ตอนที่ 60 เส้นทางที่ถูกปิดกั้น

ตอนที่ 60 เส้นทางที่ถูกปิดกั้น

"ฉันว่าเราคงไม่สามารถจะรู้ได้"

หยาน หวู่ ขมวดคิ้ว

"ราชันระดับ 6 ที่ฉันได้ข่าวมาเขาถูกวาปหายไป ไม่มีใครรู้ว่าเขานั้นไม่เคลื่อนย้ายไปยังทวีปดึกดำบรรพ์หรือไม่หรือถูกจับไปเป็นทรัพยากรสำหรับคนเหล่านั้น"

"'งั้นพวกเราควรทำยังไงดี?" ไป๋ไห่ถัง ถามด้วยเสียงที่เป็นกังวล

หยิน เทียนเก่อ กับ หยาน หวู่ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เมื่อเห็นแบบนี้ หลิน ยู ก็ยิ้มอย่างขมขื่น "คุณคิดว่าพวกเรามีทางเลือกอื่นอีกไหม?"

"เอ่ออ....."

พวกเขา 3 คนตกตะลึงสีหน้าค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นมืดมน

แน่นอนว่าตอนนี้พวกเขานั้นได้มาถึงระดับ 6 กันแล้ว

ผลของ ไข่มุกแห่งการอพยพ เหลือเวลาอีกไม่ถึงวันเท่านั้น

เมื่อผลของ ไข่มุกแห่งการอพยพ หมดลง การเคลื่อนย้ายจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะรวบรวมวัสดุ พอที่จะทำไข่มุกแห่งอพยพอีกอัน

พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น

หยิน เทียนเก่อ ยิ้มอย่างปล่อยวาง "นั้นคือสิงที่ฉันจะพูด ในเมื่อมันเป็นแบบนั้น ฉันจะไม่พูดอะไรที่มันไร้สาระอีกต่อไป ฉันจะไปหาสถานที่เพื่อวางดินแดนของฉันลง"

"มาเริ่มกันเถอะ เพราะที่ไม่ใช่ภูมิภาคเดิมที่เราเคยอยู่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากว่าอยู่ที่นี้นาน"

หลิน ยู มองไปที่ภูมิภาคแห่งใหม่

เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่ใช่คนของภูมิภาคนี้หรือไม่ เขาถึงไม่สามารถที่เชื่อมต่อเข้ากับช่องแชทภูมิภาคได้ รวมถึงกระดานแห่งผู้นำ

กล่าวอีกอย่างคือ

พวกเขาถูกมองเป็นคนนอกของที่นี้เท่านั้น

หากพบเข้ากับคนที่ควบคุมโลกนี้อยู่ พวกเขาอาจจะไม่ได้เคลื่อนย้ายออกไป มันยิ่งอยู่นานยิ่งอันตราย

ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ลังเลที่จะรีบไปหาที่เพื่อวางดินแดนของเขาพร้อมกับทหารที่ยังเหลืออยู่

.....

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ในที่สุดกลุ่มของเขาก็ออกมาจากป่ามาที่พื้นที่โล่งนอกชายป่า

พื้นที่โดยรอบนั้นกว้างขวางอย่างมาก เพียงพอสำหรับ 4 ดินแดน ดังนั้นพวกเขาจึงค่อยๆหยุดลงและเตรียมวางดินแดนลง

หลังจากแยกออกไป หยาน หวู่ ได้มาพบกับ หลิน ยู

"หลิน ยู" การแสดงออกของ หยาน หวู่ กลายเป็นเคร่งขรึมแววตาของเขากลายเป็นจริงจัง "ไม่ต้องพูดอะไรอีก นายได้ให้ชีวิตใหม่กับฉันไว้ ถ้าฉันสามารถรอดชีวิตไปได้ในครั้งนี้ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยนายได้ ฉันจะทำมันอย่างไม่ลังเลเลย!"

สำหรับ หลิน ยู แล้ว หยาน หวู่ รู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ

หาก หลิน ยู ไม่บอกเขาเกี่ยวกับการปิดกั้นภูมิภาคและชวนให้เขามาด้วยกัน เขาคงจะถูกขังอยู่ในภูมิภาคนั้นจนตายไปในที่สุด

ความช่วยเหลือของเขานี้เหมือนกับพระมาโปรด

"ได้เลยเพื่อน" หลิน ยู พยักหน้าและตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ไม่ปฏิเสธความจริงใจของ หยาน หวู่ "ถ้าคราวนี้เราได้ถูกส่งที่ไปทวีปดึกดำบรรพ์จริงๆ เราอาจจะสู่มได้ตำแหน่งที่ใกล้ๆกัน ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยมารวมทีมกันอีกครั้ง!"

เหมือนกับเมื่อตอนที่เขามาถึงโลกนี้ครั้งแรก

มันมีการสู่มตำแหน่ง

ตอนนี้พวกเขากำลังจะถูกส่งไปทวีปดึกดำบรรพ์ที่แท้จริงแล้ว ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าพวกเขาจะเคลื่อนย้ายไปที่ไหน จะมีอันตรายแบบไหนรอเขาอยู่กัน

หยิน เทียนเก่อ ซึ่งอยู่ๆข้างได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดกัน จึงเดินไปหาและพูดว่า "พวกเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทวีปดึกดำบรรพ์เลย ถ้าพวกเราโชคดีพอเคลื่อนย้ายไปอยู่ที่เดียวกันได้ พวกเราสามารถรวมมือกันได้อีกครั้ง ดูแลกันและกันได้!"

ในเวลานี้ ใบหน้าของ หยิน เทียนเก่อ มีรอมยิ้มที่อบอุ่น เขาดูเหมือนกันสายลมฤดูใบไม้ผลิ

ในตอนที่เขาพูด สายตาของเขาจับจ้องมาที่ หลิน ยู ซะส่วนใหญ่

มันเป็นเพราะความแข็งแกร่งของหลิน ยู ที่ทำให้พวกเขาสามารถรอดมาได้

ยิ่งไปกว่านั้นในโลกใบนี้ การมีมิตรเพิ่งมา 1 ย่อมดีกว่าการมีศัตรูเพิ่มมา 1

หยิน เทียนเก่อ ไม่ได้โง่และเขาจะไม่พลาดโอกาศในการสร้างความสัมพันธ์

หลิน ยู ไม่ได้รังเกียจเพราะพวกเขาถูกมองว่าเป็นเหยื่อเหมือนกัน

แม้มันจะเป็นความสันพันธ์แบบการร่วมมือกัน มันเหมือนกับการเข้าหาอยู่ฝ่ายเดียว เมื่อเทียบคนที่ไม่รู้จัก คนที่คุ้นเคยกันย่อมดีกว่าเสมอ

เขาพยักหน้าและพูดว่า "ได้เลย ถ้ามีโอกาศอีก"

หยิน เทียนเก่อ ยิ้ม "เฮ้อ...ในที่สุดกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง"

เมื่อพูดจบ เข้าก็หันหลังและจากไป มองไปยังพื้นที่โล่งไกลๆ เตรียมจะปล่อยดินแดนออกมา

หยาน หวู่ คุย กับหลิน ยู อยู่พักหนึ่ง เดินไปทางอีกด้านเพื่อนเตรียมตัว

จนมาถึงเวลานี้

ไป๋ไห่ถัง ค่อยๆเดินมาหา หลิน ยู

ในเวลานี้ ความเฉยชาบนใบหน้าของเธอลดน้อยลง เธอมองไปที่ หลิน ยู

"ขอบคุณ"

ในที่สุดเธอก็เปิดริมฝีปากออก และพูดเบาๆออกมา 2 คำ

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลิน ยู ก็หัวเราะออกมาทันที เขารู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงขอบคุณเขา

"ด้วยความยินดี หลังจากนี้ เราเป็นพวกเดียวกันแล้วใช่ไหม"

"พวกเดียวกัน?"

ไป๋ไห่ถังถามด้วยความมึนงง ดวงตาของเธอสับสนเล็กน้อย

ทันใดนั้น เธอก็มองไปที่ หลิน ยู อีกครั้งและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ฉันจะจำที่คุณช่วยฉันเอาไว้"

หลังจากที่พูดจบ เธอก็หันหลังกลับและจากไป

แน่นอน เธอยังคงเหมือนเดิม เย็นชาราวกับน้ำแข็ง มีค่าดุจทองคำ

หลิน ยู ยิ้มออกมาอย่างช่วงไม่ได้ ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังจากที่บอกลาคนอื่นแล้ว เขาไปที่พื้นที่โล่งขนาดใหญ่ที่อยู่ทางชายป่าเพียงลำพัง นำ ไข่มุกแห่งการอพยพออกมาจากกระเป๋ามิติ

"ในที่สุดก็มาถึงจุดนี้"

เมื่อมองไปยังไข่มุกแห่งการอพยพภายในมือ หลิน ยู ก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิด

สำหรับวันนี้เขาเตรียมการมาตั้งแต่เมื่อครึ่งเดือนก่อน

สังหารมอนสเตอร์ รวบรวมทรัพยากร เพิ่มความแข็งแกร่งให้ได้มากที่สุด

ในที่สุดเข้าก็บรรลุเป้าหมายมายังภูมิภาคอื่นได้สำเร็จ เมื่อมองย้อนกลับไป มันดูเป็นไปไม่ได้เลย

ฉันไม่รู้ว่าทวีปดึกดำบรรพ์ที่แท้จริงจะเป็นยังไง?

หลิน ยู เต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาแค่กังวลเล็กน้อย

หายใจเข้าลึกๆ เขาเลือกที่จะปลดปล่อยดินแดนออกมา

[คุณต้องการใช้ ไข่มุกแห่งการอพยพ ที่ตำแหน่งปัจจุบันหรือไม่? เมื่อใช้แล้วจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้]

"จัดการเลย"

หลิน ยู ตอบโดยไม่ลังเล

ทันใดนั้น ไข่มุกแห่งการอพยพ แตกเป็นเสี่ยงๆ พื้นที่รอบๆ หลิน ยู ถูกห่อหุ้มด้วยแสงเปล่งประกาย

ดินแดนและพืชพรรชที่ถูกรวบรวมไว้ในไข่มุกแห่งการอพยพค่อยๆ ปรากฏขึ้นกลับสู่สภาพเดิมของมัน

โชคดีที่ทหารพืชที่เหลือในดินแดนยังปลอดภัยดี

ทันทีที่ดินแดนกลับสูสภาพเดิมอีกครั้ง การเคลื่อนย้ายก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

[ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้ประสบความเสร็จเลื่อนขั้นสู่ระดับ 6 ช่องว่างมิติได้ถูกเปิดออก การเคลื่อนย้ายสู่ทวีปดึกดำบรรพ์กำลังจะเริ่มขึ้น โปรดเตรียมพร้อม!]

เมื่อสิ้นเสียง หลิน ยู รู้สึกว่าทิวทัศน์โดยรอบเริ่มพร่ามัว

สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกวิงเวียนศรีษะและรู้สึกเหมือนว่าตัวเขาไร้น้ำหนัก

เมื่อเขากลับมาได้สติอีกครั้ง

เขาพบว่าได้ล่องลอยอยู่ในมิติที่ว่างเปล่า

พื้นที่โดยรอบถูกปกคลุมด้วยสายหมอก เช่นเดียวกับภาพที่เห็นในอาณาเขตสายหมอก มีสายฟ้าและพื้นที่ถูกรอยแยกมิติ

มีเพียงเฉพาะพื้นที่ๆเขาอยู่เท่านั้นที่ได้รับการปกป้องที่มองไม่เห็นจากรอยแยกมิติและสายฟ้า

ถึงจะไม่ชัดเจนเท่าไร เหมือนกับว่าเขาเดินทางอยู่ในอวกาศ สามารถมองเห็นเส้นทางที่นำไม่สู้ท้องฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด

"ด้วยวิธีนี้ เราน่าสามารถไปยังทวีปดึกดำพรรพ์ได้..."

หลิน ยู อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา สีหน้าของเขาค่อยๆผ่อนคลายลง

แต่ในวินาทีนั้น เขาก็พบเข้ากับบางสิ่ง

อย่างแรกมัน ทำให้เข้าหยุดทันที จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

"นี้มันไม่ใช่เส้นทางไปยังทวีปดึกดำบรรพ์"

ทันทีที่สิ้นเสียง ณ สุดเส้นทางที่อยู่ ก็มีเสียง "ตูมม!" ดังขึ้นอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นพื้นที่ทั้งหมดก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

ปากที่น่าสำพรึงกลัวมันกว้างใหญ่และไร้ขอบเขตปรากฏขึ้นเหนือท้องฟ้า

เหมือนกับวาฬที่จ้องจะเขมือบทุกสิ่ง มันกลืนกินทุกอย่างรอบตัว

จุดสิ้นสุดของเส้นทางที่ หลิน ยู เคยอยู่ก็ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์ เปลี่ยนเป็นพลังงานเข้าไปในปากของมัน

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยลมกรรโชก สายฟ้าผ่าลง เสียงฟ้าร้องออกมาราวกลับหายนะวันสิ้นโลก

หัวใจของ หลิน ยู สั่นสะท้าน

เส้นทางนั้น

มันก็ถูกปิดกั้นจริงๆด้วย!!!