Chapter 97 Qilin armor male
麟甲男
ค่ำคืนมาถึงช้า ๆ,ซูเห่าที่สวมชุดดำปิดมิดชิด,สวมหมวกปิดหน้า,โผล่ให้เห็นแค่ดวงตา,ออกไป,ซ่อนตัวอยู่ในความมืด.
เป้าหมายในคืนนี้ง่ายมาก,หาเหยื่อจับมารีดข้อมูลสอบถามว่ามันเป็นไปตามที่เขาคาดเดาหรือไม่?
ค่ำคืนในเมืองซือหลิน,มีการไล่ล่าสังหารกันไม่หยุด,ทุก ๆ วัน จะมีคนวิวัฒนาการสำเร็จและตกตาย,เป็นเช่นนี้มานานแล้ว.
เพียงไม่นาน,ซูเห่าก็พบเข้ากับเป้าหมาย.
เขาพบกับชายร่างใหญ่ที่สูงกว่าสามเมตรและชายที่มีเกล็ดทั่วร่างผมสั้น.
ชายมีเกล็ดยกมือทั้งสองข้างตั้งการ์ดปิดบังศีรษะปกป้องการโจมตีจากชายร่างยักษ์ที่กระหน่ำต่อยโจมตีเข้ามา.
การต่อยที่รุนแรงกระหน่ำใส่ชายมีเกล็ด,ทว่าไม่อาจคุกคามหรือสังหารชายมีเกล็ดได้เลย.
เพียงไม่นาน,หมัดของชายร่างใหญ่ก็ถูกคมของเกล็ดบาดเอา,จนกำปั้นชุ่มไปด้วยโลหิต.
ทว่าทุกครั้งที่ชายมีเกล็ดจะสวน,ชายร่างยักษ์ก็ต่อยออกมาทันที,ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโจมตีกลับมาเลย.
“กึก!”ชายร่างใหญ่ที่ถอยหลังหนึ่งก้าว,ง้างหมัด,เกร็งกล้ามเนื้อ,เตรียมต่อยด้วยหมัดที่ทรงพลังที่สุด
ทว่าชายมีเกล็ดที่เวลานี้กระตุ้นปรากฏเกล็ดหนาขึ้นมาทั่วแขน,พร้อมกับรับการโจมตีของชายร่างใหญ่.
“ตูมมมมม!”
ชายมีเกล็ดที่ถูกกระแทกถอยหลังออกมา 4-5 เมตร,เสียหลักล้มลง.
“โอกาสนี้ล่ะ!”ชายกล้ามใหญ่ที่ดีใจ,พร้อมกับระดมเท้ากระทืบลงไปบนร่างของชายมีเกล็ดทันที.
“ปัง ปัง ปัง!”
ชายร่างใหญ่ที่ระดมกระทืบไปบนร่างชายมีเกล็ดไม่ยั้ง,หมัดที่ต่อยไปยังลำตัวของชายมีเกล็ดไม่หยุดหย่อน.
อย่างไรก็ตามชายมีเกล็ดที่พยายามปกป้อง,มือเท้าที่ยกขึ้นปิดกั้นการโจมตี,โดยไม่ใส่ใจการโจมตีอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย.
“ฟู่ ฟู่~”
ชายร่างยักษ์ที่ต่อยอีกฝ่ายจนเหนื่อยหอบ,หมัดที่อาบไปด้วยโลหิต,จ้องมองชายมีเกล็ดทั่วร่าง,ที่เวลานี้กำลังเผยยิ้มจ้องมองลอดแขนมายังเขา!
“บัดซบ! อภัยให้ไม่ได้!”
ชายร่างยักษ์ที่โกรธเกรี้ยว,ระดมหมัดต่อยลงไปอีก,หมัดของเขาที่หนักหน่วงรุนแรงต่อยลงไปยังด้านล่างไม่ยั้ง.
“ปัง ปัง ปัง!”
เพียงไม่นาน,ทั้งสองก็พบว่าต่างฝ่ายต่างไม่อาจทำอะไรกันและกันได้.
“....”ชายกล้ามใหญ่.
“....”ชายมีเกล็ด.
ทั้งสองที่ไม่อาจจบการต่อสู้ได้จึงตัดสินใจหยุด,กลับบ้านนอนพักผ่อน,แล้วหาเหยื่อใหม่พรุ่งนี้.
ดังนั้นทั้งสองที่ราวกับรู้กันและกันโดยปริยาย.
ทั้งคู่ถอยฉาก,เตรียมจากไป.
ทว่าซูเห่าที่จับจ้องมองพวกเขาทั้งสองอยู่นานแล้ว จะปล่อยให้จากไปได้อย่างไร?
พริบตานั้นร่าง ๆ หนึ่งก็โผล่พรวดออกมาด้านหลังชายมีเกล็ด กระโดดสูง,ไม้ในมือที่เชื่อมต่อรูนอักขระ“แข็ง” ได้ฟาดไปยังคอของชายมีเกล็ดทันที.
“ตูมมมมม!”
ชายมีเกล็ดที่ล้มคว่ำไปด้านหน้า,ร้องด้วยความเจ็บปวด,หมดสภาพไป.
หลักจากคว่ำเหยื่อรายแรกไป,ซูเห่าก็เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปปรากฏด้านหน้าชายกล้ามใหญ่ที่งงงวย,อ้อมไปด้านหลังฟาดลงไปที่ต้นคออีกฝ่ายเช่นกัน.
“ตูมมมมม!”
แม้นว่าชายร่างใหญ่ที่สูงสามเมตจะรแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,แต่ก็ไม่อาจทนได้เช่นกัน,ล้มคว่ำฟุบลงไปบนพื้น.
เป้าหมายของซูเห่าถูกจัดการเรียบร้อย,เขาก็ดึงลากร่างที่หมดสติทั้งสองไป.
อย่างไรก็ตามคนทั้งสองที่กระอักกระอวลกำลังบ่นพึมพำกุมคอตัวเอง,เมื่อมองเห็นฝ่ายตรงข้ามที่ตัวเตี้ยเท่ากับเอวพวกเขากำลังดึงร่างพวกเขา ทันใดนั้นพวกเขาก็พยายามจะลุกขึ้นจะวิ่งหนี,ในใจที่เอ่ยออกมาว่า,เจ้าตัวเล็กนี่นะรึ? ที่จะคุกคามพวกเขาได้?
เห็นทั้งสองที่ดิ้นจะลึกขึ้น!
ซูเห่าที่หันมามอง,ยังไม่หมดสติอีกรึ?
ซูเห่าที่ยังคงเฉยชา,จ้องมอง,โยนท่อนไม้ทิ้ง,ก่อนจะหยิบก้อนศิลาใหญ่ขึ้นมาถือไว้ในมือ.
อักขระ“แข็ง”เปิดใช้งาน.
“ตูมมมมมม!”
ใต้เท้าของซูเห่าเกิดการปะทุ,ร่างกายหายไป,ปรากฏที่ด้านหลังชายมีเกล็ดอีกครั้ง.
ดูเหมือนว่าชายมีเกล็ดนั้นมีเกล็ดหนาไม่ต่างจากชุดเกราะปกป้องลำคอเอาไว้จึงไม่สลบ,ดังนั้นซูเห่าจึงโจมตีไปยังศีรษะด้านหลังแทน.
“ตูมมมมมมม!”
เสียงดังกึกก้อง,ศิลาที่ฟาดลงไปด้านหลังศีรษะชายมีเกล็ด.
ชายมีเกล็ดที่ดวงตาเบิกกว้าง,ล้มลงบนพื้นทันที.
ซูเห่าที่รู้สึกไม่ปลอดภัย,ก้าวเข้าไปใกล้,สำรวจ,เห็นชายมีเกล็ดไม่ขยับอีกต่อไป,จึงรู้สึกวางใจ.
ชายกล้ามใหญ่เห็นดังนั้น,ดวงตาเบิกกว้าง,เริ่มวิ่งหนีตายทันที.
พลังโจมตีสูงสุดของเขาไม่อาจล้มชายมีเกล็ดได้,ทว่าเจ้าตัวเล็กกับจัดการอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย,เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายที่ไม่ธรรมดา,ไม่หนีตอนนี้คงหนีไม่ได้แล้ว.
อย่างไรก็ตามไม่ว่าอีกฝ่ายจะวิ่งสุดกำลังแล้วก็ตาม,ซูเห่าถึงจะตัวเล็กแต่ความเร็วนั้นไม่ช้าเลย,เท้าของเขาที่ส่องแสง พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหลังชายกล้ามใหญ่แล้ว.
ทว่าชายกล้ามใหญ่ที่เตรียมการไว้แล้ว,มองกลับหลังพร้อมกับต่อยออกไป.
พลังป้องกันของชายมีเกล็ด เขาไม่อาจทะลวงได้,ทว่าเจ้าตัวน้อยนี้ไม่มีทาง,ความแข็งแกร่งของเขา เขามั่นใจดี,เขามีพลัง สามารถยกของหนักพันจินได้สบาย ๆ.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ซูเห่าที่เคลื่อนหลบไปด้านข้าง,พร้อมกับกระโดดอ้อมไปด้านหลังชายกล้ามใหญ่.
“ตูมม!”
ชายร่างใหญ่หัวปักไปด้านหน้าทันที.
ซูเห่าที่โจมตีซ้ำที่เดิมอีกครั้ง.
ปัง
สมบูรณ์แบบ.
หลังจากยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายหมดสติแล้ว,เขาก็โยนก้อนหินทิ้ง,พร้อมกับลากขาอีกฝ่าย,ดึงลากออกนอกเมือง.
ทุกกระบวนการ,มีจูเห่าเหรินทั่วไปจับจ้องอยู่,แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้,ได้แต่ซ่อนอยู่ที่มุม,จ้องมองเงียบ ๆ,ดูซูเห่าลากเหยื่อทั้งสองหนีหายไปในความมืด.
แววตาของจูเห่าเหรินเต็มไปด้วยความเสียดาย,อีกฝ่ายไม่ทิ้งเศษอะไรไว้ให้พวกเขาเลย.
จูเห่าเหรินไม่น้อยเลยที่ซ่อนอยู่มองตาละห้อยด้วยความผิดหวัง,หากว่าได้กัดกินเนื้อเหยื่อทั้งสองล่ะก็,พวกเขาจะต้องวิวัฒนาการได้แน่.
ซูเห่าที่ตรวจสอบเรดาร์เป็นระยะ ๆ,เพื่อหลบนักล่าเข้ามาใกล้,ขณะลากร่างที่หมดสติทั้งสองออกนอกเมือง.
ซูเห่านำเชือกที่เตรียมเอาไว้ออกมา,พร้อมกับรัดร่างของทั้งสองเอาไว้อย่างแน่นหนา.
ร่างของทั้งสองนับว่าแข็งแกร่งมาก,จิงซีนั้นหนาแน่นเทียบได้กับจอมยุทธ์ขั้นสูง.
เมื่อผูกรัดพวกเขาเสร็จแล้ว,เขาก็ปลุกทั้งสองขึ้นมา.
ฝ่ามือซูเห่าที่ตบหน้าพวกเขาเบา ๆ,ดวงตาของชายมีเกล็ดดูเบลอ ๆ,จ้องมองซูเห่า,ทันใดนั้นก็ตกใจประหลาดใจ,ทว่าเวลานี้ต้องการขยับมือเท้าก็พบว่าร่างเขาถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้แน่นแล้ว.
ซูเห่าก้าวเข้าไปเตะต้นขาอีกฝ่าย,เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ข้าถาม,เจ้าตอบ,หากตอบได้ดีข้าจะปล่อยเจ้าไป.”
ชายมีเกล็ดที่ถูกมัดมือมัดเท้ากลายเป็นเงียบ,เขาไม่ต้องการตอบอะไรเจ้าคนตัวเล็กนี้เลย,เพราะเขาไม่คิดว่าซูเห่าจะปล่อยเขาไป,ในคืนนี้เขามีลางสังหรณ์ว่าชะตากรรมของเขาจะต้องจบสิ้นแล้ว.
ในเวลานั้น,ชายกล้ามใหญ่ก็ฟื้นตัวแล้ว,ซูเห่าที่จ้องมองไป,ยกศิลาก้อนหนึ่งขึ้น,พร้อมกับฟาดลงไปยังหน้าผากชายกล้ามใหญ่อย่างรุนแรง.
ชายกล้ามใหญ่ที่หมดสติอีกครั้ง.
“อึก ๆ”ชายมีเกล็ดเห็นภาพก็กลืนน้ำเลายคำโต,นึกถึงตอนที่ซูเห่าใช้ก้อนหินฟาดตัวเอง,ก็รู้สึกเจ็บแปบขึ้นมาทันที,เขาที่เห็นสายตาของซูเห่าหันมาจับจ้อง ก็รีบเอ่ยปากทันที“เจ้าพูดมา,ข้าจะตอบ,ข้าจะตอบทุกอย่างที่รู้.”
เขาเห็นซูเห่ายังถือก้อนศิลาอยู่,แม้นว่าจะมั่นใจในพลังป้องกันตัวเองมาก,ทว่าเวลานี้ความมั่นใจนั่นได้หดหายไปหมดแล้ว.
ซูเห่าชี้ไปยังชายร่างใหญ่เอ่ยออกมาว่า“เจ้าและเขาคือตัวอะไรกัน?”
“???”ชายมีเกล็ดเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม,ที่จริงเขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร.
ซูเห่าที่เห็นท่าทางอีกฝ่ายจึงเปลี่ยนคำถาม“ทำไมเจ้าถึงมีเกล็ด? ทำไมเขาถึงขยายร่างใหญ่ยักษ์มีพลังมากมายได้?”
ชายมีเกล็ดเริ่มเข้าใจคำถามแล้ว,ใบหน้าจ้องมองซูเห่าแปลก ๆ,ทว่าซูเห่ารูปร่างคล้ายว่ามีอายุน้อยอยู่,การไม่รู้ย่อมเป็นเรื่องปรกติ......
ทว่าชายมีเกล็ดกับรู้สึกโกรธเกรี้ยวตะโกนดังด้วยความโกรธในใจ“ว่าแต่จะเป็นแค่เด็กได้อย่างไร?เด็กที่สามารถใช้หินทุบพวกเขาสลบสองคนได้ง่าย ๆ มีด้วยรึ? เป็นไปไม่ได้ไม่มีเด็กที่ใหนะทำสำเร็จได้,ต้องเป็นชายชราร่างเล็กแน่นอน! ในเมื่อร้ายกาจขนาดนี้,ทำไมยังถามคำถามงี่เง่านี่อีก? ต้องการหาเรื่องสนุกทำอย่างงั้นรึ?”
แม้นว่าชายมีเกล็ดจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา,พร้อมกับเอ่ยเสียงเบา“ข้าคือ【มนุษย์เกราะ】เขาคือ 【มนุษย์จอมพลัง】”
ซูเห่าเอ่ยสอบถามออกมาทันที,“มนุษย์เกราะ,เจ้ากลายเป็นมนุษย์เกราะได้อย่างไร?”
ชายมีเกล็ดที่ชงักไปเล็กน้อย,เจ้าคนตัวเล็กนี้ไม่รู้อะไรเลยรึไง!
ไม่คาดคิดเลยว่าจะไม่รู้อะไร,แล้วเขาได้พลังที่แข็งแกร่งมาได้อย่างไร,เดิน ๆ อยู่สะดุดขี้หมาได้รับโชคมารึไง.
คาดไม่ถึงว่าไม่ต้องกินเนื้อก็แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว,สวรรค์ช่างไร้ความยุติธรรม.
ชายมีเกล็ดที่สูดหายใจลึก,จากนั้นก็เริ่มเล่าตั้งแต่เริ่มต้น.....
