บทที่ 353 ชนะสองในสามรอบ ปราบราบคาบ

ครูและนักเรียนสนใจคำถามนี้มาก

“อยู่ตรงหน้าพวกเจ้า!”

หลังจากที่ซวนหยวนพ่อพูด หอกสีเงินของเขาก็สั่น

“เอาล่ะ เริ่มการต่อสู้เร็วเข้า!”

“อยู่ข้างหน้า?”

ทังส่วยตกตะลึง เขาจ้องมองไปที่ฟ่านเหยาซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่ม แม้ว่าฟ่านเหยา ควรมีชื่อเสียงมากที่สุด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่อาจารย์ของซวนหยวนพ่อ หลังจากนั้นทังส่วยมองไปที่อาจารย์อีกสามคน

ไม่มีข้อยกเว้น พวกเขาทั้งหมดยังเด็กมาก

“เจ้าหลอกข้าเหรอ”

ทังส่วยไม่พอใจ

“ข้าหลอกเจ้าเรื่องอะไร?”

ซวนหยวนพ่อไม่เข้าใจ

“ใครคืออาจารย์ส่วนตัวของเจ้ากันแน่?”

ทังส่วยถาม

“ซุนม่อ อาจารย์ซุน มันเข้าใจยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ซวนหยวนพ่อไม่เข้าใจว่าทำไมทังส่วยถึงตกใจมาก

ทังส่วยอ้าปากอยากจะบอกซวนหยวนพ่อให้หยุดล้อเล่น แต่หลังจากที่เขาเห็นใบหน้าตรงของซวนหยวนพ่อ เขาก็เข้าใจว่าซวนหยวนพ่อพูดความจริง

(แต่ทำไมเขาไม่รักษาอนาคตของเขาอย่างจริงจัง?)

ทังส่วยสำรวจซุนม่อทันที

ตามกฎของประตูเซียนครูที่ต้องการเข้าร่วมการแข่งขันนักเรียนใหม่ต้องเป็นครูที่เข้าร่วมกับโรงเรียนน้อยกว่าสองปี นอกจากนี้พวกเขาจะต้องไม่เคยร่วมสอบวัดคุณสมบัติความเป็นมหาคุรุ หากพวกเขาสอบคุณสมบัติการเป็นมหาคุรุและสอบตก ครูเหล่านั้นจะไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วมการแข่งขันโรงเรียนรวม

“เจ้าอายุเพียง 14 ปี แต่เจ้าอยู่ในระดับที่เก้าของขอบเขตการปรับสภาพกายแล้ว พรสวรรค์เช่นนี้หาได้ยากยิ่ง และแม้แต่เซียนรองก็ยังชื่นชมเจ้า ทำไมเจ้าต้องรับคนผู้นี้เป็นอาจารย์ด้วย”

ทังส่วยถาม

ถ้าเขาไม่ถาม เขาคงรู้สึกทนไม่ไหวจนรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

“เฮ้ย สังเกตน้ำเสียงของเจ้า เจ้าหมายความว่าไง คำว่า 'คนผูนี้'? เขาเป็นอาจารย์ประจำตัวของข้า โปรดให้เกียรติในคำพูดของเจ้า!”

ซวนหยวนพ่อขมวดคิ้ว

“แล้วนี่เจ้าจะสู้หรือไม่? ถ้าไม่กล้าสู้ก็ตะเกียกตะกาย ไปหาคนอื่นขึ้นมา!”

ทังส่วยยังคงไม่ตอบกลับ

“เป็นไปได้ไหมว่าเจ้านี้เป็นคนงี่เง่า?”

“หรือว่าอาจารย์ของเขามีภูมิหลังที่น่าประทับใจ?”

“ไม่ว่าภูมิหลังของอาจารย์ของเขาจะน่าประทับใจเพียงใด อัจฉริยะแบบนั้นจะไม่เอาอนาคตทั้งหมดของเขามาเดิมพันกับเรื่องนี้ ใช่ไหม?”

นักเรียนของฟงซ่างพูดคุยกัน พวกเขาไม่เข้าใจ

“ฮ่า ฮ่า คนอย่างเจ้าจะเข้าใจความน่าประทับใจของอาจารย์ซุนได้อย่างไร?”

สื่อเจียวพูดอย่างดูถูก

(ถูกต้อง เขาคือหัตถ์เทวะ นักเรียนทุกคนจากโรงเรียนอื่นจะไม่มีวันได้สัมผัสประสบการณ์นี้เลยตลอดชีวิตของเจ้า!)

ฉวีติ้งเจียงไม่สงสัยในความสามารถในการสอนของซุนม่อ เลย

“ซวนหยวนพ่อ เพื่อนคนนี้ดูถูกครูของเรา บดขยี้เขาอย่างรวดเร็ว!”

หลี่จื่อฉีกระตุ้น

“ทังส่วย หยุดฟุ้งซ่านได้แล้ว เริ่มการต่อสู้!”

หวังจ้าวหลุนปลอบใจ อย่างไรก็ตาม เขายังคงรู้สึกอิจฉาซุนม่ออยู่ในใจ อัจฉริยะเช่น ซวนหยวนพ่อจะต้องประสบความสำเร็จอย่างสูงในอนาคต

ตราบใดที่คนๆ หนึ่งยังเป็นครู ใครจะไม่หวังว่าคนที่มีชื่อเสียงจะเกิดขึ้นจากการปกครองของพวกเขา? ซวนหยวนพ่อและทังส่วยจ้องเขม็ง หลังจากนั้นพวกเขาก็พุ่งเข้าหากันประจัญหน้าด้วยหอกราวกับดาวตก!

แค้ง!

บึ้ม!

หอกสองเล่มปะทะกัน และผลกระทบที่เกิดจากการปะทะกันก็กระจายออกไปยังบริเวณโดยรอบ

“แข็งแกร่งจริงๆ!”

สีหน้าของทังส่วยเปลี่ยนไป แรงสะท้อนกลับมหาศาลพุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขาผ่านหอก ผลเช่นนี้ทำให้แขนของเขาชา เมื่อเขาพยายามทำความชินกับมัน การโจมตีระลอกที่สองของซวนหยวนพ่อก็มาถึง

หอกฝนดอกเหมย!

ชิ- ชิ- ชิ

เงาหอกกว่าพันเล่มส่องประกาย คล้ายกับดอกเหมยสีเงินที่กำลังบานสะพรั่ง ดอกไม้แต่ละดอกปลิวไปทางทังส่วย

ทังส่วยกัดฟันและต้องการที่จะป้องกันมัน

อย่างไรก็ตามจำนวนของดอกไม้นั้นมีมากมายมหาศาล

พวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันมากแต่เหมือนอยู่ห่างกันคนละโลก

ทุกครั้งที่ปะทะกันจะเกิดผลกระทบอย่างใหญ่หลวง กระจายไปยังอวัยวะภายในของทังส่วย

ปัง ปัง ปัง

ทังส่วยเริ่มล่าถอย

หา

นักเรียนจากฟงซ่างตกตะลึง

ทังส่วยมีความเชี่ยวชาญในการโจมตี และความแข็งแกร่งโดยรวมของเขาจัดอยู่ในสามอันดับแรกในกลุ่มนักเรียนใหม่ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคืออันดับหนึ่งในด้านความสามารถในการโจมตี ดังนั้นเขาจะถูกข่มได้อย่างไร?

คู่ต่อสู้ของเขาเป็นสัตว์ประหลาดหรือไม่?

นักเรียนของฟงซ่างมองไปที่ซวนหยวนพ่อ

พวกเขาค้นพบว่าวิชาหอกของเขามีสัมผัสแห่งความงามอันสุดโต่งที่หลั่งออกมาจากพลัง เป็นเหมือนแม่น้ำใหญ่ไหลไปทางตะวันออก กระแสของมันจะไม่หยุด!

เปลวเพลิงมังกรฟ้า!

บูม!

พลังปราณปะทุออกมาจากหอกเงินและกลายร่างเป็นมังกรจากตำนานชาวตะวันออก

มังกรบินไปข้างหน้าต้องการที่จะกัดทังส่วย

โฮกกกก!

มังกรตัวใหญ่คำรามด้วยความโกรธ

"เวรแล้ว!"

ทังส่วยถอยกลับอย่างรวดเร็วและอยู่ในโหมดป้องกันเต็มรูปแบบ

อย่างไรก็ตาม หลังจากการโจมตี เสื้อคลุมบนร่างกายของเขาก็ขาดรุ่งริ่ง เขารู้สึกวิงเวียนมากเช่นกัน 'เปลวเพลิงมังกรฟ้า' นี้ทำให้ทังส่วยตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง

"ระวัง!"

หวังจ้าวหลุนตะโกนและชักกระบี่ออกมา

ติง!

กระบี่ปิดกั้นหอกเงินของซวนหยวนพ่อ

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"

“เจ้าปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้?”

“ขี้โกง!”

ศิษย์ของสถาบันจงโจวสาปแช่งทันที

นักเรียนของฟงซ่างมีสีหน้าที่น่าเกลียด การแทรกแซงของครูอาจถือเป็นการทำลายความสมบูรณ์ของการต่อสู้ อย่างไรก็ตามพวกเขารู้ว่าอาจารย์หวังถูกบังคับและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำสิ่งนี้ จากรูปลักษณ์ของสิ่งต่างๆ ทังส่วย จะถูกฆ่าตายหากเขาไม่ลงมือ

“รอบนี้เราแพ้แล้ว!”

หวังจ้าวหลุนยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าละอายอย่างยิ่ง แต่เพื่อศิษย์ของเขา เสียหน้าเท่านี้ไม่ถือว่าเป็นอะไร หากทังส่วยได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก การฝึกฝนในอนาคตของเขาจะได้รับผลกระทบ

ซุนม่อยักไหล่และไม่ได้ติดใจอะไร ท้ายที่สุดถ้าเขาเป็นหวังจ้าวหลุน เขาก็คงจะทำเช่นกัน

ทัศนคติที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่จากซุนม่อทำให้ครูและนักเรียนของฟงซ่างมีความประทับใจเล็กน้อยต่อเขา พวกเขามีส่วนสร้างความประทับใจเล็กน้อย

“เชิดหน้ายืดอกของเจ้าขึ้น เจ้าแพ้แค่รอบเดียว มันไม่เหมือนกับการสูญเสียชีวิตของเจ้า เข้าใจไหม?”

หวังจ้าวหลุนตะโกนเมื่อเขามองทังส่วยที่สิ้นหวัง และเปิดใช้งานคำแนะนำล้ำค่า

ทังส่วยซึ่งสูญเสียความตั้งใจในการต่อสู้ไป รู้สึกถึงจิตวิญญาณของเขาที่ปั่นป่วนในทันที ตอนนี้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

“หวังฉี เจ้าจะขึ้นไปรอบที่สอง!”

หวังจ้าวหลุนเรียกชื่อ

“อาจารย์ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า!”

หยิงไป่อู่อาสาสู้

"ข้าเอง!"

ซุนม่อพยักหน้า สิ่งที่เด็กสาวหัวแข็งขาดคือประสบการณ์การต่อสู้ที่แท้จริง

“หวังฉี ระดับที่เจ็ดขอบเขตการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!” “

หยิงไป่อู่ ระดับที่หกของขอบเขตการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!”

หลังจากที่หยิงไป่อู่รายงานระดับพื้นฐานการฝึกปรือของนาง ครูและนักเรียนของ สถาบันจงโจก็ตกใจ มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม? ความสามารถของเด็กสาวคนนี้สูงมากจริงๆ?

เหตุการณ์ของหยิงไป่อู่ทำให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในอดีต ทุกคนในโรงเรียนรู้เรื่องนี้

นางเป็นเด็กผู้หญิงที่ต้องขนอาหารมาเลี้ยงชีพและไม่พอกิน อย่างไรก็ตาม นางฝึกปรือและถึงจุดสูงสุดในเวลาเพียงครึ่งปี! สวรรค์ของข้า นางไม่เก่งไปหน่อยเหรอ?

ทันใดนั้นนักเรียนในที่เกิดเหตุก็เริ่มรู้สึกละอายใจ

(ข้าคิดว่าข้าน่าประทับใจมาก แต่เมื่อเทียบกับนาง ข้าไม่มีอะไรมาก!)

“ดูเหมือนว่าซุนม่อจะมีความสามารถบางอย่าง!”

ฟ่านเหยาตัดสินใจขอคำแนะนำอย่างถูกต้องจากซุนม่อ หลังจากการแข่งขันสิ้นสุดลง แม้ว่าหยิงไป่อู่จะเป็นอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ แต่นางก็ไม่สามารถบรรลุสิ่งนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว ต้องเป็นเพราะคำแนะนำของซุนม่อ

เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นหวังฉีรีบพุ่งเข้าหาหยิงไป่อู่  ผู้หญิงคนนี้มีธนูเป็นอาวุธ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่านางเป็นผู้โจมตีระยะไกล ดังนั้นเขาจึงต้องฉวยเวลาและเข้าไปใกล้นางให้ได้มากที่สุด

“นางประมาทไปหน่อยหรือเปล่า?”

หลี่เฟินกังวลใจ คันธนูยังคงสะพายอยู่ที่หลังของหยิงไป่อู่ มันไม่ได้อยู่ในมือของนางเลย

"ไม่ต้องกังวล ศิษย์น้องไป่อู่ น่าประทับใจมาก”

หลังจากที่ลู่จื่อรั่วพูด หลี่เฟินก็กรีดร้อง นางเห็นว่าหยิงไป่อู่ไม่เพียงไม่ล่าถอย แต่นางยังกวัดแกว่งคันธนูของนางและเล็งไปที่หวังฉี

อย่างไรก็ตาม ประเด็นที่สำคัญที่สุดคือ หยิงไป่อู่ลืมสอดลูกศรเข้าที่คันธนู!

นางทำผิดพลาดเพราะความตื่นตระหนกหรือไม่?

(สภาพจิตใจนางเป็นถึงเพียงนี้เชียวหรือ)

หวังฉีมีสีหน้าสงบนิ่ง เขากำลังหัวเราะอยู่ในใจ

ฟิ้ว!

สายธนูสั่นสะท้าน

"ฮ่า ฮ่า!"

หวังฉีอดหัวเราะไม่ได้ แต่เพียงครู่เดียวก็มีเสียงหวีดหวิวดังขึ้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจขณะที่เสียงหัวเราะของเขาถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอ

จู่ๆ ก็มีลูกธนูกึ่งโปร่งแสงพุ่งตรงมาที่เขา

ความเร็วของมันเร็วเกินไป หวังฉีไม่มีเวลาตอบสนองเมื่อเห็นลูกศรบินผ่านหูของเขา ลมที่พัดมาจากลูกธนูทำให้ผมของเขากระเซิง

"ยอมแพ้ซะ!"

หยิงไป่อู่เหนี่ยวสายธนูของนางอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หวังฉีตัวแข็งทื่อ สีหน้าของเขาดูลำบากใจและรู้สึกขัดแย้ง เขารู้ว่าก่อนหน้านี้เขาพ่ายแพ้ไปแล้ว ถ้าหยิงไป่อู่เล็งไปที่หัวของเขา มันคงจะปลิวไปแล้ว

“นั่นคืออาวุธวิญญาณเหรอ? ไม่จำเป็นต้องติดตั้งลูกศร มันรุนแรงเกินไป!”

“ผู้หญิงคนนี้ไม่ถอยเมื่อหวังฉีพุ่งเข้ามาหานาง กล้าดียังไง!”

“ความมั่นใจของนางสูงมาก!'

นักเรียนของฟงซ่างพูดคุยกัน สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ธนูในมือของหยิงไป่อู่ ในฐานะอาวุธประจำตัวของราชันย์วายุ ธนูศักดิ์สิทธิ์นี้งดงามและแพรวพราว!

“หวังฉี ทำไมเจ้าถึงเอาแต่งุนงง? รีบเร่งพิชิตนาง!”

ครูคนหนึ่งซึ่งมีสีหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียดเนื่องจากความอิจฉา ไม่สามารถยอมรับความล้มเหลวนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงคำรามใส่หวังฉี

หวังฉีกัดฟันและพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง เขาต้องการที่จะชำระความอัปยศอดสูของเขา!

นักเรียนของสถาบันจงโจวสาปแช่งทันที

(หยิงไป่อู่แสดงความเมตตา แต่พวกเจ้ากลับไร้ยางอายจริงๆ?)

อย่างไรก็ตามหยิงไป่อู่ไม่รู้สึกโกรธเลย นางออกแรงเท้าของนางและหลบเลี่ยง หวังฉี หลังจากนั้นนางก็ถอยเป็นระยะทาง 20 เมตรอย่างสง่างาม และยิงธนูพร้อมกัน!

“เร็วมาก!”

หวังฉีตกใจมาก การจ้องมองของครูก็แข็งค้างเช่นกัน

วิชาท่าร่างที่เด็กผู้หญิงคนนี้ใช้อย่างน้อยก็เป็นวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ชั้นสูง

“หวังฉี ยอมแพ้ซะ!”

หวังจ้าวหลุนพูด

หวังฉีไม่สามารถตามทันหยิงไป่อู่ได้ เขาควรจะต่อสู้อย่างไร?

หยิงไป่อู่ระดมยิงออกไปและ หวังฉีทำได้เพียงหลบลูกศรอย่างน่าสังเวชหรือปิดกั้นพวกมัน อยากเข้าใกล้? โดยทั่วไปแล้วไม่มีโอกาสเลย

ดังนั้น วิชาเซียนของราชันย์วายุนอกเหนือจากวิชาธนูราชันย์วายุ ท่าร่างราชันย์วายุก็อาจทำให้หยิงไป่อู่ ยืดระยะห่างระหว่างนางกับคู่ต่อสู้ได้ทุกเมื่อที่นางต้องการและเปิดการโจมตี

“ข้าแพ้แล้ว!”

หวังฉีไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่มีทางแก้ไขได้ สิ่งที่ทำให้เขาหดหู่ใจยิ่งกว่าคือการตระหนักว่าหากเขาไม่มีวิชาท่าร่างที่ไม่มีใครเทียบได้ เขาคงไม่สามารถเอาชนะผู้หญิงคนนี้ได้แม้ว่าเขาจะฝึกฝนทั้งชีวิตก็ตาม

สถาบันจงโจวชนะสองในสามของการต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องต่อสู้รอบที่สาม

นักเรียนของฟงซ่างมีสีหน้าสลดใจ นี่เป็นความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับและสิ้นหวังเกินไปจริงๆ

นักเรียนที่พวกเขาส่งไปคือสองคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขา

“เราไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะสถาบันจงโจว ข้าเกรงว่าเราจะไม่สามารถขึ้นชั้นระดับกลุ่มโรงเรียนถัดไปได้ในปีนี้”

แม้แต่ครูก็รู้สึกท้อแท้

“นี่คือสามชื่อของเผ่าพันธุ์ลึกลับแห่งความมืด มันเป็นของเจ้าแล้ว!”

หวังจ้าวหลุนวางกระดาษลงบนพื้นและนำกลุ่มของเขาออกไป

“อาจารย์ซุน เราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชัยชนะหากได้พบกันอีกในอนาคต”

"ยินดีต้อนรับทุกเวลา!"

ซุนม่อยิ้ม

สื่อเจียวรีบออกไปและหยิบกระดาษสามแถบก่อนที่จะกลับมา

“ใช่ เราชนะแล้ว!”

นักเรียนส่งเสียงร่าเริงดีใจ

“นี่เป็นเพียงชัยชนะเล็กน้อย ฝากให้กำลังใจเมื่อโรงเรียนขึ้นระดับกลุ่มโรงเรียน '3' ด้วยนะ!”

รอยยิ้มที่มั่นใจของซุนม่อมีอิทธิพลต่อนักเรียนเช่นกัน

จริงๆ แล้วทุกคนรู้สึกกังวลใจก่อนการแข่งขันเพราะผลการแข่งขันในปีที่แล้วของพวกเขาต่ำต้อยเกินไป ดังนั้นทุกคนจึงต้องการรักษาอันดับไว้และไม่ถูกคัดออก แต่ตอนนี้พวกเขามีโอกาสที่จะได้ขึ้นชั้น '3' จริงๆ

จากนั้นคณะก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ทะเลสาบปัญญา

ติง!

“ขอแสดงความยินดี นักเรียนของเจ้าสองคนได้รับชัยชนะในการต่อสู้และได้รับชัยชนะสำหรับกลุ่ม เจ้าได้รับหีบสมบัติเหล็กดำ 1 กล่อง!”

ติง!

“ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับฉู่เจี้ยนดีขึ้นแล้ว รางวัล: หีบสมบัตินำโชค 1 กล่อง!”

เป็นเพียงหีบสมบัติขยะสองใบเท่านั้น ดังนั้นซุนม่อจึงไม่ได้วางแผนที่จะใช้โชคของลู่จื่อรั่วกับมัน เขาสั่งเปิดโดยตรง ขวดหนึ่งเป็นน้ำมันปลาวาฬโบราณหนึ่งขวด ในขณะที่อีกขวดหนึ่งเป็นซองยารวมจิตวิญญาณ รางวัลเหล่านี้ถือว่าค่อนข้างดี

บ่ายสอง คณะเดินทางมาถึงทะเลสาบปัญญา พวกเขาไม่ได้เริ่มค้นหาปลาคาร์พดอกไม้ทันที แต่ลาดตระเวนรอบๆ เพื่อทำความคุ้นเคยกับภูมิประเทศก่อน

ในกระบวนการนี้ นักเรียนจากหมิงเส้าก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

“ข้าจะให้เวลาเจ้าสักครู่ ออกไปทันทีและถอยห่างออกไปสิบไมล์ ถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าเราไม่สุภาพ!”

"อา? พวกเขากำลังเบิกสถานที่สำหรับตัวเองและต้องการให้เราออกไป?”

กู้ซิ่วสวินกระพริบตา