บทที่ 19-20

บทที่ 19

ตามฉบับเจ้าชายนวนิยาย

 

โฉวฮ่าวไม่ตอบกลับอะไร ก่อนปล่อยหมัดไปที่ต้นไม้ตรงหน้าอย่างรุนแรง จนทำให้ใบไม้บนยอดร่วงปลิวลงมา

เพื่อนร่วมคลาสบางคนเดินผ่านมาเห็นก็ต่างตกใจ เมื่อเห็นเขาทำท่าทางไร้เหตุผลเหมือนคนควบคุมอารมณ์ไม่ได้

ยิ่งโฉวฮ่าวคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมากเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกว่าตัวเองคงตัดสินใจผิดในตอนแรก ที่เขาเลือกจะรักผู้หญิงไร้เหตุผลและมีการคุมสภาวะทางอารมณ์ต่ำคนนี้ เขาเลือกเธอเข้าไปได้ยังไงนะ?

พันหม่าลี่เห็นว่าโฉวฮ่าวยังคงรู้สึกโกรธอยู่ เธอจึงพยายามคิดหาคนอื่นให้มารับผิดแทนในเรื่องนี้

“พี่โฉวฮ่าวโกรธจนพูดไม่ดีใส่ฉันเป็นครั้งแรกเลยนะ! ปกติพี่ไม่ใช่คนแบบนี้ แล้วพี่ก็ไม่ใช่คนโกรธง่ายด้วย จริงไหม?!”

เมื่อเขากลับมาครุ่นคิดอีกครั้ง จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะคนคนนั้นต่างหาก เรื่องคงไม่ลงเอยแบบนี้ถ้านังคางคกสอบไม่ผ่านเหมือนปกติอย่างที่เคยเป็น

เมื่อก่อนเฉินเมิ่งอวี่ต้องตามมาง้อเขา แถมยังพยายามอย่างไม่ลดละมาตลอด! แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับกลายเป็นตรงกันข้าม!

“โธ่เว้ย! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของยัยคางคกนั่น!”

แววตาของพันหม่าลี่กลับมามีความมั่นใจอีกครั้งเมื่อได้ยิน

คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลเซียวในเมืองหลวง ภายใต้สวนองุ่นในสนามหลังบ้าน

หญิงชราในชุดหรูหรา เส้นผมหงอกเป็นสีเงิน กำลังนั่งพิงอยู่บนรถเข็น ศีรษะของเธอหันไปทางซ้ายมือเล็กน้อย พร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเล็กน้อย

“เสี่ยวเยวียน ยายเองก็เฝ้ารอเวลามานานแล้วนะ เมื่อไหร่จะให้ยายได้อุ้มหลานเหมือนกับเขาสักที ได้ยินจากหมอซูว่าอาการป่วยของหลานยังไม่มีอะไรคืบหน้าในการรักษาเลย หลานเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีใครสัมผัสตัวหลานได้เลยยกเว้นแต่พวกเรากันเอง ตระกูลเซียวต้องมีคนสักคนเป็นโรคนี้มาตลอดสองชั่วอายุคนที่ผ่านมา เราควรทำยังไงกันดี?”

ฝางเสวี่ยหลานขมวดคิ้ว ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่

ดวงตาของชายหนุ่มที่กำลังเข็นรถไปข้างหน้านั้นมืดหม่นราวกับห้วงทะเลลึก

สนามกีฬากลาง เขตภูเขาหนานซาน

ถังซือซือกำลังวิ่งจ๊อกกิ้ง ระหว่างทางก็รู้สึกถึงแรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง

เธอหยุดวิ่งทันที ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมา พบว่าตัวเองได้รับข้อความจากหมายเลขที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อน

“หนึ่งทุ่ม ให้ไปเจอกันที่ประตูทิศตะวันออกของสนามกีฬาหนานซาน”

สีหน้าของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย “อะไรอีกเนี่ย?”

“ไม่ไปนี่จะผิดไหม?”

“เราคงต้องไปสินะ”

ถังซือซือกำลังเก็บโทรศัพท์มือถือ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อได้รับข้อความเด้งเข้ามาอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอจำหมายเลขได้ว่าเป็นเบอร์ของกู่ชวน เห็นข้อความที่เหมือนกันกับข้อความที่แล้ว

“หนึ่งทุ่ม ให้ไปเจอกันที่ประตูทิศตะวันออกของสนามกีฬาหนานซาน”

“ลุงคนนี้ใช้สองเบอร์ด้วยแฮะ แปลว่าเมื่อกี้ลืมเปลี่ยนเบอร์ก่อนส่งข้อความงั้นเหรอ?”

เวลาผ่านไปจนถึงหนึ่งทุ่มอย่างรวดเร็ว

ประตูทิศตะวันออกของสนามกีฬาหนานซาน ภายใต้ซุ้มประตูที่มีรูปทรงแปลกตา รถเก๋งสีดำหรูหราจอดหลบอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศพลบค่ำ

อย่างไรก็ตาม ตราสัญลักษณ์ที่แสดงถึงความหรูหรานั้น ทำให้นักศึกษาบางคนผ่านมาเห็นก็รู้สึกตื่นเต้น

“แม่เจ้าโว้ย! นั่นมันรถเบนซ์รุ่นที่ราคาแพงหูฉีกนั่นไม่ใช่เหรอ?”

“ผู้ชายในรถเป็นใครกัน? ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าใน      หนานซานมีนักศึกษาบ้านรวยขนาดนี้! โคตรสวยจนอยากลองขับเลยว่ะ!”

“พระเจ้าช่วย! ดูนั่นสิ ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรถเบนซ์คันนั้น! กรี๊ด ฉะ... ฉันหายใจไม่ออก…”

หญิงสาวที่พูดออกมาใช้มือกุมหัวใจตัวเองไว้ ราวกับต้านทานความหล่อของผู้ชายคนนั้นไว้ไม่ไหว

“กรี๊ดๆๆๆ! ฉันอยากรู้จักเขาจัง! งานดีมาก... หล่อวัวตายควายล้มเลย!”

ดวงตาของหญิงสาวหลายคนต่างเบิกกว้าง การหายใจเริ่มกระชั้นเร็วขึ้น พวกเธอมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างหมกมุ่น รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเหมือนจะโบยบินไปสู่สวรรค์ซะให้ได้

“ตึง!” เสียงหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะเป็นลมหมดสติล้มลงไปนอนกับพื้น

ชายหนุ่มคนนั้นสวมชุดสูทสีดำ เผยให้เห็นรูปร่างอันสมบูรณ์แบบ ใบหน้าโค้งมนจนไร้ที่ติ ทั้งยังไม่มีริ้วรอยใด ๆ  สันจมูกโด่งสวยงามตามฉบับเจ้าชายในนวนิยาย นัยน์ตาเป็นสีเดียวกับน้ำทะเล ยิ่งมองยิ่งเหมือนจะจมดิ่งลึกลงไปใต้ทะเลที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ ไม่ว่าใครที่เผลอสบตาต่างก็รู้สึกเหมือนถูกกักขังไว้จนไม่สามารถหลุดออกมาได้ เขายืนอย่าง     สง่างามด้วยท่าทางสบาย ๆ อยู่ใต้เสาไฟริมถนน ออร่าที่เปล่งออกมาจากเขาดึงดูดสายตาทุกคนโดยไม่ตั้งใจ...

บทที่ 20

ขนมปังฝีมือฉันยังรสชาติดีกว่านี้อีก

 

ชายหนุ่มคนนั้นเหมือนสังเกตเห็นว่าตัวเองกำลังถูกจ้องมอง เขาได้แต่เบือนหน้าหนี ก่อนถอนหายใจ แล้วแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย

ขณะนั้นเอง ถังซือซือแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเรียบง่ายไม่เป็นทางการ เธออดไม่ได้ที่จะหยุดนิ่งทันทีเมื่อเห็นความหล่อเหลาของเซียวเฉินเยวียน ทำให้รู้สึกเคลิ้มฝัน

‘โอ๊ย! หล่อชะมัด! หล่อขนาดนี้ใครจะไปทนไหว!’

‘พระเจ้าประทานความหล่อให้เขาเยอะเกินไปแล้ว!’

‘แต่ที่แย่ไปกว่านั้น ผู้หญิงไม่สวยแบบฉัน ต่อให้พยายามแต่งหน้าให้ตายยังไงก็คงเทียบเขาไม่ได้ กรี๊ดๆๆ!’

‘ไม่มีโอกาสได้จีบหรอกมั้งเรา น่าเสียดายจัง...’

ถังซือซือรู้ตัวดีทันทีว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสนั้น ก่อนจะถอนหายใจ แล้วเดินตรงไปทางเซียวเฉินเยวียน

ระหว่างเดินนั้นเธอรู้สึกสงสัยอีกครั้งว่าคนที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้เป็นเขาจริง ๆ หรือเปล่า...

เพราะเธอไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เจอเขาอีกในเร็ว ๆ นี้...

การได้พบเขาอีกครั้งเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมากสำหรับเธอ

ภายในรถ

“ไม่ขึ้นมาล่ะ?” ถังซือซือก้าวขึ้นรถพร้อมกับกวาดสายตาสำรวจภายในตัวรถเก๋ง ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แถมยังกว้างขวาง มีการตกแต่งด้วยวัสดุหรูหราหลายชิ้น ก่อนที่เธอจะก้าวขึ้นไปนั่งแล้วแกล้งทำสีหน้าเหมือนไม่อยากทำตามเท่าไหร่นัก

เซียวเฉินเยวียนเปิดแล็บท็อปของเขา มีเสียงเปิดของระบบดังขึ้นมา ซึ่งเป็นเสียงที่เธอไม่ค่อยชินหู

‘ให้ตายเถอะ ขนาดมองด้านข้างยังหล่อเลย!’

‘เท่จัง...’

‘กรี๊ด!’

จู่ ๆ เธอนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเผลอหลุดปากออกไปว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าวเย็น

ท่ามกลางความเงียบภายในรถ ดวงตาของ                   เซียวเฉินเยวียนขยับขึ้นลงเล็กน้อย ก่อนยื่นถุงกระดาษลายการ์ตูนให้เธอ

ถังซือซือรับไว้ด้วยความสงสัย พอเปิดออกก็พบว่าเป็นขนมปังอบใหม่ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วรถ

ด้วยความสงสัยเธอจึงลองกัดเข้าไปคำหนึ่ง

ถังซือซือเคี้ยวขนมปังอย่างระมัดระวัง ด้วยความละเอียดอ่อนของจิตวิญญาณความเป็นเชฟในโลกเดิมของเธอ เธอคิดว่าขนมปังนี้รสชาติดีทีเดียว แต่ยังเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

ทุกวันที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ในโลกใหม่ เธอพบว่ามีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างอาหารในโลกใหม่กับอาหารการกินบนดาวเคปเลอร์ เธอสามารถบอกได้เต็มปากว่าอาหารหลายอย่างที่นี่ค่อนข้างจะไม่ถูกปากเธอเท่าไหร่

กู่ชวนนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ เห็นถังซือซือกำลังกินขนมปัง เขาจึงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจนิด ๆ ว่า

“คุณหนูถังครับ ขนมปังชิ้นนี้อร่อยไหม?”

“ก็ดีนะ” ถังซือซือตอบอย่างคลุมเครือ

กู่ชวนได้ยินก็ถึงกับแอบสะดุ้งในใจ

“ก็ดีที่ว่านี่คือยังไงเหรอครับ?”

เธอคิดในใจว่าควรตอบไปตามความจริงดีรึเปล่า?

“คุณหนู... คุณหนูจะบอกว่ารสชาติไม่แย่ใช่ไหมครับ?”

ขนมปังนี้เป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ยอดนิยมจากร้าน ‘ขนมปังสื่อรัก’ มีราคาที่สุด มีความเป็นซิกเนเจอร์ที่สุด แล้วยังเป็นที่นิยมมากที่สุดมาจนถึงปัจจุบันของเมืองหลวง สมัยก่อนที่ร้านเพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน ร้านนี้ได้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างยิ่งในวงการขนมหวาน ถูกจัดอันดับในเว็บไซต์อาหารรายใหญ่เป็นอันดับหนึ่ง ลูกค้าผู้ชายต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาใช้มันเป็นอาวุธจีบสาวได้ดีที่สุดตลอดกาล

สำหรับขนมปังร้านนี้ ไม่มีการพูดโฆษณาเกินจริงแน่นอน

ขนมปังร้านนี้ มีหนุ่ม ๆ หลายคนยอมต่อแถวกันตั้งแต่เช้าถึงมืดค่ำ ที่ยอมทำแบบนั้นก็เพื่อซื้อขนมปังชิ้นนี้ไปเอาอกเอาใจแฟนตัวเองกันทั้งนั้น

จากคำบอกเล่า หญิงสาวส่วนใหญ่ถึงกับยอมตอบรับรักชายหนุ่มที่พยายามตามจีบมานานทันที เมื่อเธอได้รับขนมปังชิ้นนี้!

“อืม” ถังซือซือพยักหน้าโดยไม่ลังเล

กู่ชวนแสดงท่าทีเหมือนโดนหักอกขึ้นมาทันที

เพียงเพื่อขนมปังชิ้นนี้ เขาถึงกับยอมสละเวลายืนเข้าแถวตั้งสามชั่วโมงเพื่อซื้อมาเชียวนะ...

‘ฉันคิดว่าคุณหนูถังควรจะดีใจมากกว่านี้ซะอีก...’

กู่ชวนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองกระจกมองหลัง เพื่อสังเกตสีหน้าเจ้านายของเขาอย่างเงียบ ๆ... เพราะขนมปังคุณภาพดีที่สุดในเมืองหลวงที่ว่า ก็เป็นเจ้านายของเขาอีกนั่นแหละที่สั่งให้เขาตระเตรียมไว้ ตอนนี้เขาได้แต่คิดในใจ ว่าเจ้านายจะรู้สึกน้อยใจกับการแสดงออกของถังซือซือหรือเปล่า?

เฟยอวี่นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับ ส่งเสียงพูดหยอกเย้าว่า

“คุณหนูเคยกินขนมปังที่ดีกว่าร้านนี้งั้นเหรอครับ?”

ถังซือซือพยักหน้า “เคยสิ”

เฟยอวี่กำลังจะหัวเราะออกมาเสียงดัง แต่ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเธอพูดต่อ

“ขนมปังฝีมือฉันยังรสชาติดีกว่านี้อีก” ถังซือซือพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นด้วยความมั่นใจ

กู่ชวนและเฟยอวี่ต่างตกใจจนหน้าตาบิดเบี้ยว ก่อนห้ามใจตัวเองไม่ไหว รีบหันหน้ากลับไปยังที่นั่งตรงเบาะหลังพร้อมกัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ไม่มีใครไม่รู้ว่าขนมปังจากร้าน ‘ขนมปังสื่อรัก’ เป็นหนึ่งในร้านขนมปังชั้นนำของประเทศ แต่คำพูดของถังซือซือกลับให้ความรู้สึกแทงใจดำคนซื้อซะเหลือเกิน

ทั้งคู่ห้ามใจไม่ไหวที่จะเห็นอกเห็นใจเจ้านายของตัวเองเมื่อได้ฟังคำพูดของเธอ...

ถังซือซือเหลือบไปเห็นปฏิกิริยาของทั้งสอง เธอรู้ทันทีว่าไม่ควรพูดมากไปกว่านี้ จึงยอมงับริมฝีปากทันที

เซียวเฉินเยวียนเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองถังซือซือ สายตาของเขายากจะคาดเดา