Chapter 61 Fierce combat
激战
ซูเห่าก็เข้าใจในท้ายที่สุด,ทำไมผีฆาตกรถูกเขาฟันจนเกือบขาดสองท่อน,ถึงได้กลับมาเป็นปรกติอย่างรวดเร็ว,แท้จริงแล้วจินต้าถงมีอักขระฟื้นฟูนั่นเอง,เห็นชัดเจนว่านี่คือความสามารถในการรักษา.
ไม่คาดคิดว่าอักขระรูน“ฟื้นฟู”จะร้ายกาจถึงเพียงนี้.
ในเวลานี้ซูเห่าที่กำลังครุ่นคิดถึงปัญหา.
เขาจะสู้อย่างไร?
การต่อสู้ในครั้งนี้,เขามีความมั่นใจที่จะสังหารฝ่ายตรงข้ามได้,ทว่าจำเป็นต้องช่วงชิงโอกาสสังหารอีกฝ่ายในครั้งเดียว.
ต้องไม่ลืมว่าอาการบาดเจ็บแทบจะไร้ประโยชน์สำหรับเขา,เพราะฝ่ายตรงข้ามมีทักษะในการฟื้นฟูที่ไม่ธรรมดานั่นเอง.
นอกจากนี้ตอนนี้ เขายังอยู่ในถิ่นศัตรู,ยากที่จะบอกได้ว่าจะมีคนมาช่วยจินต้าถงเพิ่มขึ้นหรือไม่?
หากเทียบจินต้าถงกับเขาที่สวมหน้ากากย่อมเป็นเขาที่ถูกสงสัยมากกว่า,ถึงแม้นว่าทีมผู้พิทักษ์เมืองมาถึง,พวกเขาก็จะต้องพุ่งเข้าโจมตีเขาอย่างแน่นอน.
“ถอย! ทว่าไม่ใช่ตอนนี้.”ซูเห่าที่จ้องมองสาวน้อยเสี่ยวเหม่ยที่หมดสติอยู่ข้าง ๆ,ทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจในทันที,ในเมื่อเป้าหมายสำเร็จแล้ว,ก็ไม่จำเป็นต้องสังหารฝ่ายตรงข้ามให้ตายก็ได้.
อย่างไรก็ตาม,หากเขาหนีไปตอนนี้,สาวน้อยผู้นี้เกรงว่าคงจะถูกสังหารปิดปากแน่ ๆ.
ซูเห่าที่ยกดาบยาวขึ้น,พร้อมกับแกว่งไปมาสองครั้ง,“ฟู่ ฟู่” เสียงดังก้องในอากาศ.
ดาบของผีฆาตกรรมที่เขาถืออยู่เวลานี้ยิ่งดูก็ยิ่งชอบเป็นอย่างมาก.
น้ำหนักและความยาว,เหมาะกับเขาเป็นอย่างมาก,นอกจากนี้คุณภาพของดาบเองก็สูงมาก,เขาฟาดฟันและเหวี่ยง,ไม่จำเป็นต้องกลัวว่ามันจะหักอีกต่อไป.
ซูเห่าที่สูดหายใจลึก,ปะทุพลัง,พุ่งเข้าหาจินต้าถง,ดาบในมือที่พุ่งขึ้นเหวี่ยงตัดไปด้านซ้าย.
“กระโดดฟัน!”
จิงซีที่พลุ้งพล่าน,บ้าคลั่ง.
จินต้าถงที่ยกสนับมือโลหะของเขาขึ้นป้องกัน.
“เคร้ง!”
จินต้าถงที่คิดจะโจมตีต่อ,ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าแรงกระแทกนั้นจะรุนแรงทำให้เขาต้องถอยออกมาสองสามก้าว,ลาดครูดไปบนพื้นเป็นรอยยาว.
“ตึก ตึก ตึก ตึก!”
ซูเห่าไม่ได้โจมตีต่อ,เขาที่หันหลังกลับ,ก่อนจะวิ่งมาอยู่ด้านข้างสาวน้อย,อุ้มและฟันหน้าต่าง,กระโดดพุ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว.
จินต้าถงที่ได้สติ,ก็ร้องตะโกนคำรามด้วยความโกรธ,“เจ้าโจรร้าย,เจ้าไม่อาจหนีได้!”
ในเวลานั้นเขาก็วิ่งไล่ตาม,กระโดดผ่านรูกำแพงพุ่งออกไปเช่นกัน.
ร่างที่บอบบางของเสี่ยวเม่ยถูกอุ้มพาดบ่า,ไม่อาจบอกได้ถึงความเร็วของซูเห่า,ทว่าจินต้าถงที่ไล่ล่ามานั้น,ความเร็วเองก็ไม่ได้ด้อยกว่าเขามากนัก,ในเวลาอันสั้นเขาไม่อาจสลัดอีกฝ่ายออกไปได้เลย.
ดวงตาของซูเห่าที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา,ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามไล่ล่าเขาไม่หยุดกัดไม่ปล่อยเช่นนี้,เช่นนั้นคงมีแต่ต้องกุดหัวอีกฝ่ายไปด้วย,ไม่เช่นนั้นจะเป็นปัญหาในอนาคตได้.
เขาที่กุดหัวน้องชายอีกฝ่ายไปแล้ว,กลายเป็นความแค้นที่มีแต่ต้องตายไปข้างหนึ่ง.
ซูเห่าได้ตัดสินใจมุ่งตรงไปยังทิศทางนอกเมือง.
เขาไม่อาจต่อสู้ในเมืองได้,ไม่เพียงแค่กังวลอาจจะได้รับบาดเจ็บโดยบังเอิญ,ซ้ำยังกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีกำลังมาเสริม,ออกไปต่อสู้นอกเมืองดีกว่า,ถึงจะสามารถต่อสู้ได้ตามที่เขาต้องการ.
เมื่อผ่านมายังพงหญ้าหนา,ซูเห่าก็โยนสาวน้อยบนบ่าออกไป,ก่อนเปลี่ยนทิศทางหายตัวไป.
เขามุ่งหน้าสู่ทิศทางออกนอกเมือง,กระโจนขึ้นกำแพงเมือง.
กำแพงเมืองสี่สิบเมตร,ไม่อาจขวางกั้นซูเห่าได้,เขาเลือกตำแหน่งที่ไม่มีผู้คุ้นกัน,กระโดดขึ้นไปทีละยี่สิบเมตร,กระโดดสองครั้งก็ข้ามกำแพงเมืองแล้ว.
จินต้าถงที่ไล่ตามมา,ไม่ยอมปล่อยซูเห่าไปเด็ดขาด.
เขาที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง,จะต้องแก้แค้นแทนน้องชายให้ได้,ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามหนีไปใหน,เขาก็จะต้องไล่ตามไปสังหารให้ได้.
ในขอบเขตปรมาจารย์,เขาไม่เคยกลัวใคร,เขามั่นใจในพลังของตัวเองมาก,เมื่ออีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์,เขาย่อมไม่มีทางแพ้.
อย่างไรเวลานี้เขาเริ่มได้สติถึงจะโกรธเกรี้ยวมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจช่วยทำให้เขาชนะได้,เวลานี้เขาค่อย ๆ สงบใจลง.
เขารู้ว่าเจ้าคนแคราะน้อยนี้ไม่ง่ายจะจัดการ,จิงซีหนาแน่นมากกว่าเขาอีก,เขาจำเป็นต้องระมัดระวังตัวด้วย.
นอกจากนี้,แม้นว่าแผลที่ถูกดาบทะลวงจะฟื้นฟูแล้ว,ทว่าอวัยวะภายในก็ยังไม่ได้หายดี.
ดูเหมือนว่า,ฝ่ายตรงข้ามจะได้เปรียบมากกว่า,แต่ว่า....
จินตาถงที่กำหมัดแน่น,“ข้าจะต้องสังหารมันให้ได้!”
......
ซูเห่าที่มุ่งหน้ามายังพื้นที่โล่งกว้าง,หยุดรอจินต้าถงมาถึง.
พื้นที่โล่งกว้างนี้,ซูเห่าสามารถใช้ความเร็วให้เป็นประโยชน์ได้มากที่สุด,ไม่ต้องกลัวสะดุดอะไร.
เสียงแมลงที่ร้องดังในเวลากลางคืน,ลมหนาวพัดโชย.
ร่างที่ใหญ่ยักษ์ปรากฏขึ้นช้า ๆ.
ทั้งสองจ้องมองกันและกัน,หนึ่งร่างสูงและต่ำ ตั้งท่าประจันหน้ากัน.
พริบตานั้น,ทั้งสองก็เคลื่อนไหว,พุ่งเข้าหากัน,ดาบที่เงื้อขึ้น,หมัดโลหะที่ต่อยออกไป.
“เคร้ง ~”
ถุงมือโลหะปะทะเข้ากับดาบยาว,เกิดเสียงดังกึกก้อง,ดังสนั่นกลบเสียงแมลงร้องอย่างคาดไม่ถึง.
ซูเห่าและจินต้าถงเข้าปะทะกันในเวลาสั้น ๆ หลายสิบรอบ,แต่ละคนไม่มีใครแพ้ใคร.
แม้นว่าซูเห่าจะเคลื่อนที่เร็ว,แต่จินต้าถงก็มีร่างกายใหญ่ยักษ์ยึดหยุ่นคล่องแคล่วเช่นกัน.
“เคร้ง!”ถุงมือโลหะปะทะดาบซ้ำแล้วซ้ำเล่า,สะเก็ดเพลิงที่พุ่งกระเด็นออกไปทั่วทุกสารทิศเป็นระยะ ๆ
ซูเห่าที่ลอบมองหาจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามไปด้วย.
ร่างกายของเขาที่สั้นและเร็วกว่า,ปราณโลหิตที่มากกว่า,นี่คือส่วนที่เขาได้เปรียบ,อย่างไรก็ตามจินต้าถงที่ร่างกายใหญ่โตน้ำหนักมากกว่า,หมัดของเขาทรงพลังและยืดหยุ่นไม่ธรรมดา,เป็นเรื่องยากที่ซูเห่าจะสังหารเขาได้,ยิ่งไปกว่านั้นจินต้าถงไม่กลัวบาดเจ็บเลยเพราะเขามีทักษะฟื้นฟู,ที่สามารถรักษาบาดแผลของตัวเองได้ตลอดเวลา.
หากซูเห่าต้องการเอาชนะ,จะต้องหาโอกาสสังหารอีกฝ่ายในทันที.
จินต้าถงเองก็กำลังมองหาจุดอ่อนของซูเห่าเช่นกัน,โดยคิดว่าจะหลอกเผยจุดอ่อนตัวเองให้ซูเห่าติดกับได้อย่างไร.
จินต้าถงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง“คนแคราะน้อย,เจ้าคือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ข้าเคยพบ,อย่างไรก็ตามน่าเสียดาย,ที่เจ้าต้องตายคืนนี้,ข้าจะทุบร่างของเจ้าด้วยหมัดเดียว.”
การใช้เสียงโจมตีซูเห่าดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง,ไม่ทำให้ซูเห่าเสียสมาธิแม้แต่น้อย.
ส่วนซูเห่าไม่ต้องการพูดอะไรออกมา,เกรงว่าอีกฝ่ายจะจำเสียงของเขาได้.
ซูเห่าครุ่นคิด,เตรียมรูน“สว่างจ้า” และ “ม่านพลัง” เอาไว้.
สว่างจ้าที่ทำให้อีกฝ่ายคาดไม่ถึง,แต่อีกฝ่ายคงจะนึกไม่ถึงแน่ว่าเขาสามารถใช่ม่านพลังไปพร้อมกันด้วย,นี่คือหนึ่งทักษะที่จะช่วยชีวิตของเขาได้ในช่วงเวลาวิกฤติ.
ขณะที่เขากำลังก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายช้า ๆ,มองหาช่องว่าง.
นอกจากนี้อักขระของซูเห่าเตรียมการเอาไว้พร้อมแล้ว.
แทบจะในทันที,จินต้าถงที่โจมตีออกมาทันที.
ซูเห่าที่เหวี่ยงดาบออกไปทันทีเช่น,แรงปะทะที่หนักหน่วงรุนแรง,ทำให้จินต้าถงถูกผลักออกไปสองก้าว,ซูเห่าที่กระโดดออกไปด้านข้าง.
เปลี่ยนจุด,อยู่ห่างออกมาสองสามก้าว
หลังจากปะทะกันมามากกว่าสิบรอบ,ในเวลานี้เขาเริ่มเตรียมการจบการต่อสู้แล้ว.
ซูเห่าที่หยุดชงัก,จดจ้องมอง,กวาดตามองพื้นที่รอบ ๆ,มือสองข้างที่ถือดาบ,สูดหายใจลึก.
“ตูมมมมม!”
เท้ากระทืบพื้น,ก่อนจะกระโดดออกไป.
“กระโดดฟัน!”
พลังที่มากมายรวมไปที่ดาบแล้วฟันออกไป.
จินต้าถงที่ยกมือซ้ายขึ้นป้องกัน,ถุงมือโลหะที่เกิดประกายเพลิงแลบออกมา,ทว่ามือซ้ายนั้นก็รวมพลังเอาไว้พร้อมกับผลักดาบออกไป.
ดาบของซูเห่าที่ถูกเบี่ยงเปลี่ยนทิศไป,พลาดเป้า,หมัดอีกข้างของจินต้าถงที่ฉวยโอกาสเหวี่ยงต่อยออกมาทันที.
ซูเห่าที่ดวงตาหดเกร็ง,หมัดที่มาอยู่ดานหน้า เข้ามาใกล้เขาแล้ว,ดาบของเขาที่พลาดเป้า,มือซ้ายของเขาที่ปล่อยดาบทันที,ถือดาบมือขวาเพียงมือเดียว.
“ม่านพลัง!” “สว่างจ้า!”
รูนอักขระม่านพลังและสว่างจ้าถูกเปิดใช้ง่ายพร้อมกัน,มือขวาที่ถือดาบ,เวลานี้ขยับฟันไปยังด้านหน้าด้วยเช่นกัน.
“ตูมมม!”
“ฉั๊วะ!”
ซูเห่าที่ถูกต่อยที่อกลอยกระเด็นออกไป,แม้นว่าเขาจะใช้ม่านพลังป้องกันแล้ว,ทว่าแรงกระแทกก็ยังส่งเขาลอยออกไป,แม้แต่ที่มุมปากยังมีโลหิตไหลออกมา.
ส่วนจินต้าถงมือซ้ายถูกฟันขาด,หล่นลงบนพื้น.
หนึ่งหมัดแลกกับแขนหนึ่งข้าง.
ทั้งสองที่ได้รับบาดเจ็บหนัก,ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา.
ซูเห่าที่พลิกกายกระโดดขึ้นมา,ยกมือขึ้นกุมหน้าอก,เสแสร้งว่าได้รับบาดเจ็บ,อาการหนักใกล้ตายแล้ว,ขณะเดียวกันก็เริ่มวาดรูนอักขระ“ม่านพลัง” ใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง.
จินต้าถงต่อยลงไปบนม่านพลัง,ซูเห่าไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะรู้หรือไม่,ดังนั้นจึงต้องเตรียมการเอาไว้
“ม่านพลัง”และ“สว่างจ้า” ถูกใช้ออกไป,เป็นไปตามเป้าหมาย,สว่างจ้าถูกใช้ออกมาก็เพื่อปกปิดแสงสีแดงจากอักขระ“ม่านพลัง”นั่นเอง.
“ม่านพลังอย่างงั้นรึ?”จินต้าถงที่จ้องมองแขนของเขาที่ขาดออก,โลหิตไหลออกมา,เขาจ้องมองซูเห่าอย่างระมัดระวัง,
เขาโจมตีเข้าไปบนม่านพลัง,เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร,ในอดีตเขาได้ทดสอบมาหลายครั้งแล้ว,สัมผัสนี้ไม่ผิดแน่,ทว่าฝ่ายตรงข้ามเองกับดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน.
จินต้าถงที่ก้าวออกไปหยิบแขนซ้ายขึ้นมาต่อ.
“ฟืนฟู!”
ไม่คาดคิดว่าจะสามารถรักษาได้,อย่างไรก็ตาม,แม้ว่าเลือดเนื้อจะเชื่อมต่อกันได้,ทว่ากระดูกและกล้ามเนื้อก็ยังคงเสียหายอยู่,ทำให้แขนซ้ายห้อยโตงเตงไม่อาจขยับได้.
เห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ลงมือโจมตีเข้ามา,ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ง่ายที่จะหลอกลวง.
อย่างไรก็ตาม,มันไม่สำคัญหรอก,จินต้าถงที่ไม่ยอมปล่อยเขาไป,ขอเพียงเขาวิ่งหนี,จินต้าถงต้องไล่ตามเขาแน่.
ดังนั้นซูเห่าที่กุมหน้าอก,ก่อนที่จะหันหลังวิ่งหนีอย่างอนาถ,ความเร็วที่ไม่เร็วนัก.
จินต้าถงที่แค่นเสียง“คิดจะหนีรึ?!”
ทันใดนั้นเขาก็วิ่งไล่ตามซูเห่าไปในทันที,ร่างที่ใหญ่ยักษ์วิ่งไล่เข้าไปใกล้,หมัดขวาที่เหวี่ยงออกไปด้วยพลังที่น่าเกรงขาม.
“อักขระม่านพลัง”เมื่อถูกใช้ออกมาแล้ว,เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ออกมาอีกครั้ง! ในเวลานี้เขาได้โจมตีอีกฝ่ายด้วยพลังทั้งหมดในทันที.
ซูเห่าที่หันหลังกลับมา,สายตาจับจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสงบ.
ในเวลานี้,สายตาของซูเห่าและจินต้าถงกำลังสบตากัน.
สายตาของทั้งคู่ที่มองฝ่ายตรงข้าม,คล้ายกับกำลังมองคนที่กำลังตกตาย.
