บทที่ 289-290

บทที่ 289

เคยทะเลาะกันจริง ๆ

 

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแฟนสาวของคุณเซียว...

เย่ซือเสียนไม่กล้าคิดถึงผลลัพธ์ข้างหน้า เขาได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คิดก็พอ

แต่ทันทีที่ถังซือซือเปิดปาก เขาก็รู้สึกหมดหวัง

“ฉันกับลูกสาวของคุณลุงเย่ เราเคยทะเลาะกันจริง ๆ ค่ะ”

ถังซือซือพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง สงบจนดูเหมือนเธอจะพูดว่า ‘วันนี้อากาศดีเนอะ’

แต่การแสดงออกของอีกสามคนนั้น กลับตั้งตารอประโยคต่อไปมาก

เซียวเฉินเยวียนมองไปที่คู่หมั้นของตัวเองด้วยสายตาน่าสงสัย เพราะคาดเดาอารมณ์ของเธอไม่ได้

กู่ชวนนั่งลุ้นรอคำพูดต่อไป จนเผลอสำลักน้ำลาย ก่อนจะกลั้นไม่ให้ตัวเองสำลักไอออกมา

คุณหนูซือซือ... ทะเลาะกับลูกสาวคุณเย่เหรอเนี่ย? ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าเคยมีข่าวลือเกี่ยวกับลูกสาวของเย่ซือเสียน ว่าเธอเป็นหนึ่งในหัวโจกของแก๊งอันธพาล ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นความจริงตามข่าวลือ การแสดงออกของเย่ซือเสียนทำให้เขาจับผิดได้โดยง่าย

การแสดงออกของเย่ซือเสียนยังคงสั่นเทา เหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก เห็นได้ชัดว่าเขากลัวจนเข้ากระดูก

ใบหน้าเริ่มซีดเผือดราวกับใช้รองพื้นผิดเบอร์

อยากตายจริง ๆ! ปรากฏว่า... แฟนสาวของคุณเซียว คือโจทก์เก่าของลูกสาวฉันเอง แถมเธอก็ไม่ธรรมดาด้วย ถึงขั้นสั่งสอนให้ลูกสาวฉันกลายเป็นคนเก็บตัว แล้วบังคับให้ยอมรับผิดจนถูกไล่ออก...

หมดหนทางจะช่วยลูกแล้วล่ะ... ความหวังพังทลายลงหมดแล้ว!

ไม่เพียงแต่เขาไม่สามารถช่วยลูกสาวได้ แต่ยังคิดหาวิธีวิ่งหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด...

เมื่อเขาได้ฟังน้ำเสียงของเซียวเฉินเยวียนในตอนแรก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้... หลังจากแฟนสาวกลับมา... เขาจะได้รู้ความจริงทุกอย่าง

ถ้าคุณเซียวได้ฟังความจริงทั้งหมดละก็... ฉันพอเดาชะตากรรมของตัวเองได้เลยว่าต้องตกที่นั่งลำบากไม่น้อยแน่ ๆ!

ไม่สิ... ตอนนี้ฉันต้องคิดถึงตัวเองก่อนว่าจะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่เวลานี้ได้ยังไง

เจ๊งไปหมด!

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เหมือนโดนมีดจ่อคอหอยไม่มีผิด

ว่ากันว่าผิดเพียงเล็กน้อยพอให้อภัยได้ แต่ไม่ใช่... ไม่ใช่กับลูกสาวของเขาที่ทำความผิดไว้มากมาย ถ้าหาก... เขาสั่งสอนลูกให้ดีแต่แรก เรื่องก็คงไม่ลงเอยแบบนี้

ซึ่งในตอนแรกภรรยาของเขาได้เตือนไว้แล้วว่าไม่ให้มาหาเซียวเฉินเยวียน เพราะลูกสาวของตนเป็นฝ่ายผิด แต่เขาก็ยังดื้อดึงจะมาหา...

ขณะนี้เขาได้แต่นั่งคิดไม่ตก พร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดกลัว

เซียวเฉินเยวียนกะพริบตา ก่อนถามต่อว่า

“ตอนนั้นผมไม่ได้อนุญาตให้คุณต่อสู้ไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม?”

แต่เขาเชื่อในความแข็งแกร่งของถังซือซืออยู่แล้ว และคาดว่าเธอคงไม่ได้รับอันตรายมาก แต่เขาแค่เป็นห่วงว่าสักวันเธอจะตกอยู่ในอันตรายโดยที่เขาไม่รู้

ขณะที่เย่ซือเสียนนั่งเหงื่อตก แย่แล้ว... ความจริงกำลังจะ ถูกเปิดเผย ต่อให้ฉันตายร้อยครั้งเพื่อชดใช้ก็คงไม่พอ!

หลังจากนั้น ถังซือซือเล่าต่อไปว่า

“ฉันไม่เจ็บตรงไหนเลยค่ะ แต่ฉันเป็นฝ่ายที่ทุบตีเธอแรงมาก”

นี่... เป็นฝีมือของเธอหมดจริง ๆ ด้วย!

เย่ซือเสียนตกตะลึงมาก เมื่อจำได้ว่าก่อนเย่ปี้ถงถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย ซึ่งก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากถูกรายงานความประพฤติ

ตอนนั้นเธอซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ของมหาวิทยาลัยและไม่กล้ากลับบ้าน เธอไม่กล้าบอกว่าถูกใครทุบตีนอกจากบอกว่าทะเลาะกับเพื่อน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเย่ปี้ถงถูกใครทำร้ายร่างกายจนสาหัสขนาดนั้น ต่อมาภรรยาของเขามาเห็นก็ตกใจมาก ก่อนจะรีบพาไปโรงพยาบาล

ดีที่เรื่องไม่บานปลายไปกว่านี้... ถ้าภรรยาของฉันไปมหาวิทยาลัยแล้วทำให้ถังซือซือขุ่นเคือง ผลที่ตามมาอาจร้ายแรงกว่านี้แน่นอน!

ถังซือซือยังเล่าต่อไปอีกว่า

“แต่เย่ปี้ถงรีดไถเงินจากเพื่อนร่วมแผนกหลายคนมากค่ะ ฉันก็เคยโดน...”

เธอหยุดพูดสักครู่ ก่อนตัดสินใจเล่าต่อว่า

“ฉันเองยังเคยถูกเธอแบล็คเมล์มาหลายครั้งด้วย แต่ฉันไม่อยากโดนเธอแกล้งอีก เลยตัดสินใจต่อต้านเธอค่ะ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เย่ซือเสียนเป็นลมหมดสติไปทันที ราวกับว่าถูกตัดสินประหารชีวิตในเสี้ยววินาที

กู่ชวนมองถังซือซือด้วยความแปลกใจ เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของเธอแล้ว ฉันไม่คิดเลยนะว่าคนอย่างคุณหนูซือซือจะโดนแบล็คเมล์ได้?

ไม่สิ ฉันยังจำประวัติเก่าของคุณหนูซือซือที่คุณผู้ชายสั่งให้ไปค้นหา เมื่อก่อนคุณหนูซือซืออ่อนแอมากจริง ๆ...

แต่พอมาคิดดูแล้ว มันน่าเหลือเชื่อมาก ที่จู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนในเวลาอันสั้น...

บทที่ 290

เบื้องลึกที่คาดไม่ถึง

แน่นอนอยู่แล้วว่าลูกจากครอบครัวที่ยากลำบากจะต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง

เขาอดเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจไม่ได้ และยังรู้สึกชื่นชมเธอมากขึ้นอีกด้วย

เมื่อได้ฟังความจริง สายตาของเซียวเฉินเยวียนก็เปลี่ยนไป ใบหน้ากลับมาเย็นชาอีกครั้ง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความกดดันในทันที

เสียง “ตุบ” ดังขึ้น เนื่องจากเย่ซือเสียนตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเซียวเฉินเยวียน จนต้องทิ้งตัวลงไปนั่งคุกเข่า

“คุณเซียว... ผะ... ผมขอโทษครับ! ลูกสาวของผมทำความผิดไว้มากถึงถูกไล่ออก ผมไม่ควรโกหกเลย...คุณถังครับ ได้โปรดอย่าโกรธผมเลย ให้ผมทำอะไรก็ยอมทั้งนั้นครับ…”

ถังซือซือไม่คิดเลยว่าเขาจะยอมรับโดยง่ายแบบนี้ ซึ่งทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย

กู่ชวนพูดขึ้นว่า

“ได้เลย งั้นพรุ่งนี้คุณไปลาออกจากบริษัทด้วยครับ”

“ได้! ได้ครับ!” เย่ซือเสียนไม่กล้าคัดค้าน เขาจำเป็นต้องยอมลาออก เพราะนี่ถือเป็นการให้อภัยที่ดีที่สุดแล้วสำหรับ    เซียวเฉินเยวียน!

ดูเหมือนว่า คุณเซียวจะเป็นห่วงและรับฟังแฟนสาว    มาก ๆ...

ไม่ผิดแน่ ในอนาคตเธอคนนี้ต้องเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลเซียวอย่างไม่ต้องสงสัย...

แต่หลังจากนี้ ฉันต้องกลับไปสอนลูก และย้ำให้ภรรยาอย่าตามใจเธอมากเกินไป

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็รีบกลับได้แล้วครับ” กู่ชวนออกคำสั่ง

รู้สึกเหมือนได้รับการลดโทษ เย่ซือเสียนรีบลุกขึ้นยืน ก่อนโค้งคำนับในระดับเก้าสิบองศาให้เซียวเฉินเยวียนและ       ถังซือซืออย่างรวดเร็ว

หลายสิบนาทีต่อมา บ้านตระกูลเย่

เย่ซือเสียนกลับบ้านมาพร้อมกับใบหน้าซีดเผือด

ภรรยาของเขารีบวิ่งออกมารับ ก่อนถามขึ้นมาว่า

“เป็นยังไงบ้างคะ? คุณทำสำเร็จรึเปล่า? คุณเซียวจะให้โอกาสลูกใช่ไหมคะ?”

เย่ซือเสียนทรุดตัวลงบนโซฟาราวกับวิญญาณของเขาถูกยมทูตพรากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่

หลังจากรู้ว่าไม่สำเร็จ ภรรยาของเขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ

“บ้าบอ ไร้สาระสิ้นดี!” อนาคตของลูกสาวฉันพังหมดแล้ว! คุณนี่มันไม่ได้เรื่องได้ราวเลย! เธอทำอะไรผิดมากงั้นเหรอคะ? เธอแค่รีดไถเงินเพื่อนไม่กี่คนเองไม่ใช่รึไงคะ?

แล้วก็ใช้คืนหมดแล้วด้วย ฉันยังจำที่อาจารย์ในห้องนั่นบอกด้วย ที่ลูกเราต้องเจ็บตัวขนาดนั้น เพราะถูกยัยที่ชื่อ ถังซือซืออะไรนั่นทุบตี! รู้ไหมว่ามันบีบหัวใจฉันมากแค่ไหนในฐานะคนเป็นแม่? ลูกสาวของเราถึงขั้นกลายเป็นคนเก็บตัวเลยนะ! คุณไม่คิดว่ามันโหดร้ายไปหน่อยเหรอคะ?

แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่พอแล้ว ที่ต้องเห็นลูกสาวไม่ได้รับปริญญา! ถ้าคุณแก้ไขไม่ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปหายัยเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วฟาดหัวเธอด้วยเงินเอง ดูซิจะยังมีปัญหาอีกไหม? เดี๋ยวได้เงินก็จบเรื่อง! แล้วนี่จะให้ฉันแบกหน้าไปจ่ายเงินให้มหาวิทยาลัยด้วยงั้นเหรอ?

หลังจากเย่ซือเสียนฟังคำพูดของภรรยาจบ เธอก็หันไปปลอบใจลูกสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ว่าไม่ได้ทำอะไรผิดมากมาย แต่ว่า

เรื่องนี้มีเบื้องลึกที่คาดไม่ถึง พอตอนนี้เมื่อรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะตำหนิเย่ซือเสียน

ไม่นานลูกสาวรีบวิ่งออกจากห้องนั่งเล่นด้วยความโกรธ พร้อมหยิบหมอนบนโซฟาติดไปด้วย แล้วฟาดลงพื้นเพื่อระบายความโกรธ

เย่ซือเสียนตะโกนขึ้นทันทีว่า

“พอได้แล้ว! หยุดเอาแต่ใจสักที!”

เดิมทีภรรยาและลูกสาวมองว่าเย่ซือเสียนเป็นคนอ่อนโยนและมีอัธยาศัยดี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาพูดเสียงดัง จึงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“ก่อนที่จะไปเอาเงินฟาดหัวถังซือซือ ทั้งเธอและลูกรู้จักตัวตนของเด็กคนนั้นไหม? ห๊ะ?!”

เขาลุกขึ้นยืนแล้วชี้นิ้วไปที่ภรรยาและลูกสาวก่อนพูดเสียงดังต่อไปว่า

“รู้และจำใส่สมองไว้ว่า เธอคนนั้นเป็นแฟนสาวของคุณเซียว! ผมยอมรับว่าเป็นฝ่ายดื้อดึงไปพบเขาเอง! แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาโวยวายใส่ผมแบบนี้ นอกจากจะไม่ทำอะไรแล้ว ยังตามใจลูกจนเสียคนอีก สุดท้ายนี้ผมต้องไปลาออกเพื่อให้เรื่องนี้จบด้วย! พอรู้แบบนี้ก็หยุดโวยวาย แล้วอยู่เงียบ ๆ ไปซะ!”

อะไรนะ?

ภรรยาและลูกสาวต่างตกตะลึงในทันที ราวกับถูกสายฟ้าฟาดผ่าลงกลางใจ

ถังซือซือเป็นแฟนสาวของเซียวเฉินเยวียนเหรอ?

เรื่องบ้าบอแบบนี้เกินความคาดหมายไปมาก!

แล้วนี่ เย่ซือเสียนยังต้องไปลาออกจากบริษัทตระกูลเซียวอีกเหรอเนี่ย?

ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิดไว้เลย

เย่ปี้ถงรู้สึกตื่นตระหนก ก่อนหันไปพูดกับแม่ของเธอว่า “แม่คะ! แม่ต้องช่วยหนูให้ได้นะ!”

เมื่อเห็นสีหน้าและการแสดงออกของลูกสาว เธอก็รีบเข้าไปกอดในทันที ก่อนหรี่ตาลงด้วยความผิดหวังแล้วพูดขึ้นว่า

“คุณคะ... ถ้าอย่างนั้น เราปล่อยวางเรื่องนี้แล้วไปหางานใหม่เถอะค่ะ ระดับคุณคงหางานได้ไม่ยาก...”