บทที่74 ฟรี

เมื่อเดินเข้ามาในเกาะ รอนก็พาสาว ๆเข้าไปในเกาะ ที่แห่งนี้ดูเหมือนจะมีหมู่บ้านอยู่

เหนือสิ่งอื่นใด ในหมู่บ้านก็มีโจรสลัดเดินกันอยู่ด้วย แม้ว่าหมู่บ้านจะไม่ใหญ่นักแต่สองข้างทางก็มีของขายมากมาย

เมื่อสาว ๆเห็นแบบนี้ ดวงตาของพวกเธอก็เป็นปรายกายแล้วพากันวิ่งไปช็อปกันทันที

ถนนไม่ยาวนัก มันเป็นถนนสั้น ๆ แต่รอนรู้สึกว่ามันยาวมาก เขามองดูสาว ๆรุมล้อมรอบแผงขายของ รอนก็อดไม่ได้ที่จะปวดหัว ดูเหมือนว่าสาว ๆไม่ว่าโลกไหนก็ชอบซื้อของจริง ๆ

“สาว ๆ เราควรหาร้านอาหารกันก่อนนะ” หลังจากซื้อของสักพักและรอนเห็นว่าสาว ๆยังคงซื้อของกันอยู่ถึงจะไม่ได้ซื้ออะไรมากมายก็ตามแต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูด

“อ๊ะ! จริงด้วย เราต้องไปทานมื้่อเย็นก่อน” นามิโยนสินค้าในมือทิ้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ เจ้าของร้านได้แต่มองไปที่พวกเธอรวมไปถึงมากิโนะและคายะด้วยสายตาตำหนิ

รอนถูกห้อมล้อมไปด้วยสาว ๆที่เหมือนดวงดาวสุกสว่าง คายะจับมือนามิพร้อมกับดึงมือรอน “คุณรอน วันนี้เราจะกินอะไรกันดีคะ?”

“แน่นอน มันก็ต้องเป็นอาหารพื้นเมืองของเกาะนี้สิ” รอนพูดเรียบ ๆ “ไปหาร้านอาหารกันก่อน”

“มีร้านอาหารอยู่ข้างหน้า เราไปกินที่นั่นไหม?” มากิโนะพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางร้านอาหารทะเลข้างหน้าเธอ

“เรากินอาหารทะเลมาหลายวันแล้ว เราไม่ควรจะกินมันแล้วใช่ไหม?” รอนหน้าดำ

“โอ้ ใช่ ลืมไปน่ะ” มากิโนะพยักหน้าทันที

“มีโรงแรมอยู่ตรงนั้น เราไปกินข้าวที่นั่นดีกว่า” นามิชี้ไปที่ร้านเหล้า

“โรงแรม?” รอนจับจ้องไปที่มัน ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ‘นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ฉันเห็นจากการมองเห็นอนาคตหรอกเหรอ ฉันสามารถทำนายอนาคตได้จริง ๆ’

‘ไม่สิ มันมีสิ่งแปลกประหลาดในโรงแรมแห่งนี้’ รอนเดินเข้าไปด้านในโรงแรมด้วยสีหน้าคาดหวัง

มีแขกหลายคนในโรงแรมที่กำลังนั่งกิน นั่งดื่มกันอย่างเพลิดเพลิน

รอนนั่งลงและเริ่มสั่งอาหาร แต่รอนไม่สนใจเรื่องนี้ เขาปล่อยให้คายะ นามิ อาปิสจัดการสั่งเองโดยตรง เขานั่งมองสองส่องไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบร่างบางอย่าง ‘ตอนนั้นที่เห็นในภาพเบลอ ๆ เลยไม่รู้ว่าร่างนั้นเป็นใคร แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้มันก็น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในภายหลัง เพราะในภาพมีเพียงกลุ่มของเรากับร่างนั้นในภาพนิมิตเท่านั้น’

“พวกเธอสั่งอาหารไปกี่จาน?” เมื่อรอนหันหน้ากลับมา บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายจาน ทั้งอาหารทะเล เนื้อสัตว์อื่น ๆรวมไปถึงผักสลัดด้วย

“คุณรอน อาหารไม่อร่อยเหรอ เราสั่งอาหารเพิ่มอีกได้นะ!” คายะแลบลิ้นเล็ก ๆของเธอออกมาแล้วพูดกับรอนด้วยความห่วงใย

“ขอบคุณนะคายะ” รอนยิ้มแล้วลูบหัวคายะเล็กน้อย

“ฉันก็สั่งด้วย ฉันก็สั่งด้วย!” อาปิสรีบยกมือขึ้นแล้วพูดอย่างรวดเร็ว

“งั้นเหรอ ขอบใจเธอด้วยนะอาปิส”

“ฮี่ฮี่!”

ในฐานะที่เป็นโรงแรม แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีเบียร์ รอนดื่มเบียร์ สาว ๆดื่มน้ำผลไม้ พวกผู้หญิงกินไม่เยอะแต่รอนกินเข้าไปเยอะที่สุด อาหารส่วนใหญ่ถูกยัดเข้าไปในท้องของเขา

เนื่องจากร่างกายที่แข็งแกร่ง ย่อมต้องใช้พลังงานเยอะ คนแข็งแรงส่วนใหญ่ในโลกล้วนเป็นคนที่กินอาหารเยอะมาก โชคดีที่โลกนี้ไม่ขาดแคลนอาหาร มีสัตว์ทะเลนานาชนิด บนเกาะก็มีสัตว์ตัวใหญ่

ขณะที่รอนกับสาว ๆกำลังเพลิดเพลินกับอาหารนั้นเอง ก็มีผู้หญิงสวมชุดคลุมเดินเข้ามาในโรงแรม

เมื่อเข้าไปด้านใน เธอมองไปรอบ ๆและมองไปที่แขกจำนวนมากแล้วส่ายหัว เธอวางแผนที่จะหันหลังกลับไปทันทีแต่หลังจากที่เห็นรอนและกลุ่มกำลังกิน เธอก็หยุดฝีเท้ากระทันหัน

หลังจากหยุดเดินไปครู่หนึ่ง เธอก็เดินเข้าไปหารอน ในขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไปใกล้ เธอก็หยุดอีกครั้งแล้วนั่งลงที่โต๊ะอื่น

หญิงสาวเอื้อมมือไปถอดฮูทออก เผยให้เห็นผมสีฟ้าที่มัดเอาไว้ด้านหลัง ใบหน้าขาวสวย ดวงตากลมโตมีเสน่ห์ จมูกตรงและริมฝีปากสวย

“หือ?” รอนมองที่เธอแล้วกล่าว “นั่นเธอ!”

รอนหรี่ตาลง ร่างของหญิงสาวคนนี้เหมือนในนิมิตทุกประการ ตอนนี้เมื่อเขาเห็นมันด้วยตาตัวเอง เขาก็รู้ทันทีว่าสาวสวยคนนี้คือเจ้าหญิงวีวี่

‘ที่แท้ก็คือเจ้าหญิงวีวี่’ รอนคิดในใจ เขาจะหาทางดึงวีวี่เข้ากลุ่มเขาได้อย่างไร?

“เฮ้ เจ้ากัปตันหมาป่า!” นามิอดกัดฟันแล้วมองไปทางรอนอย่างโกรธเคืองไม่ได้ “นายนี่เห็นสาวสวยไม่ได้จริง ๆ”

“ฉันเพิ่งจะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นแปลกนิดหน่อย เธอต้องมีความลับบางอย่าง ดังนั้นฉันจะตั้งใจจับตาดูเธอสักหน่อย”

“เหอะ ๆ คิดว่าฉันเชื่อจริงเหรอ?” นามิโยนเนื้อในจานของเธอลงบนจานของรอน “รีบกินเข้าสิ!”

“คิกคิก” คายะหัวเระาเมื่อเห็นสิ่งนี้ แต่เธอก็หันศีรษะไปยังผู้หญิงผมสีฟ้าและหัวใจของเธอก็เต้นรัว ‘เธอสวยมากจริง ๆ คุณรอนจ้องเธอนานขนาดนี้ คงคิดว่าจะดึงตัวเธอขึ้นเรือได้ยังไงสินะคะ’

คายะได้ตัดสินใจได้ในทันที ‘ฉันจะช่วยคุณรอนทำหน้าที่นี้ให้สำเร็จเอง ถ้าฉันดึงผู้หญิงคนนี้เข้ากลุ่มได้ คุณรอนจะต้องชอบฉันมากขึ้นอย่างแน่นอนเลย’

เจ้าหญิงวีวี่กำลังกินอาหารช้า ๆ เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

รอนหรี่ตาลง เขาคิดว่าเวลานี้น่าจะเป็นช่วงเวลาที่อลาบัสตากำลังเกิดภัยพิบัติภัยแล้ง เจ้าหญิงได้สืบสวยและรู้ว่าต้นตอคือคร็อกโคไดล์ เธอจึงแทรกซึมเข้าไปที่องค์กรณ์บาร็อกเวิร์ค โดยมีหัวหน้าคนรับใช้อิการัม ช่วยสืบข้อมูลเกี่ยวกับคร็อกโคไดล์

โค้ดเนมของเจ้าหญิงวีวี่ในองค์ดรณ์บาร้อกเวิร์คก็คือมิสเวนส์เดย์ ถึงแม้ว่าความเก่งในด้านการต่อสู้จะไม่เก่งมาก แต่ความฉลาดของเธอก็ชดเชยข้อบกพร่องนี้ได้ไม่ยาก

“แต่ทำไมเธอไม่ได้อยู่กับกาลู คู่หูเป็ดตัวนั้นของเธอล่ะ?” รอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า ‘เอาไว้ก่อนเถอะ รอดูก่อนว่าอนาคตจะเป็นไปตามนิมติหรือเปล่า’