บทที่53
รอนซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับน้ำผลไม้และขนมของมากิโนะ อยู่ ๆก็มีกองทัพเรือมาล้อมทำให้พวกเขาตกใจ
“หนึ่ง สอง สาม... มีทั้งหมดหกลำ” นามินับจำนวนของเรือกองทัพ ครั้งนี้มีไม่มากนัก นามิเลยไม่กลัว เธอยังคงจำเหตุการณ์ของเรือรบสิบเจ็ดลำได้ติดตา ครั้งนั้นมันมีเรือรบขนาดกลางสามลำก็ยังถูกทำลายด้วยฝีมือรอน เมื่อเทียบกันแล้ว ตอนนี้เรือเพียงหกลำ ไม่มีอะไรน่าห่วงเลยสักนิดเดียว
“กัปตัน เราต้องทำยังไงต่อ?” นามิมองรอนแล้วถาม
“ก็แค่ทำลายมัน มุ่งหัวเรือพุ่งตรง ฝ่าออกไป” รอนยิ้ม ไม่ต้องพูดถึงเรือรบหกลำ จำนวนเท่านี้รอนไม่ได้ชายตามองเลย เรือเท่านี้ไม่สามารถคุกคามเขาได้
“พุ่งตรงออกไปเลย” โนจิโกะหรี่ตาลงด้วยความกังวล “แบบนี้ไม่อันตรายเกินไปเหรอ”
“คุณโนจิโกะคะ!” คายะสะกิดโนจิโกะ “คุณรอนมั่นใจว่าทำได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงไปนะคะ”
แมรี่แล่นฝ่าคลื่นและมุ่งตรงเข้าไปเผชิญหน้ากับเรือรบโดยตรงเหมือนคนบ้าหาที่ตาย
บนเรือรบ นาวาเอกเนซุมิและทหารเรือกลุ่มหนึ่งหน้าเปลี่ยนสี
“นาวาเอกครับ นี่มันเป็นกลุ่มโจรสลัดที่บ้าสุดกู่ พวกมันต้องการเข้าชนกับเราตรง ๆ” ทหารเรือผู้ช่วยอุทาน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วง” นาวาเอกเนซุมิยิ้มอย่างมีชัย “พวกมันสิ้นหวังแน่ แค่เรือโจรสลัดลำเดียวถูกล้มด้วยเรือรบของกองทัพหกลำ พวกมันคงกำลังตื่นตระหนกอยู่แน่... เตรียมยิง!”
“ครับผม!”
เมื่อเรือรบอีกห้าลำได้ยินคำสั่งจากเรือธง ทหารเรือก็เริ่มบรรจุกระสุนปืนใหญ่และเล็งปากกระบอกปืนไปยังเรือแมรี่ จากนั้นพวกเขาก็เริ่มระดมยิ่งพร้อมกัน
ตูม! ตูม! ตูม!
กระสุนสีดำขนาดใหญ่หลายสิบนัดลอยผ่านอากาศและตกลงบนเรือแมรี่
“มีกระสุนมากมายเลย!” โนจิโกะร้องด้วยความกลัว เธอเพิ่งจะขึ้นเรือมาเองนะ
“คุณรอนคะ!” คายะตกใจกับจำนวนกระสุดที่มีจำนวนมากบนท้องฟ้าและรีบมองไปที่รอนทันที
“รอน!” นามิและมากิโนะรีบหันหน้าไปหารอน คนเดียวที่มีความสามรรถในการต่อสู้บนเรือลำนี้ แม้ว่าทาชิงิจะสู้ได้ แต่เธอก็ไม่มีความสามารถในการรับมือกระสุนปืนใหญ่มากมายขนาดนี้ได้
“กระสุนปืน?”
รอนเลิกคิ้วและแสยะยิ้ม “กล้ามาทำลายแมรี่ของฉัน... เอากระสุนของพวกแกคืนไป!”
ร่างของรอนหายไป เท้าของเขาเหยียบบนดาดฟ้าเรือและกระโดดขึ้นไปบนอากาศ ทั้งร่างหมุนวนเหมือนลูกข่าง เมื่อกระสุนปืนใหญ่เหล่านั้นเข้ามาในเขตของเรือแมรี่ พวกมันก็ถูกรอนที่หมุนตัวเหมือนลุกข่างให้เกิดลมพักกลับไปยังทางที่พวกมันถูกยิงมา
ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!
กระสุนหลายสิบนัดถูกส่งคืนไปยังเรือรบของทหารเรือ ด้วยพลังของรอน กระสุนที่กลับคืนไปเลยเพิ่มความเร็วและแรงขึ้นอีกหลายเท่า
เสียงดังกึกก้องดังออกมาจากเรือรบทั้งหกลำ และหลังสิ้นเสียง เรือรบทั้งหมดก็ค่อย ๆเต็มไปด้วยกลุ่มควันโขมงและค่อย ๆจมลงสู่ท้องทะเล เหล่าทหาารเรือกรีดร้องด้วยความสิ้นหวังและกระโจนลงทะเล แต่ละคนต่างก็มองหาเศษไม้เกาะกันจ้าละหวั่น
ในพริบตาเดียว เรือรบทั้งหกลำก็ถูกทำลายสิ้น แม้ว่าทหารเรือส่วนใหญ่จะหนีเอาชีวิตรอดได้ แต่นาวาเอกเนซุมิโชคไม่ดีนัก กระสุนนัดหนึ่งโดนร่างของเขา มันระเบิดร่างออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและเสียชีวิตไปทั้งอย่างนั้น
วิกฤตแมรี่หายไป รอนยืนอยู่บนหัวเรือด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
ในทะเลไม่ห่างไกลนัก เหล่าทหารเรือต่างก็มองดูแมรี่ลับหายไป
บนเรือแมรี่ เมื่อมองท่าทางเฉยเมยของรอน เหล่าสาว ๆทุกคนก็เงียบกริบ
โนจิโกะสูดหายใจลึก เธอเคยได้ยินนามิและคายะพูดว่ารอนแข็งแกร่งมาก่อน แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีพลังมากขนาดนี้
เรือรบติดอาวุธหกลำ การระดมยิงด้วยปืนใหญ่จำนวนมาก เขาเพียงกระโดดขึ้นไปและสวนกระสุนกลับไปโดยตรง ทำลายกองทัพเรือทันที นี่มันเป็นความแข็งแกร่งที่เกินไปมาก
ทาชิงิมองกลุ่มทหารเรือที่ยังมีชีวิตบนท้องทะเล ดวงตาของเธอมีแววเสียใจแต่เธอทำได้เพียงถอนหายใจแล้วกล้ำกลืนมันลงไป โจรสลัดและกองทัพเรือเป็นศัตรูกันโดยธรรมชาติ หากรอนไม่โต้กลับ ตอนนี้คาดว่าหลังจากถูกจับโดยกองทัพเรือ เพื่อนสาวบนเรือลำนี้ก็ต้องทุกข์ทรมานเช่นกัน ทาชิงิเองมีสถานะเป็นทหารเรือ อาจได้รับการยกเว้น แต่นามิ พวกเธอน่าจะถูกลงโทษอย่างแน่นอน
“ฮะฮะ ฉันบอกแล้วไงคะว่าคุณรอนจะคุ้มครองเราให้ปลอดภัยได้แน่” ในฐานะน้องสาวของรอนคนหนึ่ง คายะไม่แปลกใจเลยกับฉากจบแบบนี้ “คุณรอนเคยเจอกับเรือรบสิบเจ็ดลำมาก่อน แน่นอนว่าเขาแค่ฟันดาบไปก็สามารถทำลายกองทัพเรือนั้นได้ทันที ตอนนี้มีเพียหกลำ คงจะทำอะไรคุณรอนไม่ได้หรอกค่ะ”
“อืม มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ!” โนจิโกะพยักหน้ายอมรับ เธอเชื่อในสิ่งที่คายะพูดจริง ๆ เธอเคยเห็นข่าวที่รอนทำลายเรือโจรสลัดสิบเจ็ดลำมาก่อน ในใจเธอยังมีความไม่เชื่ออยู่บ้าง แต่ตอนนี้เธอได้เห็นความแข็งแกร่งนั่นแล้วกับตา ไม่มีทางที่เธอจะไม่เชื่อหรอก
