Chapter 8 Life
生命
“เสี่ยวฮุ่ย,ไม่ต้องกังวล,หมอบอกว่าเจ้าเพียงแค่ป่วยเล็กน้อย,อีกไม่นานก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว.”
หวงซูจวินที่เผยยิ้ม,แม้แต่ยิ้มมากจนเกินไปเพราะกลัวว่าซูเห่าจะเห็นความผิดปรกติ.
“ใช่ ๆ!”โหลวเซิ่งหรงที่พยักหน้าอย่างรวดเร็วเช่นกัน.
“หมอยังบอกว่า,หลายปีมานี้เจ้าทำงานเหนื่อยเกินไปจึงป่วย,ดังนั้นตอนนี้ควรจะพักผ่อนให้ดี.”
“ใช่ ๆ!”
“เพื่อให้เจ้าพักฟื้นอย่างสบายใจ,ครอบครัวของพวกเราจะย้ายมาอยู่ในโรงพยาบาลในช่วงนี้,นอกจากนี้เพื่อไม่ให้เจ้าเบื่อ,พวกเราจะอยู่พูดคุยกับเจ้าที่นี่ด้วย.”
“ใช่ ๆ!”
......
ซูเห่าแสร้งรับฟังอย่างตั้งใจ,แสดงท่าทางราวกับว่าไม่รู้สถานการณ์ของตัวเอง,พยักหน้าให้กับพ่อและแม่และสัญญากับพ่อแม่ว่าจะรักษาตัวเอง,ไม่คิดอะไรมากมายในช่วงนี้.
จากนั้นเขาได้ทำการตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับ“มะเร็งตับอ่อน.”
มะเร็งตับอ่อน,ถูกเรียกว่า“ราชาแห่งมะเร็ง”...
เมื่อเห็นข้อมูลดังกล่าว,ซูเห่าก็เข้าใจในที่สุด,เขาไม่อาจรอดได้,ด้วยการแพทย์ในปัจจุบันไม่อาจรักษาเขาได้,บางทีเขาอาจจะอยู่ไม่ถึงเก้าเดือนด้วยซ้ำ.
ซูเห่าที่พิจารณาสถานการณ์ของตัวเองในปัจจุบัน,เขาพบว่าภายในจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลนั้นเต็มไปด้วยเรื่องที่คาดเดาไม่ได้,ความเป็นความตายยากจะกำหนด,ความรู้เกี่ยวกับร่างกายของเขามีน้อยเกินไป,โรคภัยไข้เจ็บมากมายที่ไม่อาจรักษา,และความไม่รู้ของเขานั้นทำให้เขามีความเสี่ยง.
เกี่ยวกับความรู้เรื่องร่างกายของมนุษย์,เขาแทบไม่เข้าใจอะไรเลย,หลายปีที่ผ่านมาเขาไล่ตามวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี,จนละเลยพื้นฐานแห่งชีวิต,แม้แต่ในระบบ“เสี่ยวกวง” ก็แทบจะไม่มีข้อมูลเรื่อง“ยารักษา”อีกด้วย.
ซูเห่าที่เข้าไปในพื้นที่พินบอล,เขาได้เพิ่มหมวดหมู่ของข้อมูลใหม่,โดยใส่ข้อมูลเรื่อง“ยา”ก่อนที่จะลบแล้วเปลี่ยนเป็น“ชีวิต”
ยาไม่ใช่จุดสุดท้าย,แต่เป็นชีวิตต่างหาก.
ความเจ็บป่วย,เป็นหนึ่งในสัญญาณที่ร่างกายแสดงออกมา,หลังจากที่อวัยวะไปจนถึงเซลล์ร่างกายไม่อาจทนรับความเสียหายได้,มันก็จะส่งสัญญาณออกมา,เป็นหนึ่งในคำภาวนาให้ชีวิตทำการรักษา.
อะไรที่เรียกว่าชีวิต? เลือด เนื้อ,เซลล์,โครโมโซม,นิวเคลียสและโปรตีนอย่างงั้นรึ?
ไม่มีคำตอบสำหรับสิ่งเหล่านี้,รู้เพียงว่า,การมีชีวิตนั้นเป็นหนึ่งในความมหัศจรรย์ของจักรวาลมาหลายร้อยล้านปีแล้ว.
คำว่าชีวิต,นั้นมันเกินกว่าที่มนุษย์จะเข้าใจได้,ทำไมจึงเกิดสิ่งมีชีวิต,ทำไมถึงมีความตาย,ชีวิตแท้จริงแล้วคืออะไร,ปัญหานี้,ไม่มีใครมีคำตอบที่แท้จริง,และคนทั่วไปเองก็ไม่เคยนำปัญหานี้มาขบคิดเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาล,เขาเริ่มที่จะครุ่นคิดถึงเรื่องของ“ชีวิต”แล้ว นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องศึกษาเป็นการเร่งด่วน.
ไม่มีคำตอบกับปัญหาเหล่านี้จริง ๆ รึ?
ในใจของซูเห่า ทันใดนั้นก็ปรากฏความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะค้นหาคำตอบดังกล่าว.
......
เช้าวันถัดมา,ซูเห่าที่แสร้งเป็นปรกติเอ่ยออกมาว่า“แม่,ผมต้องการอ่านหนังสือยา,ช่วยหาคอมพิวเตอร์มาให้หน่อยได้ใหม?”
“ไม่ได้!”หวงซูจวินที่ไม่คิดแม้แต่น้อย,ปฏิเสธทันที,ในความเห็นของเธอ,การที่บุตรชายป่วยนั้น,ก็เพราะเรียนรู้หนักจนไม่สนดูแลร่างกาย.
โหลวเจาซินข้าง ๆ ที่ยกมือขึ้นเอ่ยออกมาว่า“แม่,ผมก็ต้องการอ่านหนังสือด้วย.”
หวงซูจวินที่โกรธเกรี้ยว,ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาตีโหลวเจาซินเอ่ยออกมาว่า“อ่านหนังสืออย่างงั้นรึ? งั้นก็อ่านให้ดี,หากว่าไม่ได้ที่อันดับหนึ่งในยี่สิบ,แม่จะหักขาเจ้า,ได้ยินใหม? อย่ามาเล่นอยู่ตรงนี้,ไปทำการบ้านซะ.”
ด้วยเสียงที่ดังลั่น,ทำให้โหลวเจาซินแทบลืมร้องไห้.
ซูเห่าที่เกาศีรษะไปมา,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองบิดาของเขาโหลวเซิ่งหรง,เอ่ยออกมาว่า“พ่อ,ช่วยผมหาคอมพิวเตอร์ให้ด้วย!”
ก่อนที่โหลวเซิ่งหรงจะพูด,หวงซูจวินก็เอ่ยออกมาทันที“ไม่ได้,แม่บอกแล้วว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้!”
คำพูดของเธอที่แข็งขันพร้อมกับถมึงตาโตออกมาด้วย.
โหลวเซิ่งหรงที่ได้ยินเสียงดังของหวงซูจวินก็เอ่ยออกมาเสียงอ่อนเช่นกัน“ใช่,ไม่ได้.”
หวงซูจวินที่หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมให้ซูเห่าได้อ่านหนังสือ,ทำให้ซูเห่าวิงเวียนศีรษะไปเหมือนกัน.
ท้ายที่สุด,หลีกเลี่ยงไม่ได้,ที่เขาจะต้องเปลี่ยนวิธีสื่อสาร.
ซูเห่าที่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง“แม่,ไม่ต้องมาหลอกผม,ผมรู้นานแล้ว,ว่าผมเป็นมะเร็งใช่ใหม?นอกจากนี้ผมยังมีชีวิตอยู่ได้น้อยกว่าเก้าเดือนใช่ใหม?”
หวงซูจวินและหวงเซิ่งหรงที่ตะลึง,โหลวเจาซินที่ไม่เข้าใจคำพูดแต่อย่างใด,แต่เห็นท่าทางของพ่อแม่ก็แสดงท่าทางตกใจไปด้วย.
หวงซูจวินที่อดไม่ได้น้ำตาไหลอาบแก้ม,โหลวเซิ่งหรงที่เร่งรีบเข้าไปประครองภรรยา.
จู่ ๆ ราวกับหวงซูจวินนึกอะไรได้,ผลักสามีออกไป,พร้อมกับชี้ไปยังสามีด้วยความโกรธ“โหลวเซิ่งหรง,เป็นคุณใช่ใหมที่บอกกับเสี่ยวฮุ่ย?”
โหลวเซิ่งหรงที่ตะลึง,ส่ายหน้า โบกมือไปมา“ไม่ใช่ผม,ไม่ใช่ ๆ!”
“ไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร?”
โหลวเซิ่งหรงที่ปฏิเสธจากนั้นก็หันไปยังโหลวเจาซิน,ก่อนที่จะโต้แย้งก่อนเอ่ยออกมาว่า“อาจจะเป็นเสี่ยวซินพูดโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้!”
ดวงตาของหวงซูจวินที่จ้องเขม็งมา“โหลวเจาซิน? เจ้าพูดรึ?”
ใบหน้าของโหลวเจาซินที่งง ๆ,ผมเป็นใคร,ผมทำอะไร,ทำอะไรอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นซูเห่าที่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม“ไม่ต้องคาดเดา,ไม่มีใครบอกผม,ไม่มีใครทั้งนั้น.”
หวงซูจวินที่หยุด,เอ่ยอย่างระมัดระวัง“เสี่ยวฮุ่ย,เจ้า....เจ้าไม่เศร้าอย่างงั้นรึ?”
“เหลวไหล!”ซูเห่าที่พูดไม่ออก,“ต้องเศร้าอยู่แล้ว,ทว่าเศร้าแล้วทำอะไรได้? เปลี่ยนสถานะการณ์ตอนนี้ได้ใหม?”
ในเวลานั้น,ทุกอย่างที่กลายเป็นเงียบลง,ไม่มีใครพูดอะไรออกมา.
เขาเห็นสถานการณ์บรรยากาศไม่ค่อยดี,หวงซูจวินที่กำลังร้องไห้,ซูเห่าก็เอ่ยออกมาว่า“แม่,ผมรู้ว่าคุณดีกับผม,ทว่าเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว,ไม่อาจแก้ไขอะไรได้,ในบั้นท้ายของชีวิต,ผมต้องการทำในสิ่งที่ผมต้องการ”
หวงซูจวินที่กลืนน้ำลายลงคอ“แต่,หมอบอกว่าขอเพียงรักษาสุขภาพจิตที่ดี,ก็มีโอกาสรักษาได้,ดังนั้นช่วงนี้อย่าให้มีแรงกดดันอะไร,ฟังแม่,พักผ่อนให้มาก ๆ.”
ซูเห่าเอ่ยปลอบ“วางใจได้,ผมต้องดูแลตัวเองอยู่แล้ว,นอกจากนี้จะไม่ทำให้ตัวเองเหนื่อย,จะไม่หักโหมอย่างแน่นอน.”
หวงซูจวินที่ลังเล,ซูเห่าก็เอ่ยออกมาว่า“นอกจากนี้,แม่ลืมไปแล้วรึ? บุตรชายของแม่นั้นเป็นอัจฉริยะ,ให้ผมได้ศึกษาโรคของตัวเอง,บางทีอาจจะพบวิธีรักษาก็ได้.”
โหลวเซิ่งหรงที่ยกกำปั้นทุบฝ่ามืออีกครั้ง,เอ่ยออกมาว่า“มันสมเหตุสมผลแล้ว”
ซูเห่าที่กล่าวย้ำอีกครั้ง“นี่มันเกินกว่าสมเหตุผสผล,ดังคำเอ่ยที่ว่า,ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน,ชีวิตของตัวเองก็ต้องก็ต้องควบคุมด้วยตัวเอง,เชื่อผม,มันจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน.”
ท้ายที่สุดหวงซูจวินก็ใจอ่อน,นำคอมพิวเตอร์มาให้ซูเห่า,และยังช่วยเขาซื้อหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์มาให้ด้วย.
แน่นอนว่ามีการตกลงกันว่า,จะอนุญาตให้เขาอ่านหนังสือเพียงวันล่ะสี่ชั่วโมงเท่านั้น.
อย่างไรก็ตามเงื่อนไขนี้ไม่มีผลต่อซูเห่า,เขาเพียงแค่ต้องการบันทึกข้อมูลทุกอย่างเข้าไปในพื้นที่พินบอล,หลังจากนั้นก็สามารถศึกษาวิเคราะห์ข้อมูลต่าง ๆ ในพื้นที่พินบอลตามที่เขาต้องการเวลาใหนนานเท่าไหร่ก็ได้.
หลังจากที่จัดการเรื่องของซูเห่าเสร็จ,หวงซูจวินก็จ้องมองไปยังโหลวเจาซิน.
“เสี่ยวซิน,พรุ่งนี้แม่จะพาลูกไปสมัครเรียนพิเศษ,ลูกจะต้องเรียนศิลปะ,เปียโน,เต้นรำ,เทควันโด,ว่ายน้ำ,ปิงปอง....จะต้องฝึกฝนให้เก่งทุกอย่าง,รู้ใหม?”
โหลวเจาซินที่รู้สึกว่าตัวเองราวกับตกจากสวรรค์ลงสู่นรกในทันที.
