บทที่ 44 ครอบครัวที่เข้มแข็ง

"ซวนซวน ทุกคนทนทุกข์เพื่อฉันแล้ว คุณไม่ต้องกังวลว่าจะทำผิดต่อฉัน" ซุนหลิงหยางถอนหายใจ "นั่นจะทำให้ฉันเกลียดความไร้ความสามารถของฉันมากยิ่งขึ้น"

"พี่ชาย คุณไม่ได้ไร้ความสามารถ คุณเป็นพี่ใหญ่ที่เราชื่นชมเสมอมา" ซุนเยว่ซวนมองเขาอย่างจริงจัง "ตอนนี้เราสนับสนุนคุณ และเมื่อคุณหายดีเราจะพึ่งพาคุณในการสนับสนุนเรา"

"ถูกต้อง พี่ชายอย่าคิดมาก มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ" ซุนหลิงหยูพูดอย่างไม่พอใจ "ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันล้มลงตอนเด็กๆ คุณไม่เคยช่วยฉันและปล่อยให้ฉันลุกขึ้นเอง คุณบอกฉันว่าการล้มไม่น่ากลัว ตราบใดที่คุณลุกขึ้นอย่างกล้าหาญ คราวหน้าคุณจะไม่ล้มลงอีก พี่ชายที่พูดความจริงเช่นนี้จะเป็นคนอ่อนแอได้อย่างไร”

"ฮิฮิ ไม่แปลกใจเลยที่ฉันทุบคุณหลายครั้ง คุณก็ไม่สะทกสะท้าน ปรากฏว่าเป็นเพราะคุณมีผิวหยาบและเนื้อหนาทำให้คุณไม่กลัวที่จะถูกทุบตี" ซุนหยวนเจี่ยหัวเราะ

"พรูด ฮ่าฮ่า" บรรยากาศหดหู่ในตอนนี้ถูกทำลายด้วยคำพูดของซุนหยวนเจี่ย ทุกคนมองไปที่ซุนหลิงหยูและหัวเราะ ซุนหลิงหยูลูบหัวของเขาและยิ้มอย่างเขินอาย นอกจากนี้ยังมีรอยยิ้มในดวงตาของซุนหลิงหยาง และความเศร้าโศกก็หายไปเช่นนี้ ซุนเยว่ซวนยกนิ้วให้ซุนหยวนเจี่ย และซุนหยวนเจี่ยก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ

ซุนเหมิงซื่อมองดูสามีของเธอที่อยู่ข้างๆเธอ จากนั้นมองไปที่ลูกๆรอบตัวเธอ รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอ ดีแล้ว ตราบใดที่ทุกคนมีความสุข ไม่สำคัญว่าคุณจะจนหรือขมขื่น อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นคนจริงๆ ไม่ใช่หุ่นเชิดที่ถูกผู้คนควบคุม

"ซวนซวน พรุ่งนี้เรายังจะทำเนื้ออบแห้งอีกไหม" ซุนหลิงหยูถาม

"วันนี้ฉันได้บอกเรื่องนี้กับพี่ชายโอวหยางแล้ว และเขาสัญญาว่าจะขายเหยื่อที่เขาล่าให้เรา ครั้งนี้ต้องขอบคุณเขา ไม่เช่นนั้นเราจะไม่สามารถทำเงินได้มากขนาดนี้" มีทรัพยากรมากมายบนภูเขา เธอยังอยากขึ้นไปบนภูเขา แต่ไปคนเดียวมันอันตรายเกินไป เธอจึงอยากไปกับเขา หากมีสมุนไพรบนภูเขา เธอจะปลูกมันในพื้นที่แสงสีม่วง

แต่เธอไม่สามารถบอกครอบครัวของเธอได้ ความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงในสมัยโบราณนั้นละเอียดอ่อนเกินไป และครอบครัวของเธอคงไม่เห็นด้วยกับเธอที่จะพบชายคนเดียวตามลำพัง "พี่อี้ฟานเป็นคนดี" ซุนหลิงหยูกล่าว "ตอนที่ฉันยังเรียนช่างไม้ มีเศรษฐีหนุ่มคนหนึ่งมาสร้างปัญหา เป็นพี่อี้ฟานที่ช่วยฉันแก้ปัญหา"  

"น้องชายคนเล็กนั่นแตกต่างจากคนในหมู่บ้านจริงๆ ซวนซวน ขึ้นราคาเหยื่อให้เขามากกว่านี้ อย่าทำให้เขารู้สึกแย่"ซุนหยวนเจี่ยกล่าว "ท่านพ่อ ฉันเข้าใจแล้ว" ซุนเยว่ซวนตอบ

"ตกลง ยังเช้าอยู่ ลูกคนที่สองและฉันจะไปที่ทุ่งนาก่อน" ซุนหยวนเจี่ยพูด "ทำความสะอาดสิ่งเหล่านี้" หลังจากที่ซุนหยวนเจี่ยพาซุนหลิงหยูออกไป ซุนเหมิงซื่อก็พาซุนเยว่ซวน ซุนหลิงฮวนและซุนเยว่ซือไปเก็บข้าวของ ในขณะที่ซุนหลิงหยางนั่งเฝ้าดูครอบครัวของเขาที่กำลังวุ่นวาย   

"ชุดนี้สวย พี่ชายของฉันหล่ออยู่แล้ว หลังจากใส่มันแล้วจะต้องทำให้สาวน้อยหลายคนหลงใหลอย่างแน่นอน" ซุนเยว่ซวนวางเสื้อคลุมสีขาวบนร่างของซุนหลิงหยางและแสดงท่าทาง   

"แปะแปะ สาวน้อยคุณไร้ยางอายจริงๆ กล้าพูดอะไรแบบนี้" ซุนเหมิงซื่อตบที่หน้าผากของซุนเยว่ซวนแล้วพูดว่า "ดูพี่ชายของคุณสิ แม้ว่าเขาเป็นผู้ชายเขายังเขินอาย ทำไมคุณถึงประมาทเลินเล่อเช่นนี้"   

ซุนเยว่ซวนหันศีรษะของเธอและเห็นการแสดงออกที่ไม่สบายใจของซุนหลิงหยาง เธอหัวเราะเบาๆ โอบแขนรอบคอของซุนเหมิงซื่อแล้วพูดว่า "สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงจะอายไปทำไม"  

"น่าอาย น่าอาย พี่สาวคนโต น่าอาย" ซุนหลิงฮวนตะโกนพร้อมกับยิ้ม 

"เด็กตัวเหม็น คุณกล้าดียังไงมาทำให้ฉันอับอาย ปล่อยให้ฉันจั๊กจี้คุณเถอะ" ซุนเยว่ซวนพุ่งเข้าหาซุนหลิงฮวน พี่น้องสู้กันจนเหนื่อยแต่ก็ไม่ยอมหยุด ซุนเหมิงซื่อมองไปที่ลูกๆของเธอด้วยรอยยิ้มในขณะที่เก็บข้าวของ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข