Chapter 72 We need you
我们需要�
ร่างดังกล่าว,ถูกห่อหุ้มด้วยเกราะหน้าทั่วร่าง,มองเห็นแค่ดวงตา.
ทรงพลังมาก.
หนึ่งร่างที่กำลังทะลวงฝูงหนวดเข้าไป.
“ซ่า ซ่า!”
หนวดมากมายที่ไร้เทียมทานกับขาดวิ่นล่วงหล่นลงบนพื้น.
“ปี้-”
เสียงแหลมเล็กของสัตว์ร้ายเมิ่งสวีที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,เวลานี้มันกำลังร้องครวญโหยหวน.
เหล่าหลิวที่ถูกหนวดลากไปหลุดล่วงหล่นลงมา.
ร่าง ๆ หนึ่งพุ่งเข้าไปคว้าร่างเหล่าหลิวเอาไว้.
เป็นเฟิงม่านเอ๋อนั่นเอง!
เฟิงม่านเอ๋อที่อุ้มเหล่าหลิว,นำเขาออกจากสนามรบ.
แม้นว่าจะถูกเจาะทะลวงร่าง,ขอเพียงไม่ถูกจุดสำคัญ,สำหรับปรมาจารย์แล้วถือว่าไม่ได้บาดเจ็บหนักนัก.
ทว่าสำหรับล้านเหล่าหลิวถึงบาดเจ็บหนัก,หากสามารถแลกเปลี่ยนกับหัวใจของเฟิงม่านเอ๋อได้,เขาก็คิดว่ามันคุ้มค่า.
ทุกคนที่เห็นร่างในชุดเกาะเงินแวววับ,ก็ตื่นตะลึง.
ร่างสวมเกราะ,สูงเมตรเจ็ดสิบตัวเล็ก,เต็มไปด้วยความกล้าหาญ,พวกเขาไม่รู้เลยว่ามีคนเช่นนี้ในเมืองหลิงหยุนด้วยรึ?
หัวหงอีที่ฉวยโอกาสสัตว์ร้ายเมิ่งสวีได้รับบาดเจ็บ,ฟาดค้อนน้ำแข็งไปที่หน้าผากของมันทันที.
สัตว์ร้ายเมิ่งสวีที่ถอยออกไปหนึ่งก้าว,เวลานี้บนหัวของมันที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งหนา,อากาศรอบ ๆ เย็นลง.
ในเวลานั้นซูเห่าที่ช่วยเหล่าหลิวได้,ไม่ได้หยุดเท่านั้น,ยังคงพุ่งเข้าหาสัตว์ร้ายเมิ่งสวี.
“ระเบิด!”
ที่ใต้เท้า,เกิดเสียงระเบิดดัง,ซูเห่าที่พุ่งเป็นหัวกระสุนเข้าหาสัตว์ร้ายเมิ่งสวี.
สัตว์ร้ายเมิ่งสวีมีความสามารถ“แข็ง” ทำให้ร่างของมันมีเกราะหนา,การโจมตีทั่วไปไม่อาจทะลวงการป้องกันของมันได้,เขาต้องใช้“แหลมคม” “มึนงง” “กัดกร่อน,และเจาะทะลวงเพื่อเปิดเกราะดังกล่าวก่อน.
ซูเห่าที่คิดอย่างรวดเร็ว,วางแผนโจมตีในทันที.
ซูเห่าเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,หนวดรยางค์มากมายไม่อาจตามทัน,เวลานี้ซูเห่าที่ถือดาบพุ่งเข้าไปยังตำแหน่งศีรษะของมัน.
“ซี่!”
ซูเห่าที่เคลื่อนจิงซีใช้อักขระ“ทะลวง” ทำลายเกราะป้องกันของมัน จากนั้นก็ใช้“แหลมคม” “กัดกร่อน เจาะเข้าไปในเนื้อหนวดของมัน,เวลานี้ดาบของเขามีสีแดงเหมือนกับโลหะร้อนกำลังทะลวงแผ่นพลาสติก.
“ปี้-”
สัตว์ร้ายเมิ่งสวีที่ร้องดังลั่นยิ่งกว่าเดิม,ครั้งนี้มันบาดเจ็บแท้จริง,หนวดมากมายทั่วร่าง,ที่โจมตีไร้ทิศทางพุ่งออกไปปิดท้องฟ้า.
“ถอย!”หัวหงอีที่ตะโกนดัง,สั่งการให้ถอยห่างออกมา,เตรียมการโต้กลับ.
ทว่าหนวดที่โจมตีออกมานั้น,ซูเห่าได้ปิดกั้นการโจมตีทั้งหมดเอาไว้แล้ว.
“ม่านพลัง!” “โก่งโค้ง” “แข็ง!” “สั่นสะเทือน!”
นี่คือรูนอักขระที่เขาเตรียมไว้แล้ว,เพื่อป้องกันการโจมตีของหนวด,เขาไม่ยอมถอยแม้แต่บุกทะลวงไปด้านหน้าต่อ.
ดาบที่มีพลังแหลมคมและกัดกร่อนส่องประกายแสง,ทะลวงต่อไป.
“ตัดหมุนเกลียว!”
ซูเห่าที่ถือดาบสองมือ,ประกายดาบที่กำลังหมุนควงสว่าน,ตัดหนวดไม่หยุด.
“เคร้ง!”
“พรึด พรึด พรึด......”
พริบตานั้นหนวดมากมายนับไม่ถ้วนที่ถูกตัดร่วงหล่นลงพื้น,รอยตัดทีราบเรียบก่อนที่จะละลายเปื่อยยุ่ย.
หนวดมากมายที่โจมตีมายังร่างซูเห่าไม่หยุดเช่นกัน,ทว่าถูกขวางกั้นด้วยม่านพลังสีแดง,ทำให้เขากระเด้งกระดอนไปทางซ้ายที ขวาทีและแหวกพุ่งไปด้านหน้าต่อ.
ซูเห่าที่หลบเลี่ยง,กระโดดขึ้นไปบนร่างของสัตว์ร้ายเมิ่งสวี.
ในเวลานั้นหนวดมากมายที่โจมตีออกไปหมด,ยังไม่ดึงกลับมา,บนร่างของมันจึงไม่มีอะไรใช้โจมตีแล้ว.
ซูเห่าที่กระชับดาบแน่น,ก่อนที่จะแทงดาบลงด้านล่าง.
“พรึด!”ดาบของเขาทะลวงลงไปจมมิดด้าม,เกิดเป็นรอยแผลบาดลึกลงไปด้านหน้าอย่างรุนแรง“ซี่ ๆ!”
แผลที่กินลึกลงไป,โลหิตราวกับน้ำพุพุ่งกระฉูดออกมา,เปื้อนอาบไปทั่วร่างซูเห่า.
ซูเห่าแทบไม่กระพริบตา,ทันใดนั้นเขาที่ดึงดาบออกมา,ก่อนจะถอยหลังหลีกหนีออกมาห่างจากสัตว์ร้ายเมิ่งสวี.
ในเวลานั้นเขาได้วาดสลักรูน“ปะทุ” “ม่านพลัง” “โก่งโค้ง” “แข็ง” “แหลมคม” “ทะลวง” “กัดกร่อน”
เป็นความจริง,ด้วยฝีมือของซูเห่า,ทำให้สัตว์ร้ายเมิ่งสวีบ้าคลั่ง.
ร่างของมันที่ร้องตะโกนโหยหวน,หนวดทั้งหมดที่ดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว.
ก่อนที่หนวดมากมายที่เปลี่ยนเป้า,เล็งไปยังซูเห่า.
หัวหงอีที่ตะโกนลั่น“สหาย,ระวังหนวด!”
“ตูมมมม!”
ใต้เท้าของซูเห่าที่เกิดระเบิด,ทำให้เขาพุ่งหนีออกมาจากกลุ่มหนวดหลบเลี่ยงได้อย่างคาดไม่ถึง.
ร่างสัตว์ร้ายยี่สิบเมตร,เวลานี้กำลังเคลื่อนที่วิ่งเข้าหาเขา.
พื้นดินที่สั่นสะเทือน.
ร่างกายใหญ่ยักษ์พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง.
ซูเห่าที่ดวงตาหรี่เล็กจ้องมอง,เขาพบว่า,แม้นจะทะลวงการป้องกันของมันได้,ทว่าก็ยังไม่ได้สร้างปัญหาใหญ่นัก,ดาบของเขาเทียบกับร่างมันก็ไม่ต่างจากไม้จิ้มฟัน,แม้นว่าจะสร้างรอยแผล,ทว่าก็ไม่ได้สร้างอาการบาดเจ็บที่อันตรายถึงชีวิตมันแต่อย่างใด.
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็มีเพียงแค่โจมตีทะลวงเข้าไปในร่างของมันอย่างเดียว.
ซูเห่าที่ขยับ,พุ่งเข้าหาสัตว์ร้ายเมิ่งสวีเช่นกัน,สายตาของเขาที่จับจ้องมองไปยังดวงตาสีเขียวทั้งสองของมัน.
“สว่างจ้า!”
มือของซูเห่าที่ปล่อยระเบิดแสง,สัตว์ร้ายเมิ่งสวีที่สูญเสียการมองเห็นทุกอย่างพล่าขาวไปหมด.
พริบตานั้น,มันสูญเสียทิศทาง,ไม่รู้ตำแหน่งของซูเห่าแล้ว.
เวลาต่อมา,ซูเห่าที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,เลื่อนไหล,พุ่งออกไป.
สัตว์ร้ายเมิ่งสีที่ร้องคำรามลั่น,ในเวลานั้นซูเห่าก็พุ่งเข้าไปทันที.
ร่างเล็ก ๆ ที่ไม่ต่างจากไม้จิ้มฟังได้เข้าไปในปากของมัน.
ภายในปากของมันที่มีรูอยู่มากมาย,พอให้เขาแทรกเข้าไปได้.
ในเวลานี้เหล่าหนวดไม่อาจทำอะไรเขาได้.
“ระเบิด!” รูนสนับสนุน.
“ปัง” เสียงระเบิดใต้รองเท้าส่งร่างของเขาผ่านลึกเข้าไปด้านใน.
“สั่นสะเทือน!”
ร่างกายของเขาเกราะทั่วร่างที่ปล่อยคลื่นพลังสูง,ทะลวงผ่านลิ้นกล้ามเนื้อของมัน.
“แหลมคม” “ทะลวง!”
พลังโจมตีสองแบบที่สนับสนุนกันและกัน,ทำให้ซูเห่าสามารถทะลวงเข้าไปได้ไม่หยุด,เป้าหมายของเขาคือการทะลวงเข้าไปสิบเมตร,เข้าไปจนถึงใจกลางร่างของสัตว์ร้าย.
“ฉีกกระชาก!”
ในเวลานั้นราวกับสว่านขุดเจาะผ่านเนื้อของมัน,ดาบของซูเห่าที่กำลังฉีกกระชาก,ลึกเข้าไปด้านใน,ซูเห่ายังคงเจาะเข้าไปในเนื้อของมัน.
สองเมตร,สามเมตร.....ห้าเมตร!
ทั่วร่างของซูเห่าที่เปล่งแสง,ทะลวงเข้าไปในท้อง,อวัยวะด้านในของมันที่มากมายสลับซับซ้อน,ยังกับตึกสองชั้นที่มีห้องมากมาย.
ที่มุมปากของซูเห่าที่เผยยิ้มเล็กน้อย.
ซูเห่าที่เหยียดมือออกไปกดลงบนอวัยวะภายในของมัน,เคลื่อนย้ายจิงซีวาดสลักลายอักขระขนาดใหญ่บนอวัยวะภายใน.
เขาใช้เวลาสิบวินาทีในการวาดสลัก.
“ล่มสลาย!”
รูนอักขระถูกเปิดใช้งาน.
อวัยวะภายในของมันเริ่มเกิดการพังทลายลง,ไล่ลามออกไป,จนเวลาต่อมา ทุกอย่างกลายเป็นของเหลวเหมือนน้ำไหลพล่าน.
เพราะสัตว์ร้ายได้รับบาดเจ็บมันได้ล้มลงทำให้ซูเห่าเสียการทรงตัวไปเหมือนกัน.
“โคจร!” “เจาะทะลวง”
ซูเห่าที่วาดรูนอักขระสองตัว,ก่อนที่จะใช้มีด,ทะลวงผนังท้องของสัตว์ร้าย.
“ตูมมมมม!”
เกิดเสียงระเบิดทึบด้าน,เนื้อโลหิตสาดกระจาย.
ผังท้องของมันกลายเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่.
ซูเห่าที่แหวกก้าวเข้าไปในรูดังกล่าวทันที.
ซูเห่าที่รู้สึกวิงเวียน,รู้ทันทีว่าตัวเองเริ่มขาดอากาศหายใจ.
“จะต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!”
ด้วยการวาดสลักรูนอักขระโคจรและทะลวง,ดาบยาวของเขาที่เจาะทะลวงผนังเนื้อไม่หยุดหย่อน.
เพียงไม่นานก็มาถึงขอบ,ที่ถูกคลุมด้วยเกล็ดหนา.
เขาวาดรูนสลัก“โคจร” และ “ทะลวงอีกครั้ง”ก่อนจะเจาะเข้าไปทันที.
“ตูมมมม!”
อากาศที่พัดเข้ามาด้านใน.
ซูเห่า สูดหายใจลึกหายใจหอบ ๆ.
เขาที่วิ่งต่อไป,หนีออกจากร่างของสัตว์ร้ายเมิ่งสวี,หลังจากหลุดออกมา,ก็หันกลับไปมอง.
หัวหงอีและเหล่ายอดฝีมือที่กำลังโจมตีสัตว์ร้ายเมิ่งสวีอย่างบ้าคลั่ง,ราวกับว่าต้องการแหวกร่างของมันเพื่อช่วยชีวิตเขา
ซูเห่าที่หลุดออกมา,หัวหงอีที่เผยความประหลาดใจดีใจ“พี่ชาย,เจ้ายังไม่ตายอย่างงั้นรึ?!!”
ซูเห่าทีพยักหน้ารับ,เวลานี้จ้องมองสัตว์ร้ายเมิ่งสวีที่ร้องโหยหวน,หายใจรวยระริน.
สัตว์ร้ายตัวนี้,กำลังจะตายอย่างแน่นอน! ตอนนี้คือลมหายใจเฮือกสุดท้ายของมัน,ไม่เป็นภัยต่อพวกเขาแต่อย่างใด.
เขาที่สนใจร่างของมันเป็นอย่างมาก,ต้องการศึกษา,ทว่าอวัยวะภายในของมันพังทลายลงแล้ว,รูปแบบสัตว์ร้าย“แข็ง” เขาก็มีอยู่แล้ว,ไม่มีประโยชน์อะไรนัก,ในการศึกษา.
นอกจากนี้,เวลานี้ถึงเวลาเขาจากไปแล้ว.
เขาไม่ต้องการพูดคุยกับหัวหงอีต่อไป,นอกจากนี้หากเหล่าลี่เห็นเขาจะต้องจำเขาได้แน่.
เขาที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ตัวตนของเขา,เพราะไม่ต้องการลากบิดาของเขาอู๋หยุนเทียนและป้อมซาซานเข้ามาเกี่ยวข้อง.
ซึ่งแน่นอนว่านั่นคือสถานที่เดียวที่เขาเป็นห่วง.
ซูเห่าเก็บดาบ,ก่อนจะวิ่งหนีไป.
การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,หนีอออกไปท่ามกลางผู้คน,ทำให้ทุกคนตะลึงงัน.
“???”หัวหงอีที่หน้าผากเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามมากมาย.
ทุกคนรอบ ๆ กลายเป็นเซ่อไปเหมือนกัน.
เฮ้! สัตว์ร้ายยังไม่ตาย,อย่าเพิ่งหนีไป,พวกเราต้องการเจ้า!
อย่างไรก็ตามเสียงเรียกของปวงชน,ซูเห่าหาได้ยินไม่,ถึงได้ยินก็ไม่ใส่ใจ,สัตว์ร้ายเมิ่งสวีร่างกายอ่อนแรงหมดสภาพแล้ว,หนวดของมันก็ไม่ขยับแล้ว,รอแค่เวลาสักพัก มันต้องตายอย่างแน่นอน.
เขากลับไปยังร้านขายอาวุธก่อนหน้านี้,เปลี่ยนเกราะเดิมกลับคืน,หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดทำความสะอาด เก็บร่องรอยเรียบร้อย.
จากนั้นก็แบกเป้สะพายของเขาขึ้น.
จากไปอย่างรวดเร็ว!
