Chapter 86 Insistence of everyone, regardless to wrong
每个人的坚持，不论对错
ซูเห่าเอ่ย”เหรินหวัง,ข้าเคารพเจ้า,นอกจากนี้,ข้ายังเคารพทุกคนที่ลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้,ในความเห็นของข้า,ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน,นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการบอก.
ข้าไม่หวังให้ทุกคนสามารถเป็นนักรบได้เช่นกัน,ไม่ต้องให้เจ้ามาบอกว่ามันไม่มีทางเป็นจริง,อย่างไรก็ตามข้าก็ยังหวัง,ให้โอกาสทุกคนได้มีโอกาสเลือก,อย่างน้อยให้พวกเขามีโอกาสสักครั้งได้เปลี่ยนชีวิต,ส่วนจะสำเร็จหรือไม่นั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ.
หากความรู้รูนอักขระอยู่ในการควบคุมของคนกลุ่มเล็ก ๆ,เจ้าบอกข้าที,ทุกคนจะมีโอกาสได้เรียนรู้ความรู้รูนอักขระหรือไม่?”
เหรินหวังขมวดคิ้วแน่น,เอ่ยอย่างจริงจัง”นักเดินทาง,เจ้าคิดง่ายเกินไป! หากให้ทุกคนสามารถเรียนรู้เป็นนักรบได้,ทรัพยากรที่มีนั้นย่อมไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนทุกคนได้,มีเพียงแค่เลือกบางคน บางกลุ่มมาฝึกฝน,จะทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วและสามารถคุ้มครองคนอื่น ๆได้.
ให้ทุกคนสามารถฝึกฝนวิชายุทธ์,ไม่มีทางเป็นไปได้, ระบบเก่าแก่ที่ได้ก่อตั้งมาจากคนรุ่นเก่าผ่านการคิดและการใช้มานับครั้งไม่ถ้วน,จึงทำให้เผ่าพันธ์มนุษย์คงอยู่ในโลกมาจนถึงวันนี้ได้!”
ซูเห่าที่เอ่ยแย้ง”เหรินหวัง,ทรัพยากรและความแข็งแกร่งเป็นของคู่กันก็จริง,แต่โลกนี้กว้างใหญ่,เกินกว่าที่ทุกคนจะคาดคิด,ต้องการทรัพยากรมากขึ้น,ก็ออกไปหา,ในดินแดนรกร้างมีทรัพยากรมากมาย! ทรัพยากรอยู่นอกเมืองมีนับไม่ถ้วน.
ไม่ออกจากเมือง! คิดจะให้มันวิ่งเข้ามารึไง,เจ้าเข้าใจอะไรใหม?
เจ้าคิดเล็กกระจ้อยร่อยคงอยู่แค่เพียงในแผ่นดินตัวเอง,มุ่งเน้นไปที่เผ่าพันธุ์มนุษย์บางคน,คิดที่จะใช้เพียงรูนอักขระควบคุมคนอื่น ๆ,เป็นความคิดที่ดื้อรั้นหัวโบราณ! ไม่คิดที่จะใช้รูนอักขระพัฒนาบุกเบิกโลก,เปลี่ยนโลกทั้งหมด,ให้กลายเป็นที่อยู่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์หรอกรึ?
อย่าได้เอ่ยถึงระบบเก่าว่าใช้สร้างรากฐานมาเลย! สิ่งเหล่านี้เป็นแค่ แก่นความเห็นแก่ตัวของผู้แข็งแกร่งที่ใช้กดขี่คนอ่อนแอเท่านั้น! ควบคุมคนอื่น ไม่ให้ใครโต้แย้ง,ไม่คิดที่จะให้คนอ่อนแอได้มีโอกาสได้เปลี่ยนตัวเองเลยรึ!”
ใบหน้าของเหรินหวังที่กลายเป็นสีแดงปรากฏความร้อนวูบไหวไปทั่ว,เขาไม่เคยทะเลาะกับคนอื่นมานานแล้ว,โดยทั่วไปมักไม่มีใครกล้าโต้แย้งเขาแม้แต่คนเดียว,ใครที่กล้าโต้แย้งจะต้องถูกสังหารทันที,ทว่าเขาไม่คิดจะสังหารนักเดินทาง,เขาต้องการเอาชนะด้วยการโต้เถียง”นักเดินทาง! เจ้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพื้นที่รกร้าง,เจ้าไม่รู้ว่าในโลกนี้ยังมีตัวตนที่มีทรงพลังแข็งแกร่งสูงล้ำ! ในระดับที่เผ่ามนุษย์ไม่อาจแตะต้องได้,การก้าวเดินผิดทางอาจทำให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ล่มสลายได้!
ก้าวออกไป? หากสามารถก้าวออกไปได้,เผ่ามนุษย์คง ก้าวออกไปนานแล้ว,ทำไมต้องถอยออกมาซ่อนตัว,เจ้าควรจะรู้ว่า,โลกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เผ่ามนุษย์จะสามารถตัดสินใจได้,ยังมีสัตว์ร้ายขอบเขตบรรพชนที่ทรงพลังมากมายในดินแดนรกร้าง,เผ่ามนุษย์ไม่อาจรุกล้ำดินแดนของพวกมันได้แม้แต่ก้าวเดียว.
รวมเผ่ามนุษย์ทุกคน,ยังไม่พอให้มันอิ่มท้องเลย! ไม่แม้แต่ราชาผู้นี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น!”
ซูเห่าที่แค่นเสียงกล่าวเยาะ“เหรินหวัง! เจ้าประเมินศักยภาพเผ่ามนุษย์ทุกคนต่ำไปแล้ว,ขอเพียงมอบโอกาสให้พวกเขา,พวกเขาจะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้,เจ้าไม่ควรหวังกับชนกลุ่มน้อยที่เรียกตัวเองว่า”ชนชั้นสูง” เจ้าเป็นราชามนุษย์,ไม่ใช่ราชาของชนกลุ่มน้อย,เจ้าควรใส่ใจกับมนุษย์ทั้งหมด,เชื่อมั่นในศักยภาพของเผ่ามนุษย์,เจ้าจำเป็นต้องมอบโอกาสให้พวกเขา,แม้นว่าจะเป็นโอกาสเล็ก ๆ แค่ใหนก็ตาม!
มันอาจถูกต้องด้วยสภาพแวดล้อมก่อนหน้านี้,กฎเกณฑ์คร่ำครึนั่น สิ่งที่เจ้าตัดสินใจอาจเป็นสิ่งที่ถูกต้อง,อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้มันแตกต่าง,ด้วยการมีรูนอักขระที่สามารถสร้างความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน,เจ้าไม่ควรดื้อรั้นหัวโบราณ,ทำไมเจ้าไม่ยินดีที่จะทดลองล่ะ? มนุษย์ทุกคนยิ่งเรียนยิ่งศึกษารูนอักขระ,พวกเขาก็จะยิ่งเชี่ยวชาญสร้างสิ่งที่เหลือเชื่อมากมายออกมาได้!”
เหรินหวังเอ่ย”นักเดินทาง! คนอ่อนแอก็คือคนอ่อนแอ,ไม่ว่าคนอ่อนแอจะมีมากเท่าไหร่,ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้,ให้โอกาสพวกเขามันช่างไร้ประโยชน์,ในระยะยาว,หากไม่อาจควบคุมพวกเขาเอาไว้ได้,ก็จะเกิดสงครามภายในต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน.
เจ้าเองก็ยืนอยู่ในกลุ่มของชนกลุ่มน้อย,มีปัญญาที่เหนือกว่าผู้ใด,ทำไมไม่เข้าใจสิ่งนี้?”
ซูเห่าที่โพลงออกมาทันที”เหรินหวัง! พวกเขาเป็นคนอ่อนแอจริง ๆ,ทว่าพวกเขาอ่อนแอมาตั้งแต่เกิดอย่างงั้นรึ? เจ้าไม่ให้โอกาสพวกเขาเลย,แล้วพวกเขาจะแข็งแกร่งได้อย่างไร?
เจ้าควรรู้ว่ามีสัตว์ร้ายที่ทรงพลังโจมตีเมืองเผ่ามนุษย์,คนอ่อนแอไม่มีแม้แต่พลังต่อต้านพวกมัน.
พวกเขาเป็นได้แค่อาหารของสัตว์ร้ายเหล่านั้นอย่างงั้นรึ? พวกเขาไม่อาจทำอะไรได้,ทำได้แค่มองอย่างสิ้นหวัง,รอให้สัตว์ร้ายกัดกินเคี้ยวพวกเขากรุบ ๆ จนหมดโดยไม่อาจโต้แย้ง? เจ้าไม่เคยรู้แน่นอน,ทว่าข้ารู้! ข้ารู้สิ่งใดที่เรียกว่า ความสิ้นหวัง! ข้ารู้ว่าความสิ้นหวังนั้นเจ็บปวดเพียงใด,และข้ายังรู้ว่า ขอเพียงทำงานพยายามอย่างหนัก ก็มีโอกาสทำลายความสิ้นหวังนี้ไปได้!
ข้าขอบอก ณ ตรงนี้,รูนอักขระของข้านั้นไม่ได้เอาไว้ให้พวกเจ้าใช้เป็นเครื่องมือไว้กดขี่คนอื่น,ข้าต้องการเผยแพร่กระจายมันออกไป! ให้มนุษย์ทุกคนได้เรียนรู้,ให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น,ให้พวกเขาสามารถเรียนรู้ที่จะแสวงหาความแข็งแกร่งได้,พวกเขาสามารถศึกษาหาวิธีในการต่อสู้กับสัตว์ร้าย,สามารถพัฒนาและขยายดินแดนของตัวเอง เข้าไปในส่วนลึกของดินแดนรกร้างได้.
ด้วยรูนอักขระของข้า,สามารถแข็งแกร่งได้เฉพาะบางคนอย่างงั้นรึ? เพ้อเจ้อไร้สาระ! ต้องการให้เผ่ามนุษย์มั่นคงแล้วค่อย ๆ ปรับตัวช้า ๆ,ให้เพียงแค่บางคนแข็งแกร่งอย่างงั้นรึ? เพ้อเจ้อไร้สาระ!”
เหรินหวังที่โกรธเกรี้ยว,เหวี่ยงชี้ดาบออกไป“นักเดินทาง,เจ้ามันเพ้อเจ้อไร้สาระ! ราชาผู้นี้รู้ดีว่ารูนอักขระของเจ้าทรงพลัง,ทว่ามันยังไม่พอที่จะทำอะไรบรรพชนยุทธ์ได้,ผลของรูนทั้งหมด,ต่อหน้าบรรพชนยุทธ์แล้ว,เป็นแค่ของเด็กเล่น,ไม่แม้แต่ทะลวงการป้องกันได้!”
ซูเห่าที่ยื่นมือออกไปด้านหลังลูบ 800 อักขระระเบิด,เอ่ยอย่างมั่นใจ“เหลวไหล! ต่อให้เป็นขอบเขตบรรพชน,ต่อหน้ารูนอักขระของข้า,ก็ไม่อาจต้านได้!”
เหรินหวังคำรามลั่น“นักเดินทาง,ราชาผู้นี้รู้แล้วว่าไม่อาจเกลี้ยกล่อมเจ้าได้,อย่างไรก็ตามข้าไม่ยอมรับความคิดของเจ้า! เจ้าคิดว่ารูนอักขระของเจ้าแข็งแกร่งที่สุดรึ?,ทว่าราชาผู้นี้ ยังคิดว่าข้าต่างหากที่แข็งแกร่งยิ่งกว่า!”
ซูเห่าที่จ้องมองราชามนุษย์,พยักหน้าเอ่ยออกมาว่า“ใช่รึ?!”
เหรินหวังเอ่ยออกมาอีกครั้ง“ข้าไม่ต้องการสังหารเจ้า! เพราะเจ้าคือคนที่มีพรสวรรค์ที่หายาก.”
ซูเห่าเอ่ย“ข้าก็ไม่ต้องการลงมือกับเจ้าเช่นกัน,เพราะเจ้าคือผู้พิทักษ์เผ่ามนุษย์,ที่ควรค่าให้ทุกคนนับถือ!”
เหรินหวังเอ่ยเพิ่ม“ทว่าข้าต้องแกว่งดาบใส่เจ้า,หากราชาผู้นี้ชนะ,เจ้าต้องตาย,เผ่าพันธุ์มนุษย์จะได้รับการศึกษารูนอักขระและพัฒนาไปทีละน้อย ๆ,ทว่าหากราชาผู้นี้ตาย,เจ้าชนะ,ก็อธิบายได้ว่ารูนอักขระของเจ้าทรงพลัง,สามารถต้านบรรพชนยุทธ์ได้,ราชาผู้นี้ก็จะไร้กังวล,ดังนั้นมาสู้กัน! มาตัดสินว่าใครจะอยู่หรือตาย!”
ซูเห่าที่จดจ้องมองไปยังชายชรา,เผยยิ้มออกมาทันที,พร้อมกับชี้ดาบสั้นไปยังเหรินหวัง,“เข้ามา! ให้ทุกคนได้เห็น,ว่ารูนอักขระของข้านั้นทรงพลังเพียงใด!”
ซูเห่าที่เข้าใจการตัดสินใจของเหรินหวังได้.
เพราะเหรินหวังนั้นก็มีสิ่งที่เขาไม่อาจทำได้,เขายังมีเกียรติของตัวเองที่ยังต้องรักษา.
เหรินหวังเติบโตภายใต้การยกระดับด้วยระบบเก่า,เขาได้รับประโยชน์มากมายจากระบบดั้งเดิม.
เพราะเขาได้รับประโยชน์จากมัน,เขาจึงจำเป็นต้องสนับสนุนระบบเก่า,ไม่มีใครเปลี่ยนมุมมองได้ง่าย ๆ,แม้นว่ามันจะเป็นความจริงที่ถูกต้องก็ตาม.
ดังนั้น,เขาตัดสินใจที่จะต่อสู้จนตัวตายเพื่อรักษาระบบที่ช่วยให้เขาประสบความสำเร็จ,ระบบเก่าแก่ที่ทำให้เขายืนอยู่บนจุดสูงสุด,ยืนอยู่ข้างกลุ่มตระกูลชั้นสูง.
เขารู้เป้าหมายและความต้องการของซูเห่า,แต่เขาไม่อาจคล้อยตาม,เพียงคำพูดไม่กี่คำของซูเห่าได้.
นอกจากนี้เหรินหวังเชื่อว่าเขานั้นทรงพลังที่สุด,เขาแข็งแกร่งที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์,นี่คือความภาคภูมิใจของเขา.
พลังที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง,ไม่อาจมีอะไรมาสั่นคลอนได้.
รูนอักขระของซูเห่านั้นนับว่าไม่เลวเช่นกันแต่ เขาก็ยังมีศักดิ์ศรีที่ต้องรักษาไว้.
ดังนั้นเขาจึงต้องการใช้ดาบของเขาพิสูจน์มุมมองที่เขาเชื่อมั่น.
สำหรับซูเห่า,เขาต้องการส่งต่อความปรารถนาดีให้กับคนโนโลกใบนี้.
ก่อนหน้านี้,เขาต้องการตอบแทนโลกนี้,จะอยู่ในรูปแบบใดก็ได้,มอบองค์ความรู้ของเขาให้กับผู้ใดในโลกนี้หาได้ใช่สิ่งสำคัญ,ขอเพียงแค่มันสร้างประโยชน์และทำให้เผ่ามนุษย์อยู่รอดได้ ก็พอแล้ว.
อย่างไรก็ตามหลังจากเกิดเหตุการณ์สัตว์ร้ายเมิ่งสวีโจมตีเมืองหลิงหยุน,เขาก็เปลี่ยนความคิดใหม่.
ในเวลานั้นเขาสามารถเฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ,เห็นคนถูกหนวดของสัตว์ร้ายเมิ่งสวี,ดึงลากไปกินโดยที่ไร้พลังต้านทาน,กลายเป็นเพียงอาหาร,ไม่มีพลังขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว,แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง,ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมดังกล่าว.
ความรู้สึกไร้ซึ่งพลังต่อต้าน,เขาประสบมันมามากมายเท่าไหร่แล้ว,นี่คือประสบการณ์ของความไร้พลังไร้ซึ่งความหวังที่จะอยู่รอด.
ทุกครั้งที่เขากำลังจะตาย,เขาได้แต่บอกย้ำ ๆ กับตัวเองว่า,หากมีโอกาสล่ะก็...
ใช่แล้ว,หากมีโอกาส!
หากแต่ โอกาสอะไร,โอกาสแบบใด,อะไรคือสิ่งที่เขารอคอย นั่นก็คือพลังที่จะปกป้องตัวเองไงล่ะ!
แล้วคนในโลกใบนี้ล่ะ? พวกเขารอคอยอะไร?
พวกเขาก็ขาดโอกาสเช่นกัน.
ดังนั้นซูเห่าที่ได้รับพลังมากจากโลกใบนี้,จึงหวังจะสร้างโอกาสให้กับพวกเขา!
ไม่ว่าโอกาสที่เขามอบให้นั้นจะสำเร็จหรือไม่,เขาก็จะไม่เสียใจ,อย่างน้อยก็ได้ทำเต็มที่แล้ว.
และสิ่งที่เขาส่งมอบออกไปจะทำให้เกิดสงครามภายในหรือไม่นั้น?
เขาเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า,เชื่อในศักยภาพของมนุษย์,ที่มีความเป็นไปได้มากมายเกินจินตนาการ,แม้นว่าจะเกิดสงครามภายใน,ภายนอก,ทว่าพวกเขาก็ยังสามารถพัฒนาก้าวไปด้านหน้าได้ ควบคู่ไปกับการสร้างความมหัศจรรย์ขึ้นมาได้ไม่มีสิ้นสุดแน่นอน.
วันนี้,เขาได้พูดออกมามากมายเช่นกัน,เพราะว่านี่เป็นครั้งแรก,ที่มีคนรับรู้พลังของความรู้ที่เขาสร้างขึ้นมา,เขาหวังเป็นอย่างมาก,ที่จะมีใครรับฟังมัน.
เขาอ่อนแอมาก?
ซูเห่ารู้ว่าตัวเองอ่อนแอเท่าใด,ต่อหน้าฝ่ายตรงข้ามเช่นราชามนุษย์,เขาย่อมอ่อนแอเป็นธรรมดา,อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ปลดปล่อยด่าอีกฝ่ายแล้ว,มันกับรู้สึกยอดเยี่ยมจริง ๆ!
......
ซูเห่าสวมเกราะสีเงิน,เห็นเพียงดวงตาที่จ้องมองออกมาด้านนอก.
เหรินหวังสวมเกราะสีทองเฉินฉายสะท้อนตัดกับรัศมีแสงของเกราะซูเห่าที่สลักอักขระ“สง่างาม” บนเกราะจึงดูน่าเกรงขามพอเทียบกับอีกฝ่ายได้.
พื้นที่รอบ ๆ มีบรรพจารย์ยุทธ์และเหล่าปรมาจารย์มากมาย.
ทว่าไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามา,เพราะว่านี่คือสนามรบของเหรินหวังและนักเดินทาง,เป็นการต่อสู้เป็นตาย,ที่ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาขวางได้.
