NH-ตอนที่ 17 ผู้คนมักจะกลัวสิ่งที่ตนเองไม่รู้จัก
“หลานเก็บเสื้อผ้าของหลานเสร็จหรือยัง?”
“เสร็จแล้วครับคุณย่า”
“แล้วอาหารที่ย่าเตรียมไว้ให้หลานล่ะ หลานพกไปหรือยัง?”
“พกไปแล้วครับ”
เวร่า มองไปที่ หลานชายของเธอด้วยความรักขณะที่เธอลูบหัวของเขา
“จำไว้ว่าถ้าหลานเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง หลานจะต้องวิ่งหนีทันที” เวร่า ตอบกลับ “สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการมีชีวิตรอดเพื่อต่อสู้กับวันถัดไป เข้าใจไหมลุกซ์?”
“ครับคุณย่า” ลุกซ์ตอบ “ผมจะทำตามที่คุณย่าบอก”
เอลิออน เฝ้าดูฉากนี้จากด้านข้างโดยไม่ได้ขัดจังหวะ เมื่อ ลุกซ์ เข้าสู่ เอลิเซียม เขาสามารถกลับมาที่บ้านได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ แต่คนส่วนใหญ่จะอยู่ในเอลิเซียมเป็นเวลาหลายสัปดาห์หรือหลายเดือนก่อนที่จะกลับมาที่บ้าน
1 วันในโซไรอัส เท่ากับ 2 วันในเอลิเซียม นี่คือสิ่งที่ ลุกซ์ ได้รู้จากบทเรียนของเขาตอนที่เขาอายุได้ 10 ปี และ ตอนนี้เขากำลังจะเริ่มต้นการผจญภัยที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอมาทั้งชีวิต เขารู้สึกค่อนข้างเศร้าที่จะต้องทิ้งคุณย่าไว้ที่บ้านเพียงลำพัง
เมื่อเห็นความลังเลในดวงตาของเขา เวร่า ก็หัวเราะและหยิกแก้มของเขา
“เด็กโง่ อย่าบอกนะว่าตอนนี้หลานเริ่มลังเลที่จะจากย่าไปแล้ว?” เวร่า กล่าวพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปเถอะ ไปเริ่มต้นเส้นทางการผจญภัยครั้งใหม่ของหลาน เมื่อหลานรู้สึกเหนื่อยและอยากพัก หลานก็ค่อยกลับมา ย่าจะรอหลานอยู่ที่นี่”
ลุกซ์ พยักหน้าขณะที่เขาพยายามระงับความเศร้าที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขา
เอลิออน ได้ตบไหล่ของเขาเพื่อเตือนสติ
“การใช้แหวนอรอนไดท์ทำให้นายสามารถเข้าไปในเอลิเซียมได้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม นายยังไม่ได้กำหนดจุดกลับของนาย” เอลิออน กล่าวพูดต่อ “เมื่อนายออกจากเอลิเซียมนายจะถูกส่งกลับมายังจุดกลับที่นายบันทึกเอาไว้”
“อืม งั้นผมสามารถใช้บ้านนี้เป็นจุดกลับได้ไหม?”
“แน่นอน แต่นายจะใช้ส่วนไหนของบ้านนี้เป็นจุดส่งกลับล่ะ?”
เวร่า ที่ยืนฟังอยู่ด้านข้าง ได้เสนอแนะ
“ทำไมหลานไม่ใช้ห้องฝึกของหลานเป็นจุดกลับล่ะ?” เวร่า กล่าวเสนอ “ย่าได้วางการแจ้งเตือนเอาไว้แจ้งเตือนเวลาที่หลานใช้ห้องฝึกซ้อม เพราะนั่นคือสถานที่ที่หลานมักจะเป็นลมเมื่อหลานออกแรงมากเกินไป ดังนั้นย่าคิดว่ามันเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับหลานที่จะใช้เป็นจุดส่งกลับ”
“จริงด้วย! ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย” ลุกซ์ ชำเลืองมองไปที่ เอลิออน และพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เช่นนั้นไปที่ห้องฝึกกันเถอะ” เอลิออน ตอบกลับ
ไม่กี่นาทีต่อมา ลุกซ์ ก็ได้กดลงไปที่แหวนอรอนไดท์เพื่อลงทะเบียนพื้นที่ห้องฝึกเป็นจุดส่งกลับ
_____
<บันทึกจุดส่งกลับแล้ว>
<เมื่อใดก็ตามที่คุณออกจากเอลิเซียม คุณจะเทเลพอร์ตมายังสถานที่แห่งนี้โดยอัตโนมัติ>
_____
“เอาล่ะ นายพร้อมแล้ว” เอลิออน กล่าวออกมา “ในการเปิดใช้งานแหวน นายเพียงแค่พูดว่า ‘เปิดใช้งานประตูสวรรค์’ นี่คือรหัสที่ใช้เปิดประตูเข้าและออกจากเอลิเซียมได้”
ลุกซ์ พยักหน้าและหันไปหาคุณย่าของเขา
“คุณย่า ผมจะไปแล้วนะครับ” ลุกซ์ กล่าวออกมา
“ระวังตัวด้วยนะ ลุกซ์” เวร่า กล่าวออกมาขณะที่เธอจ้องมองไปที่หลานชายของเธออย่างภาคภูมิใจ “ย่าจะรอการกลับมาอย่างปลอดภัยของหลาน”
ลุกซ์ กัดฟันแน่นขณะที่เขาเอามือขวาวางลงบนหน้าอก
“เปิดใช้งานประตูสวรรค์!”
_____
เมื่อ ลุกซ์ ลืมตาตื่นขึ้น เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ข้างคริสตัลสีน้ำเงินที่ลอยอยู่ เขาใช้เวลาสักครู่เพื่อดึงสติกลับมาและมองไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบเขา
ดูเหมือนว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นใน ลานแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งมีคนจำนวนมากมารวมตัวกัน บางคนมองไปที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในขณะที่บางคนมองไปที่เขาด้วยท่าทีที่สับสน
“นั่นใช่มนุษย์หรือเปล่า”
“มนุษย์มาทำอะไรที่นี่กัน”
“หรือว่าเขาหลงทางอะไรพวกนี้”
“เราควรเรียกทหารยามของหมู่บ้านมาดีไหม”
ลุกซ์ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติโดยรอบตัวของเขา แม้ว่าจะมีคุณอยู่รอบตัวเขา แต่บางคนก็สูงเพียง 3 ฟุต (95 ซม.)
สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มผมแดงราวกับว่าเขาได้บุกรุกเข้ามายังสถานที่ที่ไม่ควรจะเข้ามา
ทันใดนั้น สาวน้อยน่ารักผมสีบลอนด์ที่ถือกระบองด้วยมือทั้งสองก็เดินเข้ามาหาเขา
“นี่พี่ชายพี่หลงทางงั้นเหรอ?” สาวผมบลอนด์ได้กล่าวถาม “พี่เป็นมนุษย์ใช่ไหม?”
“เอ่อ ฉันไม่ได้หลงทาง” ลุกซ์ตอบกลับ “นอกจากนี้ฉันเป็น ฮาล์ฟเอลฟ์ ถือว่าเป็นมนุษย์ครึ่งหนึ่งก็ไม่ผิด”
ดวงตาของสาวน้อยเป็นประกายขณะที่เธอมองไปที่ลุกซ์ด้วยความสนใจ “ฮาล์ฟเอลฟ์? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอฮาล์ฟเอลฟ์”
ลุกซ์ ย่อตัวลงเพื่อสบตากับสาวผมบลอนด์ที่ไม่ได้แสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรกับเขา “เธอไม่เคยเห็นฮาล์ฟเอลฟ์มาก่อนงั้นเหรอ?”
สาวผมบลอนด์ได้สั่นศีรษะ “ที่นี่คือดินแดนของ ดวอร์ฟ (คนแคระ) มันยากมากที่จะพบเผ่าพันธุ์อื่นที่นี่ ดังนั้นพี่ชายจึงเป็นคนแรกที่ไม่ใช่ ดวอร์ฟปรากฏตัวขึ้นที่นี่นับตั้งแต่ เอลิเซียม เปิดขึ้น”
“ดินแดนของดวอร์ฟ?”
“ใช่ สถานที่แห่งนี้ถูกเรียกว่า หมู่บ้านลีฟ เป็นหนึ่งในพื้นที่เริ่มต้นที่มีให้เฉพาะเผ่าดวอร์ฟเท่านั้น”
ในที่สุด ลุกซ์ ก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกได้ถึงความแปลกแยก
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนรอบตัวของเขาถึง…ตัวเตี้ย
‘ที่แท้พวกเขาก็คือคนแคระ’ ลุกซ์ คิดในใจ ‘หรือว่า เอลิออน เผลอทำพลาดตอนที่เขาตั้งพิกัดให้ฉัน?’
ลุกซ์ ไม่รู้ว่า เทพเจ้าแห่งเกม จงใจส่งเขามายังดินแดนของดวอร์ฟหรือไม่ อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือ เขาจะต้องติดอยู่ในหมู่บ้านลีฟนี้จนกระทั่งเขาบรรลุแรงค์มือใหม่
“อืม พี่ชาย พี่อายุเท่าไหร่งั้นเหรอ?” สาวผมบลอนด์ได้กล่าวถาม
“ฉันอายุ 16 ปี” ลุกซ์ตอบกลับ “แล้วเธอล่ะ?”
“ฉันอายุ 12 ปี! ฉันเพิ่งเข้าสู่เอลิเซียมไม่นานนี้และฉันมีชื่อว่า โคเล็ตต์!”
“โคเล็ตต์? เธอมีชื่อที่ไพเราะมาก มันเหมาะกับเธอมากเลย”
สาวน้อยคนแคระยิ้มหวานหลังจากได้รับคำชมจาก ลุกซ์
ลุกซ์ กำลังจะถามคำถามเพิ่มเติม แต่ในขณะนี้คนแคระหลายคนก็มารุมล้อมเขาและโคเล็ตต์
“โคเล็ตต์ ออกห่างจากฮาล์ฟเอลฟ์คนนี้ซะ!” คนแคระผมสีน้ำตาลอ่อนได้ตะโกนขึ้นขณะที่เขายกดาบขึ้น เธอลืมสิ่งที่ผู้อาวุโสของเราบอกไปแล้วหรือยังไง? พวกมนุษย์นั้นไว้ใจไม่ได้!”
“แต่เขาไม่ใช่มนุษย์” โคเล็ตต์ได้โต้แย้ง “เขาคือฮาล์ฟเอลฟ์”
“ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นมนุษย์ครึ่งหนึ่งอยู่ดี!” เด็กหนุ่มคนแคระได้ตะโกนออกมา “พวกมนุษย์นั้นไว้ใจไม่ได้!”
เด็กหนุ่มคนแคระคนอื่น ๆ ได้แสดงความคิดเห็นของพวกเขาเช่นเดียวกัน สิ่งนี้ทำให้ โคเล็ตต์ รู้ว่าไม่สามารถใช้เหตุผลเพื่อทำให้พวกเขาสงบลงได้
จนท้ายที่สุด ลุกซ์ ก็ทำได้เพียงยิ้มออกมาอย่างขมขื่นในขณะที่เขาลุกขึ้นและมองไปที่ โคเล็ตต์ ที่มีสีหน้าลำบากใจบนใบหน้า
“ฉันชื่อลุกซ์” ลุกซ์ กล่าวพูด “แล้วเจอกัน โคเล็ตต์”
ลุกซ์ได้ตัดสินใจออกจากประตูเทเลพอร์ตเพื่อสำรวจหมู่บ้านลีฟ
ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่ต้องการเริ่มต้นความขัดแย้งในทันทีหลังจากที่เข้าสู่ เอลิเซียม เนื่องจากอาจจะมีสถานการณ์ที่เลวร้ายตามมา ดังนั้นเขาจึงได้ตัดสินใจปลีกตัวออกมาเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น
เขาเดินเล่นไปรอบ ๆ หมู่บ้านลีฟ และพยายามจดจำสถานที่ต่าง ๆ เอลิออน และ เวร่า บอกเขาว่า การทำความคุ้นเคยกับหมู่บ้านแรกของเขาเป็นส่วนหนึ่งของพื้นฐานเมื่อเข้าสู่เอลิเซียมเป็นครั้งแรก
‘นี่มันเหมือนกับเกมไม่มีผิด’ ลุกซ์ คิดในขณะที่เขาเข้าไปเยี่ยมชมร้านขายอาวุธ ร้านขายชุดเกราะ ร้านขายสิ่งประดิษฐ์ ร้านขายโพชั่น และ ร้านค้าทั่วไปที่ขายของเบ็ดเตล็ด
นอกจากนี้ยังมีสมาคมช่างตีเหล็กและสมาคมการค้าที่ให้บริการซ่อมแซม ประดิษฐ์ และ แลกเปลี่ยนสิ่งของ
แน่นอนว่า เกม RPG คงจะไม่สมบูรณ์ หากไม่มี กิลด์นักผจญภัย ที่จะมอบภารกิจให้ตามแรงค์ของคุณ
หมู่บ้านลีฟนั้นไม่ได้ใหญ่มาก ดังนั้น ลุกซ์ จึงใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงในการตรวจดูทุกสิ่งที่เขาต้องการ ทว่าคนในหมู่บ้านโดยเฉพาะเจ้าของร้านได้เฝ้าดูเขาอย่างระแวดระวัง
อย่างไรก็ตาม ก็มีหญิงชราใจดีคนหนึ่งที่ชื่อ แอนนี่ ซึ่งขายขนมหวานบอกกับเขาว่าเขาไม่ควรกังวลมากเกินไปกับสายตาที่ไม่เป็นมิตรเหล่านั้น
“ผู้คนมักจะกลัวสิ่งที่ตนเองไม่รู้” หญิงชราคนแคระได้กล่าวพูดขณะที่เธอรินชาให้ลุกซ์ “เธอเป็นชาวต่างชาติคนแรกที่เข้ามายังสถานที่แห่งนี้โดยที่ไม่ได้มาจากเผ่าดวอร์ฟ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเหล่านั้นจะมองว่าเธอนั้น ‘แตกต่าง’ จากพวกเรา อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เธอแสดงให้พวกเขาเห็นว่าเธอไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายพวกเขา ทุกอย่างก็จะกลายเป็นอบอุ่นขึ้นสำหรับเธอเอง”
“ขอบคุณครับ คุณย่าแอนนี่” ลุกซ์ ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ผมจะทำให้ดีที่สุด”
คุณย่าแอนนี่ยิ้มตอบ “พยายามเข้าล่ะ”
หลังจากที่คุยกับคุณย่าแอนนี่แล้ว ลุกซ์ ก็ไปที่ กิลด์นักผจญภัยเพื่อลงทะเบียนตัวเองเป็นนักผจญภัย
การลงทะเบียนนั้นค่อนข้างรวดเร็ว ซึ่งสิ่งที่เขาต้องทำก็คือการหยดเลือดลงบนการ์ดเปล่าใบเล็ก ๆ และ ข้อมูลทั้งหมดของเขาก็จะถูกลงทะเบียนโดยอัตโนมัติ
_____
<กิลด์การ์ด>
ชื่อ : ลุกซ์ ฟอน ไคเซอร์
อายุ : 16
เผ่าพันธุ์ : ฮาล์ฟเอลฟ์
แรงค์ : (ไม่มี)
จดทะเบียนในหมู่บ้านลีฟ
_____
“การลงทะเบียนของคุณเสร็จสมบูรณ์แล้ว ท่านลุกซ์” คนแคระหน้าตาน่ารักที่มีผมสีน้ำตาลเข้มได้โค้งคำนับด้วยความเคารพขณะที่เธอยื่นกิลด์การ์ดให้กับลุกซ์
เธอไม่เหมือนกับโคเล็ตต์ที่สูง 3 ฟุตเล็กน้อย เพราะพนักงานต้อนรับของกิลด์นั้นสูงอย่างน้อย 4’5 ฟุต (137 ซม.)
ลุกซ์ประเมินว่านี่คือความสูงโดยเฉลี่ยของคนแคระที่โตเต็มวัย เพราะผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ที่เขาพบในหมู่บ้านลีฟก็สูงประมาณนั้นเช่นกัน
หลังจากบอกลาพนักงานต้อนรับแล้ว ลุกซ์ ก็ตัดสินใจไปพักผ่อนในโรงแนมในช่วงที่เหลือของวัน และ ออกสำรวจรอบนอกของหมู่บ้านในตอนเช้า
เอลิออน บอกเขาว่าเขาจะมอบเหรียญทองแดงเอลิเซียม 100 เหรียญ,เหรียญเงินเอลิเซียม 2 เหรียญให้เขาฟรี เมื่อเขาเข้าไปในเอลิเซียม
เหรียญเงินเอลิเซียม แต่ละเหรียญมีค่าเท่ากับ 100 เหรียญทองแดงเอลิเซียม และ เหรียญทองเอลิเซียม มีค่าเท่ากับ เหรียญเงินเอลิเซียม 100 เหรียญ
เหรียญเอลิเซียม เป็นสกุลเงินสากลที่ใช้ในเอลิเซียม เหรียญทองที่ ลุกซ์ ใช้ในโซไรอัส ไม่ได้มีค่าใด ๆ ในเอลิเซียม เพราะสำหรับชาวเอลิเซียมแล้ว สิ่งของที่เป็นของโซไรอัสก็ไม่ได้ดีไปกว่าก้อนหินที่วางอยู่บนถนน
หลังจากจ่ายเงินไป 5 เหรียญทองแดงเอลิเซียม สำหรับเช่าห้องพักแล้ว ลุกซ์ ก็ถูกนำทางไปที่ห้องโดยเจ้าของโรงแรม
ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวว่า ลุกซ์ จะบุกเข้าไปในห้องอื่น ๆ และรบกวนแขกท่านอื่นจนทำให้ธุรกิจของเขานั้นเสียหาย
แม้ว่าการต้อนรับจากคนในหมู่บ้านลีฟ จะไม่ค่อยเป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับเขา แต่ ลุกซ์ ก็ตัดสินใจอย่างเต็มที่เพื่อเอาชนะใจผู้คนในหมู่บ้านลีฟ
‘1 ปีในโซไรอัส เทียบเท่ากับ 2 ปีของที่นี่’ ลุกซ์ พึมพัมออกมา ‘ฉันสงสัยว่าฉันจะแข็งแกร่งแค่ไหนเมื่อเข้าร่วมการทดสอบของฐานที่มั่นวิลด์การ์ดในต้นปีหน้า’
ลุกซ์ ยิ้มในขณะที่เขากำลังจินตนาการถึงการกลับมาอย่างรุ่งโรจน์ของเขาหลังจากที่เขาล้มเหลวมาหลายปี เขารู้ว่าเมื่อวันนั้นมาถึง เขาจะทำให้ทุกคนตกใจจนพูดไม่ออก
_____
(A/N : ชาวต่างชาติที่ว่านี้คือสิ่งที่ชาวเอลิเซียมเรียกเหล่าคนที่ไม่ได้มาจากโลกของพวกเขา)
