บทที่ 109-110
บทที่ 109 ความมืดมิด เจียงหลูเยวี่ยได้ยินดังนั้นก็เผยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าพูดถูก ไม่ว่าเมิ่งอวิ๋นเสียงจะดิ้นรนมากเพียงใด หัวใจของจิ่งหรงก็ยังคงคงเป็นของข้า ครั้งนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้จึงจำต้องปล่อยให้นางแสดงอำนาจต่อหน้าคนอื่น แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก และจะไม่ปล่อยให้นางเสวยสุขได้นานนัก...
