Chapter 89 Strange small city
诡异的小城
ในความมืดมัว,ซูเห่าได้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง.
เขาราวกับสัมผัสได้ถึงพลังระเบิดที่หนักหน่วงรุนแรงได้อยู่.
พริบตาที่เกิดการระเบิด,เศษชิ้นส่วนโลหะมากมายที่ปลิวว่อน,ฉีกกระชากเขาและเหรินหวัง,การต่อสู้ทั้งหมดได้จบลงไปแล้ว.
เขาไม่รู้เรื่องราวหลังจากนั้น,เกิดอะไรขึ้นต่อมา,ทว่ามันคงผ่านมานานแล้ว!
ย้อนกลับไปในอดีต,คงจะมีอารยะธรรมของการสลักรูนรุ่งโรจน์อยู่เป็นแน่.
ซูเห่าที่เข้าไปในพื้นที่พินบอล,ตรวจสอบไดอารี่.
ซูเห่าจ้องมองนาฬิกาบนผนัง!
“วันที่ 8 กรกฎาคม 10542159 17 : 2 : 58”
ผ่านมาแล้ว 10 ล้านปีอย่างคาดไม่ถึง......
เวลาที่ผ่านมานี้,ทำให้ซูเห่าเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจอีกครั้ง.
เขาเอ่ยพึมพำ“เกินจริงไปหน่อยแฮะ...เสี้ยวพริบตาก็ผ่านมาหลายล้านปีแล้ว,สำหรับข้า,หลายล้านปีคืออะไร? เวลา,สลักสำคัญด้วยรึ? ความกว้างของจักรวาลนั้นน่าเหลือเชื่อจริง ๆ,จักรวาลที่คงอยู่ตอนนี้,มันมีรูปร่างเป็นเช่นไร?”
ซูเห่าจมดิ่งอยู่ในความคิด,ไม่อาจจินตนาการถึงความกว้างใหญ่ของจักรวาลได้เลยว่ามันกว้างขวางมากมายขนาดใหน.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตเกรงว่ามันคงสลายหายไปหมดแล้ว.
ข้อมูลของโลกผู้ฝึกยุทธ์,ยังคงอยู่,ตราบเท่าที่เขาต้องการ,สร้างตรวจสอบมันได้อีกครั้ง.
อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าไม่ได้เรียกข้อมูลดังกล่าวขึ้นมา,ต้องไม่ลืมว่าทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว,ยังไงซะข้อมูลต่าง ๆ ก็ยังคงเก็บไว้ในพื้นที่พินบอลเช่นเดิม!
“เช่นนั้น,โลกที่ข้าอยู่เวลานี้,สามารถมอบความรู้อะไรให้กับข้าได้บ้าง?”ซูเห่าที่บ่นพึมพำ.
เขาที่ตรวจสอบไดอารีอีกครั้ง.
“วันที่ 3 สิงหาคม 532662 0 : 0 : 0 เข้าสู่จักรวาลที่ไม่รู้จัก,เปรียบเทียบข้อมูลอัตโนมัติ,เปรียบเทียบสำเร็จ,บันทึกข้อมูล;”
......
“วันที่ 18 กันยายน 532667 0 : 0 : 0 เข้าสู่จักรวาลที่ไม่รู้จัก,เปรียบเทียบข้อมูลอัตโนมัติ,เปรียบเทียบสำเร็จ,บันทึกข้อมูล;”
......
เขาที่เลื่อนมายังข้อมูลที่ไม่เหมือนใครในไดอารี.
“วันที่ 8 มิถุนายน 10542159 0 : 0 : 0
เข้าสู่จักรวาลที่ไม่รู้จัก,ถูกดึงดูดที่ผิดปรกติ,ล๊อกเป้าการดึงดูด,ไม่อาจขยับได้,เปรียบเทียบอัตโนมัติ,เปรียบเทียบล้มเหลว,สร้างแผนผังท้องฟ้า,สร้างสำเร็จ;”
ซูเห่าไม่สนใจการเปรียบเทียบล้มเหลว,เพราะว่าความสามารถในเวลานี้นั้น,ไม่อาจระบุพิกัดของตัวเขาในจักรวาลได้.
เวลานี้คงทำได้แค่ให้ความสำคัญกับเวลาปัจจุบันก่อน.
เขาที่ตรวจสอบร่างกายอีกครั้ง,สถานะร่างกายของเขายังไม่ได้รับการอัพเดตตั้งแต่เมื่อครั้งในโลกโลกผู้ฝึกยุทธ์.
ข้อมูลที่แสดงสภาพร่างกายนั้นว่างเปล่าเพราะว่าร่างกายเดิมนั้นได้หายไปแล้ว.
เขาตรวจสอบพื้นที่พินบอล,เสี่ยวกวงยังคงเหมือนเดิม,จากนั้นเขาก็เริ่มตรวจสอบร่างกายของตัวเองอีกครั้ง.
ร่างกายที่เขาได้รับสืบทอดมานั้น,ไม่มีข้อมูลใด ๆ บ่งบอกถึงสถานะปัจจุบัน,ดังนั้นจึงไม่อาจเข้าใจในเวลาอันสั้น.
ไม่ต้องเร่งรีบ!
ซูเห่าที่ตรวจสอบสถานะร่างกาย.
หิว!
หนาว!
อ่อนแอ!
“หมายความว่าอย่างไร???”ซูเห่าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม.
สถานการณ์เวลานี้มันคืออะไร? เขาเข้ามาอยู่ในร่างที่กำลังหิวและอ่อนแอ,งานยากแล้ว.
ซูเห่าที่พยายามพยุงยกร่างขึ้น,เงยหน้าขึ้นมองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ.
สกปรก,เต็มไปด้วยขยะ!
นี่คือสิ่งแรกที่ซูเห่าเห็น.
กลิ่นเหม็นของน้ำเสียจากท่อระบายน้ำที่หนักหน่วงรุนแรงแพร่กระจายเข้ามา.
ความเหม็นของขยะแทบทำให้เขาสลบ.
อย่างไรก็ตามร่างกายนี้ราวกับว่าคุ้นเคยกับกลิ่นดังกล่าวไปแล้ว.
ไม่ได้หลั่งฮอร์โมนที่ส่งผลต่อร่างกายกระตุ้นให้เขารีบหนีออกจากที่นี่ให้เร็ว,ดวงตาของเขาหรี่เล็กจดจ้องมองซอยแคบ ๆ ที่เขาอยู่มันมี ผนังทำจากศิลามีโคลนและน้ำมันเกาะติด,ดูเหมือนว่าจะถูกทิ้งร้างมานานหลายปีแล้ว.
เวลานี้เป็นตอนกลางคืน,ทำให้ทางเดินดูแคบและมืดมัว,มองไม่เห็นภาพรอบ ๆ ได้ชัดนัก.
ซูเห่าพยุงร่างดันกำแพงก้าวออกไปช้า ๆ,จ้องมองสำรวจสถานที่แปลกประหลาดแห่งนี้.
ภาพที่ดูเลือนราง,เห็นเพียงบ้านธรรมดาที่อยู่ไกลออกไป,อยู่ในม่านหมอกที่มืดสนิท.
อาคารที่พักนั้นดูธรรมดา,ไม่มีรูปแบบที่โดดเด่นอะไร,โดยภาพรวมแล้ว,เป็นสิ่งก่อสร้างง่าย ๆ สบาย ๆเพียงพอให้อยู่อาศัย.
มีระบบเทศบาลจัดการดูแลผังเมืองเมืองหรือไม่? ดูแล้วดูเหมือนจะไม่มี.
เห็นมาถึงตอนนี้,ซูเห่ารู้สึกชื่นชมเจ้าของร่างเดิม,ไม่คาดคิดว่าจะไม่ป่วยตาย,ก็นับว่าโชคดีขนาดใหนแล้ว.
ซูเห่าบอกได้ว่าเมืองแห่งนี้เป็นสถานที่แปลกประหลาดมาก.
ในครรลองสายตาของเขานั้นไม่มีคนเลย!
ราวกับว่าเขาเป็นเด็กคนเดียวที่ยืนอยู่นอกถนน,ทั้งเมืองแห่งนี้เงียบสงัด,ไม่มีร่องรอยของผู้คน,แม้แต่สัตว์น้อยใหญ่ก็ยังไม่มี.
“คนล่ะ? มีเพียงข้าอย่างงั้นรึ? เป็นไปได้ว่านี่คือเมืองผีงั้นรึ???”ซูเห่าที่คิดขึ้นมาได้,ก็รู้สึกหนังหัวชาหนึบขนลุกซู่,เขาไม่เคยเห็นผี,แต่จักรวาลที่กว้างใหญ่ขนาดนี้,ไม่มีใครบอกได้ว่า มีผีหรือไม่?
ซูเห่าที่กลับไปยังตรอกแห่งความมืดช้า ๆ,แม้นว่ามันจะเล็กและมืดแต่ก็ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความปลอดภัย.
ซูเห่าที่ถอยกลับมาที่เดิม,เขาที่ยืนพิงกำแพง,สมองครุ่นคิดวิเคราะห์กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น.
เรื่องแรก,เขาไม่มีบิดามารดาคอยปกป้อง,เป็นไปได้ว่าเขาเป็นเด็กจรจัด,เท้าเปล่า,กางเกงขาดวิ่น,เสื้อผ้าที่ขาดแทบไม่อาจเรียกว่าเสื้อผ้าด้วยซ้ำ.
เรื่องที่สอง,จากสภาพแวดล้อมที่เขาเห็นดูเหมือนว่าจะเป็นโลกที่ล้าหลัง,อยู่ในฤดูหนาว,กล่าวได้ว่าคนส่วนมากคงหาสถานที่พักพิงเพื่อหลบฤดูหนาวนี้,ไม่เช่นนั้นจะต้องตาย.
ท้ายที่สุด,มีร่องรอยของผู้คนอยู่,แต่มองไม่เห็นคน,เป็นไปได้ว่าพวกเขาปรากฏแค่ตอนกลางวัน,ซ่อนอยู่ในที่พักเวลากลางคืน,ดังนั้นเมืองจึงว่างเปล่า.
หรือเป็นไปได้ว่าในเวลากลางคืนนั้น,มีสิ่งน่ากลัวปรากฏขึ้น ผู้คนจึงเก็บเนื้อเก็บตัวกัน.
“รอรุ่งสางก่อนใหม?”ซูเห่าที่รู้สึกลังเล.
ทว่าเขารู้สึกว่าร่างกายถึงขีดจำกัดแล้ว,ถ้าเขาไม่ได้กินอะไรเพิ่มพลังงานให้กับมัน,บางทีแม้แต่พรุ่งนี้คงไม่มีโอกาสได้กินอะไรเลย,ต้องตายไปตอนนี้แน่ ๆ.
ตอนนี้ต้องออกไป,แม้ว่าจะถูกสิ่งไม่รู้จักสังหารก็ตาม,ทว่าการออกไปก็ยังมีโอกาสมีชีวิตรอด.
ดังนั้นซูเห่าจึงเลือกออกไป,ทั้งที่รู้ว่าเสี่ยง.
“มันอาจจะเป็นการเดินทางที่สั้นที่สุดหรือไม่?”ซูเห่าที่เผยยิ้มหยันตัวเอง.
ชาติก่อน ๆ หน้านี้,สองเดือนคือเวลาที่สั้นที่สุด,ชาตินี้อาจจะไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง,เขากำลังทำลายสถิติดั้งเดิมของเขาหรือไม่?
ทุก ๆ ครั้งที่เปลี่ยนโลก,ซูเห่าจะต้องเริ่มต้นใหม่,พลังที่มีก่อนหน้านี้หายไปหมด,เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เลยจริง ๆ.
ที่โชคดีก็คงมีแค่องค์ความรู้ในชาติก่อน ๆ ที่ยังคงอยู่.
ขอเพียงเวลาแค่สามเดือน,เขาสามารถกลับเป็นผู้ฝึกยุทธ์อีกครั้งได้,เขาจะมีพลังพอปกป้องตัวเอง,ขอเวลาสามปีย่อมสามารถก้าวสู่ขอบเขตปรมาจารย์ได้,ด้วยรูนอักขระที่สามารถใช้ได้ดังใจ,เมื่อเวลานั้นมาถึง,เขาสามารถทำอะไรมากมาย,ยังมีอะไรต้องกลัวอีก?
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้จะต้องหาอาหารกินก่อนล่ะ.
ซูเห่าพยุงร่างเดินออกจากซอยเล็ก ๆ ดังกล่าวไป,เฝ้ามองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง.
เมืองเล็กแห่งนี้,ยกเว้นความมืดมิด,ราวกับไม่มีอะไรเลย,มันเงียบ,เงียบจริง ๆ..
ซูเห่าพ่นลมหายใจยาว,เอ่ยกับตัวเอง“ข้าไม่อาจมองเห็นใครเลย,คนอื่นก็ไม่อาจเห็นข้าเช่นกัน,ยุติธรรมดี,มีสิ่งใดที่ข้าต้องกลัวอีก?”
จากนั้น,เขาก็ก้าวเข้าไปในเมืองเล็กที่แปลกประหลาดช้า ๆ.
เพื่อค้นหาอะไรกิน!