Chapter 88 The mold of soul, own sound
灵魂的塑造，属于自己的声音
ซูเห่าแค่นเสียง“ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งมาก,ทว่ารูนอักขระก็ไม่ได้ด้อยกว่าพลังของเจ้า,ตอนนี้ข้าไม่อาจเอาชนะเจ้าได้,ทว่าก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารูนของข้านั้นไร้พลัง!”
เหรินหวังแค่นเสียงเย็นชา“เจ้าไม่จำเป็นต้องโม้เหม็น,รูนอักขระจะทรงพลังแล้วอย่างไร,ต่อหน้าขอบเขตบรรพชน,ก็ไม่อาจทำอะไรได้,สิ่งที่เจ้าเอ่ยมาเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น.”
กลิ่นอายของซูเห่าที่ค่อย ๆ กลับมามั่นคง,เขาได้ใช้อักขระฟื้นฟูรักษาตัวเองเงียบ ๆ,ก่อนเอ่ยออกมาว่า“เหรินหวัง,เจ้าไม่เข้าใจ,ความแข็งแกร่งของรูนอักขระนั้น,เจ้ายังไม่ได้เห็น,สิ่งที่เจ้าเห็นนั้นเป็นเพียงแค่ส่วนยอดบนภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น,เจ้าต้องรู้ว่ารูนอักขระนั้นเป็นพลังที่ลึกล้ำที่สุดของโลกนี้,หากสามารถเชี่ยวชาญมันได้,ก็จะได้รับพลังที่แข็งแกร่ง,สามารถเปิดดินแดนยึดครองพื้นที่กลับมาจากสัตว์ร้ายได้.”
เหรินหวังที่แค่นเสียงเย็นชา“ชิ! โอหังเกินไปแล้ว,ดูเหมือนว่าเจ้าคิดว่าพลังของบรรพชนยุทธ์น้อยเกินไป,ข้าจะให้เจ้าได้เห็น,อะไรที่เรียกว่าขอบเขตบรรพชน!”
สิ้นเสียงเหรินหวังที่กระชับดาบฟาดฟันไปยังด้านหน้าซูเห่า,ซูเห่าที่ยกดาบขึ้นป้องกัน,ทว่าดาบของเหรินหวังทรงพลังมาก.
“ตูมมมมม-”
ร่างกายของเขากระเด็นกระแทกไปบนกำแพงศิลาพังทลายลง.
ซูเห่าที่ลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง,ทว่ามีโลหิตที่ไหลซึมออกมาจากเกราะของเขา.
เหรินหวังไม่รอให้ซูเห่ารักษาตัวเอง,พริบตานั้นได้มาปรากฏด้านหน้าซูเห่าอีกครั้ง,ดาบฟันลงมาแล้ว.
“เคร้ง!”
ซูเห่ายังคงยกดาบขึ้นต้าน,ร่างกายของเขาถูกพลังที่รุนแรงสาดซัดลอยกระเด็นอีกครั้ง.
“ติ๊ง!”
เสียงก้องกังวาน,ท้ายที่สุดดาบสั้นของซูเห่าก็ไม่อาจต้านได้อีกต่อไป,หักเป็นสองท่อน.
เหรินหวังมาปรากฏที่ด้านหน้าซูเห่า,เอ่ยเสียงดัง“นักเดินทาง,จบแค่นี้ล่ะ!”
จากนั้นดาบของเขาก็เหวี่ยงออกไป
ซูเห่าที่เปิดใช้งาน“วงแหวนเพลิง” ทันที.
เปลวเพลิงที่รุนแรงสาดซัด,พุ่งเข้าสู่ดวงตาของเหรินหวัง,ทำให้อีกฝ่ายหรี่ตาเล็ก,ลดความเร็วลง.
ซูเห่าที่ฉวยโอกาสหลบไปด้านข้าง,หลบการฟันของเหรินหวัง.
ทว่าเหรินหวังก็เตะออกไปทันที.
“ตูมมมมม!”
ซูเห่าที่ถูกเตะลอยกระเด็นออกไปไกล.
“แค๊ก ๆ!”ซูเห่าที่พยุงร่างลุกขึ้น กุมท้องกระอักโลหิตออกมา,หายใจหอบ ๆ
พวกเขาที่กลับมาอยู่สถานะเดิมยืนอยู่ตรงข้ามจ้องมองกันและกัน,สถานที่เริ่มการต่อสู้.
ซูเห่าจ้องมองบอลโลหะ 800 อักขระระเบิด,เขาที่ก้าวไปหามัน,เอ่ยออกมาว่า“เหรินหวัง,เจ้าต้องการเห็นความแข็งแกร่งของรูนอักขระอย่างงั้นรึ? ข้าจะตอบสนองความต้องการของเจ้า,บางทีชีวิตของเจ้า,อาจจะได้รับรู้ประสบการณ์ดังกล่าวได้แค่ครั้งเดียว!”
ซูเห่าถือบอลโลหะขึ้นมากอดเอาไว้,จ้องมองเหรินหวังอย่างสุขุม.
เหรินหวังหัวเราะ“แสดงมาให้หมด,สิ่งที่เจ้าเรียกว่าความแข็งแกร่งนั่น.”
ซูเห่าเข้าใจดี,ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาคงจบสิ้นวันนี้แล้ว.
นับตั้งแต่มาถึงโลกใบนี้,เขาก็อยากอยู่ให้นานที่สุด.
บางที....การหลับตาลงวันนี้,วันข้างหน้าจะตื่นขึ้นมาได้อีกหรือไม่? ไม่มีใครรู้
อย่างไรก็ตาม,ไม่ว่าจะทำอย่างไร,เขาก็ไม่อาจต่อต้านมันได้,เขาจำต้องปล่อยวาง! ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำเวลานี้จะถูกต้องหรือไม่? ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้าใจใหม? ทว่าจิตวิญญาณของเขาก็ไม่อนุญาตให้ยอมจำนน!
ในชาติก่อน ๆ เขาไม่อาจเลือกการตายได้เลย,ทว่าในโลกนี้,เขาสามารถเลือกมันได้.
เขาไม่ใช่คนอ่อนแอไร้พลังสิ้นหวังทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป,เขามีคุณสมบัติที่จะเลือกได้ด้วยตัวเอง.
เขาอดทนมาเนิ่มนานแล้ว! เขาจำเป็นต้องกระทำมันตามเจตจำนง,ปลดปล่อยไปตามความรู้สึก,กระทำตามจิตวิญญาณ,กระทำในสิ่งที่เขาเลือกมันด้วยตัวเอง.
เขาจำเป็นต้องพิสูจน์ของการดำรงอยู่,เขาต้องการแสดงมันออกมา,องค์ความรู้ที่เขาได้ศึกษาวิจัยมาทั้งหมด,มันทรงพลังพอที่จะช่วยให้เขาเปลี่ยนแปลงโลกไปตามที่เขาต้องการ.
หากไม่ทำเช่นนี้,ในวันข้างหน้าการเผชิญกับการเกิดตายนับครั้งไม่ถ้วน,หากเขาไร้ซึ่งจิตวิญญาณ,ไร้ซึ่งเจตจำนง,ไร้ซึ่งความเชื่อ,เขาก็จะเป็นเพียงแค่องค์ความรู้กำลังเดินทางอย่างไร้จุดหมายเท่านั้น.
ซูเห่าที่กอด 800 อักขระระเบิด,หันหลังกลับมุ่งหน้าสู่ราชวัง,พร้อมกับเอ่ยต่อราชามนุษย์.“เหรินหวัง! ตามข้ามา! ข้าจะให้ทุกคนได้รู้,พลังของรูนอักขระ,มันสามารถทำให้เผ่ามนุษย์รุ่งโรจน์,ขจัดทุกอุปสรรคได้,ข้าจะใช้ชีวิตเจ้าเป็นเครื่องบูชายันต์,ข้าได้ปลูกเมล็ดพันธ์ในใจของทุกคนไว้แล้ว,ถึงเวลารดน้ำ,ทำให้เมล็ดเกิดเป็นต้นอ่อน,เติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ใหญ่ที่สามารถบังลมบังฝน,กลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของเผ่ามนุษย์ในโลกใบนี้”
เหรินหวังที่ตามไป,ตะโกนไล่หลัง“นักเดินทาง,หากเจ้าทำสำเร็จ,แม้แต่ชีวิต ราชาผู้นี้ก็มอบให้ได้! แต่หากราชาผู้นี้รอดชีวิต,เจ้าจงหยุดแผนการทั้งหมดซะ!”
ซูเห่าเอ่ยออกมาอีกครั้ง“เจ้าไม่มีโอกาสป้องกัน,รูนอักขระไม่ใช่สมบัติส่วนตัวให้ใครใช้มันครองอำนาจ! มันเป็นของเผ่าพันธุ์มนุษย์ทุกคน,ทุกคนควรมีโอกาสได้เรียนรู้.”
เหรินหวังที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ“เจ้าเด็กไร้เดียงสา,ไม่มีใครสามารถทำสำเร็จหรอก.”
ซูเห่าเอ่ย.“ข้าต้องการให้ทุกคนได้มีโอกาสได้สัมผัสกับรูนอักขระ,ให้ทุกคนมีโอกาสคว้าโอกาสนั้นไว้,ให้ทุกคนมีพลังพอที่จะต้านท้านได้สักนิดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอันตราย!”
ซูเห่าที่ไปหยุดที่ใจกลางลานของวังหลวง,เขายื่นมือถ่ายเทจิงซีจำนวนมากลงไปในบอลโลหะ,พร้อมกับตะโกนใส่เหรินหวังที่ตามมา”เหรินหวัง,เจ้าไม่เคยเข้าใจสิ่งที่เรียกว่า ทุกคนเท่าเทียมกันนับตั้งแต่เกิดมา! การมีชนชั้นเกิดขึ้นในเผ่ามนุษย์เพราะว่าเผ่ามนุษย์นั้นเล็กจ้อยอ่อนแอเกินไป.
เมื่อไหร่รูนอักขระกลายเป็นที่นิยม,ทุกคนสามารถเรียนรู้มันได้,เผ่ามนุษย์ก็จะก้าวสู่ยุคใหม่,เมื่อถึงเวลานั้น,ข้าไม่อาจจินตนาการถึงได้เลย,ว่าจะมีโอกาสความเป็นไปได้มากมายเท่าใดเกิดขึ้น
ให้พวกเขาเลือกอนาคตด้วยตัวเอง! เจ้าแก่เกินไปแล้ว,เป็นไปไม่ได้ที่จะปกป้องชนกลุ่มน้อยไปตลอดกาลได้,จากนี้ปล่อยให้พวกเขาปกป้องตัวเองไปชั่วนิจนิรันดรกาล!”
ด้วยการมาถึงของซูเห่าและเหรินหวัง,ผู้คนรอบ ๆ ลานได้ถอยหนีออกไปกันจ้าระหวั่น,ที่จริงพวกเขาถอยห่างออกมาจับจ้องจากพื้นที่ไกลออกมา.
เสียงของซูเห่าที่กังวานก้องไปทั่ว,สั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้าของลานที่กว้างขวางแห่งนี้.
อย่างไรก็ตามผู้คนรอบ ๆ ที่งงงวย,ไม่รู้ว่าปรมาจารย์รูนสลักเกราะเงินต้องการสื่ออะไร.
รวมทั้งเหรินหวังด้วย.
ภายในใจของเหรินหวัง,ซูเห่าคือคนเสียสติ,ทว่าก็เป็นคนเสียงสติที่มีสีสัน,คนที่มีความคิดต้องการเปลี่ยนโลกทั้งหมด,เป็นคนที่ต่อต้านคนทั้งโลก.
ท้ายที่สุดก็ถึงเวลาที่ซูเห่าจะเดินทางอีกครั้ง.
ทว่าเขาก็ยังคงหวังที่จะให้เผ่าพันธุ์มนุษย์พัฒนาต่อไปอย่างมั่นคง,รับประกันการคงอยู่.
แม้นว่าภายในใจของเขาจะไม่รู้ผลลัพธ์ในอนาคต,ทว่าเขาเองก็ต้องการทำลายปัจจัยที่ไม่มั่นคงออกไป.
เขาไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนเข้าใจเขา,สิ่งที่เขาเอ่ยออกไปนั้น,มันไม่สำคัญเลย.
นับจากวันนี้ไป,แน่นอนว่าพวกเขาจะเริ่มไล่ตามวิถีรูนอักขระ,พวกเขาจะเริ่มหันมาสนใจและศึกษารูนอักขระอย่างจริงจัง.
เพราะ,ซูเห่าได้ปลูกเมล็ดที่เรียกว่า“ความหวัง” เอาไว้แล้ว.
“ความหวัง!” นี่คือพิษที่ร้ายแรงที่สุด,ที่ไม่มีใครปฏิเสธได้.
บอลโลหะเริ่มถูกกระตุ้นเปิดใช้งานแล้ว.
เหลือเพียงสิบวินาที,หากทุกอย่างไม่มีอะไรผิดพลาดก็จะเกิดการระเบิดทันที.
ซูเห่าที่กวาดตามองโลกนี้อีกครั้ง,การที่เขาเดินทางมาถึงโลกใบนี้,เขาไม่รู้สึกเสียใจแต่น้อย.
ต้องขอบคุณโลกแห่งนี้ ที่ทำให้เขาได้รับองค์ความรู้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่ล้ำค่า.
“ลาก่อนสหายร่วมโลกหวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!”
ซูเห่าที่เผยยิ้มพราย.
รูนอักขระปะทุสามเท่าใต้เท้าของเขาระเบิดออกมาทันที.
“ปัง!”
ซูเห่าพุ่งเข้าหาเหรินหวัง.
เหรินหวังขยับ,หลบไปด้านหข้าง,ซูเห่ากับอ้อมมาด้านหลัง,ดาบในมือเหรินหวังได้ฟันออกมา“ดาบสะบั้นอากาศ!”
ในครั้งนี้,เหรินหวังที่ฟันไปยังช่องว่างของเกราะ,มั่นใจว่าจะสังหารซูเห่าได้.
ซูเห่าที่จ้องมองเหรินหวังด้วยแววตาเวทนา,ส่งยื่นบอลโลหะออกไป.
“ตูมมมมมมมมมมมม-”
แสงสีขาวที่ส่องสว่าง,โลกทั้งโลกที่ถูกคลุมไปด้วยแสงสีขาว.
เห็นชัดเจนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมาก,แต่กับรู้สึกนานแสนนาน.
ผู้คนมากมายที่เห็นภาพระเบิดด้วยตาตัวเอง,ภายในใจที่มีคำไม่กี่คนผุดขึ้นมา“นี่คือพลังของรูนอักขระอย่างงั้นรึ?!”
ด้วยเหตุนี้,มาตรฐานคุณค่าของรูนอักขระในใจของพวกเขาแทบปะทุขึ้นมาอีกครั้ง.
ต้องไม่ลืมว่าบอลแสงลูกแรกของซูเห่านั้นได้สลักความรู้เรื่องรูนอักขระกระจายไปทั่งเมืองไปก่อนหน้านี้แล้ว.
ยุคแห่งอารยะธรรมรูนอักขระ,ได้เปิดม่านแล้ว.
ส่วนเหรินหวังและนักเดินทาง,หลังจากการระเบิด,ก็ไม่เหลือแม้แต่เศษซาก.
เวลานี้ลานพระราชวังกลายเป็นหลุมใหญ่ยักษ์รัศมีร้อยเมตรปรากฏขึ้นแทน.
ผู้คนมากมายต่างขนานนามมันว่า“หลุมรูนศักดิ์สิทธิ์!”
และเมืองเหออันที่ปกคลุมด้วยข้อมูลความรู้รูนที่สลักเอาไว้,ผู้คนได้เปลี่ยนชื่อเมืองแห่งนี้ว่า เมืองรูนศักดิ์สิทธิ์.
ส่วนซูเห่า,ถูกขนานนามว่าเป็น จักรพรรดิรูนศักดิ์สิทธิ์.