ตอนที่ 9 ละอายใจ
ตอนที่ 9 ละอายใจ
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้าน ฉื้อโถว ก็วาง ชุนหยา น้องสาวของเขาลง ซึ่งเธอก็ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นบนเตียง เวลานี้นางจาง ไม่อยากทำอาหารอีกแล้ว เธอจึงหยิบซาลาเปาสองสามชิ้นออกมาและกินอย่างเรียบง่ายหลังจากที่หมดแรงแล้ว
นางจาง ยังบอกให้ ซือต๋า ไปที่บ้านย่าพร้อมกับ ฉื้อโถว เพื่อรับเถี่ยโถว ด้วย
ซือต๋า เองก็หมดแรงไปนานแล้ว แต่เพราะสายตาของภรรยา เขาจึงต้องไปและนำซาลาเปาที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันไปให้คนที่นั่นด้วย
ประตูลานบ้านของปู่และย่ายังไม่ได้ล็อค และยังแง้มไว้ พ่อและลูกชายผลักประตูลานบ้านเข้าไปในบ้านและเห็นแสงตะเกียงเล็ก ๆ ส่องในห้องโถง ซือต๋า จงใจยืนรออยู่ที่ลานบ้าน
เมื่อ ฉื้อโถว ผลักประตูในบ้านเข้าไปก็เห็นแสงตะเกียงจากในบ้าน ท่านปู่ซือ และท่านย่าไค่ ที่นั่งอยู่อย่างเป็นปกติ และพูดว่า: "ท่านย่าข้ามารับ เถี่ยโถว กลับบ้านแล้วครับ”
ปู่ซือ ไอและเดินกลับห้องหลังจากมองเห็น ซือต๋า จากระยะไกลและย่า พูดอย่างเย็นชา: "พ่อเจ้ายังกล้ากลับมาที่นี่อีกเหรอ? พ่อเจ้าไม่ควรมาที่นี่นะหลังจากขายที่ดินแล้ว พ่อของเจ้าเป็นคนสารเลว แม่และน้องสาวของเจ้าคงไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เจ้ากล้าไปกับเขาได้อย่างไร ไม่กลัวว่าพ่อของเจ้าจะพาพวกเจ้าไปขายเพื่อเอาเงินไปเล่นการพนัน”
นางไค่ รู้ว่าลูกชายคนโตของนางเป็นคนโง่ เขาติดพนันและทำได้ทุกอย่าง เขาเคยขายที่ดินทั้งหมดในครอบครัวไปแล้ว และเธอก็ไม่แปลกใจ ถ้าเขาต้องการขายลูกชายและลูกสาวของเขาในครั้งต่อไป หลังจากวันนี้ ฉื้อโถว มาที่นี่ในเวลามืดค่ำมากแล้ว นางไค่ ก็รู้สึกใจคอไม่ดี กลัวว่า ซือต๋า จะพาลูกของเขาไปขายเพื่อแลกเงิน ถ้าอีกสักพัก ฉื้อโถว ไม่กลับมา นางก็จะเรียกลูกคนรองและคนที่สามให้ไปตามหา
ฉื้อโถว: ท่านย่า ข้าคิดว่าข้าคงจะทำให้ท่านตกใจเมื่อพูดออกไป”
แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคำพูดของท่านย่าจะเป็นคนใจร้าย แต่จิตใจของนางก็ไม่ได้แย่ เขาจับมือของ เถี่ยโถวแล้วพูดว่า
"ท่านย่า ท่านพ่อรออยู่ข้างนอก พ่อเอาอาหารมาให้ท่านด้วย วันนี้เราออกไปข้างนอกมาครับ”
ซือต๋า อยู่นอกประตูได้ยินลูกชายของเขาพูดถึงตัวเอง เขาจะไม่เข้ามา แต่ในความทรงจำของเจ้าของเดิม เขาถือได้ว่าเป็นลูกอกตัญญู เมื่อเห็นพ่อแม่ของเขาตอนนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่หลังจากที่ลูกชายของเขาพูดแบบนั้น เขาก็ได้แต่เข้าไปตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านอย่างคาดหวัง
ซือต๋า หัวเราะอย่างละอายใจ เรียกพ่อและแม่ของเขา พร้อมกัมส่งห่อซาลาเปาในมือให้กับ นางไค่
นางไค่ ผงะไปครู่หนึ่ง นางมองลูกชายคนโตอย่างสงสัย และไม่ยอมรับของจากซือต๋า เพียงถามว่า: "เจ้าต้องการจะทำอะไร”
ซือต๋า ยิ้มและพูดว่า: "นี่เป็นการแสดงความกตัญญูต่อท่านแม่และท่านพ่อ ฉื้อโถวและเถี่ยวโถว มักจะมารบกวนพวกท่านอยู่เสมอ ข้าจะวางไว้ตรงนี้ และท่านแม่ควรจะพักก่อน อย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะครับ " ซือต๋า วางห่อซาลาเปาไว้บนโต๊ะข้าง ๆ นางไค่ ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไปพร้อมกับจูงมือ เถี่ยโถว
เวลานี้เมื่อมองที่ลูกชาย นางไค่ อธิบายไม่ได้จริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงดูเปลี่ยนไป ทุกคนหาทางที่จะทำให้เขากลับใจแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลย ดังนั้นสิ่งนี้จึงดูไม่น่าเชื่อเท่าไหร่
เมื่อนางไค่ เห็นลูกชายและหลานชายวิ่งออกบ้านไปอย่างกระทันหัน นางจึงก็ลุกขึ้นและอยากจะวิ่งตามพวกเขาไป แต่ปู่ซือ สามีของนาง ตะโกน: "ไม่ต้องตามพวกเขา ปล่อยพวกเขาไป เราอายุเท่าไหร่แล้ว เรายังเป็นห่วงเขาอยู่ ถ้ามันเอาอะไรมาให้เจ้าก็รับไปสิ ทำไมเจ้าถึงสนใจพูดแต่เรื่องแย่ ๆ มากมายขนาดนี้ !”
นางไค่ หยุดและคิดตาม มันก็จริงเหมือนกันว่าถ้าลูกชายคนโตจัดการปัญหาในครอบครัวตัวเองได้ก็ดีไม่ใช่เหรอ?
นางไค่ หันกลับมา หยิบห่อที่ ซือต๋า วางไว้และเปิดออก และพบว่ามีซาลาเปาสีขาวนวลอยู่ข้างใน นางจึงสบถเบา ๆ อีกว่า : “ของสุรุ่ยสุร่าย จะซื้อมาทำไมเจ้าจะอดตายอยู่แล้ว”
ไม่นานนักพ่อและลูกชายที่หิวโหยอย่างมากก็กลับมาถึงบ้าน หลังจากเดินไปได้ไม่นาน สุนัขต้าหวง ก็อยู่ที่ประตูแล้วกระดิกหางต้อนรับพวกเขา และนางจางก็กำลังต้มน้ำในเตา หลังจากวิ่งข้างนอกมาทั้งวัน ขอเติมความสดชื่นก่อนได้พักผ่อน
เถี่ยโถว ครุ่นคิดเกี่ยวกับขนมที่พี่สาวสัญญาไว้ว่าจะซื้อมาให้เขา และ ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน เขารีบเข้าไปในห้องน้องสาวของเขา ตะโกนว่า : "พี่สาวขนมล่ะ มีซาลาเปาของข้ารึเปล่า” เถี่ยโถว มองพี่สาวอย่างสิ้นหวัง
ชุนหยา ยิ้มและพา เถี่ยวโถว ออกจากห้อง และขอให้แม่ของเธออุ่นซาลาเปาให้ เถี่ยวโถว เป็นอาหารเย็น
นางจาง ก็ยินดีทำให้โดยธรรมชาติ ขณะที่น้ำกำลังเดือด นางจางวางหม้อนึ่งและซาลาเปาก็ถูกอุ่นในระยะเวลาอันสั้น
เถี่ยโถว หยิบซาลาเปาขึ้นมาและกินมันด้วยสีหน้าพึงพอใจ และสุนัขรูบาร์บ นั่งอยู่ข้าง ๆ และเฝ้าดูตลอดเวลาและปากของสุนัขก็ยังน้ำลายไหลเมื่อมองเห็นของกิน
ชุนหยา โยนซาลาเปา เนื้ออีกอันไปที่ รูบาร์บ
เถี่ยโถว ตกตะลึงปากของเขาพองขึ้นและกำลังจะร้องไห้ เขายังอยากกินขนมปังเนื้อนั่น พี่สาวจะเอาไปให้สุนัขได้อย่างไร
ชุนหยา มองไปที่ท่าทางของ เถี่ยโถว และคิดว่าแย่แล้ว เธอให้ซาลาเปาอีกชิ้นกับรูบาร์บ ไปเสียแล้ว
เมื่อเห็นการแสดงออกของ เถี่ยโถว นางจาง ก็กลอกตาไปที่ลูกสาวของเธอ เดินไปลูบหัวโตของเถี่ยโถว แล้วพูดว่า : “เถี่ยโถว อร่อยรึเปล่า ซาลาเปาที่เรากินวันนี้เพราะรูบาร์บ และชิ้นนั้นสำหรับเขา หลังจากรูบาร์บกินแล้ว คราวหน้าบางทีเขาอาจจะหาเงินให้เราได้ อีกอย่าง เจ้ากำลังจะนอนแล้วจึงกินเยอะไม่ได้ ค่อยให้พี่สาวของเจ้าซื้อขนมให้เจ้าในวันอื่น และแม่จะไม่ลืม”
เถี่ยโถว ไม่เข้าใจ เขาเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า :“รูบาร์บทำเงินได้ด้วยหรือ?”
นางจางพยักหน้าและพูดว่า : “ใช่ รูบาร์บฉลาดมาก”
รูบาร์บ ส่งเสียงเห่าเบา ๆ “โฮ่ง!”
แม้ว่า เถี่ยโถว จะไม่รู้ว่ารูบาร์บ ทำเงินได้อย่างไร แต่สิ่งนี้ไม่ได้หยุดเขาจากการโหยหาซาลาเปาชิ้นนั้น ดังนั้นเขาจะไม่โกรธสุนัขที่ทำเงินต่อไป หลังจากที่เขากินซาลาเปา นางจางก็พา เถี่ยวโถว ไปล้างหน้า และให้ ฉื้อโถว พาเขาเข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อน
เมื่อผ่านไปอีกหนึ่งวันสำหรับการย้อนเวลามาที่นี่ ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งสามคนก็อาบน้ำและพร้อมจะพักผ่อน
เดิมทีนางจางต้องการนอนพักผ่อนกับสามีและลูกสาว แต่หลังจากนอนลงได้สามวินาที ซือต๋า ก็เริ่มกรนเสียงดัง นางจาง จึงเรียกลูกสาวของเธอสองครั้ง แต่ไม่มีการตอบสนอง เธอจึงต้องยอมแพ้ วันนี้ทุกคนเหนื่อยจริง ๆ ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
ก่อนเข้านอน ชุนหยาตั้งใจไว้ว่าจะไม่ตื่นจนกว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นและจะไม่ลุกขึ้นจากที่นอนหากยังไม่สว่าง แต่เพียงแค่รุ่งเช้าที่มีแสงสลัวเธอก็ตื่นขึ้น ลืมตาและหลับตาลงอีกครั้ง เธอใช้มือแตะไปข้าง ๆ หมอนเพื่อหาโทรศัพท์
“โอ้ ไม่นะ ฉันเดินทางข้ามเวลาแล้ว ฉันนอนไม่หลับอีกต่อไปแล้ว”
จากนั้น ชุนหยา จึงได้แต่ลุกขึ้น
แน่นอนว่านางจาง ก็ตื่นโดยอัตโนมัติเช่นกัน แต่ ซือต๋า ถูกปลุกโดยภรรยาของเขาแต่ก็ยังหลับอยู่
ทุกคนล้างหน้า และฉื้อโถว ก็ต้มข้าวที่นางจางนำมาเมื่อวาน และหลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นของข้าวก็โชยไปทั่วลานบ้าน
เถียโถ่ รอไม่นานนัก เขานั่งข้างเตาและถือชามเล็ก ๆ มันหอมกลิ่นข้าวต้มมาก! หลังจากไฟหยุดลง นางจาง ใช้ทัพพีตักน้ำข้าว บนผิวโจ๊กออก แล้วยกไปให้ เถี่ยโถว น้ำข้าวโจ๊กชั้นนี้มีคุณค่าทางโภชนาการมากที่สุดและเหมาะสำหรับเด็กขาดสารอาหารที่จะดื่มมัน
นางจางวางโจ๊กอย่างดีแล้วปล่อยให้เย็น หยิบแตงกวาดองที่ซื้อมาเมื่อวาน เติมน้ำตาลและน้ำมันงาเล็กน้อย ผสมให้เข้ากันแล้วเรียกทุกคนมากิน
บางคนไม่ได้ไปที่ห้องเพื่อรับประทานอาหาร แต่ยืนอยู่ข้างเตา กินโจ๊กและผักดอง อาหารเช้าง่าย ๆ สามารถกินได้ทั้งครอบครัว
หลังจากทานอาหารและล้างจานเรียบร้อยแล้ว ฉื้อโถว ก็แบกตะกร้าขึ้นหลังของเขาแล้วเดินไปตัดหญ้ายังมีไก่ในครอบครัวนี้ทั้งหมดถูกเลี้ยงโดย ฉื้อโถว และที่ดินสองสามเอเคอร์ที่เขาและนางจางปลูกผักไว้ แต่ตอนนี้ที่ดินนั้นขายไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาทุกวันคือการตัดหญ้าให้อาหารไก่เท่านั้น
ทั้งสามคนย้ายเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ และนั่งที่สนามหญ้าเพื่อปรึกษาหารือกันว่าจะทำอย่างไรเพื่อหาเลี้ยงชีพ ร้านค้าเช่าก็หาได้แล้ว แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะขายอะไร อย่างไรก็ตาม ชุนหยา มีความคิดเบื้องต้นแล้ว เมื่อเธอตัดสินใจขอเช่าร้านเมื่อวานนี้ ขายขนมง่าย ๆ ที่มีต้นทุนต่ำ ราคาสมเหตุสมผล และเหมาะสำหรับนักเรียนหลังเลิกเรียนเพื่อกินรองท้องก่อนอาหารมื้อเย็นหรืออะไรซักอย่าง
นางจาง และซือต๋า เห็นด้วยอยู่แล้ว แต่พวกเขาควรทำอะไรเป็นพิเศษกว่านั้นด้วย
"ไข่ชา ไข่ชาที่เคยขายหน้าประตูโรงเรียนของหนูเมื่อก่อนได้กลิ่นหอมโชยมาแต่ไกล แถมยังทำง่ายด้วย" ชุนหยา กล่าว
ซือต๋า ตบต้นขาของเขาและพูดว่า: “ใช่ ราคาของไข่และเต้าหู้แห้งก็ไม่สูงเกินไป พ่อคิดว่ามันดีมากเลย”
แต่นางจาง กล่าวว่า: " ก็ดี...แต่อย่าลืม พวกเราคือผู้ที่เช่าร้าน เราจะเช่าร้านเพียงเพื่อขายไข่ชา เราจะจ่าเงินค่าเช่ามากไปหรือเปล่า?”
“จากนั้นเราก็เพิ่มเกี๊ยวชิ้นเล็กด้วย เนื้อและแป้งไม่กี่อีแปะ ค่าใช้จ่ายอาจมากขึ้น อย่างไรก็ต้องมีกำไรค่ะ ส่วนเรื่องการห่อเกี๊ยว ก็ไม่ใช่เรื่องยากเราทำกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษเราต้องทำได้แน่นอน” ชุนหยา พูดอย่างภาคภูมิใจ
นางจางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “งั้นก็ตกลง! แค่นั้นแหละ! เราจะขายไข่ชาและเกี๊ยวชิ้นเล็ก ๆ อีกสักพักเราต้องไปที่ร้าน และต้องซื้อของที่จะทำขายเราต้องตั้งเตาให้พร้อมใช้งาน จากนั้นไปซื้อโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง และของอื่น ๆ ที่ต้องใช้นร้าน”
ทันทีที่เขาพูดว่าไป ซือต๋า ก็ลุกขึ้นยืนปัดก้นของเขาแล้วพูดว่า: "ไปกันเถอะ!"