บทที่ 35-36

บทที่ 35

ปีศาจนี่อีกแล้ว

 

เมื่อทุกคนมองไปที่โทรศัพท์มือถือในมือของเด็กผู้ชาย คลิปวิดีโอนั้นมีความคมชัดมาก สามารถมองเห็นภาพรวมได้อย่างชัดเจน จนอดไม่ไหวที่จะตบมือฉาดใหญ่ด้วยความสะใจ

เมื่อทุกคนได้เห็นหลักฐาน คุณป้าถึงกับตกใจจนตาค้าง แล้วยอมรับความผิดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

คอนโดเฟิงตัน หน้าห้อง 802 อาคารที่สิบ

“แม่คะ หนูกลับมาแล้ว”

เธอเปิดประตูเข้าไป

ถังซือซือได้กลิ่นดอกไม้จาง ๆ ลอยออกมาจากห้องนั่งเล่น กลิ่นหอมหวานมากจนทำให้รู้สึกสดชื่น

จากความทรงจำเจ้าของร่างเดิม มู่ซูเสียนไม่เคยจัดดอกไม้ไว้ในบ้านเลยสักครั้ง

เดินเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว ถังซือซือก็เห็นคุณชายปีศาจเจ้ากรรมของเธอนั่งอยู่บนโซฟาริมหน้าต่าง กำลังเอนหลังอ่านหนังสือพิมพ์ ท่าทางและสีหน้าของเขาช่างดูสง่างามไปทั้งหมดไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

หัวใจของถังซือซือเต้นแรงอีกครั้ง ใบหน้าด้านข้างของเขาดูมีเสน่ห์เหลือล้น

นอกจากนี้ เมื่อเธอเหลือบไปมองไปด้านข้างโซฟา เห็นกล่องของขวัญขนาดต่าง ๆ หลายกล่องวางซ้อนกัน บนโต๊ะกลมหน้าโซฟามีแจกันรูปทรงสวยงาม พร้อมกับมีดอกไฮเดรนเยียบานสะพรั่งประดับอยู่ข้างใน

ถึงแม้ห้องพักนี้จะดูไม่ใหญ่โตและหรูหราสมกับฐานะของเซียวเฉินเยวียน แต่แค่เขานั่งอยู่เฉย ๆ ก็ทำให้ห้องนี้ดูสว่างไสวสวยงามขึ้นมา ถังซือซือเห็นแบบนั้นก็นึกถึงคำว่า ‘หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบ’

คุณชายปีศาจนี่อีกแล้ว... มาที่นี่ทำไมกัน?

พอได้ยินเสียงเปิดประตู เซียวเฉินเยวียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใย

“ทำไมกลับมาช้าจังล่ะ?”

เฮ้อ…

ขอร้องล่ะ ได้โปรดใช้น้ำเสียงเหมือนเป็นห่วงเราเต็มประดาแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่?

รู้สึกเหมือนเวลากลับบ้านหลังเลิกเรียนแล้วมีพ่อมารอรับเลยแฮะ...

“นี่... คุณมาทำอะไร?”

“ผมหิว”

คิดว่าฉันเชื่อเหรอ? ตัวเองเป็นถึงประธานบริษัทตระกูลเซียว อยากจะกินอะไรตอนไหน แค่สะบัดมือไปมาก็มีคนหามาประเคนให้แล้วไม่ใช่รึไง?

“ตอนบ่ายผมส่งข้อความไปหา คุณไม่ได้อ่านเหรอ? ไม่เห็นตอบกลับก็นึกว่าอ่านแล้ว” เซียวเฉินเยวียนยังคงบ่นต่อไป

ตอนไหน?

เมื่อถังซือซือเปิดดู WeChat ก็เห็นประโยคหนึ่งเพิ่งเด้งขึ้นมา “ผมจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านคุณตอนห้าโมงเย็น”

มือถือซังกะบ๊วยเอ๊ย เน็ตหลุดเป็นว่าเล่นอะไรขนาดนั้น!

“สัญญาข้อที่สิบ ต้องตรงต่อเวลา ข้อสิบเอ็ด ทั้งข้อความแล้วก็โทรศัพท์ คุณต้องตอบกลับหรือรับสายทันที” เขาบ่นขึ้นมาอีกครั้ง

ความจำดียิ่งกว่าอะไรซะอีก! เห็นทีเธอคงต้องหาเวลาสักหน่อยแล้วไปนั่งท่องจำสัญญาให้ขึ้นใจ!

“ไม่ ๆ... ฟังก่อนสิ ก็มือถือมัน... สัญญาณไม่ดีแล้วค้างบ่อย หยวนให้ฉันหน่อยเถอะน่า เรื่องแค่นี้เอง”

เธอกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องค่าเช่ามาขู่เมื่อเธอทำผิดกฎ จึงรีบอธิบายทันที

เซียวเฉินเยวียนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

มีเสียงของคนสองคนดังออกมาจากในครัว

ถังซือซือเดินเข้าไปดู ก่อนจะหลุดขำออกมาเบา ๆ

กู่ชวนเงยหน้าขึ้นมาทักทายถังซือซือ แต่ภาพลักษณ์ของเขาในตอนนี้ดูแปลกตาไปมาก

เธอเห็นเขาใส่ผ้ากันเปื้อนลาย HelloKitty สีชมพู และกำลังช่วยแม่ของเธอทำอาหาร

มู่ซูเสียนสอนเขาทำอาหารด้วยสีหน้าที่ดูอ่อนโยน       “คุณกู่คะ คุณควรทำตรงนี้ก่อน แล้วถัดไปก็...”

สีหน้าของกู่ชวนดูประหม่ามาก ๆ ท่าทีลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก ราวกับกลัวตัวเองจะเปียกหรือเปื้อนคราบซอส ผ้ากันเปื้อนลายน่ารักสะบัดปลิวไปมา

มู่ซูเสียนเห็นถังซือซือแล้วพูดว่า “ลูกกลับมาทันเวลาพอดีเลย” จากนั้นเธอก็หันไปบอกกู่ชวนว่า “คุณกู่ไปพักก่อนนะคะ ตรงนี้ฉันกับลูกจะทำต่อเอง!”

กู่ชวนรอประโยคนี้ของเธอมานานแล้ว ก่อนจะรักษาฟอร์มของตัวเองให้กลับมาดูดี ขณะที่เขากำลังจะส่งผ้ากันเปื้อนให้ถังซือซือ จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เขาชะงักมือของตัวเองไว้ทันที แล้วรีบกดรับสายวิดีโอคอลทันที

ใบหน้าของตุ๊กตาผู้หญิงสีชมพูจิ้มลิ้มปรากฏขึ้น พร้อมกับเด็กหญิงอายุประมาณสี่หรือห้าขวบ

“ป่าป๊า! เมื่อไหร่จะกลับบ้านเหรอคะ?”

สีหน้าเรียบนิ่งของกู่ชวนก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน น้ำเสียงที่เคยเคร่งขรึมก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นแปลกหู เขาตอบกลับเบา ๆ ว่า “ลูกรัก”

บทที่ 36

ลูกเขยในอนาคตของแม่

 

เด็กผู้หญิงสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จู่ ๆ เธอก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

“ปะป๊า! ผ้ากันเปื้อน HelloKitty! น่ารักมากเลย! HelloKitty น่ารักอะไรอย่างนี้! แถมเป็นสีชมพูที่หนูชอบด้วย! ปะป๊าใส่ให้ดูหน่อยได้ไหมคะ?”

ถังซือซือฟังคำขอของเด็กผู้หญิงก็คิดในใจว่า เธอคงไม่รู้หรอกว่าพ่อของเธออายแค่ไหนเวลาใส่มัน

กู่ชวนได้ยิน เขาตอบกลับทันทีว่า “ห๊ะ!”

เอาจริงเหรอ?!

ต้องใส่มันอีกครั้งเนี่ยนะ น่าอายเป็นบ้าเลย!

“ก็ได้” คงต้องใส่จริง ๆ สินะ?

ถังซือซือยืนมองกู่ชวนใส่ผ้ากันเปื้อน HelloKitty สีชมพูอีกครั้ง หลังจากวางโทรศัพท์มือถือไว้ไกล ๆ เพื่อให้ลูกสาวของเขามองเห็นภาพมุมกว้างได้ชัดเจน และดูครอบคลุมมากที่สุด

“โอ้โฮ น่ารักมาก ๆ เลย! ปะป๊าของหนูน่ารักที่สุด! ปะป๊าคะ! เต้นกระต่ายน้อยให้ดูอีกได้ไหมคะ?”

เต้นกระต่ายน้อย?

ลูกรักแน่ใจเหรอว่าอยากให้ปะป๊า... เต้นกระต่ายน้อยเนี่ยนะ?

ลองคิดอีกที อยากให้ปะป๊า... เต้นกระต่ายน้อยตอนนี้จริง ๆ เหรอ?

เดิมทีกู่ชวนตั้งใจมาหาถังซือซือวันนี้เพื่อเอาคืนเธอเรื่องเมื่อเช้า แต่ตรงกันข้าม เขากลับต้องมาใส่ผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนเต้นเพลงกระต่ายน้อยต่อหน้าลูกสาว แถมยังต้องเต้นต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย เด็กผู้หญิงเอามือเท้าแก้มของตัวเอง มองดูพ่อของเธอเต้นเพลงกระต่ายน้อย เธอตั้งใจดูมากแทบไม่กะพริบตา

กู่ชวนเต้นเพลงกระต่ายน้อยด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก...

เขาเต้นอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับร้องเพลงกระต่ายน้อยไปด้วย...

ดวงตาของเขาร้อนผ่าว สีหน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี่..

ถังซือซือรู้สึกเห็นอกเห็นใจทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีมุมแบบนี้ด้วย ต่อหน้าลูกสาวดูเป็นละคน ดูจะตามใจและรักลูกสาวมาก ๆ เลยสินะ

แต่ว่า มาเต้นแร้งเต้นกาอะไรแบบนี้ ต่อหน้าเจ้านายตัวเองมันจะดีเหรอ?

ถังซือซือแอบชะเง้อหน้าไปมองเซียวเฉินเยวียนทันที

ดูเหมือนคุณชายปีศาจจะดูอารมณ์ดีแฮะ แถมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าผู้ช่วยส่วนตัวของตัวเองกำลังทำอะไรน่าอายแบบนั้น

หลังจากนั้นถังซือซือรีบหันกลับมาช่วยงานในครัวต่อ

แต่ก็นะ น่าอิจฉาลูกสาวเขาจริง ๆ เลยที่ได้มีความสุขกับครอบครัวแบบนั้น

ภายในครัว มู่ซูเสียนกำลังเทน้ำมันลงในหม้อ ขณะที่อีกมือหนึ่งถือไม้พาย แต่เธอกลับหยุดชะงักไปครู่หนึ่่ง

เธอหันมาหาถังซือซือ ก่อนแอบกระซิบเธอเบา ๆ ว่า

“ซือซือ จะว่าไป ลูกไม่ไปดูแลอำนวยความสะดวกเพื่อนของลูกหน่อยเหรอ? แม่เห็นเขาแล้วก็คิดว่า... น่าจะมีภูมิหลังครอบครัวไม่ธรรมดาแน่นอน... แม่ก็พอจะเดาได้อยู่ งั้นตรงนี้ให้แม่ลุยเอง ลูกไปเถอะ...”

จะปล่อยให้แม่ลุยเองดีไหมนะ?

ถังซือซือยืนครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะมีความรู้สึกบางอย่างเตือนขึ้นมาในหัวของเธอ

เธอรีบคว้าไม้พายจากมือแม่ทันที

“แม่ ไม่เป็นไรค่ะ ให้หนูช่วยเถอะ!”

มู่ซูเสียนดูไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่ “ลูกจะลุยเองเนี่ยนะ? ทักษะการทำอาหารของหนูก็ไม่ได้ต่างจากแม่สักเท่าไหร่เลยนี่”

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ผุดขึ้นมาย้ำเตือน      ถังซือซือ

ความทรงจำทำให้เห็นภาพตอนที่เจ้าของร่างเดิมย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองหลวงครั้งแรก มู่ซูเสียนระเบิดครัวไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และทุกครั้งอาหารที่ทำเสร็จก็มักจะไหม้ทุกที ซึ่งทำให้เจ้าของร่างเดิมรู้สึกเหมือนได้กินยาพิษทุกมื้อ

ถังซือซือรับรู้ถึงความหลังของเจ้าของร่างเดิมได้ในทันที เธอจึงตัดสินใจทำอาหารด้วยตัวเองในมื้อนี้ เพราะถึงยังไงสมัยอยู่ในร่างเดิมเธอก็เคยเป็นเชฟ

มู่ซูเสียนยืนนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เธอคิดในใจว่าถังซือซือไม่น่าจะทำอาหารได้ เพราะไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็เข้ามาชะเง้อดู อีกสักพักก็เดินมาดูด้วยความสงสัย

ท้ายที่สุดถังซือซือก็ดันหลังมู่ซูเสียนให้ออกไปจากห้องครัวก่อนกลับเข้าไปทำอาหารต่อ

ฮ่าๆๆ การทำอาหารเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับฉันอยู่แล้ว เรื่องเค้กนี่ยิ่งมือโปรเลย

“ลูกแม่ทำอาหารไฟลุกแบบในทีวีได้ด้วย? ไม่น่าเชื่อเลย”

มู่ซูเสียนแอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเผลอพูดออกมาด้วยความตกตะลึง

“ซือซือ แม่ถามตามตรง ผู้ชายดูภูมิฐานร่ำรวยคนนั้นเป็นใคร แล้วเขามีความสัมพันธ์ยังไงกับลูก?” เพียงชายตามองแค่ครั้งเดียว ก็รู้แล้วว่าเขาต้องเป็นคนในตระกูลเซียวที่ร่ำรวยของเมือง F แน่ ๆ เธอไม่คิดว่าลูกสาวของตัวเองจะมีโอกาสผูกมิตรกับเขาได้

เธอนึกขึ้นได้ว่าอยากถามเรื่องนี้มานานแล้ว

ถังซือซือกวักมือเรียกมู่ซูเสียน ก่อนกระซิบข้างหูเบา ๆ ว่า

“แม่คะ นั่นแหละคือลูกเขยในอนาคตของแม่”