Chapter 92 Odd people
怪人
“เสี่ยวกวง,เปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมในมุมมองสายตา,แล้วทำเครื่องหมาย.”
“เสี่ยวกวงรับข้อมูล.”
ซูเห่าที่กวาดตามองรอบ ๆ.
“เปรียบเทียบสำเร็จ.”
ในครรลองสายตาปรากฏวงกลมสีแดงถูกทำเครื่องหมาย,แยกแยะความแตกต่าง,สิ่งดังกล่าวอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ไกลออกมา.
ซูเห่าที่กวาดสายตาไปยังต้นไม้ดังกล่าว,พบคนแปลกหน้า,สองมือกอดอกห้อยหัวลงมาด้านล่างเหมือนกับค้างคาวบนกำลังเกาะกิ่งไม้เล็ก ๆ,ซึ่งมีกิ่งก้านและใบไม้ปกคลุมอยู่จนมิด.
หากไม่เพราะว่าใช้เสี่ยวกวงวิเคราะห์ความแตกต่าง,ซูเห่าไม่อาจบอกได้เลยว่ามีคนซ่อนอยู่บนต้นไม้.
เมื่อเพ่งมองออกไป,ด้วยการช่วยเหลือของเสี่ยวกวง,ซูเห่าสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของฝ่ายตรงข้ามได้ชัดเจน.
ฝ่ายตรงข้ามคล้ายกับมนุษย์,ไม่เหมือนกับจูเห่าเหรินเท่าไหร่,หูเรียวของอีกฝ่ายนั้นเต็มไปด้วยขนสีดำ,ใบหูค่อนข้างกว้าง,นอกจากนี้ยังมีฟันสองซียื่นออกมาจากริมขากรรไกรล่าง,ส่วนหน้าอกมีปีกยื่นยาวหุ้มเอาไว้ไปจนถึงด้านหลัง,รูปร่างเหมือนกับมนุษย์ค้างคาว.
“นี่มันอะไรกัน?”ซูเห่าที่เอ่ยเสียงเบา,เร่งรีบซ่อนตัว,ก้าวไปอีกเส้นทาง.
รอบ ๆ นี้ไม่มีใครสักคน,ทว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังหยุดนิ่งคลายกับว่ากำลังรอคอยให้เวลากลางคืนมาถึงซะก่อน.
ซูเห่าบอกได้ว่าคนแปลกหน้าคนนี้คงจะเกี่ยวข้องกับเวลากลางคืนของเมืองวิหารป่า,ทว่าซูเห่าไม่เข้าใจว่าทำไมคนผู้นี้กับจ้องมองมายังเขากัน?
หรือว่าต้องการจะกินเขา,เขาเป็นเพียงเด็กสามขวบกว่าเท่านั้น,ไม่พอให้เขากินเลยสักนิด!
เป็นไปได้ว่าคนแปลกหน้านี้คนนี้อ่อนแอเกินไป,ดังนั้นจึงหันมาล่าเด็กที่ไร้พลังต่อต้านหรือไม่?
ซูเห่าที่พบมุมแห่งหนึ่งที่พอซ่อนตัว,เขาได้เข้าไปซ่อนตัวในสถานที่ดังกล่าว,ขดตัวนิ่ง,แสร้งว่าหลับไปแล้ว.
ขณะที่ดวงตาของเขาหรี่เล็กจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของชายแปลกหน้า,หอกในมือของเขาที่กุมเอาไว้พร้อมใช้งานได้ตลอดเวลา.
ชายแปลกหน้าที่ห้อยหัวลงมาเหมือนกับต่างหู,ผสมผสานกับความมืดได้อย่างกลมกลืนจนยากที่จะมองเห็นได้.
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น,เวลากลางคืนก็มาถึง,คนแปลกหน้าเริ่มขยับ,เท้าของเขาที่ปล่อยร่อนลงมาบนพื้น,ปีกเล็ก ๆ ที่สะบัดพร้อมกับโฉบบินตรงมายังทิศทางของซูเห่าอย่างคาดไม่ถึง.
เมื่อคนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ในระยะสามเมตร,ซูเห่าที่ลืมตาขึ้น,พร้อมกับดีดตัวออกไป.
ในเวลากลางคืนที่มองเห็นแค่ ตาของฝ่ายตรงข้าม.
สายตาของทั้งสองสบตากันและกัน.
“ซี่!”
“วีด ปัง!”
“ตูมมมม!”
ริ้วแสงสีแดงบนร่างของซูเห่าที่มืดลง,หอกยาวในมือของเขาที่ปรากฏขึ้นที่คอของคนแปลกหน้า,ทะลวงตัดผ่านไปจนถึงกระดูกคอของอีกฝ่าย.
คนแปลกหน้าที่ถูกหอกทะลวงหมดลมหายใจไปในทันที,ทว่าร่างกายของเขายังคงกระตุกอยู่ชั่วชณะ,ผ่านไปชั่วครู่,จากนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว.
เขาที่ป้องกันกงเล็บของอีกฝ่ายด้วย“ม่านพลัง” และเสียบหอกเข้าไปยังคอของอีกฝ่าย,สังหารฝ่ายตรงข้ามอย่างรุนแรง.
ด้วยจิงซีของจอมยุทธ์ที่มีเวลานี้,เขาสามารถวาดรูนอักขระได้เพียงตัวเดียว.
อย่างไรก็ตามรูนอักขระตัวเดียวก็เกินพอแล้ว!
ซูเห่าที่ก้าวเข้าไปใกล้ ๆ คนแปลกหน้า,พร้อมกับตรวจสอบโครงสร้างของอีกฝ่ายช้า ๆ,บอกได้ว่าคนแปลกหน้า,แม้นว่าจะดูคล้ายมนุษย์,แต่ก็เหมือนกับค้างคาวด้วยเช่นกัน.
เขาไม่รู้แม้แต่น้อยในเวลากลางคืนมีคนแปลกหน้ามากเท่าไหร่,เวลานี้ต้องจากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด.
ซูเห่าที่ดึงหอกของเขาออกมา,ขณะจะเช็ดทำความสะอาดและจากไป.
“หืม?”ซูเห่าที่หยุดชงักพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป่าของคนแปลกหน้า,สั่นไปมา.
“กริ้ง ๆ~”
คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเสียงของเงิน,เปิดออกมา,เห็นเป็นถุงเงินจู่,น่าจะมีราว ๆ 200 จู่.
ซูเห่าที่รู้สึกสงสัย,มนุษย์ค้างคาวใช้เงินด้วยอย่างงั้นรึ?
ไม่ว่าอย่างไรซะ,เงินดังกล่าวเป็นของเขาแล้ว“รีบหนีดีกว่า”ซูเห่าที่เก็บสิ่งของแล้วออกจากมุมไปอย่างรวดเร็ว.
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาจากมาไม่ไกล,ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าย่องเงียบ ๆ ในเวลากลางคืนเข้าไป.
ซูเห่าที่หันหลังกลับไปมอง,ในเวลากลางคืนที่เห็นชัดทำให้ดวงตาเบิกกว้าง,ชงักไปเหมือนกัน.
เขาเห็นคนธรรมดาทั่วไปจากทั่วทุกมุม,คนเหล่านี้สวมหน้ากากไม่เห็นใบหน้า,ทว่าหน้ากากดังกล่าวนั้นเผยส่วนตาและปาก,เห็นชัดเจนว่าเตรียมเอาไว้อย่างดี.
คนเหล่านี้เคลื่อนที่เข้าล้อมกรอบมนุษย์ค้างคราวก่อนหน้านี้ช้า ๆ.
จากนั้นเหตุการณ์ขนหัวลุกก็เกิดขึ้น.
พวกเขาที่เริ่มอ้าปากเผยให้เห็นฟันที่แหลมคน,กัดกินร่างดังกล่าว,เลือดสาดกระเซ็นเป็นระยะ ๆ,แบ่งแย่งกันกินอาหารด้วยท่าทางหิวโหย.
แต่ละคนที่ราวกับอดทนไม่ได้ที่จะเข้าไปแย่งกัน กัดแทะร่างดังกล่าว!
คน 7-8 คน ที่รุมกัดแทะกินร่างมนุษย์ค้างคาว
“....”ซูเห่าที่จ้องมองภาพดังกล่าวอยู่ไกล ๆ ขนหัวลุกตั้งชูชัน.
“โลกนี้ผิดปรกติ!”
ซูเห่าที่รู้สึกเย็นยะเยือบไปถึงหลัง,นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลากลางคืนที่เขาเพิ่งเคยเห็นอย่างงั้นรึ?
เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ,จูเห่าเหรินที่ดูงดงามหล่อเหลาประณีตในเวลากลางวัน,คาดไม่ถึงว่าเวลากลางคืนจะดุร้ายขนาดนี้?
นอกจากนี้ยังได้ยินเสียงก้าวเท้าปรากฏขึ้นไม่หยุดหย่อน,เห็นชัดเจนว่ามีคนมากมายกำลังเดินทางมา.
เพียงไม่นาน,ร่างกายของมนุษย์ค้างคาวก็ถูกกัดแทะกินจนเหลือแต่กระดูก.
ซูเห่าที่นึกขึ้นมาได้ทันที,ก่อนหน้านี้เขาเห็นรถลากที่มีถังไม้ใส่กระดูกในตอนเช้า,และมีคนกำลังขนมันออกไปนอกเมือง.
ซูเห่าที่ราวกับตระหนักรู้ได้ในทันที.
อย่างไรก็ตามนี่เป็นคำถามที่ทำให้เขาสงสัย,ทำไมจูเห่าเหรินต้องกินมนุษย์ค้างคาวนั่นไปด้วย?
เป็นกิจกรรมทั่วไป,หรือมีอะไรซ่อนอยู่?
ความสงสัยของซูเห่าที่มากมายเกินจะกล่าว,แต่เหตุผลบอกเขาว่า,ที่นี่อันตรายมาก,รีบออกไปจากที่นี่ไปซะ.
ก่อนที่จะเป็นปรมาจารย์,เขาจะต้องซ่อนตัวเองในเวลากลางคืนให้ดี.
ซูเห่าไม่สนใจเรื่องราวด้านหลังอีกต่อไป,เขาจากไปอย่างรวดเร็ว,หลังจากพบว่าไม่มีใครแล้ว,ก็เข้าไปในสถานที่ซ่อนตัวของเขาเอง.
ปิดทางเข้าด้วยก้อนหินอย่างมิดชิด!
ปลอดภัยแล้ว!
ซูเห่าสงบใจ,เริ่มคิดใคร่ครวญถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองวิหารป่า.
เวลากลางวันดูเหมือนปรกติ,โครงสร้างของเมืองเหมือนกับเมืองสมัยก่อน,พื้นที่ค่อนข้างกว้าง,ไม่เห็นสถานที่พิเศษที่ใหน,ไม่เห็นคฤหาสน์เจ้าเมือง,หรือสำนักงานผังเมืองแต่อย่างใด.
มีตึกที่หรูหราอยู่ห้าแห่ง,ที่เขียนไว้ว่า“องค์กรร่วมมือช่วยเหลือทางเศรษฐกิจ”
ความแตกต่างของเมืองแห่งนี้ต่างจากชาติก่อน,เมืองแห่งนี้ไม่มีกำแพงเมือง.
เป็นเมืองที่มีสังคมแบบเก่า,ไร้ซึ่งกำแพงเมืองอย่างงั้นรึ?
ซูเห่าที่คิดว่า เป็นไปได้ว่าไม่มีภัยคุกคามใด ๆ จากนอกเมือง,แต่ภัยอันตรายนั้นน่าจะอยู่ในเมืองมากกว่า.
สรุปง่าย ๆ นอกเมืองดูเหมือนว่าจะอันตรายน้อยกว่าอยู่ในเมืองด้วยซ้ำ.
ด้วยเหตุนี้จึงไม่จำเป็นต้องมีกำแพงเมือง.
“ไม่มีสงครามอย่างงั้นรึ?”ซูเห่าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,เพราะไม่มีสงครามด้วยเหตุนี้จึงไม่จำเป็นต้องมีกำแพงเมือง,เหมือนกับผู้คนในสังคมยุคใหม่,ทว่าสถานที่แห่งนี้ดูยังไง ๆ ก็เหมือนกับอยู่ในยุคสมัยโบราณชัด ๆ.
มีอะไรซ่อนอยู่ในเมืองวิหารป่ากัน?
ทุกครั้งที่ถึงเวลากลางคืน,สภาพแวดล้อมของเมืองจะเปลี่ยนไป,ซูเห่าที่เคยเห็นภาพฉากในเวลากลางคืนแล้ว,คล้ายกับว่ามีเรื่องอันตรายซ่อนอยู่ทุกที่ตลอดเวลา,นอกจากนี้ยังไม่ใช่แค่ครั้งเดียว,โดยเฉพาะถังไม้ที่ใส่กระดูกจะมีคนนำมันออกไปทิ้งเป็นเรื่องพิสูจน์ได้.
ข้อมูลที่ซูเห่าได้รับจากเจ้าของร่างเดิมมีไม่มากนัก,รู้เพียงแค่ว่า,เขาจะต้องซ่อนตัวให้ดี,อย่าออกมาด้านนอกเวลากลางคืน.
“ปัญหาสุดท้าย,มนุษย์ค้างคาวนั่นเป็นใคร,ทำไมถึงได้โจมตีข้ากัน?”
ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าจะไม่เคยปรากฏ,ทว่ากับโจมตีในวันนี้,เกิดอะไรขึ้น มีปัญหาอะไรกัน.
ซูเห่าที่ทำการวิเคราะห์เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว.
สุดท้ายก็สรุปออกมาได้สามข้อ
ข้อแรก,บางทีเป็นเรื่องปรกติทั่วไป,มนุษย์ค้างคาวนั่นสุ่มโจมตีผู้คน,ข้อที่สอง,เพราะเขาออกไปซื้อของวันนี้เลยถูกจับตามอง,ข้อที่สาม,เกี่ยวกับเรื่องที่เขาไล่เด็กหกคนไป,ทำให้เขาตกเป็นเป้าหมายของมนุษย์ค้างคาว.
แน่นอนว่าไม่อาจตัดเรื่องนี้อออกไปได้,ทว่าเพียงแค่มองก็บอกได้ว่าเด็กทั้งหกนั้นเป็นแค่เด็กจรจัดทั่วไป,เป็นไปไม่ได้ที่จะขอให้มนุษย์ค้างคาวนั่นลงมือกับเขาได้.
“เฮ้อ ตอนนี้คิดไปก็เปล่าประโยชน์,ไม่รู้ว่าอันตรายจะมาถึงเมื่อไหร่,สิ่งสำคัญที่สุดต้องรีบเติมเต็มจิงซีให้เร็วที่สุด,จากนั้นก็ก้าวสู่ขอบเขตปรมาจารย์.”ซูเห่าที่นั่งอยู่ในที่ซ่อน,สงบใจทำสมาธิ,เริ่มกลั่นจิงซีทีละน้อย ๆ.