บทที่ 7 ผู้หญิงที่ดีที่สุด

"ใช่หรือ?" หลู่เซาชิงลดเปลือกตาลงและพูดอย่างเหยียดหยาม "เป็นเพราะเจ้าโง่และไม่รู้วิธีแยกแยะ"

ซู่ว่านว่านกัดริมฝีปากล่างของนาง พ่นลมหายใจเย็น "ดีมาก! พวกเจ้ารวมพลังกันเอาเปรียบข้า! ข้าเสียใจจริงๆ ที่ไม่ได้วางยาพี่น้องทั้งสองของพวกเจ้า"

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลู่เซาชิงก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเศร้าหมอง "ผู้หญิงไร้ยางอาย เจ้ากระตือรือร้นที่จะจากไป และบินไปพร้อมกับชายชู้ของเจ้าหรือ"

ซู่ว่านว่านโกรธจนหน้าแดงก่ำและนางคำรามด้วยความโกรธ "ข้าอยากตีเจ้าให้ตาย ชายคนนั้นถูกส่งมาจากคนอื่นเพื่อเข้าใกล้ข้าโดยเจตนาและวางแผนต่อต้านข้า!" นี่เป็นครั้งที่สองที่นางตะโกนใส่เขา

ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เขาดูเป็นกังวล "เจ้าเป็นแบบนี้ ใครจะคิดร้ายกับเจ้า ใครจะวางแผนต่อต้านเจ้า เจ้าพยายามจะทำอะไร”

"เจ้าถามข้าเรื่องอะไร" ซู่ว่านว่านเย้ยหยัน "เจ้าเข้าใจไหม แผนการนี้เกี่ยวข้องกับเจ้า!" พล็อตเรื่องมันเป็นแบบนี้ ปิดบังไปก็เปล่าประโยชน์ พูดตรงๆ ดีกว่า

วลีที่ว่า "แผนการนี้เกี่ยวข้องกับเจ้า" ทำให้แผ่นหลังของหลู่เซาชิงและพี่น้องของเขาหนาวสั่น

"มันน่าขยะแขยงที่เจ้าอยู่ที่นี่  ผู้ชายคนนั้นเป็นคนวางแผน เจ้าช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร" ซู่ว่านว่านดุ "ผู้หญิงคนนั้นที่ร่วมกันวางแผนตกหลุมรักเจ้า แต่นางไม่สามารถแต่งกับเจ้าได้ นางจึงปล่อยให้คนเข้าหาข้า ให้ชายผู้นั้นจับข้าขึ้นเตียง แล้ววางแผนให้ข้าถูกทุบตีจนตาย แค่นั้นผู้หญิงคนนั้นก็จะแย่งชิงตำแหน่งได้สำเร็จ เข้าใจไหม หืม?"

หลู่เซาชิงดูเย่อหยิ่ง "ซู่ว่านว่าน คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าไหม"

"เชื่อหรือไม่นั่นมันก็เรื่องของเจ้า!" ซู่ว่านว่านยกเท้าขึ้นและเหยียบเตียงไม้อย่างหยาบคาย "หลีกทางให้ข้า!" เมื่อเห็นสิ่งนี้หลู่เหยาที่อยู่ด้านข้างต้องการก้าวไปข้างหน้า "ซู่ว่านว่าน เจ้า..."

"หุบปาก!" ซู่ว่านว่านตะโกนเสียงดัง "เมื่อเราสามีภรรยาทะเลาะกัน เจ้าไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยว ไม่เช่นนั้นข้าจะทุบตีเจ้าให้ตาย!" หลู่เหยากลัวออร่าของนางมากจนพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของเขาซีดเซียว เขาเคยทะเลาะกับนางมาก่อน แต่เขาไม่เคยกลัวนางเลย แต่คราวนี้เขากลัวอย่างอธิบายไม่ได้...

ใบหน้าที่เหมือนหยกของหลู่เซาชิงกลายเป็นดุร้าย และเสียงของเขาก็เย็นชาและแข็งกร้าว "ซู่ว่านว่านเจ้าอยากตายไหม"

ซู่ว่านว่านยันตัวขึ้นจากการคุกเข่าอย่างไม่เกรงกลัว และเหลือบมองไปด้านข้าง "คนแซ่หลู่ ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้แล้ว มีแต่คนโง่เท่านั้นที่อยากตาย! ข้าไม่ใช่คนโง่! เจ้าเรียนมาหลายปีแล้ว และเจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าพูด!"

"ไอ้สารเลว!" หลู่เซาชิงยกมือขึ้นบีบคอนาง ซู่ว่านว่านยกมือขึ้นแล้วตบมือ "ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงไม่ใช่ลูกผู้ชาย!" สิ่งนี้ทำให้หลู่เซาชิงโกรธจนแน่นหน้าอกและหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาก็พ่นเลือดเก่าออกมาเต็มปาก

"กระอักเลือดตั้งแต่อายุยังน้อย ระวังตายตั้งแต่ยังเด็ก!" แม้ว่านางจะมีลิ้นที่มีพิษ แต่นางก็ยังยื่นมือไปบีบข้อมือของเขา ฉวยโอกาสจับชีพจรของเขา

"ปล่อยนะ..." หลู่เซาชิงหน้าซีด เมื่อเห็นเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสามก็รีบวิ่งไป ต้าวาปกป้องหลู่เซาชิง เอ้อหนิวดึงมือของซู่ว่านว่าน และซานวากอดต้นขาของซู่ว่านว่านและทั้งสามคนก็พูดทีละคน

"อย่ารังแกท่านพ่อของข้า ผู้หญิงเลว! "

"ปล่อยนะ ผู้หญิงเลว!"

"ท่านแม่ ท่านแม่ อย่าตีท่านพ่อ ตีซานวา เดี๋ยวซานวา... "

เมื่อมองไปที่เด็กน้อยทั้งสาม ซู่ว่านว่านก็ปล่อยมือของนางอย่างเงียบๆ

"ใครอยากรังแกเขาเห็นได้ชัดว่าเขาไร้ประโยชน์ เขาอาเจียนเป็นเลือดหลังจากพูดเพียงไม่กี่คำ"

"เจ้า!" หลู่เซาชิงจับหน้าอกที่อุดอู้ของเขา

หลู่เหยาทนไม่ได้อีกต่อไป และก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง "ซู่ว่านว่านเป็นความผิดของเจ้าทั้งหมดที่ทำให้พี่ชายคนรองของข้ากลายเป็นแบบนี้ เจ้าไม่รู้สึกผิดหรือโทษตัวเองในใจเลยเหรอ?"

"..."ซู่ว่านว่านไม่รู้จะพูดอะไร

ไม่มีอะไรต้องรู้สึกผิด!นางไม่ใช่เจ้าของเดิม นางจึงไม่รู้สึกผิดและโทษตัวเอง ทำไมนางต้องชดใช้ในความผิดที่เจ้าของเดิมก่อขึ้น? ร่างกายนี้ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ! ซู่ว่านว่านชำเลืองมองอย่างเฉยเมย "หากเจ้าไม่ต้องการเห็นเขาอาเจียนเป็นเลือดอีก ให้ป้อนชามน้ำจากบ่อน้ำให้เขา"

จากนั้นนางก็เริ่มค้นหาทั่วบ้าน หากเขาปฏิเสธที่จะส่งมอบให้นาง นางจะค้นหามันเองได้หรือไม่? เมื่อเห็นเช่นนี้ หลู่เซาชิงก็หยิบป้ายไม้จากใต้หมอน "น้องเล็ก"

หลู่เหยาเข้าใจ

หลู่เหยาใช้ประโยชน์จากการที่ซู่ว่านว่านไม่ได้สังเกต จึงนำป้ายประจำตัวไปซ่อนไว้บนตัวเขา

ซานวา เห็นฉากนี้อย่างชัดเจน พี่น้องหลู่เซาชิงยังคงกังวลว่าซานวาจะพูดอะไรบางอย่าง และซานวายังจ้องมองไปที่สิ่งที่อยู่ด้านหลัง แต่ไม่คิดว่าซานวาจะกระซิบว่า "อย่ากังวลท่านพ่อข้าจะไม่พูดอะไร" ท่านแม่ตามหาสิ่งนี้อยู่ พอพบสิ่งนี้ท่านแม่ก็จะทิ้งเขาไปอย่างแน่นอน เขาไม่อยากให้ท่านแม่จากไปเขาจึงไม่พูดอะไร

ซู่ว่านว่านค้นหาทั่วบ้าน รวมถึงใต้เตียงของเขาและตามซอกหิน แต่นางก็หาไม่พบนางพยายามอย่างดีที่สุดที่จะนึกถึงความทรงจำ แต่ไม่มีภาพป้ายประจำตัวอยู่ในหัวของนาง

เดี๋ยวก่อน ข้ายังไม่ค้นคนเหล่านี้...เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ นางจึงขึ้นไปและยกผ้าห่มที่คลุมขาของหลู่เซาชิง ด้วยเหตุนี้นางจึงได้พบกับเกล็ดย้อนของเขาโดยไม่คาดคิด ซึ่งทำให้หลู่เซาชิงโกรธและเขาเพียงแค่ยกมือขึ้นและเหวี่ยงมันอย่างแรง

"เพี๊ยะ!" ซู่ว่านว่านตั้งใจแน่วแน่ที่จะหาป้ายประจำตัวของนาง ดังนั้นนางจึงไม่ได้เตรียมตัวไว้เลย นางเลยถูกตบอย่างแรงจนหูอื้อ ทันใดนั้นอากาศโดยรอบก็ควบแน่น และทุกคนก็หายใจไม่ออก หลู่เซาชิงมองไปที่มือของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตีนาง

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบัน เขากัดฟันใบหน้าปกคลุมไปด้วยความเย็นชา "ไปให้พ้น!"

หลู่เหยากังวลว่านางจะตีพี่ชายคนรองของเขา เขาจึงรีบเข้ามาห้าม "ซู่ว่านว่านอย่าสร้างปัญหา"

ซู่ว่านว่านส่ายหัวของนาง และเมื่อได้ยินเสียง นางก็พูดอย่างไร้ความรู้สึก "เมื่อกี้เจ้าทุบเลือดกวางข้าตบเจ้า ตอนนี้ข้ายกผ้านวมออกเจ้าตบข้าด้วย เราทั้งคู่หายกัน เจ้าให้ป้ายประจำตัวกับข้า ในเมื่อเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็แค่แยกทางกัน"

"หายกัน? หึ! เจ้าทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ จะหายกัน ได้อย่างไร? แต่งกันแล้วแยกทางกันไม่ง่ายเลย? ในเมื่อเราอยู่ด้วยกันไม่ใช่เรื่องง่าย เรายังจะพูดถึงเรื่องการแยกทางกันได้อย่างไร?"

ซู่ว่านว่านพูดอย่างเบื่อหน่าย "แล้วเจ้าต้องการอะไร?"

"ข้าอยากให้เจ้าตาย..."

"ปัง ปัง ปัง!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะเขา