บทที่56
เช้าวันรุ่งขึ้น รอนลืมตาขึ้นมาและมองดูหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างกาย น้ำตาของเธอติดอยู่ข้างแก้ม แม้ว่าเธอคนนี้จะกระตือรือร้นมาก แต่นี่ก็เป็นครั้งแรก และเธอไม่สามารถทนมันได้
รอนแข็งแรง เขาไม่ได้รู้สึกเพลียเลย หลังจากที่เขาระบายมันออกมาแล้ว เมื่อเขาเห็นว่าคายะทนไม่ได้ เขาก็ได้แต่ยอมให้คายะได้พักผ่อน (ตอนที่แล้วทำเหมือนแยกย้ายกันไปนอน ที่ไหนได้ แอบมากินกันนี่เอง)
“เฮ้อ...” รอนลุกขึ้นมาแต่งตัว จากนั้นก็ห่มผ้าห่มให้คายะที่นอนอยู่บนเตียง
เมื่อเขามาถึงดาดฟ้าเรือ รอนพบว่าสาว ๆคนอื่นตื่นนอนกันแต่เช้า แต่สีหน้าของพวกเธอดูไม่ดีนัก ด้วยห้องที่เล็ก ผนักห้องที่บางและไม่มีฉนวนกันเสียง เขาคิดว่า สุดท้ายแล้ว เรื่องเมื่อคืนของเขากับคายะ พวกสาว ๆเหล่านี้ก็ได้ยินชัดเจน
“นาย... ชัดเลยว่านายมันเป็นหมาป่า” นามิกัดฟันแล้วมองรอน เธอพูดด้วยเสียงเกลียดชัง
“เฮ้อ...” โนจิโกะถอนหายใจ เธอมองไปที่รอนอย่างไร้คำพูด “กัปตันรอน นายควรพิจารณาช่วงเวลาด้วย ทำตอนกลางคืนมันแย่มากเลย”
“ใช่!” มากิโนะก็มองไปที่รอนเช่นกัน “นอกจากนี้ คายะยังเด็กมาก คุณทำมันลงไปจริง ๆ!”
“นั่น... แค่ก ๆ!”
รอนแตะจมูก มองดูทุกคนแล้วพูดว่า “วันนี้อากาศดีจังนะ!”
มองรอนเปลี่ยนเรื่อง เหล่าสาว ๆก็ไม่อยากที่จะโกรธต่อไป พวกเธอลอบส่ายหัวให้เขา
“ฉันจะไปทำอาหาร” มากิโนะเดินกลับเข้าไปในครัว
“ฉันจะไปช่วยด้วย!” โนจิโกะตามมากิโนะเข้าไปติด ๆ
นามิและทาชิงิยุ่งกับการคุมเรือและเริ่มออกเรือต่อ
รอน ในฐานะกัปตัน ไม่มีอะไรทำมากนัก เขามองดูทะเลและรออาหารเช้ามาเสิร์ฟให้
ทางข้างหน้า มันมีเกาะที่รูปร่างเหมือนเรือใบอยู่
“หืม? นี่มันเกาะอะไรน่ะ”
“โอ้ นี่มันคือ เกาะเรือรบ?” รอนจับคางครุ่นคิด “มันอยู่ตรงหน้านี้แล้ว...”
“นายรู้จักเกาะนี้ด้วยเหรอ?” นามิหันหน้ามาถามรอนด้วยความสงสัย หรือเขาเคยมาที่นี่มาก่อน?
“นี่น่าจะเป็นเกาะเรือรบ ก้อนหินบนเกาะนี้มันดูเหมือนเรือรบ นั่นเป็นสาเหตุที่มันถูกเรียกว่าเกาะเรือรบ” รอนยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ฉันเคยได้ยินเรื่องเกาะนี้มาก่อน”
“งั้น... เราไปที่เกาะนั่นกันไหม?” ตานามิเป็นประกายเป็นรูปเงิน เธอเริ่มสงสัยว่าจะมีสมบัติอะไรอยู่บนเกาะบ้างหรือไม่
“ไปดูกันเลย!” รอนนึกไปถึงเรื่องดั้งเดิม เกาะนี้น่าจะมีมังกรที่กำลังจะตาย และก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ได้กินผลฮิโซะ ฮิโซะหรือผลเสียงกระซิบด้วย
โลลิตัวน้อยน่ารัก รอนคิดว่ามันคงจะดีถ้าเขาชวนเธอเข้าร่วมกลุ่มด้วย
“เยี่ยมเลย เราขึ้นไปสำรวจเกาะกันเถอะ” นามิเปลี่ยนเส้นทางเดินเรือของเธอแล้วปล่อยให้แมรี่มุ่งหน้าไปยังเกาะเรือรบ
“ตอนนี้มากินข้าวกันก่อนเถอะ” มากิโนะเรียกทุกคน
“ไปกัน ไปกินมื้อเช้ากันก่อนแล้วเราค่อยขึ้นไปสำรวจเกาะ” รอนกล่าว เขามุ่งหน้าเดินไปยังห้องทานข้าวในใต้ท้องเรือ
หลังจากที่ทุกคนกินอาหารกันแล้ว มากิโนะก็นำอาหารชุดหนึ่งไปให้คายะที่อยู่ในห้องของรอน
ตอนนี้คายะยังไม่สามารถลุกขึ้นได้ เธอทำได้เพียงนั่งกินอาหารบนเตียงเท่านั้น
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดแมรี่ก็ได้เข้าใกล้เกาะเรือรบ รอนคิดบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งและปล่อยให้โนจิโกะและมากิโนะอยู่บนเรือเพื่อดูแลคายะ ส่วนเขาก็พานามิและทาชิงิไปสำรวจ
สำหรับความปลอดภัยของพวกมากิโนะทั้งสามคนนั้น เขาได้ให้พลุส่งสัญญาณให้พวกเธอ หากมีอันตรายให้จุดพลุแล้วเขาจะมุ่งหน้ามาทันที มันเป็นพลุที่เขาเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าเพื่อสถานการณ์แบบนี้
“ว้าว เกาะนี้สวยจังเลย!” นามิร่าเริงและวิ่งนำหน้าไปตามหญ้าเขียวขจีตรงหน้า
รอนมองนามีที่กำลังมีความสุขและเขาก็มีความสุขในหัวใจ ก่อนหน้านี้ตอนยังมีอารอนอยู่ นามิไม่แม้แต่จะยิ้มและเธอพร้อมที่จะหนีจากเขาไปตลอดเวลา
แต่ตอนนี้ นามิสามารถถือได้ว่าเธอมีความสุขที่ออกมาจากใจและไร้ความกังวลใด ๆแล้ว
“ช่างเป็นคนมองโลกในแง่ดีจริง ๆ” ทาชิงิถอนหายใจ “เกาะแปลกแบบนี้ยังวิ่งไปรอบ ๆได้ ไม่กลัวเจออันตรายเลยใช่ไหม?”
“อันตรายอะไร มีอะไรต้องกลัว?” รอนโบกมืออย่างเฉยเมย “มีฉันอยู่ทั้งคน”
“อ่า... จริงด้วย” มุมปากทาชิงิกระตุก ในเมื่อมีคนแข็งแกร่งอยู่ใกล้ตัว จะต้องกลัวอันตรายอะไรอีก ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็สามารถแก้ไขได้
ห่างออกไปประมาณสามกิโลจากกลุ่มของรอน เด็กสาวตัวเล็กน่ารักสวมหมวกกำลังลำบาดเดินขึ้นเขาพร้อมกับตะกร้าสะพายหลังที่เต็มไปด้วยอาหาร
“คุณปู่มังกร ไม่ต้องห่วงนะ ฉันนำอาหารมาให้แล้ว!” สาวน้อยเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเธอและกระซิบไปทางภูเขาสูงด้านหน้า
“อ๊ะ!” สาวน้อยชะงักและตกตะลึง เธอหันศีรษะไปทางหนึ่งแล้วก็ต้องตื่นตระหนก “นั่นคนแปลกหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่เกาะนี้ พวกเขาเป็นพวกโจรสลัดหรือเปล่า?”
เมื่อสาวน้อยเจอกลุ่มสามคนของรอน นามิที่วิ่งนำหน้ามาก็พบเด็กสาวเช่นกัน “หืม... มีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆอยู่ที่นี่ด้วย บางทีพวกเราน่าจะไปถามเธอเกี่ยวกับเกาะนี้”
จากนั้นนามิก็รีบวิ่งไป
แน่นอนว่ามันเป็นเธอ อาปิส รอนเองก็สนใจเหมือนกัน เขาได้นำทาชิงิตามนามิไปติด ๆ
“พวกคุณเป็นใคร?” เมื่อมองไปที่นามิและรอนที่อยู่ด้านหลัง อาปิสได้ถามอย่างกังวล
“สวัสดีสาวน้อย” นามิเห็นอาปิสดูกังวลก็ยิ้มให้เธอ หญิงสาวเผยรอยยิ้มให้ดูใจดีแล้วถามต่อ “นี่คือเกาะเรือรบหรือเปล่า พวกเราอยากถามเธอเกี่ยวกับเกาะนี้น่ะ”
“ใช่ค่ะ เกาะนี้คือเกาะเรือรบ” อาปิสเห็นท่าทางใจดีของนามิ เธอก็คลายการป้องกันลง แต่สายตาของเธอยังคงระแวงรอนอยู่นิดหน่อย มันทำให้รอนพูดไม่ออกเลยจริง ๆ นี่เขาไม่เป็นที่นิยมในหมู่เด็ก ๆเลยอย่างนั้นเหรอ?
