บทที่ 299-300

บทที่ 299

อย่ามาอิจฉาเลย

หลังจากชักชวนทุกคนรอบ ๆ แล้วเธอก็นั่งลงอีกครั้งพร้อมกับหอบช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ด้วยสีหน้ามีความสุข

ผู้จัดการส่วนตัวแจกจ่ายช็อกโกแลตให้กับนักแสดงและ สตาฟคนอื่น ๆ

บางคนคิดว่าผู้จัดการส่วนตัวดูเหนื่อยเล็กน้อย ถึงคนนี้จะยอมทำตามที่ซ่งเนี่ยนหยานขอมากมาย แต่เธอก็มีความสุขและเต็มใจทำให้ทุกอย่าง

“นี่เนี่ยนหยาน เธอเพิ่งรับบทได้ไม่นาน แฟนคลับก็ให้ของเยอะแบบนี้แล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอก แฟนของฉันส่งมาให้เองแหละ”                       ซ่งเนี่ยนหยานยิ้มอย่างหวานก่อนตอบอย่างภูมิใจ

“งั้นถามหน่อยสิ ว่าแฟนหนุ่มคนนั้นของเธอเป็นใครกัน?” หมินฮวาจือถามด้วยใบหน้าขี้เล่น

ขณะเดียวกันถังซือซือหยิบช็อกโกแลตจากผู้จัดการส่วนตัวของซ่งเนี่ยนหยาน หลังจากชิมแล้ว เธอรู้สึกว่ามันละลายในปากทันที ทั้งยังไม่หวานหรือเลี่ยนเกินไปอีกด้วย

วินาทีต่อมา ซ่งเนี่ยนหยานอมยิ้มแล้วตอบกลับว่า

“แฟนของฉันเป็นประธานบริษัทอี้หลินกรุ๊ปน่ะ”

สายตาของคนรอบข้างยิ่งอิจฉามากขึ้นไปอีก

ประธานบริษัทอี้หลินกรุ๊ปนั่นไม่ธรรมดาเลย!

เพราะเขาคือสิบอันดับแรกในรายชื่อบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง ไม่เพียงแค่นั้น จากนักข่าวบางคนที่เคยพบเขาโดยบังเอิญ บอกไว้ว่าเขาเป็นคนค่อนข้างหล่อเหลาและมีเสน่ห์ ทั้งยังมีดาราสาวและลูกสาวคนรวยมากมายตามจีบ แต่ไม่มีใครทำสำเร็จเลย?

ซึ่งทำให้ใครหลายคนคาดไม่ถึงว่าซ่งเนี่ยนหยานจะเป็นผู้หญิงที่สามารถเอาชนะใจเขาได้ ช่างเป็นคนที่ไม่ควรมองข้ามเลยจริง ๆ

ดาราในอนาคตไม่เพียงแต่จะมีน้ำใจ แต่ยังมีความสัมพันธ์กับคนตระกูลหลิน แน่นอนว่าเธอจะได้เป็นผู้หญิงอีกคนที่มั่งคั่งและน่าอิจฉา

แม้แต่ดาราสาวชื่อดังอย่างหมินฮวาจือได้ยิน ยังแอบรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แต่ก็ยังมีความชื่นชมยินดี

อย่างไรก็ตาม ถังซือซือกลับตกตะลึงเมื่อได้ยินว่าเธอคนนั้นเป็นแฟนสาวของหลินอี้ปิน?

แต่แฟนสาวของหลินอี้ปินควรเป็นสวี่จิ้งชูไม่ใช่เหรอ?

เธอนึกถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอบังเอิญเจอตอนอยู่ที่สระว่ายน้ำ อีกทั้งเธอยังมอบผ้าพันคอที่ถักด้วยตนเองให้กับหลินอี้ปิน แต่กลับถูกอีกฝ่ายไล่ออกไปด้วยคำพูดที่แสนเย็นชา

ไม่น่าเชื่อเลย ซ่งเนี่ยนหยานเป็นแฟนของหลินอี้ปินจริง ๆ เหรอเนี่ย?

“เขาคนนั้นชื่อหลินอี้ปินใช่ไหม?” ถังซือซือถามออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ถูกต้องเลย” ซ่งเนี่ยนหยานไม่คิดว่าถังซือซือจะถามแบบนี้ แต่เธอก็ตอบกลับโดยไม่ลังเล

ซ่งเนี่ยนหยานรู้ว่าถังซือซือเป็นดาราหน้าใหม่ในวงการเช่นกัน แต่ดูเหมือนเธอวางตัวได้ดีอยู่ตลอดเวลาในกองถ่าย ทั้งยังแสดงได้เหมาะสมกับบทนางเอกคนที่สองมาก ซึ่งถือได้ว่าฝีมือเกือบเทียบเท่าดาราระดับเฟิร์สคลาสอย่างหมินฮวาจือไม่น้อยเลยทีเดียว

ในสายตาของเธอ มองถังซือซือเป็นแค่คนสร้างภาพให้ทุกคนมองว่าดี และเล่นใหญ่ไปวัน ๆ เท่านั้น

ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าคนในวงการนี้คาดหวังอะไรกับเธอไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะโชคช่วย คนอย่างเธอจะได้รับบทบาทสำคัญแบบนี้เหรอ?

คนอย่างเธอไม่ดังไปกว่านี้หรอก เผลอ ๆ ฉายไปสามตอนคนดูก็คงเบื่อกันแล้ว จะมาเทียบอะไรกับฉันที่มีแฟนรวยและหนุนหลังฉันได้ตลอดเวลา

ด้วยสาเหตุนี้ ซ่งเนี่ยนหยานถึงไม่ค่อยชอบหน้าถังซือซือเท่าไหร่นัก หลังจากเดินเข้ากองถ่ายมา ซ่งเนี่ยนหยานก็รู้สึกไม่พอใจแล้วที่ถังซือซือดูมีภาพลักษณ์ที่ดีกว่า

แต่จู่ ๆ ก็ถามมาแบบนี้ มีอะไรรึเปล่านะ?

คงอยากรู้เรื่องชาวบ้านเท่านั้นเองล่ะมั้ง? ดูก็รู้ว่าคงอิจฉาจนตัวสั่น!

“แฟนของฉันปฏิบัติต่อฉันดีมาก เขาลงทุนบินไปเมือง S และทำช็อกโกแลตกล่องนี้ด้วยตัวเอง หลังจากนั้น เขาก็บินกลับเมืองหลวง แล้วขอให้ผู้ช่วยส่วนตัวนำของขวัญมาส่งให้ฉันนี่แหละ”

“ดีจังเลยเนอะ! เป็นอะไรที่โรแมนติกมาก! ฉันอิจฉาคุณจริง ๆ!” หญิงสาวถอนหายใจหลังพูดจบ

ซ่งเนี่ยนหยานยิ้มอย่างมีความสุขและพูดขึ้นว่า

“อย่าอิจฉาฉันเลยค่ะ ฉันหวังว่าคุณคงเจอคนที่ใช่ใน    เร็ว ๆ นี้นะ”

“คงยากน่ะ คุณหลินที่หล่อ รวย และมีน้ำใจขนาดนี้ ในเมือง Z จะหาแบบนี้ได้สักกี่คน แต่ฉันคิดเหมือนกันว่าเขาควรมีคนเดียว แต่ถ้ามีสองคนก็คงเป็นอะไรที่คาดไม่ถึง”

ซ่งเนี่ยนหยานยังคงยิ้มต่อไป แล้วแสดงสีหน้ามีความสุขจนคนอื่นอิจฉามากขึ้น

ก็จริงอยู่ ตอนนี้จะมีใครโชคดีไปกว่าฉันอีกล่ะ?

ในเวลานี้ รถหรูหราหลายคันขับมาอยู่ข้างหน้าทางเข้าสตูดิโอ ก่อนจอดเรียงกันเป็นแถว

โรลส์รอยซ์ พอร์เช่ แลมโบกินี... จอดเรียงกันอย่างเด่นเป็นสง่า

ในเมืองหลวงไม่มีใครไม่รู้จักรถหรูเหล่านี้ ทันทีที่รถหรูหรากลุ่มนี้ปรากฏตัวขึ้นกลางท้องถนน ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

บทที่ 300

ไม่ต้องเกรงใจพวกเรา

รถพวกนั้นของใครกัน?

ประตูรถเปิดออกทีละคัน กลุ่มผู้ชายและผู้หญิงก้าวลงจากรถ

กลุ่มผู้ชายสวมชุดสูทสีดำ ส่วนกลุ่มผู้หญิงสวมชุดแม่บ้าน

หลังจากกลุ่มผู้ชายเปิดประตูให้กลุ่มผู้หญิงลงจากรถ ในมือของพวกเธอถือช้อนส้อมกันคนละชุด

คนกลุ่มใหญ่เหล่านี้เดินเข้ามาพร้อมกัน แม้แต่ท่าทางและจังวะการเดินยังเนี้ยบเหมือนกันหมด ด้วยความเนี้ยบระดับนี้ ทำให้ดึงดูดความสนใจของทุกคนเอามาก ๆ

ซ่งเนี่ยนหยานจ้องมองกลุ่มคนเหล่านี้ด้วยความสับสน พวกเขามาหาฉันรึเปล่านะ?

อาจเป็นได้... ไม่ยักจะรู้เลยว่าหลินอี้ปินชอบเซอร์ไพรส์อะไรแบบนี้ด้วย?

คุณนี่เหลือเชื่อจริง ๆ! นอกจากดอกไม้และของขวัญยังมีเซอร์ไพรส์อื่นอีก

ขณะคิดในใจ ใบหน้าของซ่งเนี่ยนหยานเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลย ว่าจะถูกเอาอกเอาใจแบบนี้    การถูกทุกคนอิจฉานี่มันเจ๋งดีจริง ๆ!

หลังจากนั้นเธอรีบจัดท่าทางการนั่งของตัวเองใหม่ในทันที โดยถือช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ไว้ด้วย ก่อนแสดงรอยยิ้มอย่างสดใส แล้วรอกลุ่มคนเหล่านั้นเดินเข้ามาหาด้วยความลุ้นระทึก

นั่นไง กำลังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แล้วใกล้แล้ว ตื่นเต้นจัง...

ตอนนี้ซ่งเนี่ยนหยานรู้สึกใจฟูมาก ๆ เธอเองก็เตรียมคำพูดดี ๆ ไว้มากมายเพื่อทำให้ทุกคนอิจฉา

เอ๊ะ?

อ่าว? ฉันยืนอยู่ตรงนี้นี่ไง ไหงคนพวกนี้ถึงเดินผ่านฉันไปเฉยเลย?

ซ่งเนี่ยนหยานจึงรีบหันตามไปด้วยความประหลาดใจ ก่อนตกตะลึงอีกครั้งเมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นเดินไปหยุดที่หญิงสาวอีกคน

พวกเขาเดินมาหยุดที่ถังซือซือ

ซ่งเนี่ยนหยานเบิกตากว้างในทันที คนรอบข้างเธอก็แสดงท่าทีนี้เหมือนกัน

ถังซือซือเนี่ยนะ?

กลายเป็นถังซือซือได้ไง? ต้องเป็นฉันถึงจะถูกสิ! ทำไมกันล่ะ?

ผู้หญิงในชุดแม่บ้านคนหนึ่งเดินเข้ามาหาถังซือซือ

ปรากฏว่าเธอคนนั้นคือแม่บ้านซ่ง เธอเดินอ้อมมาข้างหลังถังซือซือแล้วพูดว่า

“คุณหนูซือซือคะ คุณคงเมื่อยมากแล้ว ฉันช่วยนวดไหล่ให้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะแม่บ้านซ่ง” ถังซือซือตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน และรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก

เทคนิคการนวดของแม่บ้านซ่งนั้นดีมาก ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

นอกจากความรู้สึกนี้ เธอยังรู้สึกสบายไปทั้งตัวจนอยากโบยบินรอบสตูดิโอ ช่างเป็นรางวัลของความเหนื่อยล้าอย่างแท้จริง

“จัดโต๊ะไว้ตรงนี้ให้เรียบร้อยนะ”

แม่บ้านที่เหลือช่วยกันจัดโต๊ะและเตรียมสิ่งของต่าง ๆ

ไม่นานกลุ่มผู้ชายหลายคนก็เข้าไปยกโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมเสร็จแล้ว มาวางตรงหน้าถังซือซือ

ต่อมาเหล่าแม่บ้านหยิบจานอาหารเดินมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะทีละเมนู หลังจากนั้นกลิ่นอาหารก็ลอยหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ

เห็นได้ชัดเลยว่าทุกอย่างทำมาจากวัตถุดิบชั้นดีและมีราคาแพง เมนูอาหารแต่ละจานมีการจัดวางอย่างประณีต นอกจากนี้ทุกเมนูยังผ่านกระบวนการคิดในเรื่องของสารอาหาร ซึ่งอุดมไปด้วยคุณประโยชน์อย่างครบถ้วน

แม่บ้านแต่ละคนมีหน้าที่ต่างกันไปต่อจากนี้ บางคนมีหน้าที่เตรียมตะเกียบ บางคนมีหน้าที่ช่วยหยิบจานอาหารให้    ถังซือซือตักโดยไม่ต้องเอื้อมมือไปไกล และบางคนมีหน้าที่รินน้ำชาให้

“คุณหนูซือซือคะ อาหารวันนี้อร่อยตามแบบฉบับของคุณหนูครบหรือเปล่าคะ?” แม่บ้านซ่งอมยิ้มแล้วถามขึ้นมา

ถังซือซือพยักหน้า “ครบทุกอย่างค่ะ ใส่ใจฉันไม่มีเปลี่ยนเลย”

“ขอบคุณค่ะ แต่คงต้องยกความดีความชอบให้อีกคน เพราะคุณเซียวพยายามฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่อพัฒนาทักษะการทำอาหารของตัวเอง คุณผู้ชายมุ่งมั่นอยากจะทำอาหารกับคุณหนูค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณหนูจะทำให้คุณผู้ชายสุดเข้มงวดยอมทำอาหารด้วยตัวเองได้”

ถังซือซืออมยิ้มไม่หยุด ก่อนทานอาหารต่อไป

ขณะเดียวกัน คนอื่นภายในสตูดิโอยืนนิ่งจนกลายเป็นหินไปซะแล้ว

ช่อดอกไม้เก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก ช็อกโกแลตโฮมเมดคืออะไรกัน?

อาหารหรูหราพวกนี้ ต่อให้รวยแค่ไหนก็ต้องใช้เวลาจัดเตรียมเป็นวัน ๆ เลยไม่ใช่เหรอ? แถมส่วนผสมทั้งหมดยังเป็นเกรดพรีเมี่ยมจากทั่วประเทศอีกด้วย ไหนจะมีแม่บ้านมาคอยดูแลทุกอย่าง ในเมืองหลวงมีคนที่อยู่เฉย ๆ รอคนมาป้อนแบบนี้ด้วยเหรอ?

เห็นถังซือซือครั้งแรก ฉันนึกว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดีธรรมดา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นเธอวางตัวอย่างสบายใจแบบนี้...

“คุณหนูซือซือคะ คุณผู้ชายฝากมาบอกว่า ถ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือขาดเหลืออะไร บอกพวกเราได้เลยนะคะ เราจะจัดเตรียมและหาสิ่งที่คุณหนูต้องการอย่างดีที่สุด เพราะคุณผู้ชายค่อนข้างเป็นห่วงคุณหนูมาก พอดีท่านไม่ค่อยชินน่ะค่ะ”

แม่บ้านซ่งพูดขณะยกชามซุปกระดูกมาเสิร์ฟให้ถังซือซือ

“อีกอย่างค่ะ คุณหนูซือซือกับคุณผู้ชายเองก็ใกล้จะมาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณหนูไม่ต้องเกรงใจพวกเรานะคะ สั่งมาเต็มที่ได้เลย”