บทที่ 354 จุดเริ่มต้นของการเทิดทูน

ทะเลสาบปัญญานั้นกว้างใหญ่มาก หากต้องค้นหาผ่านทะเลสาบทีละนิ้วเพื่อจับปลาคาร์พดอกไม้ ไม่ทราบว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน

โชคดีที่พวกเขาสามารถยืนยันภูมิภาคที่ปลาคาร์พดอกไม้จะปรากฏตามอาหารและพฤติกรรมการดำรงชีวิตของพวกมัน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องมุ่งความสนใจไปที่พื้นที่น้ำเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้น

ตอนนี้สถาบันหมิงเส้ากำลังเคลียร์พื้นที่เป้าหมายและไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้าไป พฤติกรรมดังกล่าวเป็นการกดขี่ข่มเหงมากเกินไป

"ถูกต้อง ข้ากำลังเคลียร์พื้นที่นี้ พวกเจ้าต้องออกไป”

หลังจากที่นักเรียนชายได้ยินคำพูดของกู้ซิ่วสวิน เขาก็ตอบทันที

บุคลิกของกู้ซิ่วสวินนั้นเป็นมิตรและมีอัธยาศัยดีมาโดยตลอด อัธยาศัยของนางคือการผูกมิตรกับนักเรียน เป็นผลให้เป็นเรื่องยากมากที่นางจะโกรธ แต่ตอนนี้…

“จางเหยียนจงไปบดขยี้เขา”

ในฐานะครู กู้ซิ่วสวินไม่สามารถลงมือได้ แต่นางสามารถให้ลูกศิษย์ส่วนตัวของนางทำเช่นนั้นได้

“บดขยี้ข้าเหรอ?”

นักเรียนชายเยาะเย้ย

“พวกเจ้าควรคิดให้ดี ข้าเป็นนักเรียนจากหมิงเส้า ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ ก็ไม่ต้องคิดที่จะไปทีหลัง!”

“เจ้าขู่เราเหรอ?”

ฟ่านเหยาขมวดคิ้ว

“ฮ่า ฮ่า ขู่เจ้าเหรอ? พวกเจ้ามีค่าพอหรือยัง? ข้าแค่พูดความจริง!”

สีหน้าของนักเรียนชายเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง หมิงเส้าอยู่ในระดับของตัวเองเมื่อเทียบกับโรงเรียนเหล่านี้ โรงเรียนที่มีชื่อเสียงอื่นๆ ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้ยกระดับไปอยู่กลุ่ม '3' แต่หมิงเส้าก็สามารถขึ้นไปได้อย่างแน่นอน พวกเขาทำงานหนักเพื่อให้ได้ตำแหน่งชนะเลิศ!

“ให้ข้าบอกพวกเจ้าอีกอย่างนึง ก่อนที่พวกเจ้าทุกคนจะอยู่ที่นี่ สถาบันหวยจิ่น ก็มาถึงเช่นกัน อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงตะเกียกตะกายออกไปอย่างเชื่อฟัง”

“แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงคนๆ เดียว แต่ข้าก็เป็นตัวแทนของหมิงเส้า เอาล่ะ หยุดเสียเวลา รีบไสหัว…”

ก่อนที่นักเรียนชายจะทันได้พูดจบ เขาก็เห็นรัศมีสีทองของอาจารย์หนุ่มรูปหล่อเปล่งออกไปทั้งสี่ทิศ หลังจากนั้นเขารู้สึกราวกับว่าแบกน้ำหนัก 1,000 จินอยู่บนไหล่ของเขา

ตุ้บ!

นักเรียนชายนั้นคุกเข่าลงบนพื้น ฝ่ามือและขาของเขาถูกกดลงบนพื้น และตอนนี้ท่าทางของเขาอยู่ในท่าโก้งโค้ง เขาอยากจะยืนขึ้นแต่ก็เป็นไปไม่ได้

"กล้าดียังไง! ข้าเป็นนักเรียนจากหมิงเส้า!”

ชายคนนั้นต้องการคำราม แต่เขาค้นพบว่าโดยพื้นฐานแล้วเขาไม่สามารถเปล่งเสียงได้เลย

นักเรียนของสถาบันจงโจวสบายดี แต่พวกเขาถูกห่อหุ้มด้วยพลังที่มองไม่เห็น ราวกับว่าพวกเขาเห็นราชาปีศาจตัวใหญ่ลงมาจากท้องฟ้า และทำให้สีหน้าของพวกเขาหนักอึ้งอย่างมาก

“นี่…นี่…”

ซ่งเหรินตกตะลึงในขณะที่เขามองไปที่ซุนม่อ

“อะ..… อาจารย์ซุน นี่คงไม่ใช่รัศมีอาจารย์วันเดียวเท่ากับพ่อตลอดชีวิตใช่ไหม?”

ฟ่านเหยาถาม ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น แต่ซุนม่ออายุเท่าไหร่? เขาจะเข้าใจรัศมีพักผ่อนอย่างสงบสุขที่มีเพียงผู้อาวุโสที่เคารพนับถือเท่านั้นที่จะเข้าใจได้อย่างไร?

"ถูกต้อง!"

ซุนม่อพยักหน้า "

ไปกันเถอะ!"

ฟ่านเหยาพบว่าการแสดงออกของกู้ซิ่วสวินนั้นสงบ เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า

“เจ้ารู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

“อืมข้าเคยเห็นมาก่อนระหว่างอาบน้ำ!”

กู้ซิ่วสวินถอนหายใจอย่างสมเพช นางมองไปที่นักเรียนคนนั้นที่คุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่มีทางขัดขืน มันน่าตกใจมากจริงๆ

เฮ้อ นางก็อยากจะรู้แจ้งรัศมีนี้เหมือนกัน!

อย่างไรก็ตาม กู้ซิ่วสวินรู้ว่าหากนางจะเข้าใจรัศมีของมหาคุรุนี้ นางอาจต้องรอจนกว่านางจะอายุ 40 ปี

"อ่างอาบน้ำ?"

ฟ่านเหยาเหลือบมองไปที่ ซุนม่อ (ก่อนหน้านี้เมื่อเจ้าสองคนกำลังพูดกัน ข้ารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเจ้าค่อนข้างใกล้ชิดเกินไป ตอนนี้จากที่ดูๆ ไปแล้ว ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเจ้าสองคน!)

(เป็นไปได้ไหมว่าพวกเจ้าสนิทสนมกันอยู่แล้ว?)

(ข้าควรทำอย่างไร?)

(ข้าควรแจ้งอาจารย์ใหญ่อันหรือไม่ ท้ายที่สุดนอกใจในแง่ของอารมณ์ก็ถือเป็นการนอกใจเช่นกัน)

“ไปกันเถอะ!”

ซุนม่อเร่งเร้า

“อาจารย์ซุน ข้ามั่นใจมาก!”

ฟ่านเหยายกนิ้วโป้งขึ้น ซ่งเหรินชูสองนิ้ว

ติง!

คะแนนความประทับใจโดยรวมจากกลุ่มนักศึกษาใหม่ +1,902

นักเรียนชายที่คุกเข่าไม่สามารถยกศีรษะขึ้นได้ เขาได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของทุกคนที่ออกไป และมันทำให้เขาโกรธอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

"เพียงแค่รอและดู ในไม่ช้าข้าจะเป็นผู้นำกลุ่มนักเรียนใหม่ของหมิงเส้า ข้าจะกำจัดพวกเจ้าทั้งหมด!”

นักเรียนชายคนนั้นสาบาน

เขาต้องการเห็นซุนม่อร้องไห้เพราะพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

“นักเรียนคนนี้เจ้าต้องการแก้แค้นอย่างมากใช่ไหม?”

ซุนม่อถาม

“ฮ่า ฮ่า ตอนนี้เจ้ากลัวเหรอ?”

นักเรียนชายพูดอย่างเย็นชา

"สายไปแล้ว พวกเจ้าตายแน่ ในเมื่อเจ้าทำให้หมิงเส้าขุ่นเคือง!”

เห็นได้ชัดว่าคำพูดเหล่านี้พูดในใจของเขาเท่านั้น เขาไม่สามารถพูดได้

“นักเรียน ก่อนที่เจ้าจะยืมชื่อสถาบันหมิงเส้ามาใช้ เพื่อโอ้อวดพลังของเจ้า โปรดคิดดูว่า เจ้าเคยทำอะไรให้โรงเรียนนี้”

“การเข้าโรงเรียนไม่ได้หมายความว่าความรุ่งโรจน์ของโรงเรียนแสดงถึงความรุ่งโรจน์ของเจ้า!”

“เจ้าควรถือว่าความรุ่งโรจน์ของโรงเรียนเป็นเป้าหมายสำหรับการทำงานหนักและความพยายามของเจ้า หลังจากนั้นเจ้าควรเป็นคนนำความรุ่งโรจน์ใหม่มาสู่โรงเรียน”

ซุนม่อแนะนำ

เขาไม่ชอบคนแบบนี้ที่สุด (เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ชนะเลิศเพราะเจ้าเข้าร่วมทีมชนะเลิศหรือเปล่า พูดให้แย่ก็คือเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นเรือบรรทุกน้ำของกลุ่มด้วยซ้ำ)

ผู้เล่นที่ไม่คู่ควรกับความแข็งแกร่งของกลุ่มทีมชนะเลิศจะถูกกำจัดในไม่ช้า

นักเรียนชายต่อหน้าเขาไม่มีความสามารถในการเป็นผู้ชนะเลิศ แต่เขาก็เดินโออวดไปรอบๆ และอวดดี ทำตัวเหมือนเขาเป็นผู้ชนะเลิศ แสดงถึงความเย่อหยิ่งสุดขีด

นักเรียนชายคนนั้นกัดฟัน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนใจคำแนะนำจองหองและอวดดี

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้รังเกียจ จะบอกว่านี่เป็นความรับผิดชอบของเขาในฐานะครู แต่นักศึกษาจะปฏิบัติตามคำแนะนำหรือไม่นั้นเป็นปัญหาของนักศึกษา

เดิมทีนักเรียนชายวางนั้นแผนที่จะรีบลุกขึ้นยืนและรายงานเรื่องนี้หลังจากที่ซุนม่อออกไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถทำได้ เขาคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มก่อนจะขยับตัวได้

.....

“นักเรียนจากหมิงเส้าหยิ่งเกินไป คนคนเดียวกล้าที่จะลองดี พวกเขารู้สึกจริงๆหรือว่าสถาบันอื่นกลัวพวกเขา”

จางเหยียนจงรู้สึกไม่พอใจ

“ถูกต้องแล้ว โค่นไอ้พวกนั้นซะ!”

ความตั้งใจในการต่อสู้ของนักเรียนเพิ่มขึ้น พวกเขาไม่รู้สึกประหม่าหรือตื่นตระหนกแต่อย่างใด

ฟ่านเหยาถอนหายใจอย่างสะท้อนใจ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ล้วนเกิดจากซุนม่อ

ก่อนการแข่งขัน เป้าหมายของทุกคนคือการรักษาอันดับปัจจุบัน หากพวกเขามีโอกาสที่จะเข้าสู่สิบอันดับแรกและไต่ขึ้นสู่โรงเรียนระดับ '3' พวกเขาจะก็ขอบคุณฟ้าและดินจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้นักเรียนยังกล้าที่จะท้าทายสถาบันหมิงเส้าซึ่งเป็นเสมือนที่หนึ่ง!

“นี่คือเสน่ห์ของมหาคุรุใช่หรือไม่?”

ฟ่านเหยามีความเข้าใจใหม่อีกครั้งเกี่ยวกับชื่อ 'มหาคุรุ'

“สะเพร่าและใจร้อนเกินไป!”

ซ่งเหรินถอนหายใจ

“เราไม่ควรปะทะกับหมิงเส้า มันไม่คุ้มค่า!”

จากมุมมองของซ่งเหริน การปะทะกันระหว่างอันดับหนึ่งและอันดับสองจะเป็นประโยชน์ต่ออันดับสามเท่านั้น!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ริมฝีปากของกู้ซิ่วสวินก็กระตุก นางชอบความเย่อหยิ่งของซุนม่อมาก (ข้าไม่สนใจหรอกว่าพวกเจ้าจะเป็นใคร ถ้าพวกเจ้ากล้าขัดขวางเส้นทางสู่ตำแหน่งชนะเลิศของพ่อคนนี้ พ่อคนนี้จะฆ่าให้เกลี้ยง!)

ติ๊ง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก กู้ซิ่วสวิน +100 ความคารวะ (3,310/10,000)

เมื่อได้ยินการแจ้งเตือน ซุนม่อก็หันศีรษะไปมองสาวมาโซคิสต์

(เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?)

(เจ้าอยากเป็นแฟนตัวยงของข้าไหม?)

กู้ซิ่วสวินซึ่งเดิมกำลังพูดคุยกับจางเหยียนจงสังเกตเห็นซุนม่อ นางยิ้มหวานทันที

“นี่มันคู่รักชู้สาวชัดๆ!”

ซ่งเหรินรู้สึกอิจฉา  จริงๆแล้วเขารู้สึกอยากไล่จีบกู้ซิ่วสวินอยู่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะมีความหวังเพียงเล็กน้อย

......

ปลาคาร์พดอกไม้เป็นสัตว์ที่กินไม่เลือก อาหารของพวกมันส่วนใหญ่ประกอบด้วยพืชน้ำที่ชื่อว่าสาหร่ายม่วง คางคกบางชนิด และแมลง พวกมันจะกินกุ้งตัวเล็กๆ เป็นครั้งคราว

สาหร่ายม่วงไม่สามารถเติบโตได้ทุกที่ พวกมันเติบโตได้ในพื้นที่ที่มีอากาศบริสุทธิ์และมีแสงแดดส่องถึงเท่านั้น

หลังจากที่ซุนม่อค้นพบพื้นที่น้ำแล้ว เขาก็เริ่มแจกจ่ายภารกิจ

พวกเขาจะแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม กลุ่มละสามคน และภารกิจของพวกเขาคือค้นหาสี่พื้นที่น้ำเพื่อจับปลาคาร์พดอกไม้ภายใต้การนำของอาจารย์ นักเรียนที่เหลืออีกแปดคนจะแบ่งออกเป็นกลุ่ม กลุ่มละสองคน และตรวจดูรอบๆ เพื่อหาร่องรอยของนักเรียนกลุ่มอื่น

หากพวกเขาไม่สามารถหาตำแหน่งของปลาคาร์พดอกไม้ได้ และนักเรียนกลุ่มอื่นๆ สามารถจับสิ่งมีชีวิตลึกลับแห่งความมืดได้ พวกเขาก็ทำได้เพียงโจมตีพวกเขาในตอนนั้น นี่คือแผนสำรอง

“จำไว้ว่าความปลอดภัยต้องมาก่อนในทุกสิ่ง หากหนีไม่ได้และไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ ให้ยอมแพ้ทันที!”

ซุนม่อเตือน

การแข่งขันอนุญาตให้นักเรียนยอมแพ้ แต่หลังจากยอมแพ้แล้ว พวกเขาจะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันในรอบต่อไปได้

“อาจารย์ซุน ปลาคาร์พดอกไม้จับยากเกินไป ข้ารู้สึกว่าเก็บแรงไว้รอโจมตีกลุ่มนักเรียนใหม่คนอื่นดีกว่า!”

ฟ่านเหยารู้สึกปวดหัวขณะที่มองไปที่น้ำในทะเลสาบปัญญา ไม่ว่าในกรณีใด เขาไม่สามารถคิดวิธีแก้ปัญหาใดๆ ได้

(ตกปลา?)

(เลิกล้อเล่น ถึงใครจะตกปลาเป็นปีก็ไม่เห็นแม้แต่เงาปลาคาร์พดอกไม้)

ฟ่านเหยาถามว่า

“โอ้ใช่แล้ว เราควรจะลดจำนวนคนจับปลาคาร์พด้วยไหม?”

ซ่งเหรินยังแนะนำว่า

“หรือบางทีเราควรลองจับสายพันธุ์ลึกลับอื่นดู? อย่างน้อยที่สุด เราควรเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเป้าหมายบนบก?”

“เอาล่ะ ไม่เป็นไร พวกเจ้าควรดำเนินการตามแผนของเจ้าอย่างอิสระ!”

ซุนม่อไม่สนใจเรื่องนี้ เขาไม่ได้วางแผนที่จะพึ่งพาสองคนนี้ตั้งแต่เริ่มต้น

“สำหรับส่วนที่เหลือ เรามาเริ่มกันเลย!”

ด้วยคำสั่งจากซุนม่อ นักเรียนจึงแยกทางกัน ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าอิทธิพลของ ซุนม่อเติบโตขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เขาเริ่มออกคำสั่งแล้ว แม้แต่หัวหน้ากลุ่มฟ่านเหยา ก็ไม่รู้สึกว่าไม่เหมาะสม

“ซุนม่อ มาพนันกันว่าใครสามารถจับปลาคาร์พดอกไม้ได้ก่อนกัน”

กู้ซิ่วสวินขยับเข้าไปใกล้ซุนม่อและกระซิบ

“ถ้าข้าแพ้ ข้าจะขัดหลังเจ้าและนวดให้เจ้า ถ้าเจ้าแพ้เจ้าจะต้องนวดให้ข้าหนึ่งครั้ง เป็นไงบ้าง?”

“ได้ ถ้าข้าชนะ เจ้าจะให้ข้าหนึ่งครั้ง*”

ซุนม่อหัวเราะ

“งั้นก็สัญญา!”

กู้ซิ่วสวินจากไป เห็นได้ชัดว่านางไม่เข้าใจความหมายโดยนัยของคำพูดของซุนม่อ

อันที่จริงสาวมาโซคิสต์รู้ความสัมพันธ์ในปัจจุบันของพวกเขา ถ้านางขอให้ซุนม่อนวด ซุนม่อจะไม่ปฏิเสธนางอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม นางไม่มีอะไรที่นางจะใช้แลกเปลี่ยนได้ หากนางริเริ่มที่จะขอให้ซุนม่อนวด พฤติกรรมของนางอาจดูไม่ 'เหมาะสม' สำหรับผู้หญิง กู้ซิ่วสวิน ไม่ต้องการให้ ซุนม่อ คิดว่านางเป็นผู้หญิงที่เจ้าชู้ ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะเดิมพัน

“แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว!”

ซุนม่อเกาหัวของเขา อย่างไรก็ตาม หากผู้วางเดิมพันคือจินมู่เจี๋ย ก็คงจะดีที่สุด

“ทำไมจู่ๆ ข้าถึงรู้สึกว่าอาจารย์กู้มีโอกาสเป็นภรรยาอาจารย์ของเรา”

ลู่จื่อรั่วพึมพำด้วยเสียงต่ำ

“เป็นภรรยาน้อยของอาจารย์!”

หลี่จื่อฉีเตือนนาง

“อย่ากังวลกับหัวข้อนี้ก่อน เราจะจับปลาคาร์พดอกไม้ได้อย่างไร”

หยิงไป่อู่ชำเลืองมองไปที่ซุนม่อ นางรู้สึกว่าอาจารย์ของนางจะต้องมีทางออกอย่างแน่นอน

“มาเดินไปคุยไปกันเถอะ!”

ขณะที่ซุนม่อเคลื่อนตัวไปที่ริมทะเลสาบ เขาถามว่า

"ไป่อู่ เจ้ามีความคิดบ้างไหม?"

“เราสามารถใช้มังกรปราณวิญญาณสัญจรเพื่อจับปลาคาร์พดอกไม้ได้หรือไม่?”

หยิงไป่อู่ถาม

“เอ๊ะ ความคิดนี้ก็ไม่เลว!”

ดวงตาของลู่จื่อรั่วเป็นประกาย

“จื่อรั่วแล้วความคิดของเจ้าล่ะ?”

ซุนม่อชำเลืองมองสาวมะละกอ

"อา? ข้าต้องคิดอะไรกับเขาด้วยเหรอ? มีอาจารย์และศิษย์พี่ใหญ่อยู่ที่นี่ จะไม่มีปัญหาใดๆ ที่ไม่ได้รับการแก้ไข!”

ลู่จื่อรั่วรู้สึกประหลาดใจ

“เจ้าไว้ใจข้ามากเกินไป!”

หลี่จื่อฉีล้อเลียน

“จื่อรั่วแม้ว่าเจ้าจะทำไม่ได้ แต่เจ้าควรพยายามคิดวิธีแก้ปัญหาด้วย ท้ายที่สุดจะต้องมีวันที่เจ้าต้องท่องโลกอย่างอิสระ”

ซุนม่อนำทาง

“ทำไมข้าต้องท่องไปอย่างอิสระ? ข้าขออยู่กับพวกท่านตลอดไปไม่ได้เหรอ?”

คำถามของสาวมะละกอนั้นเฉียบคมมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางกระพริบตาที่สวยงามกลมโตเมื่อนางจ้องมองที่ซุนม่อ การจ้องมองที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของนางก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนจมดิ่งลงไปในดวงตานั้น

"เจ้าสามารถ ถ้าไม่อยากจากไปก็อยู่กับข้าตลอดไปก็ได้!”

หลี่จื่อฉีต้องการที่จะเอนตัวไปลูบผมของเด็กสาวมะละกอ ในที่สุดนางก็สะดุดและเกือบจะล้มลง

“ว้าย ระวัง!”

ลู่จื่อรั่วรีบไปช่วยนาง

“ฮึ่ม.. ข้าเปลี่ยนใจแล้ว จื่อรั่ว จะดีกว่าถ้าเจ้าออกไป!”

ไข่ดาวน้อยทำหน้าบูดบึ้ง (เจ้าจะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อหน้าอกของข้า 'ใหญ่' กว่าของเจ้าเท่านั้น)

“จื่อฉี เจ้ามีความคิดเห็นไหม?”

ซุนม่อตัดสินใจที่จะไม่พูดคุยคำถามเกี่ยวกับชีวิตกับลู่จื่อรั่วในอนาคต นางคงไม่สามารถเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ นางเป็นเหมือนลูกแมวบ้าน ตราบใดที่เจ้าไม่ทอดทิ้งนาง นางจะติดตามเจ้าตลอดไป