Chapter 60 Cicatrization
愈合
เย็นวันหนึ่ง,หลังจากดวงตะวันลาลับ.
ขณะซูเห่าเผยใบหน้ายิ้มแย้มขณะเดินทางกลับสถาบัน.
ทันใดนั้น,ที่มุมหนึ่งของเรดาร์ปรากฏจิงซีที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้น.
“ผีฆาตกร?”ซูเห่าที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,จิงซีที่หมุนนโคจร,ขยายรัศมีตรวจจับออกไป.
ใช่,เป็นกลิ่นอายที่คุ้นเคย.
ซูเห่าเผยความประหลาดใจ,คาดไม่ถึงฝ่ายตรงข้ามยังไม่ตาย,ไม่เพียงไม่ตาย,การที่ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนั้น,กล้าออกมาเช่นนี้,จิตใจช่างเข้มแข็งอย่างคาดไม่ถึง.
เป็นคนที่อมหิตมาก!
กล่าวให้ถูกต้อง,ไม่ใช่ผีฆาตกร,แต่เป็นคนที่กลายเป็นหุ่นเชิดที่ผีฆาตกรควบคุม.
นอกจากนี้,ไม่เพียงแค่หุ่นเชิดเท่านั้น,ทว่าเขายังสัมผัสได้ถึงปราณโลหิตที่คุ้นเคย.
“เสี่ยวเหม่ย?”เขายังจดจำเสี่ยวเหม่ยที่มักนั่งอ่านหนังสือในหอตำราอยู่เป็นประจำ.
ซูเห่าที่ปวดขมับขึ้นมาทันที,สาวน้อยขี้ขลาดคนนั้นไม่ได้ซ่อนตัวอย่างงั้นรึ? ปล่อยให้ถูกจับได้อย่างไร,หากไม่เพราะว่าเขามาพบในคืนนี้,เกรงว่าอนาคตนักวิชาการใหญ่คงจะตายก่อนเวลาเป็นแน่.
ซูเห่าอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเกาศีรษะไปมา“ไม่เพียงแค่ข้าเท่านั้นที่โชคร้าย,ดูเหมือนว่าจะมีคนที่โชคร้ายในวัยเด็กเหมือนกันด้วย.”
ซูเห่าที่ไม่ได้รีบร้อน,ในเมื่อเขาพบแล้ว,เช่นนั้นก็ต้องหยุดผีฆาตกรตนนี้.
ตั้งแต่การต่อสู้ครั้งก่อน,เขาก็ให้คำมั่นว่าจะไม่ปล่อยให้ผีฆาตกรรอดไปได้อีก.
คนผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป,หากยังปล่อยให้อีกฝ่ายรอดชีวิตไปได้,ใครจะรู้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น? อีกฝ่ายอาจจะทำให้เขาเสียใจก็ได้,คนในโลกนี้ คนที่เขาใส่ใจมีไม่มากนัก,ทว่าก็ถือว่ายังมี.
เขาที่ทำการปิดหน้าปิดตา,พร้อมกับเฝ้ามองเรดาร์,ตรวจสอบหุ่นเชิดควบคุม.
หลังจากเกิดเรื่องขึ้นครั้งที่แล้ว,โจรร้ายได้บทเรียนอย่างชัดเจน,คราวนี้เขาไม่ได้กลับไปฐานตัวเองทันที,ทว่าคอยหลบเลี่ยงผู้คน,ก้าวเจ็ดถอยแปด,หลบซ้ายขวาจนถึงเป้าหมาย.
อีกครั้งซูเห่าที่พบกับร่างต้นของผีฆาตกรอีกครั้ง.
“ที่นี่ไม่ใช่ย่านที่อยู่อาศัยระดับสูงของเมืองหลิงหยุนหรอกรึ?”ซูเห่าที่มั่นใจได้ว่า,นี่คือเขตที่พักอาศัยของคนระดับสูงเมืองหลิงหยุนอย่างชัดเจน.
ซูเห่าได้คิดมาก่อนเหมือนกัน,ผีฆาตกรถูกจินตาถงช่วยเอาไว้,เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายนั้นจะเกี่ยวข้องกับจินต้าถงอย่างงั้นรึ?
ซูเห่าเงยหน้ามองคฤหาสน์ที่ผีฆาตกรอาศัยอยู่,มีป้ายที่เขียนเอาไว้ว่า“คฤหาสน์ตระกูลจิน”
“เกี่ยวข้องกับจินต้าถงจริง ๆ.”ซูเห่าขมวดคิ้ว,จากการตรวจสอบ,ดูเหมือนว่าจินต้าถงไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ.
ในที่พักแห่งนี้ยกเว้นผีฆาตกรแล้ว,ไม่มีคนอื่นอยู่.
ซูเห่าไม่ลังเลอีกต่อไป,พร้อมกับชักดาบยาวออกมา ก้าวตรงเข้าไป,พุ่งเข้าหาผีฆาตกร,เขาเกรงว่าหากช้าไป,สาวน้อยเสี่ยวเหม่ยคงไม่รอดแน่.
เขาลงมือทันที,กระแทกม่านพลัง,กระโดดตรงเข้าไป,จนถึงบ้านที่หรูหราหลังหนึ่ง,อย่างรวดเร็ว.
ตามสัมผัสของซูเห่า,ผีฆาตกร,ได้ควบคุมหุ่นเชิดนำเสี่ยวเหม่ยเข้าไปด้านใน.
เขาที่ตรงไป,เงื้อดาบขึ้นฟัน.
“ปัง!”
ประตูทางเข้าขาดออกเป็นสองท่อน,ห้องเปิดออก.
ซูเห่าพุ่งเข้าไปด้านใน.
สายตาที่จดจ้องมองไปรอบ ๆ.
ผีฆาตกรที่ชงักร้องตะโกนออกมาทันที“เป็นเจ้า! คนแคราะน้อย!”
เสียงที่ดังลั่นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด,จนทำให้ซูเห่าตกใจเหมือนกัน.
เขาที่หรี่ตาจดจ้องมอง,พูดไม่ออก,ใต้เท้าจิงซีพลุ้งพล่านระเบิดออกมา,พุ่งเข้าโจมตีผีฆาตกร.
เมื่อเข้าใกล้อีกฝ่าย,ดาบในมือของเขาก็เหวี่ยงออกไป.
ผีฆาตกรยกดาบขึ้นป้องกัน.
“เคร้ง!”
ดาบสองเล่มปะทะกัน,ผีฆาตกรที่ดวงตาหดเกร็ง,พลังของดาบนั้นไม่ธรรมดา,เกิดสำเก็ดเพลิงสว่างจ้า.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ซูเห่าที่เคลื่อนไหวอ้อมไปด้านหลังผีฆาตกร.
“ลวงทะลวง!”
ดาบยาวที่พุ่งทะลวงจากล่างขึ้นบนในทันที.
ผีฆาตกรที่เผยแววตาตื่นตระหนก,ใช้ทักษะช่วยชีวิตออกมาทันที“ม่านพลัง!”
เหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้,ร่างกายของเขาที่เปล่งรัศมีแสงสีแดงออกมา.
ดาบซูเห่าทะลวงศีรษะของผีฆาตกร,หากแต่ไม่อาจทะลวงผ่านได้,ในเวลานั้นผีฆาตกรที่โจมตีกลับมา,ซูเห่าที่กระโดดถอยหลังออกมา.
ในเวลานั้นเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น.
ผีฆาตกรที่ร้องตะโกนดังกึกก้องออกไป,ด้วยทักษะ“ที่ราบสูงทิเบต” “พี่ใหญ่,ช่วยข้าด้วย.”
เสียงที่ดังผ่านห้อง,พุ่งตัดท้องฟ้าที่เงียบสงบไป.
ซูเห่าที่ตกใจหลั่งเหงื่อออกมา,ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายสู้เข้าไม่ได้จะโกนดังขอความช่วยเหลือ,เกินไปแล้ว!
เขาที่พุ่งเข้าไปเหวี่ยงดาบของเขาไปด้านหน้า.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ซูเห่าที่อ้อมไปด้านข้าง,พร้อมกันฟันออกไป.
ผีฆาตกรที่คิดว่าซูเห่าจะโจมตีลวงทะลวงอีกครั้ง,เขาที่เปลี่ยนการป้องกัน,เพื่อถ่วงเวลาจนกว่าพี่ชายของเขาจะมาช่วย.
อย่างไรก็ตามเขาคาดเดาผิด,ซูเห่ากับกระแทกร่างของเขาออกไปตรง ๆ,ไม่ได้ฟันออกไป ร่างกายของเขาลอยกระเด็นกระแทกกำแพง.
อาการบาดเจ็บเดิมยังไม่ฟื้นคืน,ปากของเขาที่พ่นโลหิตออกมา.
ในเวลานั้น,จิงซีที่ทรงพลังปรากฏในขอบเขตสัมผัสของซูเห่าได้ปรากฏขึ้นแล้ว,กำลังเคลื่อนที่มาด้วยความเร็ว.
เป็นจินต้าถงนั่นเอง.
จินต้าถงก็คือพี่ใหญ่ของผีฆาตกร.
ซูเห่าที่ไม่เปิดโอกาสให้ผีฆาตกรได้ตั้งหลัก.
ดาบของเขาที่ชี้ไปยังผีฆาตกรรม,เตรียมที่จะทิ่มแทงออกไป.
ผีฆาตกรที่จ้องมองดาบของซูเห่าเขม็ง,เตรียมที่จะปัดป้องการป้องกันเอาไว้ให้ได้.
ในเวลานั้น,มือซ้ายซูเห่าที่ยกขึ้น.
“แสงจ้า!”
ฝ่ามือของเขาที่ปล่อยแสงจ้า,ผีฆาตกรที่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,ดวงตาของเขาที่ร้อนผ่าวดับมืด,จนต้องร้องโอดโอย,มือของเขาที่ยกขึ้นปิดป่าย,ซูเห่าที่เคลื่อนไหวหลบไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว,ดาบของเขาก็ฟันออกมาอีกครั้งทันที.
ผีฆาตกรที่ชงักงัน,สูญเสียทิศทาง,ได้ยินเพียงเสียงแหวกอากาศพุ่งมา,ดาบได้มาถึงที่คอของเขาแล้ว.
“พรึด ซี่!”
เสียงโลหิตพุ่งกระฉูดอาบกำแพง,ศีรษะที่กระเด็นหล่นกลิ้งหลุน ๆ บนพื้น.
ซูเห่าที่เตะอีกฝ่ายตรวจสภาพ,ก่อนหยิบดาบฝ่ายตรงข้ามขึ้น,ขณะซ้อมเหวี่ยงออกไป,รู้สึกดีเป็นอย่างมาก.
“ปัง!”
กำแพงที่พังทลายลง,ร่าง ๆ หนึ่งที่ปรากฏขึ้น,ผนังได้กลายเป็นเศษซาก,ร่างหนึ่งที่จับจ้องมองผีฆาตกร.
“ต้าโม่!”จินต้าถงที่ร้องโหยหวนโศกเศร้า.
ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,สายตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงกล่ำ,ใบหน้ามืดครึ้มเต็มไปด้วยจิตสังหาร.
“เป็นเจ้า! เจ้าสารเลว! เจ้าสารเลว!!!!!”
จินต้าถงที่ดวงตาเบิกกว้างจ้องซูเห่าเขม็ง.
จินต้าถงที่สูงสองเมตร,ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปูดโปนออกมา,เสื้อที่คับจนแตกออก.
มือทั้งสองข้างของเขาสวมถุงมือโลหะ.
ร่างกายของจินต้าถงนั้นใหญ่โตล่ำสัน,จ้องมองซูเห่าที่สูงเพียงหนึ่งเมตรห้าสิบ.
“ตาย!”ร่างที่ใหญ่ยักษ์ของจินต้าถงพุ่งเข้าไป,ต่อยไปยังศีรษะของซูเห่าทันที.
กระแสอากาศที่โบกสะบัดพัดกวาดทุกอย่างรอบ ๆ ให้ลอยกระเด็น.
ซูเห่ากระโดดหลบออกมา,แม้นว่าเขาจะไม่รู้ว่าเขาสามารถรับหมัดนั้นได้หรือไม่,ทว่าเขาก็ไม่ต้องการทดลอง,จินต้าถงดูแข็งแกร่งมาก,ไม่เพียงแค่ร่างกายใหญ่โต,กลิ่นอายที่แผ่ออกมายังพลุ้งพล่านรุนแรงมาก.
“ตูมมมมมมม!”ก้อนหินที่ลอยกระเด็นไปทั่ว.
จินต้าถงที่ต่อยหมัดลงบนบนพื้น,บ้านแห่งนี้สั่นไปมา,ก่อนหลังคาพังทลายลง.
หลังจากที่กุดหัวผีฆาตกรเสร็จ,ในเวลานั้นซูเห่าก็เริ่มวาดอักขระ“สว่างจ้า”ขึ้นมาอีกครั้ง.
เขาที่เริ่มวิ่งหนี,จินต้าถงที่วิ่งตาม,ในเวลานั้นเขาก็ยื่นฝ่ามือออกไปอีกครั้ง.
“สว่างจ้า!”
จินต้าถงที่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,ดวงตาของเขาที่พล่าไปในทันที.
ซูเห่าที่ฉวยโอกาสนี้,กระชับดาบในมือ,พร้อมกับขว้างออกไปยังจินต้าถงทันที.
“พรึดซี่!”
ดาบยาวทั่วไปได้พุ่งทะลวงหน้าอกจินต้าถง,ทะลวงไปจนถึงข้างหลัง,ในชั่วระยะเวลาวิกฤตินั้นจินต้าถงที่ขยับหลบเล็กน้อยทำให้พลาดหัวใจของอีกฝ่ายไป.
ถึงความแข็งแกร่งของร่างกายของจินต้าถงนั้นจะไม่ธรรมดา,ทว่าเทียบกันจิงซีของซูเห่ายังด้อยกว่า.
ซูเห่าไม่หยุดแค่นั้น,เขาที่พุ่งเข้าไป,ถือดาบยาวของผีฆาตกร,ใช้โอกาสนี้,เหวี่ยงฟันออกไป.
จินต้าถงที่ถูกแทงด้วยดาบ,แค่นเสียงเย็นชา,กัดฟันลืมตาขึ้น,ยกสนับมือขึ้นป้องกันดาบของซูเห่า.
“เคร้ง!”
จินต้าถงที่พุ่งไปด้านหน้า.
“หักกระดูก!”
หมัดของเขาที่ต่อยไปยังซูเห่า.
ซูเห่าที่หลบหมัด,พร้อมกับยกเท้าถีบด้ามดาบให้ปักเข้าไปในร่างของจินต้าถงอีก.
“ฟรึบ!”
ดาบที่จมลึกเข้าไปอีกครั้ง,จินต้าถงที่เจ็บปวด,ถอยออกไปสองสามก้าว,ซูเห่าที่เร่งรีบถอยห่างออกมา.
ดวงตาของจินต้าถงที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิง,จ้องเขม็งไปยังซูเห่า,ไม่เร่งรีบโจมตี.
เขาที่ราวกับตระหนักได้ว่าแม้ว่าซูเห่าจะตัวเล็ก,แต่ก็ไม่อ่อนแอ,หากเขาประมาท,อาจถูกจัดการจริง ๆ.
ซูเห่าที่หายใจหอบ,การต่อสู้ในเวลาสั้น ๆ,ทำให้เขาต้องการออกซิเจนเป็นจำนวนมาก.
จินต้าถงเองก็สูดหายใจลึกเช่นกัน.
เขาที่เหลือมองดาบที่ปักหน้าอกอยู่,เพราะกล้ามเนื้อที่กระชับแข็งแกร่ง,ทว่าก็มีโลหิตไหลออกมาเช่นกัน,จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นดึงดาบออกมาช้า ๆ.
ซูเห่าที่มองอยู่ข้าง ๆ รู้สึกเจ็บแทนขึ้นมาเหมือนกัน.
จินต้าถงที่ดึงดาบออกจากหน้าอกและโยนไปที่พื้น.
“เคร้ง เคร้ง!”
จินต้าถงที่ต่อยสนับมือโลหะปะทะกันไปมา,จากนั้นที่หน้าผากก็ปรากฎเส้นโลหิตปูดออกมาทันที.
“ฟื้นฟู!”
ซูเห่าที่เห็นถึงกับอ้าปากค้างเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
แผลดาบทะลวงหน้าอกก่อนหน้านี้กำลังฟื้นฟูคืนกลับมาด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตา,ก่อนจะกลายเป็นเพียงแค่รอยขีดข่วนเท่านั้น!
ซูเห่าแทบตะโกนลั่นในใจ“ผีอะไร! บ้าอะไรกันว่ะ!”
