Chapter 189 Disaster and Change
บุตรแห่งฆาตกรรมลู่เคยตั้งคำถามหนึ่งขึ้นมา,เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของมนุษย์กลายพันธ์ในโลกนี้คืออะไร? อย่างไรก็ตาม,เขาคิดอยู่นานก็ไม่เคยพบคำตอบ.
บางที,เหล่ามนุษย์กลายพันธ์เหล่านี้คงเป็นยาพิษที่หลงเหลือจากยุคก่อนประวัติศาสตร์
สภาพแวดล้อมในยุคก่อนประวัติศาสตร์ พลังคือสิ่งจำเป็นที่จะใช้ในการปกป้องเผ่าพันธุ์,การเสียสละต่าง ๆ ย่อมเป็นสิ่งที่พอเข้าใจได้.
และสุดท้ายเผ่าพันธุ์จูเห่าเหรินก็ได้รับชนะและกลายเป็นผู้ปกครองโลกใบนี้ไป,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,เผ่าพันธุ์จูเห่าเหรินในยุคสมัยปัจจุบัน,มนุษย์กลายพันธ์ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปแล้ว.
มนุษย์กลายพันธ์ก็คือเศษเหลือของกลุ่มคนจากยุคก่อนประวัติศาสตร์ ที่ผ่านมายังสมัยใหม่,พวกเขาไร้ประโยชน์แล้วและควรจะหายไปจากโลกนี้ซะ.
บุตรแห่งฆาตกรรม,ลู่ที่ออกเดินทาง,ไปยังสถานที่ต่าง ๆ มากมาย,พบผู้คนมากมาย,เขาได้ใคร่ครวญอยู่เป็นเวลานาน,จนกระทั่งเขามีอายุห้าสิบปี,เขาก็เข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย.
เป็นความจริงโลกนี้มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา,เผ่าพันธุ์จูเห่าเหรินพัฒนาไม่หยุด,ทุกการพัฒนาทำให้เผ่าพันธุ์จูเห่าเหรินมีชีวิตที่ดีขึ้น,มนุษย์กลายพันธ์มีเพียงแปดลำดับ,ยังคงเป็นเช่นนี้เหมือนเมื่อหนึ่งพันปีที่แล้ว,ยกเว้นการสังหารและการกินกันและกันยังคงเหมือนเดิม.
เหล่าศาสดาพยากรในตำนานได้พยากรไว้ว่า,จะมีใครคนหนึ่งนำหายนะมาและเปลี่ยนโลกใบนี้สู่ยุคใหม่.
ในคราแรกคำทำนายของศาสดาพยากร เขาไม่เข้าใจความหมายเลย,ทว่าเมื่อผ่านมาเขาก็ตระหนักได้ว่านี่คือภูมิปัญญาของบรรพบุรุษ.
เขารับรู้มาตลอดว่าจะต้องมีใครสักคนที่เปลี่ยนแปลงโลกใบนี้,เผ่าพันธุ์จูเห่าเหรินกำลังรอคอยใครใครคนหนึ่งอยู่,คนที่จะเปลี่ยนยุค,นำพาความเจริญสู่เผ่าพันธุ์,ขจัดเศษขยะที่ถ่วงรั้งยุคสมัยให้หมดไป,มันใกล้ถึงเวลาแล้ว.
ด้วยเหตุนี้บุตรแห่งฆาตกรรมลู่,จึงคิดว่าตัวเองเป็นคนในคำทำนาย,เขาเกิดมาเพื่อสังหารมนุษย์กลายพันธ์,กำจัดพิษร้ายที่หลงเหลือจากยุคก่อนประวัติศาสตร์.
บางทีนี่แหละคือ ความหมายของการมีชีวิตของเขา.
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตัดสินใจที่จะเริ่มทำสิ่งนี้ในทันที.
ทว่าเมื่อไม่นานมานี้,เขาได้ยิน เรื่องเล่าบางอย่างเกี่ยวกับเครื่องทอผ้าที่สามารถเพิ่มความเร็วในการทอผ้าได้,มันได้แพร่กระจายมาจากเมืองซือหลิน.
เขาได้ศึกษามันอยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง,จากนั้นก็รู้สึกประทับใจกับการออกแบบที่แยบยลและอัจฉริยะของเครื่องทอผ้านี้มาก.
บุตรแห่งฆาตกรรมเชื่อว่านี่คืออนาคตของเผ่าพันธุ์จื่อเห่าเหริน.
ยุคสมัยใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,สิ่งของที่วิเศษเหล่านี้กับถูกทำลายไปด้วยการต่อสู้ของพวกมนุษย์กลายพันธ์.
บุตรแห่งฆาตกรรมก็ตระหนักขึ้นมาได้ในทันที.
บางทียุคสมัยใหม่นั้นมาถึงนานแล้ว,แต่พวกมนุษย์กลายพันธ์กับทำให้มันถดถอยและพังทลายลง!
ด้วยเหตุนี้บุตรแห่งฆาตกรรมจึงตัดสินใจอย่างหนักแน่น,เริ่มที่เมืองอันเหลียง,สังหารเหล่ามนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมดให้ตกตายไปจากสังคมซะ.
ในโลกนี้,ไม่จำเป็นต้องมีมนุษย์กลายพันธ์.
บุตรแห่งฆาตกรรมคิดว่านี่เป็นงานของเขา,เขาที่เดินทางกำจัดเศษขยะไปทั่ว จนมาถึงเมืองหลินหยวน,ความมั่นใจในการกระทำของเขา หนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ,คืนนี้เขาจะลงมือจัดการมะเร็งร้ายไปจากเมืองนี้,เขาลอบคิดในใจ“บางทีนี่อาจจะเป็นภารกิจของลำดับมนุษย์พิษตั้งแต่เริ่มต้นก็เป็นได้!”
...
บุรุษที่ดูแข็งแกร่งสวมเสื้อเชิ้ต,กำลังทำความสะอาจพื้นที่ก่อสร้างรอบ ๆ ในเวลาเช้า,ถัดไปนั้นเป็นเด็กชายบุตรของเขากำลังนั่งมองพ่อทำงาน,และช่วยเก็บเศษเล็ก ๆ ที่พอทำได้.
สถานที่แห่งนี้เคยเป็นบ้านของพวกเขา,ทว่ามันกับถูกทำลาย จากการต่อสู้เมื่อไม่นานมานี้.
เขาคือมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสอง【ผู้สืบเสาะ】,เขาไม่สนที่จะวิวัฒนาการต่อไป,เขาไม่เคยเผยตัวตนของเขาออกมาเลย,สิ่งที่เขาต้องการก็คือ เพียงแค่เลี้ยงบุตรชายให้ดีก็พอแล้ว.
การต่อสู้ก่อนหน้านี้ที่เมืองหลินหยวนเริ่มขึ้น,เขาเห็นสถานการณ์ไม่ดี,เขาเร่งรีบนำบุตรชายหนีออกไปทันที,เพื่อหลบจากหายนะ,จนทำให้เขาแยกออกจากภรรยา,เขากลับมาที่นี่อีกครั้ง,ตั้งใจมาตั้งรกรากที่นี่,หวังว่าสักวันหนึ่งในวันข้างหน้า,ภรรยาของเขาจะค้นหาเขาและกลับมาที่นี่.
ชายหนุ่มที่ยกผ้าเช็ดตัวขึ้นเช็ดเหงื่อ,พร้อมกับเอ่ยต่อบุตรชาย“อาไซ,ไปกินขนมปังร้อน กัน,อีกไม่กี่วัน,พวกเราก็จะสามารถกลับมาพักอยู่ในบ้านได้อีกครั้งแล้ว!”
อาไซที่กระโดดขึ้นเอ่ยด้วยความตื่นเต้น“ขนมปัง!”
...
ในมุมหนึ่งของเมืองมีชายชราและหญิงชราที่เพิ่งขายผักหมดแล้ว,พวกเขาก็เข็นรถขายผักกลับบ้านที่ทรุดโทรมจากนั้นก็ล๊อกประตู
เมื่อพักไปชั่วขณะ,หญิงชราที่เอยออกมาเสียงเบา“ตาเฒ่า,เจ้ายังต้องการหาเหยาเอ๋ออยู่ใหม?”
ชายชราโอดครวญ“ข้าแก่แล้ว,ยังต้องกังวลเรื่องเขาอีกรึ? ไม่ต้องสนใจหรอก ว่าเขาจะกลับมาหรือไม่กลับ!”
หญิงชราเอ่ยออกมาว่า“เฮ้อ,ตั้งแต่พวกเรามาอาศัยอยู่ที่นี่,นี่ก็ผ่านมา กว่าสิบปีแล้ว.”
หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบลง,จากนั้นหญิงชราก็เอ่ยออกมาว่า“ตาเฒ่า,ข้าเสียใจที่เป็นมนุษย์กลายพันธ์...”
ชายชราที่เอ่ยขัด“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว,เงียบ!”
หญิงชรา“....”
....
เด็กพเนจรสามคนที่มีอายุ 10 ขวบได้มารวมตัวอยู่ด้วยกัน.
เด็กชายที่มีผิวสีดำเอ่ยกับเด็กชายที่มีแผลเป็นที่หน้าผาก,ด้วยความอิจฉา“เสี่ยวป้า,เจ้าเป็นมนุษย์กลายพันธ์จริง ๆ รึ?”
เด็กชายที่มีแผลเป็นพยักหน้าเอ่ยออกมาว่า“ข้าไม่รู้,เกิดอะไรขึ้น,หลังจากที่ข้ากินเนื้อของคน ๆ นั้นเข้าไป,ก็ไม่รู้อะไร,หวังว่าข้าจะเป็น!”
เด็กชายผิวดำเอ่ย“ข้าอิจฉาเจ้าจริง ๆ,ข้าได้ยินมาว่าอาจตายได้หากกินเนื้อนั่นเข้าไป,แต่ข้าไม่กล้า.”
เด็กหญิงอีกคนเอ่ยว่า“ใช่,ข้าไม่กล้า,เสี่ยวป้า,เจ้ากล้าหาญมาก!”
เสี่ยวป้าหัวเราะเอ่ยออกมาว่า“เพียงแค่โชคดี,ทว่าตอนนี้พวกเจ้าอย่าได้เอ่ยอะไรให้คนอื่นรู้.”
...
ในเมืองหลินหยวน,ยังคงมีมนุษย์กลายพันธ์จำนวนมากอาศัยอยู่.
พวกเขาล้วนแต่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตประจำวันของตัวเอง,แม้นว่าจะเพิ่งผ่านหายนะมา,ทว่าแววตาของพวกเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความหวังกับเมืองนี้,พวกเขาเชื่อว่าทุกสิ่งจะดีขึ้น,ทุกคนจะสามารถมีชีวิตดั่งความฝันได้.
มนุษย์กลายพันธ์บางคนก็ต้องการไล่ล่าสังหารผู้อื่นหวังพลังและความแข็งแกร่ง,พวกเขาเชื่อว่าสักวันจะก้าวไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกได้.
ทว่าบางคนที่ไม่ต้องการวิวัฒนาการแล้ว,พวกเขารู้สึกหวาดกลัว,พวกเขาต้องการซ่อนตัว,ระมัดระวังไม่ให้ใครรู้ตัวตนของพวกเขา,และไม่คิดที่จะวิวัฒนาการเพิ่มความแข็งแกร่งอีกต่อไป.
เส้นทางของการวิวัฒนาการนั้น,อันตรายมาก,ชีวิตของพวกเขาสำคัญกว่า,พวกเขาต้องการหยุดและใช้ชีวิตดั่งคนธรรมดาทั่วไป.
ทว่าไม่ว่าพวกเขาจะมีความปรารถนาใด,คิดอะไรในใจ,ไม่ว่าหัวใจของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความอบอุ่นหรือรักโลกใบนี้,ทว่าเมื่อพวกเขากินเนื้อมนุษย์กลายพันธ์,กลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ วันนี้ชีวิตของพวกเขาก็มาถึงจุดจบกันทั้งหมด.
เพราะบุตรแห่งฆาตกรรมต้องการสังหารมนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมด,เขาจึงได้เดินทางมายังเมืองนี้.
จากนี้จะไม่มีใครที่สามารถมีชีวิตรอดได้!
เช้าวันถัดมา,ท้องฟ้าที่จะมีแสงโพล้เพล้,บุตรแห่งฆาตกรรมได้เดินทางออกจากเมืองหลินหยวน.
ภายในเมืองหลินหยวน,เหล่ามนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมดได้หลับไปตลอดกาล,ตกตายไปโดยไร้ความเจ็บปวด.
คนแรกที่พวกพวกเขาตายไปก็คือเหล่าคนใกล้ชิด.
เสียงร้องไห้หัวใจสลายที่ดังระงมทั้งเมือง,ญาติสนิทพวกเขาจากไปไม่มีวันหวนคืนกลับ.
อย่างไรก็ตาม,โลกใบนี้ช่างโหดร้าย,ไม่ว่าพวกเขาจะร้องไห้สักเท่าไหร่,ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง.
ในเวลานั้นซูเห่าที่กำลังไปเมืองอันเหลียงได้ผ่านมายังเมืองหลินหยวน,เมื่อเข้าใกล้กับพบว่าทั้งเมืองหลินหยวน,ไม่มีใครที่มีจิงซีเหลืออยู่เลย,ทำให้เขาตกใจขึ้นมา.
อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าพบว่ามีหนึ่งจุดนอกเมือง,เป็นมนุษย์กลายพันธ์ขั้นเจ็ดที่กำลังจากไปช้า ๆ!
ซูเห่าที่เผยยิ้ม,เอ่ยในใจเงียบ ๆ“บังเอิญจริง ๆ,บุตรแห่งฆาตกรรม!”
