ตำนานเทพปีศาจข้ามภพ บทที่ 221 มหาสมุทรไร้ขอบเขต (อ่านฟรี)
ตำนานเทพปีศาจข้ามภพ บทที่ 221 มหาสมุทรไร้ขอบเขต (อ่านฟรี)
แปลโดย iPAT
หลี่ฉิงซานคิดว่าเขาควรซื้อหม้อปรุงยาและคู่มือการปรุงยาเพิ่มเติมหรือไม่ แต่พิจารณาจากสิ่งที่เขาได้เรียนรู้จากเฉียนหรงจื่อ เขารู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อนสำหรับเรื่องนี้
ตำราทุกสิ่งครอบคลุมหัวข้อมากมาย เพียงเรื่องเดียวก็เพียงพอให้หลี่ฉิงซานปวดหัวไปครึ่งวันแล้ว มันทำให้เขาได้เปิดหูเปิดตาอย่างแท้จริง
อย่างไรก็ตามเขาค่อยๆค้นพบว่าข้อมูลเกี่ยวกับผู้คน วัฒนธรรม และภูมิศาสตร์ในตำราทุกสิ่งค่อนข้างจำกัดอยู่ในมณฑลชิงเหอ นอกเหนือจากพื้นที่นี้ข้อมูลของพวกมันจะเรียบง่ายและไม่ลงรายละเอียด
แต่การรวบรวมข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับมณฑลชิงเหอมาไว้ในหนังสือเล่มนี้ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว มันไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะตั้งชื่อว่าตำราทุกสิ่ง
เก้ามณฑลมีขนาดใหญ่เกินไป บางทีอาจไม่มีจอมยุทธ์คนใดที่สามารถท่องเที่ยวไปทั่วทุกหนแห่ง ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่ตำราทุกสิ่งจะบันทึกทุกอย่างเอาไว้
เช่นเดียวกับแผนที่จิต มันอาจมีตำราทุกสิ่งที่บันทึกทุกอย่างบนโลกใบนี้อยู่จริง แต่มีจอมยุทธ์กี่คนที่ต้องการตำราทุกสิ่งจริงๆ จากจอมยุทธ์หลายพันคน มีกี่คนที่สามารถออกจากมณฑลชิงเหอและมีกี่คนที่สามารถออกจากเขตรุ้ยอี้
แต่ถึงกระนั้นหลี่ฉิงซานก็เชื่อว่าวันหนึ่งเขาจะค้นหาความจริงทั้งหมดด้วยตนเอง
โดยไม่รู้ตัว จิตใจของเขาคิดถึงคำสาบานที่เขาเคยประกาศไว้ในหมู่บ้านเล็กๆที่ห่างไกลแห่งนั้น
ข้าจะท่องเที่ยวไปทั่วทุกมุมโลกและทั้งจักรวาล! ข้าจะดื่มกินอาหารและสุราที่ดีที่สุดในโลก! ข้าจะฝึกตนและต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด! ข้าจะหลับนอนกับผู้หญิงที่งดงามที่สุด! มีเพียงสิ่งเหล่านี้ที่จะทำให้ชีวิตนี้ไม่สูญเปล่า!
มันอาจเป็นคำพูดไร้การไตร่ตรองอย่างรอบคอบ แต่นั่นก็เป็นความปรารถนาดั่งเดิมที่สุดที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของมนุษย์ทุกคน
เมื่อประกายไฟถูกจุดขึ้นในใจ มันก็กระตุ้นให้ร่างกายตอบสนอง
ผู้หญิงที่งดงามที่สุด?
หลี่ฉิงซานยิ้ม เดิมทีเขาพูดโดยไม่ได้คิดมาก แต่ดูเหมือนตำราทุกสิ่งจะบันทึกสิ่งที่เรียกว่าผู้หญิงที่งดงามที่สุดเอาไว้จริงๆ
โดยไม่แปลกใจ หญิงงามอันดับต้นๆในการจัดอันดับคือหญิงในชุดสีขาว อินทรีย์เพศเมียที่ใช้สายตาจ้องมองแผ่นดิน กู่เยี่ยนหยิน!
แม้ภาพในตำราจะไม่สามารถแสดงเสน่ห์ของนางได้เต็มร้อย แต่มันก็กระตุ้นความทรงจำในอดีตของหลี่ฉิงซาน เขาถอนหายใจ “เห้อ...ช่างงดงามนัก!”
เสี่ยวอันดึงสมาธิของนางออกมาจากคัมภีร์โบราณและเงยหน้าขึ้น “สิ่งใดงดงาม?”
“ไม่ ไม่มีสิ่งใด” หลี่ฉิงซานเกือบทำใบไม้หยกหลุดมือ
“ฮืม!” เสี่ยวอันสะบัดหน้าไปด้านข้าง
“หือ เจ้าเรียนรู้วิธีโกรธแล้วงั้นหรือ?” หลี่ฉิงซานเผยรอยยิ้มขณะใช้มือบีบจมูกของนาง
เสี่ยวอันส่ายศีรษะและพยายามต่อสู้อย่างหนักอยู่ในอ้อมแขนของเขาแต่นางกลับยิ้มกว้างไปถึงใบหู
หลี่ฉิงซานจับนางไว้แน่นและบีบจมูกของนาง “เสี่ยวอันของข้าจะต้องเป็นหญิงงามที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตอย่างแน่นอน!”
“จริงหรือ?” เสี่ยวอันถามด้วยเสียงขึ้นจมูก
“เจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่ยายแก่นั่นพูดงั้นหรือ? เจ้าเป็นเทพธิดากลิ่นหอมจากสวรรค์หรือบางอย่าง มันไม่ผิด ข้าคิดว่าคนแซ่กู่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเจ้าได้ในอนาคต!”
“คนแซ่กู่? กู่เยี่ยนหยิน!”
หลี่ฉิงซานรู้สึกประหลาดใจ “เจ้ารู้จักงั้นหรือ?”
เสี่ยวอันพยักหน้าเบาๆ
หลี่ฉิงซานกล่าว “แม้แต่ซวนเยว่ก็เช่นกัน ลืมมันไปซะ เด็กเช่นเจ้าจะเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดได้อย่างไร”
เสี่ยวอันชักสีหน้า
หลี่ฉิงซานใช้เวลาทั้งคืนกับการอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ เขารู้สึกผ่อนคลายยิ่งกว่าการนอนอยู่บนเตียง ตอนนี้น้ำกลายเป็นเพื่อนสนิทของเขาไปแล้ว นอกจากนั้นเขายังเริ่มบ่มเพาะขั้นสองของเคล็ดวิชากำเนิดวารีในสระน้ำ
เขาใช้ทักษะจิตวิญญาณเต่าก่อนจะค่อยๆดูดซับปราณจิตวิญญาณธรรมชาติและเริ่มทำตามวิธีบ่มเพาะของเคล็ดวิชากำเนิดวารี พลังปราณในร่างกายของเขาถูกเปลี่ยนเป็นปราณวารีอย่างช้าๆ
เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น หลี่ฉิงซานก็ผ่านขั้นสองของเคล็ดวิชากำเนิดวารีไปแล้ว สำหรับสองสามขั้นแรก สิ่งที่เขาต้องทำคือการเปลี่ยนพลังปราณเป็นปราณวารีเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เขาจึงประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว
หลี่ฉิงซานกระโจนขึ้นจากสระและสวมเสื้อผ้า เขาแบกตะกร้าไม้ไผ่ไว้บนแผ่นหวังและรีบตรงไปยังร้านหนังสือพร้อมเสี่ยวอัน
ชายชราเจ้าของร้านคนเดิมนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์อยู่บนเก้าอี้โยก เมื่อเขาเห็นหลี่ฉิงซานเข้ามา เขารู้สึกประหลาดใจและกระโจนลุกขึ้นยืนทันที “ไม่ทราบว่าสหายต้องการสิ่งใดอีก?”
หลี่ฉิงซานตรงเข้าประเด็น “ท่านลุง หนังสือที่ท่านมอบให้ข้าเมื่อวาน...”
“หนังสือ? เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้ว่ามีเรื่องเช่นนั้น?” การแสดงออกของชายชราดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย
หลี่ฉิงซานหรี่ตามองและกล่าวอย่างช้าๆ “ข้าใช้วิธีต่างๆเพื่อตรวจสอบมันแต่ข้าไม่พบสิ่งใดเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ข้ามาขอคำแนะนำจากท่าน”
ชายชรากระแอมเบาๆ “ข้า...ข้าคิดว่าข้าจำได้แล้ว เจ้าคิดอย่างไร?”
หลี่ฉิงซานกล่าว “ภาพดีแต่หนังสือแย่!”
ชายชราเผยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ได้ละสายตาจากมัน!”
“เจ้ากำลังปั่นหัวข้างั้นหรือ?” หลี่ฉิงซานคิดถึงเวลาและความพยายามทั้งหมดที่เขาใช้ไปกับมันและรู้สึกไม่พอใจทันที
ชายชราแสร้งหัวเราะ “สหาย มีบางสิ่งที่ข้าอยากมอบให้แต่เมื่อวานข้าลืม”
“อย่าบอกนะว่าเป็นขยะเช่นนี้อีก” หลี่ฉิงซานหยุดพูดอย่างกะทันหันเมื่อชายชรายัดเคล็ดวิชามหาสมุทรไร้ขอบเขตใส่มือของเขา เขาลังเล “ท่านลุง มันมีค่ามากเกินไป ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อข่มขู่ท่าน...”
ชายชราเงยหน้าขึ้น เขายิ้มและส่ายศีรษะ “ผู้ใดจะกล้าข่มขู่ข้าบนถนนสายนี้โดยไม่กลัวการลาดตะเวนของสำนักศึกษาเบ็ดเตล็ด ข้าต้องการมอบตำราเล่มนี้ให้เจ้าตั้งแต่เมื่อวาน ข้าทำกำไรได้พอสมควรกับตำราสองสามเล่มที่เจ้าซื้อจากข้า ไม่ว่าตำราจะล้ำค่าเพียงใด หากไม่มีคนอ่าน มันก็เป็ได้เพียงขยะ”
เขาตบหนังสือขยะดอกไม้ที่หลับไหลก่อนกล่าวต่อ “หลายคนอาจไม่อ่านหนังสือเล่มนี้เพราะมันเขียนเรื่องไร้สาระ แต่นั่นไม่ถือเป็นสิ่งใด อย่างไรก็ตามตำราเล่มนี้ล้ำค่ามาก แต่เพราะคนอื่นๆขาดความสามารถ มันจึงลงเอยอย่างน่าสมเพชเช่นนี้ มันเหมือนไข่มุกที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น หากเก็บไว้เช่นนี้ มันน่าเสียดายมิใช่หรือ?”
หลี่ฉิงซานรู้สึกประทับใจเล็กน้อย “ท่านลุง ท่านเป็นคนรักหนังสือจริงๆ” เคล็ดวิชามหาสมุทรไร้ขอบเขตไม่ใช่วิธีบ่มเพาะธรรมดาอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามมันมีความต้องการสูงเกินไปซึ่งเป็นสาเหตุที่ผู้อ่านมันลดลง
ชายชรากล่าวต่อ “เมื่อข้ามองเจ้า ข้ารู้สึกว่าบางทีเจ้าอาจพบครึ่งหลังของเคล็ดวิชานี้ในวันหนึ่งและทำให้เคล็ดวิชาที่ไม่ธรรมดานี้กลับมาสมบูรณ์แบบอีกครั้ง เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะมีความสุขมากหากเจ้าให้ข้าดูครึ่งหลังของมัน”
หลี่ฉิงซานรับใบไม้หยกเอาไว้และป้องหมัดขึ้น “ท่านลุง หากข้าโชคดีในอนาคต ข้าจะคืนเคล็ดวิชามหาสมุทรไร้ขอบเขตฉบับสมบูรณ์ให้ท่านอย่างแน่นอน!”
ชายชรากล่าวอย่างมีความสุข “ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเล็กน้อยเพื่อรอเจ้า!”
