บทที่ 231-232
บทที่ 231 ข้าเป็นขอทาน เมิ่งอวิ๋นเสียงตกตะลึง นอกจากชิงหลัวแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นคนอดอยากกินอาหาร แต่นางก็รู้สึกว่าความคิดเช่นนี้หยาบคายเกินไป และการจ้องมองคนที่กำลังกินข้าวอยู่ก็ไม่ดีนัก ดังนั้นนางจึงก้มหน้ากินต่อไป เพราะอย่างไรเสียนางก็หิวเหมือนกัน ในที่สุดหลังจากการเขมือบของคนทั้งสอง อาหา...
