Chapter 84 The splendor of rune/symbol writing
符文之辉
ในเวลานี้เหรินหวังสวมเกราะสีทองเต็มตัว,มีลวดลายรูปลักษณ์ที่พลิ้วไหว,เป็นรูปสลักของสัตว์ร้ายที่น่าเกรงขามกำลังคำราม,ดูทรงพลังยิ่งใหญ่,ความเงางามและสูงส่งได้แผ่รัศมีเข้มข้นออกมาอย่างชัดเจน.
เหรินหวังถือดาบยาว,ใบหน้ายังคงสุขุม,แววตาคมกริบ,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
ไม่อาจบอกได้ชัดเจนว่าบนท้องฟ้าคืออะไร,ทว่าไม่ว่าสิ่งใด,กล้าบุกรุกวังหลวง,ย่อมยั่วยุเขาเป็นธรรมดา.
แม้นว่าเขาจะแก่ชราใกล้หมดอายุขัย,ทว่าก็ยังเปี่ยมล้นด้วยความมั่นใจ,ชีวิตที่เหลืออยู่นั้นยังคงทรงพลังเพียงพอที่จะกำราบทุกสิ่งได้.
ไม่ใช่แค่เขาที่มั่นใจ,ทว่าผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เหรินหวัง,เองก็เปี่ยมล้นด้วยความเชื่อมั่นต่อชายชราเช่นกัน.
เหรินหวัง,แข็งแกร่งไร้พ่ายตลอดกาล.
เพียงไม่นาน,เสียงดังกึกก้องดั่งฟ้าผ่า,จุดเล็ก ๆ ที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ,ทุกคนสามารถมองเห็นได้ชัดเจนถึงจุดบนท้องฟ้าได้.
ไม่,ไม่ใช่จุด,ทว่าเห็นมนุษย์เกราะสีเงินแวววับ,ที่ด้านหลังมีปีกบาง ๆที่ยื่นออกไปแนวทแยงกำลังตัดอากาศ,เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก.
ชายเกราะเงินที่ด้านหลังดูเหมือนว่าจะมีบอลโลหะขนาดใหญ่ห้อยอยู่ด้วย?
นอกจากนี้ข้างล่างร่างกายมีบอลโลหะอีกลูกด้วยเช่นกัน.
การกระทำของเขาดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตามผู้คนด้านหลังที่เผยอุทานออกมาว่า“ชุดเกราะนั่นสง่างามมาก.”
นอกจากนี้ทุกคนยังเผยความสงสัยอย่างยิ่ง,พวกเขาไม่เห็นปีกกระพือเลย,ทว่าสามารถบินอยู่บนอากาศได้อย่างไร?
“- เปรี้ยง-”
เกราะสีเงินที่เงาวับวาวสง่างาม,เป็นที่จับจ้องมองของผู้คนทั่วเมืองเหออันเป็นอย่างมาก.
แน่นอนว่าผู้ที่สวมเกราะปีกอยู่นั่นก็คือซูเห่า.
บอลโลหะขนาดใหญ่ด้านหลัง,ก็คือระเบิด 800 รูนอักขระ,ที่จัดเตรียมไว้ในกรณีฉุกเฉิน,ส่วนด้านล่างนั้นเป็นบอลโลหะหมายเลขหนึ่ง,นี่เป็นของขวัญที่เขาเตรียมไว้ในวันนี้.
ของขวัญ,แม้นว่าจะไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนชอบ,ทว่าก็ไม่สิ่งที่พวกเขาจะปฏิเสธได้เช่นกัน.
ซูเห่าที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสูง 700 เมตร,เหนือเมืองหลวง,ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย.
ภายในโลกใบนี้,เมืองที่ใหญ่ที่สุดของเผ่ามนุษย์,ก็คือเมืองเหออันแห่งนี้นะเอง.
ซูเห่าที่มุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางของเมือง,พระราชวังที่พักของราชา!
ตำแหน่งที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ,เขาบินตรงไปยังวังหลวง,เพิ่มระดับความสูงขึ้นเรื่อย ๆ,จนมองเห็นเป็นจุดเล็ก ๆ.
ซูเห่าที่ลอยอยู่บนอากาศกำลังดึงบอลโลหะใต้เท้าเข้ามาถือเอาไว้.
จากนั้นก็ถ่ายเทจิงซีเข้าไปในบอลโลหะดังกล่าว.
บอลโลหะที่ส่องแสงสว่างวับวาวมากขึ้นและมากขึ้น,จนกระทั่งแทบมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของมันแล้ว,แสงสว่างเจิดจ้าเหมือนกับดวงตะวัน.
เพียงไม่นานดวงตะวันลูกที่สองก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าแล้ว.
ซูเห่าที่ลอยอยู่เหนือเป้าหมาย,ก่อนที่จะเริ่มหย่อนดวงตะวันนั่นลงมาด้านล่างอย่างรวดเร็ว.
บอลโลหะที่เปล่งแสงสว่างเจิดจ้า,แสงสีขาวที่พร่างพราวไม่มีรูปร่างใด ๆ,กำลังถูกปล่อยลงมาบนพื้น.
เหมือนกับดวงตะวันกำลังล่วงหล่นสู่พื้นโลก.
บอลแสงดังกล่าว,ซูเห่าเรียกมันว่า“แสงสว่างแห่งรูนอักขระ.”
บนพื้นผู้คนที่เห็นเหมือนดวงตะวันกำลังล่วงหล่น,ล้วนแต่ตื่นตระหนก,หวีดร้อง,เร่งรีบหนีออกจากพื้นที่รัศมีวังหลวง,แม้แต่หนีออกนอกเมืองด้วยซ้ำ.
ทว่าใหนเลยจะมีเวลาพอ?
เหล่าผู้พิทักษ์เมืองหลวง,ที่เงยหน้าขึ้น ดวงตาหรี่เล็ก,ใบหน้ากลายเป็นบิดเบี้ยวขณะมองบอลแสงเจิดจ้าล่วงหล่นลงมา,นี่คืออะไร? แล้วจะป้องกันอย่างไร?
ขณะที่ภายในใจของทุกคนรู้สึกว่ากำลังจะตายแล้ว.
ในเวลานั้นใครบางคนที่เอ่ยออกมาทันที“บนนั่นคือปรมาจารย์รูนเกราะเงินอย่างงั้นรึ?”
ในเวลานั้นมีอีกคนที่เสนอความคิดออกมาด้วยเช่นกัน“เป็นเขาแน่นอน,นอกจากเขาแล้ว,ไม่มีใครสามารถทำได้เช่นนี้.”
“เขาต้องการทำอะไร? ทำลายวังหลวงอย่างงั้นรึ?”
“จบกัน!”
ในเวลานั้น,เหรินหวังที่ออกมา,ก้าวไปด้านหน้าสองก้าว,ดวงตาจับจ้องมองบอลแสงที่เจิดจ้าไม่ใส่ใจ,พร้อมกับคำนวณความเร็วของบอลแสงที่กำลังล่วงหล่นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น.
เหรินหวังคำนวณระยะทาง,ก่อนที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.
เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น,ทั่วร่างกายของเขาที่ปรากฏลวดลายสีทองส่องสว่างขึ้น,จากนั้นก็กระโดดขึ้นสู่ท้องฟ้าสูงขึ้นไปหนึ่งร้อยเมตร,เข้าต้านบอลแสงสีทองที่ล่วงหล่นลงมา.
ซูเห่าที่เห็นร่างสีทองที่กระโดดขึ้นมา,พบว่านี่คือจิงซีที่ทรงพลังที่สุดที่เขาเคยเห็น,มากมายยิ่งกว่าเขาสิบเท่า,พลังนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะต้านได้เลย,เป็นไปได้ว่านี่คือเหรินหวัง.
“แสงสว่างแห่งรูนอักขระ,เมื่อถูกกระตุ้นจะกลายเป็นหมอกเหลว,ยิ่งเคลื่อนไหวก็ยิ่งแพร่กระจาย,ยิ่งเคลื่อนที่เร็วก็ยิ่งเกิดแรงต้าน!”ซูเห่าที่ครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว,คำนวณความเร็วในการล่วงหล่นเงียบ ๆ.
เมื่ออยู่ห่างจากพื้น 400 เมตร,หมอกที่ฟุ้งกระจายจนทำให้เขาโฉบบินลงไปเพื่อผลักให้มันลงสู่พื้นให้เร็วขึ้น.
เหรินหวังที่ดวงตาเบิกกว้าง,เต็มไปด้วยความดุร้าย,ใบหน้าที่มีเส้นแสงสีทองไหลพล่าน,พร้อมกับตะโกนดัง“ดาบสะบั้นอากาศ!”
“ฟิ้ว!”
ดาของเขาที่ฟันไปยังบอลแสง.
“หืม?”
คมดาบที่ฟันบอลแสง,เหรินหวังสัมผัสได้ว่าผิดปรกติ.
เขาไม่อาจสัมผัสได้ถึงสิ่งของใด ๆ,เหมือนกับมวลอากาศที่ถูกฟาดฟัน,เป็นเพียงแสงที่ไร้ตัวตน,ไม่อาจแตะต้องสัมผัสได้.
ร่างของเขาที่ทะลวงบอลแสง,พุ่งขึ้นหาซูเห่าที่อยู่บนท้องฟ้า,ทว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ จากบอลแสงเลยแม้แต่น้อย.
จากนั้นเขาก็จ้องมองลงมา,บอลแสงยังคงร่วงหล่นลงสู่วังหลวง.
อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้น,เหรินหวังก็พบกับความผิดปรติ.
เกราะของเขารวมทั้งดาบยาวของเขา,ไม่มันเงาอีกต่อไป,ทว่ามันมีอักขระตัวเล็กมากมายถูกสลักลงไป.
อักขระตัวเล็กนี้เขาจำได้,นี่คือเนื้อหาในตำรา“เส้นทางนักรบ” และ “สูตรสมบูรณ์ในการสลักวาดรูนอักขระ” เขาได้อ่านมันมากกว่าห้าครั้งแล้ว,ไม่มีทาง เข้าใจผิดอย่างแน่นอน.
“..........”เหรินหวังที่ราวกับคาดเดาอะไรขึ้นมาได้.
เขาจ้องมองชายเกราะเงินที่กำลังร่อนลงอย่างรวดเร็ว,ดวงตาของเหรินหวังเต็มไปด้วยความเย็นชา,กำลังปรับทิศทางเพื่อพุ่งเข้าหาชายเกราะเงินได้.
ทว่าซูเห่าที่ผลักบอลแสงออกไปแล้ว,เขาก็ควบคุมปีกของเขาให้หมุนวนกลับขึ้นสู่ท้องฟ้า.
เขาเคลื่อนที่เร็วมาก,ทว่าด้านหลังนั้นมีอักขระรูนระเบิด 800 ตัว,ต้องการบินกลับไป,จะต้องใช้ระยะทาง 200 เมตรในการหักเลี้ยว.
เมื่อซูเห่ากำลังร่อนโฉบเป็นตัว U เพื่อบินขึ้นสู่ท้องฟ้าต่อ,เขาก็เห็นเหรินหวังที่ปรับทิศทางบนอากาศ,พุ่งเข้ามาขวางเขาแล้ว.
เขาคำนวณเหรินหวังที่เข้ามาขวางเขา “เกี่ยวกับความเร็วทั้งสองฝ่าย,เหรินหวังควรจะล้มเหลวในการเข้ามาขวาง,ข้าควรจะอยูห่างจากเขา 20 เมตร,แล้วยกตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าสำเร็จ.”
ซูเห่าที่กระชับดาวยาวในมือ,เตรียมป้องกันอุบัติเหตุไม่คาดฝัน.
อย่างไรก็ตามซูเห่าคาดเดาผิด,เหรินหวังรู้ตัวดีว่าไม่อาจเข้าใกล้กับนักเดินทางได้,ดังนั้นเขาที่คำรามลั่น,จิงซีปะทะ,ใต้เท้าปะทุเพิ่มด้วยความเร็วของเขา.
นี่คือทักษะต่อสู้ของเหรินหวัง,เหยียบเวหา.
ซูเห่าที่ดวงตาเบิกกว้าง,หัวใจที่กระซิบบอกได้ว่าแย่แล้ว,คาดไม่ถึงว่าเหรินหวังจะมีทักษะบินบนอากาศได้.
ทันใดนั้น,รูนอักขระของเขาถูกกระตุ้นอย่างรวดเร็ว.
“แข็ง” “ม่านพลัง” “โก่งตัว” “สั่นสะเทือน” “สว่างจ้า” “ผสานงาน” ดาบทั้งสองเล่มเองก็เช่นกัน“แข็ง” “คม” “เจาะทะลวง” และ“โคจร” “กัดกร่อน.”
ยังไม่ปลอดภัยพอ,จิงซีของเขาที่ถูกกระตุ้นผสานเข้าไปบนเกราะปีกและดาบยาว,พยายามปรับทิศทางหลีกเลี่ยงเหรินหวัง,ขณะดาบยาวที่ตั้งรับการโจมตี.
กระนั้นไม่ว่าซูเห่าจะปรับตำแหน่งอย่างไร,เหรินหวังที่ตอบสนองรวดเร็ว,พุ่งเข้าหาซูเห่าไม่ลดละ.
“ดาบสะบั้นอากาศ!”เหรินหวังคำรามลั่น,ฟันไปยังซูเห่าทันที
ซูเห่าที่ยกดาบขึ้นต้าน,ภายในใจเข้าใจ,ว่ายากจะหลบเลี่ยงได้.
“เคร้ง—”
เกิดการปะทะเสียงดังกึกก้อง.
ดาบของซูเห่าขาดครึ่ง,ปีกของเขาเองก็ได้รับความเสียหาย,สูญเสียสมดุล,ร่วงหล่นลงสู่พื้นทันที.
ส่วนเหรินหวังหลังจากสับดาบยาวของเขาก็ร่อนลงบนพื้นไถลไปอีกฝั่งเช่นกัน.
ในเดียวกันนั้น,บอลแสง,แสงสว่างแห่งรูนอักขระก็หล่นลงสู่พื้นเรียบร้อยแล้ว.
