Chapter 85 Too late
太晚了
เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิด,ภาพระเบิดเมืองที่หนักหน่วงรุนแรงนั้น,ไม่ได้เกิดขึ้น.
สิ่งที่ล่วงเหล่นเหมือนกับเพลิงไหม้กระดาษที่กระจายออกไปบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง,รัศมีแสงสีขาวที่เคลื่อนไหวออกไปอย่างรวดเร็ว,บนพื้นแพร่ออกไปด้วยความเร็วน่าอัศจรรย์ใจ.
สิ่งที่แพร่ลามออกไปนั้น,เลื่อนไหลผ่านผู้คน,ไม่ได้สร้างอากาศบาดเจ็บใด ๆ,เมื่อทุกคนสัมผัสได้ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด,ทว่าต่างคนต่างหยุดนิ่งยืนงงด้วยความสงสัย,กับเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้น.
คลื่นแสงที่ไม่สนใจม่านพลังป้องกันใด ๆ,มันเหมือนกับไวรัสที่กระจายออกจากศูนย์กลางลามกระจายไปทั่ว,ทุกสรรพสิ่งไม่อาจต้านทานได้.
ในเวลานี้,ทุกคนพบว่า,บนผนังพื้นทั่วทุกหนแห่งที่คลื่นแสงเคลื่อนผ่าน,มันได้ทิ้งตัวอักษรเอาไว้,มันสลักลงบนทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมวกเกราะ,ชุดเกราะ,ดาบยาว,ค้อน,เวลานี้เต็มไปด้วยตัวหนังสือมากมายนับไม่ถ้วน.
ดาบยาวของพวกเขาที่มีอักษรปรากฏขึ้น,มันปรากฏอักขระที่ถูกสลัก,จากนั้นก็ทำให้มันกลายเป็นมันวาวดูคมขึ้นยิ่งกว่าเดิม.
“นี่มัน....”เส้นทางนักรบ“”สูตรสมบูรณ์ในการสลักวาดรูนอักขระ“ถูกสลักลงไป,ด้วยหมอกแสงอย่างงั้นรึ?”
“ใช่แล้ว,ข้าเคยอ่านตำราทั้งสอง,เนื้อหาเหมือนกันเลย!”
“คนก่อนหน้านี้,เป็นไปได้ว่าเป็นนักเดินทางจริง ๆ รึ? นั่นคือปรมาจารย์สลักรูนเกราะเงิน?”
“เป็นเขาอย่างแน่นอน!”
“ปาฏิหาริย์เช่นนี้,เขาทำสำเร็จได้อย่างไร?”
“ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม,นี่คือความสำเร็จในวิถีสลักอักขระรูน!”
“สลักรูนอักขระ....”
“การสลักรูนอักขระทำได้ขนาดนี้เลย,ลึกล้ำจริง ๆ!”
“ใช่แล้ว,ข้าเริ่มสงสัยในวิถีสลักรูนอักขระแล้ว,ขอเพียงข้ามีความรู้เรื่องการสลักรูนอักขระ,ก็จะเป็นเหมือนกับนักเดินทาง,สามารถโบยบินบนท้องฟ้าได้!”
“จากนี้,ข้ายังต้องหวาดกลัวสัตว์ร้ายจะทำร้ายพวกเราในป่าเขาอีกรึ?!”
“จริงด้วย,ตำราสองเล่มนั้นถูกประกาศให้เป็นตำราต้องห้าม,ข้าเสียดายจริง ๆ!”
“ทุกคนอย่างลืม,ตำราทั้งสองคือตำราต้องห้าม!”
“ตำราต้องห้ามอย่างงั้นรึ? เจ้าแหกตาดูด้วย,อักขระมากมายจากตำราต้องห้าม,บอกข้าที,จะห้ามอย่างไร,เจ้าจะทำลายทั้งเมืองทิ้งเลยรึ? ไม่ว่าจะที่ใหนเวลานี้ก็เต็มไปด้วยอักขระตำราต้องห้ามไปหมดแล้ว!”
ผู้คนที่จับจ้องมองรัศมีแสงที่กระจายออกไปทั่ว,ความเร็วไม่ลดลงเลย,ทั่วทุกหนแห่ง,ทั่วทั้งเมืองเหออัน,เวลานี้ถูกสลักอักษรตัวเล็กตัวน้อยมากมาย,เวลานี้มัได้กระจายออกไปด้านนอกเมืองแล้ว.
ไม่มีใครรู้ว่า,รัศมีแสงนี้จะกระจายไปถึงใหน,นี่คือความรู้ที่มอบให้กับผู้คนที่หวังจะแข็งแกร่ง,ต้องการพลัง,ด้วยอักขระและความรู้ดังกล่าวนับไม่ถ้วนจะไม่มีใครสามารถที่จะปิดกั้นรูนอักขระเหล่านี้ได้อีกต่อไป.
......
ซูเห่าที่ล่วงหล่นลงบนพื้นเสียงดัง,ฝุ่นหินดินแดนที่ลอยคลุ้ง,เขาเริ่มตรวจสอบร่างกายตัวเอง.
ดาบยาวหัก,ดาบสั้นยังอยู่ดี,ปีกข้างหนึ่งเสียหาย,ไม่อาจบินต่อได้ได้,รูนป้องกันที่ถูกเปิดใช้งานทันเวลา,ดูเหมือนว่าจะทำให้เขาปลอดภัย นับว่าโชคดีก่อนหล่น,เขาได้เตรียมป้องกันเอาไว้แล้ว,ทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ,ทว่าปัญหาตอนนี้คือเหรินหวังที่อาจจะตามมา,ดูเหมือนไม่อาจหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้แล้ว,ระเบิด 800 อักขระ ที่ล่วงหล่นลงบนพื้น,ไม่มีปัญหาสามารถใช้งานได้.
“ไม่คาดคิดว่าจะล่วง! ตอนนี้น่าอดสูจริง ๆ,จะหนีต่ออย่างไร?”ซูเห่าที่เก็บบอลโลหะกลับมา,ก่อนที่จะมัดมันเอาไว้ด้านหลังแน่น,เตรียมที่จะลอบเร้นหนีไป.
“หืม? เหรินหวัง!!? เร็วขนาดนี้เลยรึ?!!!”ซูเห่าสัมผัสได้ว่า,จิงซีมหึมากำลังเคลื่อนที่มาหาซูเห่า,ความเร็วเทียบเท่ากับการบินเก็บเสียงของเขาเลย.
ซูเห่าที่วิ่งทันที.
“ฟิ้ว-ปัง!”
ซูเห่าที่ขยับ,ทว่าชายชราในชุดเกราะสีทองโอ่อ่าก็มาปรากฏด้านหน้าของซูเห่าแล้ว,เขาถือดาบ,ท่าทางสุขุม,ดวงตาคมกริบจับจ้องมองมายังซูเห่า.
ซูเห่ารู้ดี,ไม่อาจหนีได้แล้ว,ภายในใจที่ได้แต่บ่น“บรรพชนยุทธ์ร้ายกาจเพียงนี้เลยรึ? หลักการคืออะไรกัน?”
ทั้งสองที่ยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว,ต่างมองกันและกัน.
บรรยากาศที่ดูอึมครึมจริงจังเป็นอย่างมาก.
เหรินหวังที่เอ่ยปากออกมาช้า ๆ “นักเดินทาง?”
ซูเห่าเอ่ยออกมาช้า ๆ “เหรินหวัง?”
กลิ่นอายสะกดข่มที่หายไปอย่างคาดไม่ถึง!
เหรินหวังที่จ้องมอง“นักเดินทาง”
ด้วยอารมณ์ที่สลับซับซ้อน,ไม่ต้องบอกเลยว่านักเดินทางนั้นเป็นดวงดาวจรัสแสงของเผ่ามนุษย์,ที่หลายร้อย แม้แต่หลายพันปีจะปรากฏขึ้น,เทียบได้กับจักรพรรดิอู๋จงที่ช่วยให้มนุษย์ก้าวสู่ขอบเขตเหนือจอมยุทธ์,เพิ่มพูนความแข็งแกร่งขึ้นไปอีกระดับ.
ใช่แล้ว!
ในสายตาของเหรินหวัง“นักเดินทาง” จะช่วยเผ่าพันธุ์มนุษย์,ให้รุ่งโรจน์ได้เหมือนกับบรรพชนจักรพรรดิอู๋จงในอดีต.
ตำรา“เส้นทางนักรบ” และ “สูตรสมบูรณ์ในการสลักวาดรูนอักขระ” เขาไม่เคยเห็นตำราใดที่จะเทียบได้,นี่คืออัจฉริยะที่เลิศล้ำของโลก.
สำหรับคนอื่น,นักเดินทางคืออัจฉริยะที่น่าตื่นตะลึงที่นำองค์ความรู้เรื่องการสลักรูนอักขระสู่เผ่าพันธ์มนุษย์ให้มีพลังในการแข่งขันในโลกนี้มากขึ้น.
อย่างไรก็ตามเหรินหวัง,เห็นมากยิ่งกว่านั้น.
เขาสังเกตเห็นนวัตกรรมที่นักเดินทางจะนำมาสู่เผ่ามนุษย์,ตำราทั้งสองเล่มนั้น,ได้เผยวิธีตั้งคำถามกับโลกนี้,นักเดินทางกำลังเปลี่ยนมุมมองของผู้คน,พร้อมกับแสดงมันให้กับคนทั่วโลกได้เห็น.
โดยเฉพาะ,การสลักรูนอักขระมาจากใหน? ทำไมถึงทำเช่นนั้นได้? มีหลักการกระบวนการอย่างไร? กฎเกณฑ์คืออะไร? แล้วจะนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างไร?
ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ,ราวกับว่ามันได้ซ่อนความลับที่สมบูรณ์เอาไว้,แม้แต่บอกว่าคนทั่วโลกหากคว้าหลักการดังกล่าวเอาไว้ในมือได้ แม้แต่เทพเจ้าก็สามารถเป็นได้.
ต่อหน้าคนเช่นนี้,ราชามนุษย์จะไม่รู้สึกซับซ้อนได้อย่างไร?
หากอีกฝ่ายยินดี,แน่นอนว่าเขายินดีรับนักเดินทางมาเป็นศิษย์ส่วนตัว,เพื่อฝึกฝน.
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้มันสายไปแล้ว!
หากเป็นเมื่อยี่สิบปีก่อน,แน่นอนว่าเขาจะต้องตัดสินใจรับอีกฝ่ายเข้ามาแน่นอน,แม้แต่ใช้พลังทั้งหมดเพื่อช่วยนักเดินทาง,กระทั่งพัฒนาการสลักรูนอักขระอย่างเต็มที่.
ทว่าเวลานี้,ถึงเขาจะมีพลัง,แต่ไม่มีเวลาแล้ว,เขาไม่อาจใช้พลังระงับปัญหาระงับคนที่ไม่พอใจทั้งหมดที่จะเข้ามาขวางได้,เขาไม่อาจใช้พลังของเขาเปลี่ยนภายในสู่ภายนอกได้อีกแล้ว.
เขาแก่เกินไป,ไม่มีเวลาพอให้เขาได้ทำมัน.
เขาไม่ต้องการให้เผ่าพันธุ์มนุษย์เกิดสงครามภายใน,ไม่ต้องการให้เผ่ามนุษย์อ่อนแอลง,ในโลกนี้ยังมีสัตว์ร้ายที่น่าเกรงขามมากมายทั้งในทะเลน้ำแข็งภาคเหนือ,ภูเขาหิมะทางใต้,ที่กำลังจับจ้องทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์อยู่,หากเผ่ามนุษย์อ่อนแอลง,ใครจะปกป้อง?
เผ่าพันธุ์มนุษย์,ไม่อาจทำให้เกิดสงครามภายในได้!
เหรินหวังที่รู้สึกเหนื่อยล้าทอดถอนเอ่ยในใจ“ทำไมเจ้าไม่ปรากฏก่อนหน้านี้ 20 ปีกัน!”
เหรินหวังที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง“นักเดินทาง,เจ้ารู้ใหมว่าเจ้ากำลังทำอะไร?”
ซูเห่าพยักหน้ารับ“รู้,ข้าศึกษารูนอักขระ,หวังที่จะให้มนุษย์ทุกคนได้รับผลประโยชน์!”
ในเมื่อเหรินหวังต้องการพูดคุย,ซูเห่าย่อมยินดีพูดคุยด้วย,เพราะเขาไม่อาจชนะได้,ไม่อาจจะหนีพ้นได้ง่าย ๆ.
ไม่เพียงแค่เหรินหวังที่อยู่ต่อหน้าเขาเท่านั้น,ยังมีทหารขอบเขตปรมาจารย์และบรรพจารย์กำลังเข้าล้อมกรอบเขาไว้แล้ว.
เหรินหวังเอ่ย“ข้ายอมรับมุมมองของเจ้า,ทว่าไม่ยอมรับแนวทางของเจ้า,เจ้าไม่ควรรีบร้อน,ควรจะรอคอยอย่างอดทน,มันต้องใช้เวลาอย่างน้อย 50 ปี,รูนอักขระของเจ้า,แน่นอนว่าจะสามารถทำให้เผ่ามนุษย์ทุกคนได้ใช้งานอย่างแน่นอน.”
ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา”ไม่! รูนอักขระที่ข้าศึกษา,ไม่ใช่เครื่องมือของเจ้าใช้เป็นเครื่องมือกดขี่เผ่ามนุษย์,ข้าหวังให้รูนอักขระกระจายไปทั่ว,ทุกคนสามารถได้เลือก,ทุกคนมีโอกาสได้ศึกษากันทุกคน.
หากรอห้าสิบปี,เจ้าบอกได้อย่างไรว่ามันจะไม่อยู่ในมือของตระกูลใหญ่,เป็นเครื่องมือของคนระดับสูงใช้กดขี่คนระดับล่าง.”
เหรินหวังเอ่ย”เจ้าเข้าใจผิดแล้ว,ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นนักรบ,ไม่ใช่ทุกคนเหมาะที่จะเรียนอักขระรูน,พวกเราทำได้แค่เลือกคนที่มีพรสวรรค์ชั้นยอด,ฝึกฝนนักรบที่มีคุณสมบัติ,จัดเตรียมสถานที่ปลอดภัยให้กับประชาชน,ให้เผ่าพันธุ์มนุษย์มีชีวิตรอดต่อไป.
เจ้าต้องการให้เผ่ามนุษย์ทุกคนกลายเป็นนักรบ,เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องเพ้อฝัน,ไม่มีทางเป็นจริง,เจ้าควรรู้,มนุษย์ทุกคนแตกต่างกันมาตั้งแต่เกิด.”
