Cha0ter 174 【Fog Monarch】 Dying
【雾君】卒
ซูเห่าเก็บทักษะแปลงโลหะกลับมา,อาณาเขตแปลงโลหะได้หายไป,พื้นดินรอบ ๆ คืนกลับเป็นดังเดิม.
ปีกสองข้างปรากฏขึ้น,จากนั้นเท้าของเขาก็ปะทุไอพ่น บินขึ้นสู่ท้องฟ้า.
จักรพรรดิปฐพีตงหลานที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า,เห็นซูเห่าตามมา,ทันใดนั้นก็ตกใจ,“เป่ยเป่ย,เขาตามมาแล้ว!”
จักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยอยู่ในสภาพเหนื่อยอ่อน,บินได้ไม่เร็วนัก,เห็นซูเห่าที่บินตามมาด้วยความเร็ว,ภายในใจก็ร้อนรนขึ้นมาทันที.
ในเวลานี้เธอเพิ่งรู้แล้ว,การบินหนีขึ้นมาบนท้องฟ้า,ไม่มีทางที่จะหนีอีกฝ่ายพ้น.
จักรพรรดิปฐพีตงหลานเอ่ยออกมาทันที“เป่ยเป่ย,โยนข้าลงไป! เป้าหมายของเขาคือข้า,เจ้าหนีไปก่อน,ข้าจะตามไปทีหลัง,วางใจได้,ข้าจะไปหาเจ้าอย่างแน่นอน!”
จักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยกลายเป็นเงียบ,จักรพรรดิปฐพีตงหลานเอ่ยเพิ่ม“วางใจได้,ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก!”
จักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยพยักหน้ารับ,ก่อนที่จะปล่อยสามีลงพื้น,แล้วบินจากไปอย่างรวดเร็ว.
ส่วนจักรพรรดิปฐพีตงหลานเวลานี้กำลังร่อนลงพื้นจากบนอากาศ.
จักรพรรดิปฐพีที่หล่นลงพื้นเอ่ยพึมพำ“ง่ายขนาดนี้เลย? จะลังเลหน่อยก็ไม่ได้!”
ซูเห่าที่ชักดาบ,พร้อมกับบินพุ่งเข้าหาจักรพรรดิปฐพีตงหลาน.
จักรพรรดิปฐพีตงหลานที่สร้างหอกคริสตัลทมิฬมากมาย,ส่งพุ่งเข้าหาร่างซูเห่า.
“ติ๊ง~! ๆ”
ซูเห่าที่ไม่หลบ,หนามคริสตัลทมิฬที่กระเด็นออกไปรอบ ๆ.
“สายฟ้าขั้นสอง!”
“เปลี๊ยะ ๆ!”
สายฟ้าที่แล่นไปทั่วร่างของจักรพรรดิปฐพีตงหลาน,ทำให้เขาได้แต่ร้งโหยหวน,“อีกแล้ว!”
อย่างไรก็ตาม,เขาไม่มีความสามารถป้องกันได้เลย,ทำได้แค่ต้องรับการโจมตี.
ซูเห่าที่ฟันดาบออกไป.
“แก๊ก พรึด!”
หน้าอกของเขาที่ถูกฟันขาดเป็นสองท่อน,โลหิตสาดกระจาย,แขนข้าทั้งสองข้างขาดออกจากร่างแยกเป็นสี่ส่วน,ล้มไปนอนกองอยู่ในสภาพหมดแรง.
ซูเห่าที่มองเขาคราหนึ่ง,ก่อนไม่สนใจเขาอีก,แล้วบินออกไป,ไล่ตามจักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยไป.
จักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ย,เวลานี้ไม่อยู่ในสภาพหมอกอีกต่อไปแล้ว,ร่างกายส่วนบนเป็นร่างคน,ส่วนล่างเป็นหมอก,เหมือนกับมนุษย์ครึ่งอสรพิษ,ที่กำลังบินเลื้อยบนอากาศ.
พลังของเธอที่ลดลงจนอยู่ในสถานะอันตราย,เห็นชัดเจนว่ามันน้อยจนไม่อาจคงสภาพหมอกได้หมดนั่นเอง,นอกจากนี้เธอยังไม่กล้าเปลี่ยนร่างกายทั้งหมดเป็นหมอก,เธอหวาดกลัวเปลวเพลิงมาก,หากถูกเผาอีกครั้ง,เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน.
เห็นซูเห่าไล่ตามมา,เธอที่ยื่นมือสองข้างออกไปกลายเป็นอสรพิษหมอกพุ่งออกไปรัดร่างกายของซูเห่าเอาไว้,ทว่าร่างอีกฝ่ายกับร้อนเป็นอย่างมาก,ทำให้เธอร้องโอดโอยออกมาทันที.
จักรพรรดิหมอกเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง,เธอไม่อาจเอาชนะอีกฝ่ายได้,หนีก็ทำไม่ได้,ไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำอย่างไร.
เวลานี้สายตาของเธอเห็นซูเห่าที่เคลื่อนที่เข้ามาหาเร็วมาก,ทันใดนั้นเธอก็ร่อนลงพื้นอย่างรวดเร็ว.
ต้องไปหาสามี! ขอเพียงพบกับสามี,เขาต้องช่วยเธอได้แน่!
“สายฟ้าขั้นสอง!”
“อ๊ากกก!”
สายฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วร่างจักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ย,ดวงตาของเธอที่เหลือกขาวไปในทันที,หมดสติ,หล่นลงพื้น.
เธอไม่ได้มีร่างกายที่ทรงพลังเหมือนกับจักรพรรดิปฐพี,ที่สามารถทนสายฟ้าขั้นสองโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ.
ซูเห่าที่พุ่งเข้าไป,ดาบที่ฟันออกไปทันที.
“พรึด!”
ศีรษะของจักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยที่ขาดหลุดออกไปทันที.
อย่างไรก็ตามเขาไม่เห็นโลหิตอีกฝ่ายพุ่งออกมา,เหนือคอที่มีความผันผวนของหมอกดำที่เคลื่อนไหวอยู่,ส่วนศีรษะที่ขาดไปนั้นก็สลายกลายเป็นหมอกไปด้วยเช่นกัน,จากนั้นบนคอของเธอก็รวมตัวเป็นศีรษะขึ้นมาใหม่.
ซูเห่าที่ขมวดคิ้วแน่น,จักรพรรดิหมอกร้ายกาจขนาดนี้เลย? แล้วจะสังหารอย่างไร?
ไม่อาจเผาอีกครั้ง,ไม่เช่นนั้นเลือดเนื้อและยีนของจักรพรรดิหมอกอาจจะสลายหายไปหมด.
“สายฟ้าขั้นสอง!”
“อ๊ากกก!”
จักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยที่ได้สติกลับมา,ถูกไฟฟ้าช๊อตเข้าทันที,ดวงตาที่เหลือกค้างอีกครั้ง.
“สายฟ้าขั้นสอง!”
“สายฟ้าขั้นสอง!”
......
ซูเห่าที่ใช้สายฟ้าช๊อตร่างจักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยครั้งแล้วครั้งเล่า.
สายฟ้าขั้นสองที่โจมตีเข้าไปนั้น,ซูเห่าพบว่าร่างกายของเธอที่หลุดการควบคุม,ทว่าเพียงไม่นานอีกฝ่ายก็ฟื้นฟูกลับคืนมา.
อย่างไรก็ตามซูเห่าที่เฝ้าสังเกตไปด้วย,ศึกษาวิธีการใช้สายฟ้าให้ดีขึ้น,ต้องยกระดับเป็นขั้นสาม,ไม่เช่นนั้นแล้ว,หากพบกับมนุษย์กลายพันธ์ที่แข็งแกร่งกว่านี้,อาจจะเสียท่าได้.
สายฟ้าขั้นสองที่ยังคงโจมตีอีกฝ่ายไม่หยุด.
ซูเห่าเริ่มสัมผัสได้ว่า,จิงซีของจักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยลดลงเรื่อย ๆ,มันถูกใช้ไปจำนวนมากเพื่อรักษาร่างสภาวะหมอก,เวลานี้ร่างหมอกของเธอเริ่มปรากฏเท้าออกมาชัดแจ้งแล้ว.
เป็นไปได้ว่าทักษะเปลี่ยนร่างเป็นหมอกของจักรพรรดิหมอกนั้นเหมือนกับทักษะเลือดเนื้อกลืนกินของเขา,อีกฝ่ายสามารถเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นหมอกทมิฬได้.
อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่คงสถานะหมอกก็ต้องใช้จิงซีมหาศาลเช่นกัน.
“สายฟ้าขั้นสอง!”
“สายฟ้าขั้นสอง!”
......
จักรพรรดิหมอกเป่ยเปยที่ใช้พลังงานไปเกือบหมด,ร่างกายของเธอเริ่มคืนกลับสู่ปรกติ.
“โครม!”
ร่างของจักรพรรดิหมอกเป่ยเป่ยที่หมดสภาพ,ล่วงหล่นลงบนพื้น,ไม่เหลือพลังงานอีกแล้ว,ไม่มีแม้แต่กลิ่นอายของชีวิต.
ซูเห่าที่ก้าวไปด้านหน้า.
“พรึด!”
ศีรษะของอีกฝ่ายที่ขาดลอยออกไป,ครั้งนี้โลหิตพุ่งกระฉูดออกมา.
ซูเห่าที่รู้สึกวางใจ“ดูเหมือนว่าจะจัดการได้แล้ว!”
กลับมาอีกฝั่ง,จักรพรรดิปฐพีที่ยังไม่ตาย,ทว่าดำดินลงไปบนพื้น,ร่างกายเปลี่ยนเป็นคริสตัลสีดำ,กำลังหนีไปยังเมือง.
พลังชีวิตของอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก.
แม้นว่าศีรษะจะขาด,ร่างกายขาดครึ่ง,แขนและขาขาดออกจากกัน,ทว่าก็สามารถเชื่อมต่อคืนกลับมาเป็นปรกติได้.
ลำดับมนุษย์เกราะ,นี่คือลำดับที่มีพลังชีวิตที่น่ากลัวที่สุด,ตายยากที่สุดในทุกลำดับ.
ซูเห่าแบกศพของจักรพรรดิหมอกก่อนที่จะมุ่งสู่เมือง.
จักรพรรดิปฐพีที่ไม่รู้ว่าซูเห่ากำลังไล่ตามเขาอยู่บนท้องฟ้า.
หลังจากดำดินไปได้สองกิโลเมตร,จักรพรรดิปฐพีตงหลานก็ไม่อาจอยู่ใต้ดินได้อีกต่อไป,เขาที่ผุดขึ้นมาบนพื้นเพื่อหายใจ,ทว่าเวลานั้นเขากับพบว่าราชาเกราะเหล็กซูเห่าได้มารอเขาก่อนแล้ว.
“ก่อน...”เขาเห็นราชาเกราะเหล็กตอนแรกรู้สึกคึกคักตื่นเต้น,เวลานี้กับรู้สึกเย็นยะเยือบไปถึงหัวใจ.
ทันใดนั้นความรู้สึกของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน,ยิ่งเห็นว่าบนไหล่ของซูเห่ามีศพของภรรยาเป่ยเป่ยอยู่ด้วย,ภายในใจของเขายิ่งสลับซับซ้อนเข้าไปอีก.
สิ้นหวัง,โกรธเกรี้ยว,คร่ำครวญ,หวาดกลัว......
อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร,ก็ไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ในเวลานี้ได้.
จักรพรรดิปฐพีตงหลานที่ต้องการมุดดินลงไปอีกครั้ง,ทว่ากับพบว่าเวลานี้พื้นดินได้กลายเป็นเกราะโลหะไปแล้ว,เขาไม่อาจดำดินได้อีกแล้ว.
ไม่อาจหนีไปได้แล้ว!
ซูเห่าที่แบกศพไร้หัวก้าวเข้าไป,พร้อมกับยกดาบขึ้นช้า ๆ.
จักรพรรดิปฐพีที่คุกเข่าลงทันที,“พี่ชาย,โปรดอภัยด้วย! ข้าสามารถมอบเนื้อให้ท่านได้,โปรดไว้ชีวิตข้า,นับจากนี้ข้าจะไม่มาปรากฏให้เห็นอีกตลอดไป!”
ซูเห่าไม่เอ่ยอะไรอีก,ก้าวเข้าช้า ๆ,ยกมือขึ้นฟันออกไป.
“แก๊ก พรึด!”
ศีรษะของจักรพรรดิปฐพีตงหลานลอยออกไป,โลหิตกระฉูด,ร่างกายล้มลงบนพื้นช้า ๆ,ไม่เคลื่อนไหว,โลหิตที่ฟุ้งไปทั่วอากาศ.
“ตายแล้วรึ?”ซูเห่าที่จ้องมองร่างของจักรพรรดิปฐพีไม่เคลื่อนไหว,ทว่าสัมผัสจิงซีของอีกฝ่ายยังอยู่.
จิงซีของอีกฝ่ายลดลงมาก,ทว่ายังไม่สลายหายไปหมด,ดูยังไงก็ยังไม่ตายอย่างชัดเจน.
ซูเห่ายักไหล่เอ่ยออกมาทันที“นี่....แกล้งตายอย่างงั้นรึ?”
เป็นการแกล้งตายที่เหมือนมาก,ศีรษะขาดล่วงอยู่ด้านข้าง,คอมีโลหิตไหลกระฉูด,สมจริงเป็นอย่างมาก.
นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเห่าที่เห็นการแกล้งตายที่เหมือนมาก,เรียกได้ว่าสมจริงสุด ๆ.
ซูเห่าเอ่ยพึมพำ“มันคงหนักเกินไป,คงจะดีหากหั่นออกเป็นชิ้น ๆ ค่อยนำกลับ!”
