บทที่ 9 เฉาหยู

"ฉันไม่สนใจ" ซุนหลิงหยูตะโกนด้วยความโกรธ "เขาทำให้น้องสาวคนโตของเรากระโดดลงไปในแม่น้ำและฆ่าตัวตาย แต่เขากอดหญิงสาวอยู่บนถนน ฉันหวังว่าฉันจะฆ่าเขาได้"

ซุนเหมิงซื่อออกมาหลังจากล้างจานเสร็จ เธอได้ยินเสียงร้องของซุนหลิงหยู เธอก็โกรธมาก เธอตบแขนของซุนหลิงหยูร้องไห้และสาปแช่ง "ถ้าอย่างนั้นคุณไปฆ่าเขา คุณไป คุณฆ่าเขา แล้วเขาก็ฆ่าคุณ ให้พวกเราคนผมขาวส่งคนผมดำไป คุณมีความสุขไหม ฉันบอกคุณนานแล้วว่าคุณเป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหง่าย ต้องคิดให้ดีก่อนทำอะไร นอกจากนั้นคนไม่ทะเลาะกับเจ้าหน้าที่ เราเป็นครอบครัวแบบไหน เขาเป็นใคร อย่าไปพูดถึงฆ่าเขาเลย คุณฆ่าเขาได้ไหม ขุนนางอย่างเขาต้องมีองครักษ์มากมายอยู่รอบตัวเขาใช่ไหม"

"คุณต้องการชีวิตของฉันต่างหากไม่ใช่เขา คุณสามารถฆ่าฉันได้" ซุนเหมิงซื่อเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน และเธอสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเธอเพราะ เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอโกรธลูก ๆ ของเธอมาก ขณะที่เธอพูด เธอตบหน้าซุนหลิงหยู แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังทนไม่ได้ จึงโบกมือให้สูงๆ แล้วก็ตบลงอย่างแผ่วเบา

“ยังไม่ขอโทษอีกหรือ มาดูกันว่าแม่ของคุณโกรธแค่ไหน” ซุนหยวนเจี่ยพูดด้วยความโกรธ

ในหมู่บ้านหูจียทั้งหมด ซุนหยวนเจี่ยเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ที่เอาใจภรรยา ผู้หญิงในหมู่บ้านต่างบอกว่าเขา 'ขี้ขลาด' หรือว่า ๆ ซุนเหมิงซื่อดุร้ายเหมือนเสือ อันที่จริงพวกเขาอิจฉาซุนเหมิงซื่อที่ได้แต่งงานกับสามีที่ดี ฉันจำได้ว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมา นักธุรกิจต่างเมืองคนหนึ่งเห็นซุนเหมิงซื่อที่กำลังซักผ้าอยู่ และหยุดรถม้าเพื่อเกี้ยวพาราสีสองสามคำ ซุนหยวนเจี๋ยวิ่งเข้ามาหาเขา เขาไล่ล่าเป็นระยะทางหลายไมล์ด้วยมีดเล่มใหญ่

โชคดีที่อีกฝ่ายเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง เขาจึงขึ้นรถม้าหนีเอาชีวิตรอด ถึงกระนั้นความดุร้ายของซุนหยวนเจี่ยก็ทำให้ผู้คนในหมู่บ้านหูเจียหวาดกลัวและชื่นชมเขา

“ท่านแม่ ฉันคิดผิดไปแล้ว อย่าโกรธเลย”ซุนหลิงหยูรู้ด้วยว่าอารมณ์ของเขาอาจทำให้เกิดปัญหาได้ง่าย ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยับยั้งตัวเอง แต่เฉาหยูเกือบฆ่าน้องสาวคนโตของเขา เขาทนไม่ได้ ถ้าเฉาหยูไม่มาอยู่ในสายตาเขา เขาก็ยังคิดเรื่องที่จะแก้แค้นไม่ออก แต่เฉาหยูกลับปรากฏตัวที่ร้านช่างไม้พร้อมกับนางโลม และหยิบของอย่างเย่อหยิ่ง เพิ่มความเกลียดชังใหม่ให้กับความเกลียดชังเก่า เขาจะไม่โกรธได้ไหม

"เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นอย่าโทษพี่ชายคนที่สอง" เรื่องนี้เกิดจากซุนเยว่ซวน และเหมาะสมที่สุดที่เธอจะพูดออกมา “ไม่เลวเลยที่พี่คนที่สองจะออกจากร้านช่างไม้ ปกติเราแทบไม่เจอกันเลย ไปไหนมาไหนด้วยกันน้อยลง พอคิดถึงพี่คนที่สองก็ไม่ได้เจอเขา ตอนนี้เขาสบายดี และยังอยู่บ้านกับพวกเรา นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ อนาคตฉันจะทำงานเย็บปักถักร้อยเพิ่มเพื่อเสริมรายได้ให้ครอบครัว”

“ฮ่า ฮ่า” เมื่อซุนเยว่ซวนพูดจบ ทั้งครอบครัวก็หัวเราะ ซุนเหมิงซื่อฉีกยิ้ม และใช้นิ้วเรียวจิ้มหน้าผากของเธอ "ด้วยฝีมือของคุณ คุณยังสนับสนุนครอบครัวอยู่ไหม"

"พี่สาว ฉันไม่อยากตีคุณจริงๆ แต่พ่อบอกว่าคุณโกหกไม่ได้ งานตัดเย็บของอาฮัวยังดีกว่าคุณ" ซุนหลิงฮวนพูดด้วยท่าทางรังเกียจ

อาฮัวคือเด็กหญิงวัย 6 ขวบในหมู่บ้าน เพิ่งหัดปักผ้าได้หนึ่งเดือน

ซุนเยว่ซวนไม่ได้คาดหวังว่าทักษะการกระตุ้นของเธอจะยอดเยี่ยมขนาดนี้ เธอรู้สึกเสียใจทันที เธอคิดว่าหากเธอได้เกิดใหม่เป็นสตรีโบราณ เธอจะมีโอกาสเป็นสตรีน้อยผู้มีคุณธรรม

ชีวิตนี้ยังต้องเป็นผู้หญิงที่มีสายฟ้าอยู่ไหม

“ฉันไม่รู้ว่าเฉาหยูจะเกลียดเสี่ยวหยูหรือไม่” ซุนเหมิงซื่อสงบลงและมองไปที่ซุนหลิงหยูอย่างเป็นกังวล

"แม่ ไม่เป็นไร พี่ชายคนที่สองออกมาแล้ว ดังนั้นเขาจะไม่มาที่ชนบทเพื่อรบกวนพี่ชายคนที่สอง" ซุนเยว่ซวนรีบปลอบโยนซุนเหมิงซื่อ "คนอย่างเขาคงไม่ทำเรื่องน่าเบื่อแบบนี้"

ซุนเยว่ซวนไม่รู้จักเฉาหยูดีนัก และเธอก็ยังสงสัยว่าเขาจะทำเรื่องน่าเบื่อขนาดนี้ไหม แต่ตอนนี้เธอแค่ต้องการเอาใจใส่อารมณ์ของซุนเหมิงซื่อในตอนนี้ และถ้าเธอต้องเผชิญหน้ากับคนๆ นั้นจริงๆ ในอนาคต เธอก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

ไอ้สารเลวนั่น มันสมเหตุสมผลที่เขาจะฆ่าคนอื่นใช่ไหม แม้ว่าเจ้าของเดิมจะฆ่าตัวตาย แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็คือผู้ร้าย