสังเคราะห์และปล่อยก๊าซพิษที่มีส่วนผสมของพิษยีนได้ตลอดเวลา,จากนั้นก็ปลูกเป็นรั้วล้อมรอบสัตว์กลายพันธ์เอาไว้,ไม่ให้พวกมันออกจากพื้นที่กักกัน.
ไม่ได้สิ,พิษยีนนั้นมีพลังในการทะลุทะลวงสูงมาก,กระทั่งเกราะเพชรของบุตรแห่งชีวิตก็ไม่อาจป้องกันได้,ในเวลานั้นมันอาจแพร่ไปในอากาศเข้าไปในเขตพื้นที่ของสัตว์กลายพันธ์ได้,จะต้องทำให้พิษที่แพร่ออกไปผสมในอากาศเจือจางลง,และพิษไม่ฟุ้งกระจาย,นอกจากนี้รากที่หลั่งสารพิษเอง,เวลาฝนตกก็ไม่ซึมลงไปในดินด้วย....”
สัตว์กลายพันธ์ในพื้นที่กักกันไม่ว่าจะไปบนอากาศหรือดำดินก็ไม่อาจหนีออกจากพื้นที่กักกันได้.
ซูเห่าที่ครุ่นคิดรู้สึกว่าแผนการของเขามีความเป็นไปได้สูง.
หนึ่งปีก่อนเขาได้เข้าใจวิธีการสร้างพิษของบุตรแห่งฆาตกรรมอย่างชัดเจนแล้ว.
ความเป็นจริง,การที่ชิ้นส่วนยีนของมนุษย์กลายพันธ์ถูกทำลายนั้น,เพราะว่าพิษดังกล่าวมันเหมือนกับหนอนนาโนที่สามารถโจมตีชิ้นส่วนยีนได้อย่างแม่นยำ.
เมื่อกระจายหนอนนาโนปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง,เพียงแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง,หนอนนาโนสามารถกัดกินทำลายชิ้นส่วนยีนของมนุษย์กลายพันธ์,ทำลายเซลล์ทุกเซลล์จนทำให้มนุษย์กลายพันธ์ตกตายได้.
สำหรับซูเห่าเวลานี้,สามารถสร้างหนอนนาโนขึ้นมาได้,และยังผลิตเป็นจำนวนมากได้อีกด้วย.
การผลิตจำนวนมากนั้นง่ายมาก,เพียงเลือกสิ่งมีชีวิตที่เหมาะสม,พร้อมกับเปลี่ยนมันเป็นบุตรแห่งฆาตกรรมก็พอแล้ว.
เป็นวิธีการที่ง่ายมาก.
ซูเห่าเริ่มลงมือจัดการทันที,ก่อนอื่นบอกให้หยาซาน,ค้นหาเมล็ดพืชยืนต้นที่มีกลิ่นเฉพาะมาให้กับเขา,ส่งมันมาที่เมืองซือหลิน.
จากนั้นเขาก็เข้าไปในพื้นที่พินบอล,ออกแบบ“พิษยีนหมายเลข 2” ที่สามารถสังหารยีนในลำดับต่าง ๆ โดยเฉพาะ.
เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ยีนหมายเลขหนึ่งโดยตรง,เพราะยีนหมายเลขหนึ่งนั่นไม่เพียงแค่สังหารสัตว์กลายพันธ์,ทว่ายังสังหารมนุษย์กลายพันธ์ด้วย,การสร้างพืชดังกล่าวขึ้นมา,อาจจะกลายเป็นเครื่องมือให้กับมนุษย์นำไปใช้ประโยชน์สังหารกันได้.
ดังนั้นซูเห่าจึงออกแบบยีนหมายเลขสอง,ไม่ให้ทำร้ายมนุษย์กลายพันธ์.
ความคิดของซูเห่านั้นง่ายมาก,เรื่องแรกปลูกฝังดีเอ็นเอพิเศษลงในสัตว์กลายพันธ์ชนิดต่าง ๆ ในพื้นที่แต่ละส่วนที่สามารถสืบทอดไปยังลูกหลานของพวกมันได้.
อย่างไรก็ตามดีเอ็นเอดังกล่าวจะไม่แสดงออก,หากไม่ได้รับการกระตุ้นจากพิษยีนหมายเลขสอง,กล่าวได้ว่าดีเอ็นเอที่ฝังเอาไว้นั้นจะแสดงผลทันทีที่ได้รับการกระตุ้นจากพิษยีนหมายเลข 2 นั่นเอง.
ซูเห่าเอ่ยชมตัวเอง“เป็นวิธีการจัดการที่ยอดเยี่ยมมาก!”
