บทที่80

ดาดฟ้าเรือบนโกอิ้ง แมรี่

“ออกเรือกันเลย!” นามิตะโกนและทาชิงิได้เริ่มลดใบเรือลง

“วีวี เอเทอนอลโพสชี้ไปที่เกาะอลาบัสตาหรือเปล่า” นามิมองเอเทอนอลโพสในมือแล้วยิ้มออกมา

“ใช่ นี่คือล็อกโพส มันจะชี้ไปที่อลาบัสตาเท่านั้น” วีวีหยิบเข็มทิศอีกตัวขึ้นมา “นี่คือล็อกโพส มันจะชี้ไปที่เกาะถัดไป จะไปที่เกาะที่มันชี้หรือเปล่า เธอเป็นคนตัดสินใจเอง”

ตอนนี้รอนนอนอยู่บนเก้าอี้นอนบนดาดฟ้าเรืออย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ฉันจะพักก่อน ไปถึงแล้วค่อยปลุกฉันแล้วกันนะ” รอนกล่าวพร้อมกับหลับตาลงไปทันที

มันคือความอัปยศของเขา

ตอนกำลังเดินทาง รอนได้เผลอพูดไปเรื่องการเดินทางด้วยล็อกโพส เขาลืมไปว่ามันมีเอเทอนอลโพสด้วย ล้อกโพสมันต้องเดินทางไปทีละเกาะโดยที่ล็อกโพสจะจับคลื่นแม่เหล็กแล้วนำทางพวกเขาไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะไปเกาะไหน เนื้อเรื่องวันพีซมันยาวมากและเขาก็ลืมมันไปจริง ๆ

แต่ไม่เป็นไร เขาเป็นกัปตัน จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ทำเป็นไม่สนใจได้หมดนั่นแหละ!

แม่รี่แล่นออกจากเกาะ ซึ่งมันเป็นเกาะเล็ก ๆที่ตั้งอยู่ระหว่างวิสกี้พีคและลิตเติ้ลการ์เดน ขณะนี้พวกเขาก้ได้ออกเดินทางโดยจุดมุ่งหมายคืออาณาจักรอลาบัสตา

เกาะที่ตั้งอาณาจักรอลาบัสตาเป็นเกาะที่ใหญ่มาก เป็นหนึ่งในมหาอำนาจไม่กี่แห่งในแกรนด์ไลน์ เดิมทีประเทศนั้นเป็นประเทศมหาอำนาจซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของรัฐบาลโลก แต่หลังจากตกเป็นเป้าของคร็อกโคไดล์ สถานการณ์ก็ค่อย ๆแย่ลง และเมื่อเร็ว ๆนี้ การจลาจลก็ขยายวงกว้างออกไปมากขึ้น และมันเริ่มกลายเป็นการล้มล้างการปกครองในแล้ว

“อากาศช่วงนี้เปลี่ยนแปลงบ่อยจริง ๆ” นามิถอนหายใจแล้วมองไปที่อากาศที่เปลี่ยนไปด้านหน้า

วีวียิ้มแล้วกล่าวกับนามิ “แกรนด์ไลน์ก็แบบนี้ ทำความคุ้นเคยเอาไว้ดีกว่านะคุณนามิ เพราะแบบนั้นล็อกโพสและเอเทอนอลโพสเลยมีค่ามาก”

“โชคดีที่ได้เจอเธอนะวีวี” นามิยิ้ม “ในที่สุดเราก็ไม่หลงทาง”

“ยินดีค่ะ” วีวีตอบกลับไป

“แต่เธออย่าลืมรางวัลของพวกเราล่ะ” นามิแกล้งบีบน้ำตา

“อืม ค่ะ!” วีวีนิ่งไป “แต่ เงินจำนวนนั้น ฉันหามันไม่ได้จริง ๆ...”

“ไม่ต้องห่วง” นามิเปลี่ยนท่าทางร้องไห้กลายเป็นยิ้มร่า “เราค่อยคุยเรื่องนั้นหลังจากที่เราช่วยเธอแก้ปัญหาแล้วก็ยังไม่สาย”

“ได้ค่ะ”

สิ่งที่เธอเป็นห่วงตอนนี้คือการกลับบ้าน แล้วก็เรื่องของอิการัมและการูด้วย

‘ไม่รู้ว่าอิกิรัมกับการูจะทำอะไรอยู่...’ วีวีได้แค่คิดแล้วถอนหายใจเท่านั้นในตอนนี้

แมรี่แล่นไปเรื่อย ๆ โดยไม่แวะพักที่ไหนเลย

อาณาจักรอลาบัสตา ในสถานที่ที่คร็อกโคไดล์อาศัยอยู่

“อะไรนะ?” คร็อกโคไดล์มองดูข้อความที่นากและอีแร้งของเขาส่งข่าวมาแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนไปด้วยความโกรธ “เจ้ารอนอะไรนั่นพูดแบบนั้นจริงเหรอ?”

“ไอ้เด็กเวร!” คร็อกโคไดล์ตบโต๊ะเสียงดังลั่น “มัน... มันคิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในโลกหรือไง?”

เมื่อมองไปที่สัตว์คู่หูสองตัว คร็อกโคไดล์ก็โบกมือไล่พวกมันออกไป

“รอน... ฮึ่ม!” คร็อกโคไดล์ส่งเสียงฮึ่มฮั่ม “ฉันไม่คิดจะเป็นศัตรูกับแก แต่ในเมื่อแกต้องการแบบนี้ แกจะโทษฉันไม่ได้!”

“ใครก็ได้ เข้ามาหาฉันหน่อย!” จากนั้นก็มีคนสองคนเดินเข้ามา พวกเขาเป็นชายที่มีเลขสามบนหัวและเด็กผู้หญิงที่มีจานสีอยู่ด้านหลัง

“มิสเตอร์ทรี มิสโกลเด้นวีค ฉันมีภารกิจให้พวกนาย... ไปฆ่ากลุ่มโจรสลัดดาบกุหลายซะ!”

“รับทราบครับบอส!

เด็กสาวไม่ได้พูดอะไร กลับกัน ใบหน้าของเธอกลับเฉยเมยราวกับคนไร้ความรู้สึกใด ๆ

คร็อกโคไดล์มองด้านหลังของทั้งสองคนที่จากไป ในใจเขารู้สึกสบายใจมากขึ้น “แม้ว่าพวกนั้นจะแข็งแกร่งจนเอาชนะมิสเตอร์ไฟว์และมิสวาเลนไทน์ได้ แต่สำหรับมิสเตอร์ทรีและมิสโกลเด้นวีคคงไม่มีปัญหา”

ดวงตาของเขาเย็นเฉียบ “หากพวกแกฝ่าด่านนี้ไม่ได้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง”

ในที่สุดแมรี่ก็เจอ้ากับเกาะแห่งหนึ่ง

“นี่เรามาถึงแล้วเหรอ?” นามิมองไปรอบ ๆเกาะที่อยู่ด้านหน้าของเธอแล้วก็ถามวีวีด้วยความสงสัย

“มันไม่ใช่ที่นี่ค่ะ” วีวีส่ายหัว เกาะนี้เล็กเกินไปที่จะเป็นเกาะอลาบัสตา

“เราจะขึ้นไปไหม?” นาจิโกะถาม

“เรื่องนี้ต้องไปถามกัปตันผู้ขี้เกียจของเราแล้วล่ะ” นามิเดินไปข้างรอน

“เกิดอะไรขึ้น?” แน่นอนว่ารอนไม่ได้หลับจริง ๆ เพราะเขาคือผู้แข็งแกร่งระดับแนวหน้า เขาสามารถหลับโดยยังมีสติได้ตลอดเวลา

“เราเจอเกาะแห่งหนึ่งแต่มันไม่ใช่อลาบัสตา เราจะขึ้นไปไหม?”

“บนเรือเรามีเสบียงพอไหมล่ะ?” รอนถามกลับ

“ไม่น่าจะไหวนะ!” นามิตอบด้วยท่าทางครุ่นคิดนิดหน่อย

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ขึ้นเกาะเถอะ!” รอนกล่าวตัดปัญหา “นี่คือเกาะอะไร?”

นามิมุมปากกระตุก นายไม่มีความกลัวอะไรเลยเหรอ ทำไมถึงรีบตัดสินใจขนาดนั้นล่ะ?

“ขึ้นเกาะ!”

รอนไม่ได้สนใจท่าทางแปลก ๆของนามิและสาว ๆคนอื่นท่อยู่ข้าง ๆ เขากระโดดลงจากเรือแล้วขึ้นเกาะทันที

“เฮ้ เฮ้ เฮ้! นายจะไปไหนน่ะ?” นามิตะโกนอย่างโกรธจัด “เรา เรามาทำอะไรที่นี่ แล้วใครจะดูเรือล่ะ?”

“เอาล่ะ ๆ พอเถอะ!” รอนยืนอยู่บนเกาะแล้วมองไปรอบ ๆ เมื่อได้ยินเสียงนามิรอนก็หันกลับมาทางเธอแล้วพูดว่า “ลงมาเถอะ เราจะทิ้งเธอไว้บนเรือได้ยังไงกันล่ะ เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ?”

“ใช่สิ!”

นามิพูดโต้อย่างดุเดือน

รอนใช้มือเกาจมูกตัวเอง ฉันชอบเธอขนาดนี้จะทิ้งเธอไว้คนเดียวได้ยังไง?

เขามองไปที่นามิ ‘ทำไมช่วงนี้นามิดุเดือดจัง หรือว่ามีบางอย่างที่ฉันพลาดไป?’

“คุณรอนคะ เราไปด้วยกันเถอะ!” คายะวิ่งลงมาหารอนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“ฉันด้วย ฉันด้วย!” อาปิสวิ่งมาพร้อมกับมังกรน้อยในอ้อมแขนแล้วตะโกนเสียงดัง พร้อมกันนั้นก็ดึงแขนรอนอีกข้าง

“รู้แล้ว ๆ ฉันไม่ลืมพวกเธอหรอกน่า”

“ฮี่ฮี่!”