บทที่ 5 เด็กท้าทายรอบที่สอง

บทที่ 5 เด็กท้าทายรอบที่สอง

เด็กคนที่สองผ่านด่านได้ในนาทีที่สิบสาม ซึ่งไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจนัก

เพราะด้วยประสบการณ์การดูเด็กคนแรก จึงทำให้เด็กคนต่อ ๆ ไปผ่านได้อย่างไม่ยากเย็น ท้ายที่สุดนี่เป็นเพียงด่านแรกของเกมมาริโอ้ที่ไม่ได้มีความยากสักเท่าไหร่

ทากะ ยิ้ม "ขอแสดงความยินดีด้วย มาเลือกของเล่นตัวโปรดที่อยากได้ตามสบายเลย"

เด็กคนที่สองรีบวิ่งไปที่โต๊ะของรางวัลอย่างมีความสุข

แต่เมื่อเขามองไปที่ของเล่นต่าง ๆ กับตุ๊กตาที่มีให้เลือกมากมายหลายตัว เขาก็ไม่รู้จะเลือกชิ้นไหนดี

เขาไม่เคยมีโอกาสได้เลือกของเล่นฟรีแบบนี้มาก่อน เพราะเพื่อที่จะปลูกฝังเด็กผู้ปกครองจึงมักตั้งกฎว่าถ้าอยากได้อะไรก็จะต้องจ่ายราคาที่สอดคล้องกันเพื่อได้ของเล่นนั้นมา

แต่คราวนี้เขาแค่ต้องเล่นเกมผ่านด่านเพียง ครั้งเดียวก็ได้สิทธิ์เลือกของเล่นที่ตัวเองต้องการ ซึ่งประสบการณ์แบบนี้ได้ ทําให้เขารู้สึกได้ถึงความแปลกใหม่อย่างมาก

ไอริ ถูกจัดให้ช่วยมอบของรางวัลที่หลังโต๊ะ

ส่วน ทากะ ก็กลับมาพูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นอีกครั้ง " โอเคคิวที่สาม..."

"ฉันฉัน!"

เด็กที่ดูโตกว่าคนอื่นเล็กน้อยรีบวิ่งโผล่ออกมาจากฝูงเด็ก และมาที่ทีวี

คราวนี้เด็กคนนี้ดูมีทักษะมากกว่าสองคนก่อนหน้านี้

ด้วยการดูเด็กสองคนแรกที่ สํารวจทางให้ก่อน จึงทำให้แม้ว่าเขาจะไม่คุ้นเคยกับเกมสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้วิธีผ่านด่าน

ดังนั้นเด็กคนที่สามจึงใช้เวลาเพียงเจ็ดนาทีในการผ่านด่าน และไปรับของรางวัลอย่างมีความสุข

ถัดไปเวลาที่เด็กๆที่เหลือใช้ในการผ่านด่านจะอยู่ภายในช่วงเวลาเจ็ดหรือแปดนาทีเท่านั้น

ในขณะเดียวกันรางวัลก็เริ่มลดลงเรื่อย ๆ

ไอริ เดินมาหา ทากะ

" ทากะ ดูเหมือนว่าเด็ก ๆ เหล่านั้นจะสามารถผ่านด่านได้ง่าย ๆ และถ้าเด็ก ๆ ทุกคนได้รับของเล่นทั้งหมด คุณก็จะต้องเสียเงินตั้ง 20,000 เยน คุณไม่มีด่านที่ยากกว่านี้เหรอ?"

ทากะ ยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มของเขาตอนนี้ เพราะเขาสวมหมวก

"แน่นอนว่ามีด่านที่ยากกว่านี้ แต่วันนี้ฉันวางแผนที่จะแจกของเล่นทั้งหมด ดังนั้นฉันจึงไม่เสียดายอะไรเลย"

" จิ ลูกคนรวย ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าทําไมคุณถึงทําอะไรที่เสียเงินแบบนี้ หรือว่ามันเป็นเพียงการกุศล?"

ทากะ ส่ายหัวแล้วชี้ไปที่เด็ก ๆ ที่กําลังเล่นเกมอย่างจริงจังอยู่หน้าทีวี " คุณเห็นสีหน้าของเด็ก ๆ เหล่านั้นที่ได้เล่นเกมไหม"

"สีหน้าของเด็ก ๆ มันทำไมเหรอ?"

"นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการเห็น เพราะมันมีค่ายิ่งกว่าเงิน"

ไอริ ที่ได้ยินก็ถึงกับตกตะลึงเล็กน้อย เพราะเธอไม่เข้าใจคําพูดของ ทากะ

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าวิดีโอเกมนั้นน่าสนใจอย่างไร

เมื่อเธอมองไปที่สีหน้าของเด็กๆเหล่านั้น ก็ดูเหมือนว่าจะมีสีหน้าของคนที่ดีใจที่ได้รางวัลเท่านั้น

"ไชโยฉันชนะ! "

ในเวลานี้เด็กอีกคนก็กระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นแล้วรีบไปที่โต๊ะรางวัล เมื่อเห็นอย่างนี้ ไอริ จึงต้องกลับไปที่โต๊ะรางวัล

"โอเค คนต่อไป!"

เวลาล่วงเลยจนถึงเที่ยงแทนที่เด็ก ๆ จะลดลง แต่กลับไม่ได้ลดลงมากนัก

เพราะดูเหมือนว่าเด็กบางคนที่ได้รับรางวัล จะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านเพื่อไปเรียกเพื่อนๆ แล้วพามาที่นี่ซึ่งทำให้เริ่มมีเด็กๆมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

ที่บ้านของเด็ก ๆ พ่อแม่ได้เตรียมอาหารไว้รอแล้ว แต่กลับพบว่าเด็ก ๆ ไม่ได้กลับมา ทำให้พวกเขาเริ่มไม่พอที่เด็ก ๆ เล่นซนจนลืมกลับมากินข้าว ทำให้พวกเขาจะต้องสั่งสอนเด็ก ๆ เมื่อเด็กกลับมา

แต่ตอนนี้เด็ก ๆ หมกมุ่นอยู่กับความสุขที่ได้เล่นเกม และได้รับรางวัลจนลืมเรื่องกินไปนานแล้ว

จ๊อก ๆ~

ทากะ ยังคงกระตือรือร้นในงาน แต่ท้องของไอริก็ร้องแล้ว

แต่เมื่อเธอมองไปที่กลุ่มเด็ก ที่ไม่ลดลงแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่ามื้อเที่ยงวันนี้ของเธอคงจะต้องอดกินอีกครั้ง

ตอนที่สร้างเกมคอนโซลมาก่อน ทากะ ก็หมกมุ่นอยู่กับมันมากจนมักจะลืมเรื่องการกิน เหมือนกับตอนนี้

"พี่ๆ ผมขอเล่นรอบสองได้ไหม"

ในเวลานี้เด็กคนแรกที่จบเกมไปก่อนหน้านี้ ก็กลับมาเข้าคิวอีกครั้ง

ไอริ คิดว่าการเล่นรอบที่สองเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะเด็กคนนี้ได้รับรางวัลไปแล้วครั้งหนึ่ง แล้วจะมาเอารางวัลอีกเป็นครั้งที่สองได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าเรื่องแบบนี้ไม่ตรงกับแบบแผนการส่งเสริมการขาย

แต่ ทากะ กลับพยักหน้าอย่างมีความสุข

"แน่นอน! ฉันยินดีให้มาท้าทายซ้ำ ๆ ได้ แต่ถ้าอยากได้รางวัลเธอก็ต้องผ่านด่านที่สองภายในเวลาสิบนาที เธอมั่นใจว่าจะผ่านได้ไหม"

ด่านที่สองเหรอ? นี่เป็นคําพูดที่เด็กฟังดูไม่คุ้นเคยสักเท่าไหร่ แต่ก็เป็นคำที่เข้าใจง่าย

เด็กรีบพยักหน้าอย่างแรง

ในด้านหนึ่งเขาต้องการได้รับรางวัลอีกชิ้น ในขณะเดียวกันเมื่อเขาได้ดูเด็กๆคนอื่นที่เล่นเกมเขาก็พบว่าตัวละครบนทีวีดูเหมือนว่าจะน่าสนใจมาก

เพราะไม่เหมือนกับการ์ตูน และภาพยนตร์ ที่เขาทำได้แค่ดูอย่างเดียว แต่กลับกันสิ่งที่เรียกว่าเกมนี้เขาสามารถควบคุมตัวละครได้ด้วยตัวเอง จึงทำให้เขามีอิสระอย่างมากในการทำสิ่งที่เขาต้องการทํา

ดังนั้นเขาจึงต้องการสัมผัสกับความรู้สึกอิสระนี้อีกครั้ง

ในไม่ช้าก็ถึงตาของเด็กที่มาเล่นรอบที่สอง เด็กจับจอยอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้เด็กดูมีทักษะมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันที่ฝ่ามือของเด็กก็มีเหงื่อออกเล็กน้อย เพราะทั้งความตื่นเต้นและประหม่า

ทากะ ปรับระดับเป็นด่านที่สองโดยตรงผ่านประตูหลังเพื่อให้เด็ก ๆ ที่ท้าทายรอบที่สองสามารถเริ่มต้นได้ทันทีจากด่านที่สอง และแน่นอนเนื่องจากการข้ามระดับ จึงทำให้ตัวมาริโอ้ไม่ได้กินเห็ดและดอกไม้ ทำให้ต้องเล่นแบบระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อเทียบกับด่านแรก ด่านที่สองนี้นั้นถือได้ว่ายากกว่าเล็กน้อยเท่านั้น แต่คนที่ไม่คุ้นเคยกับด่านจําเป็นต้องเล่นอย่างรอบคอบมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นก็สามารถผ่านด่านได้อย่างสบายๆ

แต่อย่างไรก็ตามสําหรับเด็กดูเหมือนว่าด่านนี้จะยาก เพราะว่าเด็กไม่รู้อะไรเกี่ยวกับด่านนี้เลย ทำให้แม้ว่าจะเล่นมาสิบนาทีก็ยังไม่ผ่าน

แต่หาก ทากะ ให้เวลาสิบห้านาทีเด็กคนนี้คงจะได้รับรางวัลไปแล้ว

เด็กที่ท้าทายรอบที่สอง รู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองนิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรที่เขาทําได้อีก เขาทำได้แค่จ้องมองไปที่โต๊ะรางวัล และในขณะเดียวกันก็มองไปที่ตัวละครพิกเซลบนทีวี ตอนนี้ดวงตาของเขาฉายแสงด้วยความกระตือรือร้น

มาคิดๆดูแล้วดูเหมือนว่าของเล่นไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างฉันก็มีอยู่แล้วตัวหนึ่ง

แต่กลับกันตัวละครพิกเซลบนทีวีตรงหน้าเขานี้มันน่าสนใจยิ่งกว่า!