บทที่ 39 ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่

ซุนเยว่ซวน ซุนหยวนเจี่ย และซุนหลิงหยูออกมาจากร้านขายธัญพืช และเห็นหลี่ซานนั่งอยู่คนเดียวในร้าน หน้าร้านเต็มไปด้วยผู้คนที่เข้าออก มีคนนอกประตูชี้มาที่เขาและกระซิบแสดงความรังเกียจและขยะแขยง แม้ว่าคุณจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขา คุณก็รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน หลี่ซานที่ดูเฉื่อยชาเมื่อเห็นคนเหล่านั้นชี้หน้า เขาก็วิ่งออกไปอย่างโกรธจัดและตะโกนใส่พวกเขาอย่างรุนแรง ผู้หญิงเหล่านั้นเห็นเขาออกมาราวกับกลัวว่าจะเจอสิ่งสกปรกก็วิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว

เมื่อหลี่ซานเห็นซุนเยว่ซวนและคนอื่น ๆ ดวงตาของเขาก็อยากจะกลืนกินพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นพวกเขาแบกอาหารจำนวนมาก ความเกลียดชังในดวงตาของเขาก็ยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น

ซุนหลิงหยูยืนบังอยู่หน้าซุนเยว่ซวน ซุนเยว่ซวนผลักร่างของเขาออกไปอย่างนุ่มนวล และพบกับสายตาที่เคียดแค้นของหลี่ซานโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของเธอ เธอมุ่ยหน้าอย่างเย้ยหยันและดึงทั้งสองออกไป

"พ่อ พี่ชายคนที่สอง ไปที่ที่เรานัดหมายกับพี่ชายโอวหยาง และพ่อจะรอเขาที่นั่น ส่วนพี่ชายคนที่สองและฉันจะไปซื้อของอย่างอื่น" ซุนเยว่ซวนกล่าว

"ซวนซวน ปล่อยให้พ่ออยู่กับคุณดีกว่า และให้พี่ชายคนรองของคุณอยู่ที่นั่นพร้อมธัญพืช" ซุนหยวนเจี่ยกล่าวอย่างเป็นห่วง

"ท่านพ่อ ท่านลืมไปแล้วหรือ พวกเรายังเป็นหนี้ค่าเครื่องเทศของเพื่อนพี่ชายคนรองอยู่ ถ้าไม่มีพี่ชายคนรองนำทาง เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นใคร" ซุนเยว่ซวนหัวเราะ

ซุนหยวนเจี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งและทำได้เพียงแค่พยักหน้าตกลงได้เท่านั้น พวกเขาบรรทุกธัญพืชมากเกินไป และเมืองก็แออัด ดังนั้นมันจึงไม่สะดวกอย่างยิ่งที่จะนำพวกมันไปรอบ ๆ เป็นการดีกว่าที่จะปล่อยให้คนหนุ่มสาวอย่างพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างอิสระ และเขาคอยปกป้องธัญพืช

ซุนหลิงหยูเก็บธัญพืชและพาซุนเยว่ซวนไปที่ร้านเครื่องเทศ มันเป็นร้านเล็ก ๆ มีผู้หญิงสวย ๆ นั่งอ่านหนังสืออยู่ในร้าน

ซุนเยว่ซวนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างอยากรู้อยากเห็น เธอกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือในเวลานี้จึงไม่สามารถมองเห็นภาพรวมทั้งหมดได้ แต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกเงียบสงบและสง่างาม และทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจมาก

ปรากฏว่าเพื่อนของพี่ชายคนที่สองคือเธอ นี่ถือเป็นคนสนิทหรือไม่

ซุนเยว่ซวนหันศีรษะของเธอและมองไปที่ซุนหลิงหยูทันที

ซุนหลิงหยูหน้าแดง และอารมณ์ลึกล้ำส่องประกายในดวงตาของเขา เขาไอเบา ๆ และลากซุนเยว่ซวนเข้ามา หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเธอเห็นซุนหลิงหยูรอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

"คุณถัง" ซุนหลิงหยูปกปิดสายตาของเขาและทักทายอย่างใจเย็น ทำให้ตอนนี้ไม่สามารถมองเห็นความแปลกประหลาดของเขาได้อย่างสมบูรณ์ "นี่คือน้องสาวของฉัน เรามาที่นี่เพื่อคืนเงินค่าเครื่องเทศ"

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และพูดกับซุนเยว่ซวน "ฉันชื่อถังชูหยู อายุสิบหกปี ถ้าคุณไม่ว่าอะไร เรียกฉันว่าพี่สาวหยู ฉันเรียกคุณว่าซวนซวนได้ไหม"

ซุนเยว่ซวนชอบผู้หญิงอย่างถังชูหยู แม้จะอ่อนโยน แต่ก็ไม่เปรี้ยว มีกลิ่นที่ดีในร่างกายของเธอซึ่งทำให้เธอชอบมาก ในสมัยโบราณเธอไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว หากเธอสามารถเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้ได้ เธอก็จะมีใครสักคนที่เธอสามารถไว้วางใจได้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา แม้ว่าชาติก่อนเธอจะไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่เธอก็ยังเข้าใจในสายตาของซุนหลิงหยู

"พี่สาวหยูคุณใจดีมาก ไม่แปลกใจเลยที่พี่ชายของฉันใช้เวลาทั้งวันมาที่นี่" ซุนเยว่ซวนหยุดพูดพอประมาณ เหลือที่ว่างสำหรับจินตนาการของพวกเขา "ฉันไม่มีพี่สาว ดังนั้นคุณเรียกฉันว่าซวนซวนและเป็นพี่สาวของฉันก็ได้"

ถังชูหยูหน้าแดงจับมือซุนเยว่ซวนแล้วเดินไปที่เก้าอี้ตรงข้าม ทั้งสองนั่งใกล้กัน ถังชูหยูจับมือของซุนเยว่ซวนและพวกเขาคุยกันอย่างรักใคร่

"พี่ชายของฉันกับซุนกงจื่อเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ฉันได้ยินเขาพูดถึงคุณมาก่อน แต่คุณแตกต่างจากที่เขาพูด" ถังชูหยูยิ้มและพูดว่า "น้องสาวของฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ"

"ฉันทำผิดต่อพี่ชายจริงๆ ฉันเพิ่งโยนตัวเองลงไปในแม่น้ำ แต่เทพเจ้าแห่งความตายไม่ยอมรับฉัน หลังจากนั้นฉันก็คิดได้เกี่ยวกับมัน" ซุนเยว่ซวนพูดด้วยรอยยิ้มเบา ๆ "ในเมื่อฉันสามารถมีชีวิตได้อีกครั้ง ฉันจะมีชีวิตที่วิเศษ ทำไมฉันต้องสนใจสายตาคนอื่น ฉันอยู่เพื่อตัวเองและครอบครัว แล้วความคิดเห็นของคนอื่นเกี่ยวอะไรกับฉัน"

"คุณคิดได้ดี และไม่เสียเปล่าที่ครอบครัวของคุณรักคุณมาก พี่ชายของฉันไปสอบที่ปักกิ่งเมื่อ 3 ปีก่อน และเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บระหว่างทาง อาศัยให้ฉันช่วยดูแลร้านค้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา พ่อของฉันเสียชีวิตก่อนวัยอันควร แม่ที่เป็นหม้ายของฉันอ่อนแอ และชีวิตของฉันก็ไม่สู้ดีนักเหมือนกัน ฉันไม่มีน้องสาว ดังนั้นฉันจึงหวังว่าฉันจะรู้จักคุณเร็วกว่านี้ และฉันจะมีคนคุยด้วยแล้ว" ถังชูหยูชอบซุนเยว่ซวนมากขึ้นเรื่อย ๆ