"สงครามหมื่นอาณาจักรนั้นคือการที่พวกเราจะถูกวาปออกไปทุกอาณาจักรจะถูกส่งไปยังพื้นที่เดียวกัน ฆ่าสังหารกันเองเพื่อแย่งชิงทรัพยากร มันจะเกิดขึ้นทุกๆ 3 เดือนเป็นเวลา 3 วัน"

"ถึงแม้ว่าพวกเราจะอยู่ใบโลกเดียวกัน แต่พวกเราไม่ได้อยู่ทวีปเดียวกัน มีทวีปอยู่รับไม่ถ้วนในนโลกใบนี้ ทวีปดึกดำบรรพ์เป็นเพียงส่วนหนึ่งในนั้น"

"ตราบใดที่ผู้คนหรือเผ่าพันธุ์นั้นไม่ได้มาจากทวีปดึกดำบรรพ์ พวกมันทั้งหมดถือเป็นศัตรูของพวกเรา"

"เพราะเมื่อพ่ายแพ้ในสงครามหมื่นอาณาจักร ผู้แพ้จะถูกปล้นชิงโชคชะตาไป สิ่งต่างๆภายในอาณาจักรจะเริ่มพังทลาย พวกเราจึงเรียกมันว่าศึกแห่งโชคชะตา"

"เอาทุกคน พร้อมหรือยังที่จะสู้เพื่อโชคชะตา ว่าทวีปของเราจะรุ่งเรื่องหรือล้มสลาย"

ที่หลายข้อความเด้งขึ้นมา มันเกือบจะครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดในช่องแชท

หลิน ยู เฝ้าสังเกตอย่างเคร่ดขรึม มองดูข้อความ

เขาเชื่อว่าเขานั้นได้รู้จักความโหดร้ายของโลกใบนี้ดีแล้ว

แต่ไม่คาดคิดว่าความจริงจะโหดร้ายยิ่งกว่าที่เขาคิดไว้หลายเท่า

การต่อสู้แห่งโชคชะตา

สงครามระหว่างอาณาจักรนับหมื่นมันต้องน่ากลัวสุดๆเลยแน่นอน

แต่ถ้าเขาไม่สู้ โชคชะตาของทวีปจะถูกชิงไปและพวกเขาก็พังทลายในที่สุด

ไม่แลกใจทำไมถึงมีราชันจำนวนมากส่งข้อความมาในช่องแชททวีปดึกดำบรรพ์ ในที่สุดหลิน ยู ก็ได้เข้าใจรู้สึกขอบคุณเหล่าราชันในทวีป

"จริงๆแล้วพวกคุณไม่ต้องกังวลกันมากก็ได้ สนามรบเหล่านั้นแบ่งออกไปตามระดับของราชัน ดังนั้นพวกคุณจะพบราชันระดับเดียวกันเท่านั้น"

"และแต่ละระดับในสนามรบจะแบ่งออกเป็นพื้นที่เล็กๆมากมาย ตราบใดที่โชค คุณอาจจะไม่เจอศัตรูเลยก็ได้"

"อย่างไรก็ตามมันมีรางวัลสำหรับการสังหารศัตรู!"

เมื่อเข้าเห็นประโยคสุดท้าย ราชันทีอธิบายก็เงียบลงไปทันที

เมื่อเห้นข้อความนี้ ดวงตาของ หลิน ยู ก็เปล่งประกายขึ้นทันที

มีรางวัลสำหรับการสังหารศัตรูงั้นเหรอ

คิดแล้วว่าต้องมีผลประโยชน์แบบนี้

ถ้าอย่างนั้นดูเหมือนว่าเขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมมากกว่านี้ สิ่งนี้เกิดขึ้นทุกๆ 3 เดือนดังนั้นเขาไม่สามารถทำให้มันสูญเปล่าได้

การพัฒนาความแข็งแกร่งจะช่วยให้พวกเขาอยู่รอดได้ในสนามรบ

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องในวันพรุ่งนี้ เขาก็ปิดช่องชองลงและเริ่มเตรียมความพร้อมในดินแดน เขาเดินนทางไปยังโรงผลิตอาวุธเพื่อดูว่าอะไรพอจะมีประโยชน์กับเขาบ้าง

....

ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ท้องฟ้าสว่างขึ้น หลิน ยู ออกไปจากดินแดนพร้อมกับกองทัพพืชของเขารีบไปยังส่วนลึกของทะเลทรายโกบี

สงครามหมื่นอาณาจักรเหลือเวลาอีกเพียงครึ่งวันเท่านั้น ดังนั้นเขาต้องรีบยกระดับพืชทั้ง 3 ที่มีค่าประสบการณ์เกิน 400 ให้ถึงระดับ 7

ทหารระดับ 7 4 ตัวอยู่อีกไม่ไกลแล้ว เขาจะปลอดภัยมากขึ้นเมื่อต้องเชิญหน้ากับศัตรู

ในไม่ช้า เขาก็ขี่มูรันชิมาถึงส่วนลึกของทะเลทรายโกบี และส่งมังกรเงาพฤกษาทั้ง 10 ตัวออกไปสำรวจบริเวณรอบๆ คอยมองหาร่องรอยของมอนสเตอร์

ภายใต้การค้นหาแบบปูพรม เขาพบกับรังมอนสเตอร์ขนาดเล็กในเวลาไม่นาน

"ไปกันเถอะ ไปลุยกัน"

หลิน ยู ออกคำสั่งให้ทำลายรังมอนสเตอร์ทันทีด้วยทหารระดับ 6 100 ตัว

มันเป็นรังที่ซอมบี้ระดับ 6 มารวมตัวกัน พวกมันมีมากกว่า 30 ตัว พวกมันไม่ใช่คู่ต่อสู้กองทัพพืชของหลิน ยู

ภายในเวลาไม่ถึง 20 นาที พวกมันก็ถูกโจมตีโดยกองกำลังครึ่งหนึ่งของกองทัพพืช จากนั้นพืชทั้ง 3 ตัวก็มาปิดบัญชีทำให้ได้รับค่าประสบการณ์ไปเต็มๆ

หลังจากจัดการซอมบี้หมดแล้ว เสียงเตือนก็ดังขึ้นในหัวของหลิน ยู

[ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้ทำลายรังมอนสเตอร์ระดับ 6 ได้สำเร็จ ได้รับแก่นแท้ดินแดนระดับ 6 1 ชิ้น]

หลิน ยู รีบตรวจสอบค่าประสบการณ์ของพืชทั้ง 3 ตัว ถ้าตามหลักแล้วค่าประสบการณ์ต้องเพิ่มขึ้นมากกว่า 10 แต้ม

"เยี่ยม ไปหารังมอนสเตอร์ที่ต่อไปกันเถอะ"

เมื่อพูดแบบนั้น หลิน ยู ก็ขี้มูรันชิ เดินทางต่อเข้าไปยังส่วนลึก ของทะเลทรายโกบี

ด้วยกองทัพพืชระดับ 6 ทั้ง 100 ตัวนี้ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพให้การกวาดล้างมอนสเตอร์ได้สูงมาก

เมื่อเวลาผ่านไปจำนวนมอนสเตอร์ระดับ 6 ที่ตกตายภายใต้การโจมตีของพืชทั้ง 3 นั้นยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

จะกระทั่งเวลาผ่านไปทั้งช่วงเช้า นางพญาปิศาจโลหิตก็มีค่าประสบการณ์เต็มในที่สุด เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นในหัวเขาทันที

[ขอแสดงความยินดีด้วย นางพญาปิศาจโลหิตทีคุณสมบัติตรงตามข้อกำหนดในการอัพเกรดเป็นระดับ 7 การอัพเกรดต้องใช้แก่นแท้ดินแดนระดับ 6 คุณต้องการอัพเกรดหรือไม่?]

"อัพเกรด!"

ในตอนนี้ หลิน ยู ได้รวบรวมแก่นแท้ดินแดนครบ 10 อันแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่จับเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการใช้มันเลย

ขณะที่เสียงของเขาสิ้นสุดลง นางพญาปิศาจโลหิตถูกห่อหุ้มด้วยลำแสงทันที ร่างกายของเธอเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

สิ่งแรกที่เปลี่ยนคือดอกไม้บนหัวของมัน มันควบแน่นกว่าเป็นดอกไม้ตูมที่ดูเบาบาง

จากนั้นเถาวัลย์ที่อยู่ตัวของมันก็พันพับเข้าไปในตัว เกิดเป็นส่วนโค้งเว้าที่ดูมีเสน่ห์ หากมองจากระยะไกลเธอจะเหมือนสาวขี้อายที่รอการปลดปล่อย

เมื่อรวมกับเถาวัลย์ที่ปกคลุมไปด้วยหนาม ที่ร่ายรำไปรอบๆตัวตลอดเวลา มันทั้งดูสง่างามและน่าเกรงขาม พร้อมกับความงามที่ดูอมหิต

หลิน รอ แทบไม่ไหวที่จะตรวจสอบข้อมูลของมัน

[ชื่อ : แบนชีแห่งเสน่หา]

[เผ่าพันธุ์ : พฤกษา]

[ระดับ : ระดับ 7 (0/2500)]

[ความแข็งแกร่ง : 800]

[ร่างกาย : 800]

[ความว่องไว : 633]

[วิญญาณ : 770]

[สกิล : ปราการพฤกษา , เถาวัลย์พิษ , หมอกพิษโลหิต , จุมพิตแบนชี (ใช้พลังแห่งเสน่ห์ ควบคุมศัตรู 1 ตัวอย่างสมบูรณ์ในเวลาสั้นๆ ระยะเวลาในควบคุมขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งทางจิตใจของศัตรู)]

[หมายเหตุ : หนึ่งในสาม ร่างของแบนชี เหี่ยวเฉา เสน่ห์ และความบ้าคลั่ง เก่งในการควบคุมศัตรู]

"ควบคุมศัตรูโดยสมบูรณ์?"

หลิน ยู ตกตะลึงเมื่อเข้าเห็นสกิลใหม่ที่เพิ่งเรียนรู้ของ แบนชีแห่งเสน่หา ดวงของเขาก็เบิกกว้างขึ้น

สกิลนี้มีพลังมากกว่า หมอกพิษซะอีก

แม้ว่าหมอกพิษจะสร้างภาพลวงตาเป็นหมู่ แต่อยากสุดมันก็สร้างได้แค่ภาพหลอน

แต่ จุมพิตแบนชี นี้ แตกต่างออกไป มันสามารถควบคุมศัตรูได้อย่างสมบูรณ์

แม้ว่ามันจะเป็นเวลาเพียงแค่ช่วงสั้นๆแต่ถ้ามันใช้ถูกจังหวะ เขาสามารถพลิกวิกฤตให้กลายเป็นโอกาศได้ เช่น สั่งให้ศัตรูเข้าโจมตีกันเอง

ฉากนี้แค่คิดก็สยองแล้ว

ดูเหมือนแบนชีร่างนี้ได้เสริมความสามารถในการหว่านสเน่ห์จนถึงขีดสุด เพื่อความสามารถในการควบคุมศัตรู

นอกจากนี้ยังอีก 2 ร่างพวกมันน่าจะเป็นสายพิษและสายเลือด หลิน ยู อดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ เขาไม่รู้ว่านางพญาปิศาจโลหิตตัวอื่นๆจะเลื่อนขั้นเมื่อไร

"ไปกันเถอะ พวกเราไปลองสกิลใหม่กัน"

หลังจากปิดหน้าต่างข้อมูล หลิน ยู ก็ นำแบนชีแห่งเสน่หา ตัวนี้เดินทางไปพร้อมกับพืชตัวอื่นๆทันทีเดินทางสำรวจต่อไป

ใช้เวลาเพียงไม่นานก็พบสถานที่ๆเหมาะสม

เขาเจอเข้ากับหมาป่าปิศาจระดับ 6 2 ตัว

หมาป่าปิศาจทั้ง 2 ตัวกำลังล่าเหยื่อด้วยกันในเวลานี้ พวกมันบังเอิญเจอเข้ากลับ หลิน ยู พวกเขาถูกดึงดูดทันทีด้วยกลิ่นของเนื้อและเลือดบนร่างกาย มันพุ่งเข้าหาเขาพร้อมกับเสียงคำราม

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกมันจะได้เข้ามาใกล้ กลีบดอกไม้บนหัวของแบนชีเสน่หาก็บานออก แม้แต่หลิน ยู เองก็ยังสั่นสะท้าน มันปล่อยระลอกคลื่นแปลกๆออกมา

หลังจากนั้น หนึ่งในหมาป่าปิศาจก็ตัวสั่น ดวงตาค่อยๆกลายเป็นสีชมพู จากนั้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า มันกัดเข้าที่คอของหมาป่าปิศาจอีกตัวหนึ่ง

"เอ๊งงง!"

หมาป่าปิศาจกรีดร้องและถูกกระชากลงพื้น มันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเพื่อนมันถูกโจมตีมัน

มันพยายามที่จะดึกร่างออกมาจากปากเพื่อนของมัน แต่ถูกกัดเข้าที่คออีกครั้ง มันร้องครวญครางออกมาและตายลงในที่สุด

ส่วนหมาป่าปิศาจที่ถูกควบคุมก็ถูกแทงโดยเถาวัลย์ 2 3 สายเข้าที่หน้าอก มันไม่แม้แต่จะหลุดจากการควบคุมของแบนชีเสน่หาจนกระทั่งตายลงไป

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด