บทที่55
“คิกคิก” คายะแอบมาหารอน เธอมองรอนด้วยรอยยิ้มแล้วกอดแขนรอน “คุณรอนคะ เราจะไปทำอะไรกันดีคะ?”
“เรื่องนี้...” รอนพยายามทำใจให้เย็นลง “คายะเรื่องนี้มันไม่ดีนะ”
“เรื่งอะไรคะ?” คายะมองรอนด้วยสายตาใสซื่อ “ฉันแค่ต้องการดูดาวกับคุณรอนเท่านั้นเองนะคะ ฉันไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคะ?”
รอนมองดูท่าทางใสซื่อของคายะแล้วเกาหัวแกรก ๆ เป็นไปได้ยังไง เธอมาหาฉันถึงที่นี่แล้วเธอยังบอกอีกว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ?
เธอล้อฉันเล่นหรือไง?
“เอาล่ะ คุณรอนคะ ไปดูดาวกันเถอะ” สายตาของเธอฉายแววเจ้าเล่ห์ เธอจับแขนของรอนแน่น ศีรษะเล็ก ๆของเธอเอนพิงไหล่ของเขา
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” รอนพูดถามอย่างหมดหนทาง
เมื่อเขาอยู่ใกล้คายะ เขาตัวแข็งทื่อ จิตใจของเขายุ่งเหยิง เขาเหม่อมองด้านบนอย่างน่าสมเพช
ในเวลานี้ คายะได้เข้ามาใกล้เขามาก จนเขารู้สึกอึดอัด
“จะดูหรือไม่ดูคะ?”
นั่นแหละปัญหา!
รอนพยายามดิ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมแพ้แล้วหันไปมองคายะ ขนตาเรียวยาวกระพริบนิดหน่อย
“แค่ก ๆ” รอนกล่าวกับเธอว่า “คายะ ทำไมเธอไม่กลับไปนอนห้องตัวเองล่ะ”
“คุณรอน คุณพูดตามปกติเถอะค่ะ คุณดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย!”
“นี่คุณรอนคะ... คุณไม่ชอบฉันเหรอคะ?” คายะเปิดตาของเธอขึ้น ดวงตาสีเข้มของเธอราวกับดวงดาวยามค่ำคืนและมันดูน่าดึงดูด
“แน่นอนว่าฉันต้องชอบเธอ!” รอนสูดหายใจหนักและยิ้มให้เธอ “คายะ ทุกคนชอบเธอหมดนั่นแหละ!”
“โอ้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึงนะคะ” คายะย่นจมูก “ฉันหมายความว่า... อะไรบางอย่างที่คนทั่วไปเรียกว่า ความรัก”
“ไม่ เดี๋ยว ๆ เราเพิ่งจะอายุเท่าไหร่กันเอง เรารู้จักความรักกันแล้วเหรอ?” รอนรีบหันหน้าไปทางอื่น หัวใจของเขาเต้นระรัว
“เฮ้อ!” คายะถอนหายใจ เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองรอน พอฟังเสียงเต้นของหัวใจเธอก็หัวเราะออกมา “คุณบอกว่าไม่ แต่ดูเหมือนว่าหัวใจของคุณไม่ได้โกหกนะคะ”
“มันเป็นไปไม่ได้!” รอนรีบโบกมือ “เธอเป็นผู้หญิง แถมยังอยู่ข้าง ๆใกล้ชิดฉันอีก ไม่มีทางที่หัวใจฉันจะไม่เต้นเร็วขนาดนี้หรอก”
“จริงเหรอ?” คายะถามพร้อมกระพริบตา
“จริงอยู่แล้ว” รอนกล่าวพลางทำสีหน้าเรียบเฉย
“ฮิฮิ” คายะปิดปากหัวเราะ
รอนรีบจับมือคายะแล้วกัดฟันพูดกับเธอ “อย่าขยับมากนะ เข้าใจไหม?”
“ค่า!” เด็กสาวตอบกลับอย่างร่าเริง
“สาวน้อย เรื่องการรักษาเธอไปถึงไหนแล้ว?” รอนเปลี่ยนเรื่องถาม
“เรื่องนั้นฉันเก่งขึ้นมาเลยล่ะค่ะ” คายะยิ้มแล้วตอบกลับ “ทักษะการแพทย์ที่คุณรอนสอน ฉันตั้งใจเรียนทุกครั้งนะคะ ตอนนี้ทักษะของฉันดีมากขึ้นค่ะ”
“จริงเหรอ?” รอนยิ้มตอบ “อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะทดสอบเธอนะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของคายะ รอนก็ได้ตัดสินใจจะทดสอบเธอ นี่เป็นทางที่ดีที่สุดในตอนนี้ ตราบใดที่ทักษะของคายะถึงระดับหนึ่ง เขาจะมอบหมายตำแหน่งหมอประจำเรือให้กับคายะ หากมีหมอ ลูกเรือก็จะไม่เป็นอันตรายและเป็นโรคภัยระหว่างเดินทาง
“คุณรอน เราจะไปดูดาวด้วยกันไหม?” คายะถามอีกครั้ง
“ก็ได้” รอนพยักหน้าตอบ เขาลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปยังกราบเรือพร้อมกับคายะ พวกเขามองดูดาวที่ระยิบระยับบนท้องฟ้าอย่างสงบ
“ดาวสวยจังนะคะคุณรอน” คายะเหม่อลอย
“อย่าเสียดังสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นหมดหรอก” รอนกล่าวเตือนคายะแล้วลูบหัวเธอเบา ๆ
“รับทราบค่า” หญิงสาวปิดปากของเธอทันที
ในคืนนั้น แมรี่ได้หยุดเดินเรือ ถึงแม้ว่าจะมีนามิเป็นต้นหนเรือ แต่การเดินทางตอนกลางคืนเป็นเรื่องอันตราย ดังนั้นแมรี่เลยทอดสมอและค้างคืนกันกลางทะเล
“คุณนามิกับคนอื่นหลับกันแล้วเหรอคะ?” คายะหันหน้ามาถามชายหนุ่ม
“พวกเธอน่าจะกลับแล้ว เพราะตอนกลางวันพวกเธอเหนื่อยกันมาก!” รอนตอบไป “เอาล่ะ เรามาดูดาวกันแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันก็จะเข้าไปนอนแล้วเหมือนกัน!”
“โอเคค่ะ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะคุณรอน!”
