บทที่ 344 ซุนม่อ เจ้าปล่อยให้คนมีทางออกได้ไหม?

บทที่ 344 ซุนม่อ เจ้าปล่อยให้คนมีทางออกได้ไหม?

แม้ว่าเฉินลี่ฉีกำลังกลั่นแกล้งเฉินยิง แต่เขาก็ตั้งใจอย่างมาก ในอดีตเขาจะทำร้ายคนหลังด้วยวาจาหรือทางร่างกาย แต่เฉินลี่ฉีจะไม่ทิ้งอาการบาดเจ็บใดๆ ไว้บนร่างกายของเฉินยิง ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการหรือไม่กล้า แต่เขาต้องการชื่อเสียงที่ดี

นอกจากนี้ ถ้าเขาทำให้เฉินยิงตกใจ เวลาที่เหลือในสถาบันของเขาจะไม่น่าเบื่อเหรอ? ของเล่นดีๆ ต้องค่อยๆ เล่น!

ซุนม่อไม่สนใจคำอธิบายของเฉินหลี่ฉี เขามองไปที่เฉินยิง

“ไม่อยากพูดอะไรเหรอ?”

เมื่อเห็นทัศนคติที่เย็นชาและไม่แยแสของซุนม่อต่อเขา เฉินลี่ฉีก็รู้สึกไม่พอใจในทันที อย่างไรก็ตามเขายังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“อาจารย์ พวกเรามาจากหมิงเส้า ไม่ใช่คราวที่ท่านจะมาสนใจพวกเรา!”

"หุบปาก!"

ซุนม่อตำหนิ

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะมาจากโรงเรียนไหน เจ้าผิดถ้าเจ้ารังแกคนอื่น”

“ตาข้างไหนของท่านที่เห็นว่าข้ารังแกเขา”

เฉินลี่ฉีพูดสวนกลับ เขาสะกิดไหล่ของเฉินยิงอย่างแรงและยิ้มในขณะที่มองไปที่ ซุนม่อ

“ลูกพี่ลูกน้อง จริงๆ แล้วเขาบอกว่าข้ารังแกเจ้า เจ้าคิดว่ามันตลกไหม?”

เด็กหนุ่มที่เงียบอ่อนแอและซูบผอมซึ่งก้มศีรษะลงตั้งแต่เริ่มต้น จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นและสำรวจซุนม่อ

“พูดอะไรซักอย่าง เขารู้สึกว่าข้ารังแกเจ้า!”

เฉินลี่ฉีไม่จำเป็นต้องขู่เฉินยิง เพราะเขารู้นิสัยของเฉินยิง บอกได้คำเดียวว่าขี้ขลาด!

พูดตามตรง ย้อนกลับไปเมื่อฐานฝึกปรือของเฉินลี่ฉีทันกับเฉินยิง เขายังประหม่ามากเมื่อเขาเอาชนะเฉินยิงได้ภายใต้ข้ออ้างของการซ้อม ท้ายที่สุดแล้ว การโจมตีของเขารุนแรงเกินไปและเกินขอบเขตของการซ้อมมือ

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเขาก็พบว่าเฉินยิงไม่ได้ดุร้ายและกดขี่ข่มเหงเหมือนพ่อของเขา เขาเป็นเพียงแมลงที่ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น เฉินยิงพักฟื้นอยู่บนเตียงเป็นเวลาครึ่งเดือน และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

“ข้าบอกให้หุบปาก ไม่ได้ยินข้าเหรอ?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว เขาเกลียดนักเรียนประเภทนี้มากที่สุด

“ข้าเรียกเจ้าว่าครูเพื่อแสดงความเคารพ แต่เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถสอนข้าได้จริงๆเหรอ?”

เฉินลี่ฉีคำราม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“ในโรงเรียน ไม่ทราบว่ามีมหาคุรุกี่คนที่ต้องการรับข้าคนนี้เป็นนักเรียนส่วนตัว ท่านสามารถนับเป็นอะไรได้?”

“ลี่ฉี หยุด”

นักเรียนคนอื่นไม่กล้าโต้เถียงกับครูแบบนี้ นอกจากนี้พวกเขายังรังแกเฉินยิงอย่างแท้จริง ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้น คนที่โชคร้ายก็คงเป็นตัวเอง

“พวกเจ้ากลัวอะไร? เจ้าคนนี้ไม่มีแม้แต่ดาวดวงเดียว เขาจะทำบ้าอะไรได้…”

เฉินลี่ฉีไม่สามารถพูดจบประโยคได้เพราะแรงกดดันที่มองไม่เห็นได้โจมตีเขาในทันใด มันรู้สึกเหมือนกับว่าน้ำหนัก 1,000 จินกดลงบนไหล่ของเขาทันที ทำให้เขาไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง

ปัง

เฉินหลี่ฉีคุกเข่าลงกับพื้น เข่าของเขาเกือบจะแตก

นักเรียนคนอื่นๆ ก็หนีไม่พ้นเช่นกัน พวกเขาคุกเข่าโดยตรง แม้ว่ากระดูกสะบ้าหัวเข่าของพวกมันจะเจ็บ แต่พวกเขาก็ยังไม่กล้าคร่ำครวญ แต่พวกเขาทั้งหมดมองซุนม่อด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

…ครูหนึ่งวันเท่ากับพ่อทั้งชีวิต?

นักเรียนจากหมิงเส้าเหล่านี้ตกตะลึง อาจารย์ที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาคนนี้ยังดูเด็กมาก แต่เขาก็ยังเข้าใจถึงรัศมีมหาคุรุที่ทรงพลังเช่นนี้?

ในโรงเรียนของพวกเขา มีเพียงอาจารย์ใหญ่และมหาคุรุที่เคารพนับถือเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้แจ้งรัศมีนี้ พวกเขาเคยเห็นมันมาก่อน แม้แต่รุ่นพี่ในโรงเรียนที่สูงส่งและดื้อรั้น พวกเขาทั้งหมดก็จะจริงจังและเคร่งขรึมมากเมื่อเข้าร่วมชั้นเรียนที่ดำเนินการโดยครูเหล่านี้ พวกเขาจริงจังมากจนรู้สึกเหมือนไปร่วมงานศพ

เฉินลี่ฉีกำหมัดแน่น

เขาชำเลืองมองซุนม่ออย่างรวดเร็วและก้มศีรษะลง ความโกรธในหัวใจของเขารุนแรงมากจนเขารู้สึกเหมือนระเบิด แต่เขารู้ว่าสิ่งที่เขาพูดในตอนนี้จะทำให้สถานการณ์ของเขาแย่ลง เขาจึงต้องอดทน

(ข้าจะแก้แค้นแน่นอน! ข้าเป็นอัจฉริยะ ข้าจะบดขยี้พวกเจ้าทั้งหมด!) เฉินลี่ฉีสาบาน

นักเรียนคนอื่นๆ ต้องการขอความเมตตา แต่เมื่อพวกเขาอ้าปาก พวกเขาตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถพูดได้

“นักเรียน แม้ว่าเจ้าจะถูกรังแก แต่เคยคิดไหมว่าทำไมเขาถึงกล้าหาเรื่องให้เจ้าลำบากซ้ำแล้วซ้ำเล่า? ยิ่งเจ้าไม่ต้องการต่อต้านมากเท่าไร เขาก็ยิ่งดื้อดึงมากขึ้นเท่านั้น”

ซุนม่อมองที่เฉินยิงและแนะนำเขาอย่างจริงจัง

ให้อาจารย์ช่วย?

นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ที่ดี วิธีที่ถูกต้องคือให้เฉินยิงโดดเด่นอย่างกล้าหาญและตอบโต้เฉินลี่ฉี

เฉินยิงก้มศีรษะและไม่พูดอะไร

“ซุนม่อ เกิดอะไรขึ้น?”

กู้ซิ่วสวินและอีกสามคนเดินออกจากร้านขายสินค้าเบ็ดเตล็ด พวกเขาไม่เห็นซุนม่อและได้ยินความวุ่นวายที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบมา

“ท่านอาจารย์ ทำไมพวกเขาถึงคุกเข่ากันหมด”

ลู่จื่อรั่วไม่เข้าใจ

“เพราะพวกเขากำลังไตร่ตรองถึงความผิดพลาดของพวกเขา”

ซุนม่อหัวเราะ

เฉินลี่ฉีต้องการที่จะสาปแช่งซุนม่อหมื่นครั้ง

“นักเรียน ความสามารถในการเปลี่ยนแปลงหลังจากรู้ข้อผิดพลาดของเจ้าคือคุณคุณธรรมที่จะทำให้เจ้าเป็นนักเรียนที่ดี!”

เด็กสาวมะละกอหยิบลูกอมออกมาแล้วส่งต่อให้เฉินลี่ฉีซึ่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าซุนม่อ

“ข้าจะเป็นกำลังใจให้เจ้านะ!”

(นังบ้า!)

เฉินลี่ฉีต้องการสาปแช่งนาง แต่เขาไม่สามารถพูดได้

“ซุนม่อ! ครูวันเดียว เท่ากับพ่อทั้งชีวิต?”

กู้ซิ่วสวินตกตะลึงและมองไปที่ซุนม่อ

“อย่าบอกนะว่าใช่? ไม่อย่างนั้นข้าอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้และต้องการจะฆ่าเจ้า!”

"ฮ่า ฮ่า!"

ซุนม่อหัวเราะ เขารู้ว่าแม่สาวมาโซคิสต์คนนี้กำลังล้อเล่นกับเขา

“จริงเหรอ?”

กู้ซิ่วสวินคร่ำครวญและปิดตาของนาง ใบหน้าของนางแสดงอาการซึมเศร้าและหงุดหงิด

(ข้ารู้ว่าข้าด้อยกว่าเจ้า แต่ข้ารู้สึกว่าข้ายังควรมีโอกาสไล่ตามเจ้า แต่ตอนนี้…เจ้าหยุดทำลายขวัญกำลังใจของข้าได้ไหม?)

(เจ้ารู้จักรัศมีของพักผ่อนในความสงบ ด้วยซ้ำ เจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?)

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากกู้ซิ่วสวิน +500 ความคารวะ (2,610/10,000)

“ซุนม่อ เจ้าช่วยให้มนุษย์มีทางรอดได้ไหม”

ประโยคนี้ของกู้ซิ่วสวินเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย 1/3 คือเพื่อแกล้งซุนม่อ 1/3 คือความผิดหวัง และ 1/3 คือเพื่อให้กำลังใจตัวเอง!

(ข้ากู้ซิ่วสวิน สามารถอ่อนแอกว่าคนอื่นได้ ข้ายอมรับความล้มเหลวได้ แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้!)

ซุนม่อหันกลับมาและมองไปที่กู้ซิ่วสวิน เดิมทีเขาต้องการอธิบาย แต่หลังจากที่เขาเห็นสายตาที่เร่าร้อนของนาง เขาก็หุบยิ้มและสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม

นั่นสายตาอะไร!

มันเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและการเผาไหม้ด้วยความตั้งใจในการต่อสู้!

กู้ซิ่วสวินจำเป็นต้องได้รับการปลอบโยนหรือไม่?

ไม่จำเป็น!

โดยพื้นฐานแล้วนางไม่รู้สึกท้อแท้เลย!

“นักเรียนในฐานะลูกผู้ชาย พวกเจ้าไม่ควรรังแกคนอ่อนแอ แต่เจ้าควรปกป้องพวกเขา ปกป้องทุกสิ่งที่สวยงาม

“ในฐานะลูกผู้ชาย เจ้ารู้ไหมว่าความยิ่งใหญ่ที่แท้จริงคืออะไร? ถึงเวลาที่เจ้ายังมีความกล้าที่จะโดดเด่นเพื่อปกป้องความยุติธรรมแม้จะเผชิญกับความชั่วร้าย การกระทำทั้งหมดของเจ้าในตอนนี้ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากความชั่วร้าย!”

ซุนม่อถอนกำลังออกจากรัศมีก่อนหน้านี้ แสงสีทองใหม่ไหลออกมาจากร่างกายของเขา

คำแนะนำอันล้ำค่าได้ปะทุออกมา

นักเรียนไม่กี่คนทุกคนเผยให้เห็นถึงความเสียใจและการตระหนักรู้ แม้แต่เฉินลี่ฉีก็ไม่มีข้อยกเว้น ในขณะนี้เขารู้สึกว่าการกระทำของเขาเกินเลยไปมาก

“พวกเจ้าไม่ตกใจหรือ”

กู้ซิ่วสวินจ้องที่ลี่จื่อฉีและอีกสองคนรู้สึกสับสน

“ทำไมเราต้องตกใจ? นี่เป็นเรื่องปกติมากสำหรับอาจารย์ซุน!”

เด็กสาวมะละกอเคี้ยวลูกกวาด รู้สึกว่าอาจารย์หล่อมาก นักเรียนสองสามคนที่คุกเข่ายืนขึ้น ต่างก็มีสีหน้าลำบากใจ

“พวกเจ้าออกไปได้แล้ว คิดให้ดีว่าข้าพูดอะไรไปแล้ว!”

ซุนม่อยิ้ม เมื่อให้การศึกษาแก่เด็กๆ เราไม่สามารถนึกถึงการลงโทษได้ ค่อนข้างดีกว่าที่จะให้พวกเขาเข้าใจแนวคิด

เฉินลี่ฉีและเพื่อนของเขาวิ่งออกจากซอยทันที

“อาจารย์ ข้าขอไปด้วยได้ไหม?”

เฉินยิงถาม

“นักเรียน แม้ว่าพรสวรรค์ของเจ้าจะสูงมาก แต่หากเจ้าไม่มีเจตจำนงที่แข็งแกร่งหรือไม่กล้าที่จะต่อสู้ เจ้าจะไม่สามารถบรรลุความสำเร็จใดๆ ได้เลย”

ซุนม่อรู้สึกผิดหวังมากเมื่อมองไปที่เฉินยิง

แสงสีทองแผ่กระจายออกมาและตกลงบนเฉินยิงอีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าที่อ่อนแอและผอมของเขาดูอ่อนแอลง คิ้วของเฉินยิงขมวดแน่น หลังจากนั้นเขาก็ผ่อนคลายและคำนับ เขาหยิบเสื้อผ้าสกปรกที่พื้นแล้วหันหลังจะจากไป

เสื้อผ้าเหล่านี้เป็นของผู้เข้าแข่งขัน สำหรับเขาที่เป็นส่วนหนึ่งของทีมเสบียง เขามีหน้าที่เก็บเสื้อผ้าและซักเสื้อผ้า

“ชายผู้นี้ไม่สามารถชื่นชมผู้ที่มีเจตนาดีต่อเขาจริงๆ!”

หยิงไป่อู่ไม่พอใจนัก

“อืมเขาอาจมีปัญหาหรือความยากลำบากบางอย่าง”

ซุนม่อหาข้อแก้ตัวให้เฉิงยิง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินยิงที่ไม่เคยขอบเจ้าซุนม่อก็ได้ให้คะแนนความประทับใจ

ติง!

คะแนนความประทับใจจากเฉินยิง +10 เริ่มการเชื่อมต่อศักดิ์ศรีแล้ว เป็นกลาง (10/100)

เฉินยิงรู้สึกว่าซุนม่ออ่อนโยนมากและเหมาะสมกับภาพลักษณ์ของเขาว่าควรเป็นครู เข้มแข็ง ชอบธรรม และที่สำคัญอ่อนโยนต่อศิษย์!

แม้ว่าท่าทีของเขาจะเย็นชา ซุนม่อก็ไม่โกรธและยังคงเป็นห่วงเขา

“อาจารย์ ไปกันเถอะ!”

ลู่จื่อรั่วกอดแขนของซุนม่อ

ซุนม่อบอกให้เด็กสาวมะละกอรอสักครู่

"นักเรียน ยังไงก็ตาม เจ้าควรหยุดฝึกฝนวิชาฝึกปรือของเจ้าเสียที!”

เมื่อได้ยินคำเตือนนี้ เฉินยิงก็ยิ้ม (ทำไมข้าต้องหยุดฝึกมันด้วย)

(วิทยายุทธ์ของข้าเป็นวิชาระดับเซียน! เป็นวิชาขั้นสูงที่ผู้คนนับไม่ถ้วนฝันถึง!)

“ช่องเดินพลังปราณของเจ้าเสียหายแล้ว หากฝึกฝนต่อไปจะพิการ เพียงแค่เปลี่ยนเป็นวิชาฝึกปรือแบบอื่น”

ซุนม่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดเผย

พูดตามตรง มันอาจเปิดเผยเนตรทิพย์ของเขา แต่ซุนม่อไม่สามารถดูเด็กหนุ่มที่มีความสามารถสูงส่งทำลายตัวเองได้

“ขอบคุณมากสำหรับความห่วงใยของอาจารย์ แต่ก็ไม่เป็นไร!”

เฉินยิงขอบคุณซุนม่อ อย่างไรก็ตามซุนม่อก็เป็นห่วงเขา น่าเศร้าที่ระดับของซุนม่อต่ำเกินไป เขามีรัศมีมหาคุรุเพียงไม่กี่ประเภทและมีความอ่อนโยน แต่เขาไม่สามารถเป็นมหาคุรุระดับสูงสุดได้!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสามารถของครูในการแนะนำนักเรียน!

นั่นถูกต้องแล้ว ถ้าซุนม่อยิ่งใหญ่จริง ไม่มีทางที่เขาจะบอกให้ละทิ้งวิทยายุทธ์ระดับเซียน

เมื่อเฉินยิงกำลังจะเดินออกจากตรอกเล็กๆ ซุนม่อก็พูดขึ้น

“แม้ว่าวิทยายุทธ์ระดับเซียนนั้นจะดี แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนเหมาะที่จะฝึกฝนมัน!”

หลังจากที่ซุนม่อพูด กู้ซิ่วสวินก็ตกตะลึง

“วิชาฝึกปรือระดับเซียน? ของใคร? เขา?”

เมื่อความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของนาง กู้ซิ่วสวินก็จ้องมองซุนม่อ ด้วยความงงงวย (เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เจ้าเป็นนักทำนายที่เชี่ยวชาญในการทำนายหรือไม่?)

(เจ้าเพิ่งกลายเป็นปรมาจารย์วิญญาณหลังจากที่เจ้าโดนยิงธนูไปที่หัวเข่าตาย?)

หลี่จื่อฉีและอีกสองคนมองไปที่เฉินยิงด้วยความสงสัยบนใบหน้าของพวกนาง อย่างไรก็ตาม พวกนางไม่มีความอิจฉาริษยาในสายตา

กู้ซิ่วสวินนั้นพิถีพิถันมาก นางสังเกตเห็นจุดนี้ในทำนองเดียวกันและรู้สึกตกใจอย่างช่วยไม่ได้ ซุนม่อสอนนักเรียนของเขาอย่างไร? พวกเขาทั้งหมดมีสภาพจิตใจที่มั่นคงเช่นนี้!

แม้แต่เมื่อกู้ซิ่วสวินได้ยินคำว่า 'วิทยายุทธ์ระดับเซียน' นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยและอยากรู้อยากเห็นเรื่องนี้

ร่างของเฉินยิงแข็งทื่อในขณะที่เขาหยุดที่ทางเข้าซอย

ความคิดบอกเขาว่าเขาต้องไม่หันหลังกลับและควรจากไปโดยเร็ว มิฉะนั้นความลับของเขาในการครอบครองวิทยายุทธ์ระดับเซียนจะรั่วไหลและสิ่งนี้จะทำให้เกิดปัญหาตามมาอย่างแน่นอน แต่ในฐานะเด็กหนุ่มที่มีความคิดอ่อนแอ โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของเขาได้

"ท่านรู้ได้อย่างไร?"

เฉินยิงหันกลับและโพล่งถามออกมา