Chapter 57 Gold/Metal Datong
金大同
ดาบสองเล่มปะทะกัน,เกิดสะเก็ดเปลวเพลิงส่องสว่างวาบขึ้นมา.
ผีฆาตกรที่ถูกซูเห่ากระแทกลอยกระเด็นออกไป.
ใบหน้าของซูเห่าที่เผยความผิดหวัง,ดาบของเขาที่ใช้จิงซีอาบไล้ขั้นสุด คิดว่าจะตัดดาบอีกฝ่ายให้ขาดเป็นสองท่อน,ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะป้องกันได้.
กล่าวได้ว่าขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงไม่ใช่คนอ่อนแอ.
“ดาบนั่น!”ซูเห่าที่จับจ้องมองดาบของอีกฝ่ายที่ดูไม่ธรรมดา,ไม่อาจนำดาบราคาถูกในมือของเขาไปเทียบได้เลย.
เป็นความจริงที่อีกฝ่ายรับการโจมตีของเขาได้,นั่นเป็นเพราะว่าดาบของอีกฝ่ายนั้นมีคุณภาพสูงกว่านั่นเอง.
เพราะซูเห่าสัมผัสได้ชัดเจน,เมื่อดาบของเขาปะทะกับดาบฝ่ายตรงข้าม,จิงซีของเขานั้นเหนือกว่าของอีกฝ่าย,ทว่ากับไม่อาจทะลวงผ่านดาบของอีกฝ่ายได้.
แม้นว่าผีฆาตกรจะลอยกระเด็นไปพร้อมดาบ,ทว่าก็ยังนับว่าอีกฝ่ายนั้นป้องกันเอาไว้ได้.
“ขวางดาบข้าได้! เช่นนั้นก็มาต่อสู้กันเต็มพลังเลย!”ซูเห่าที่เอ่ยพึมพำเสียงเบา.
ผีฆาตกรที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้น,ที่มุมปากมีโลหิตไหลซึมออกมา,จ้องมองซูเห่าด้วยแววตาจริงจัง,แม้นว่าเขาจะรับดาบฝ่ายตรงข้ามได้,แต่แรงกระแทกนั่นก็ทำให้เขาลอยกระเด็น.
เขาจ้องมองชายหน้ากากด้วยท่าทางประหลาดใจไม่แน่ใจ,ร่างกายของอีกฝ่าย,สูงเพียงหนึ่งเมตรห้าสิบเท่านั้น,จากรูปร่างที่เห็น,คล้ายกับว่า ฝ่ายตรงข้ามเป็นเด็กคนหนึ่ง.
เขาไม่อาจบอกได้ว่าอีกฝ่ายที่ไล่ตามเขามานั้น,เป็นเพราะพบความลับของเขาหรือไม่?
เขายกมือขึ้นเช็ดโลหิตที่มุมปาก,เอ่ยลองเชิง“เจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงได้โจมตีข้าในทันที?”
ซูเห่าไม่ตอบ,มุมปากยกยิ้ม,ย่ำเท้า,ก่อนจะพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย,ฟันออกไปอีกครั้ง.
“ตัดตามขวาง!”
ซูเห่าที่ปะทุจิงซี,ฟันไปยังคอของผีฆาตกร.
“เคร้ง!”
อีกฝ่ายยกดาบขึ้นรับ,ทว่าแรงกระแทกที่รุนแรงทำให้เขาลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง.
“ฟุ่งปะทะ!”
ไม่รอให้อีกฝ่ายยืนได้อย่างมั่นคง,ซูเห่าพุ่งเข้าหาทันที.
ผีฆาตกรที่ยกดาบขึ้นป้องกันอย่างเร่งรีบ.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ซูเห่าที่ไม่ฟัน,แต่เคลื่อนย้ายหลบออกไปข้าง,พุ่งกระแทกอีกฝ่ายทันที.
“ลวงทะลวง!”
ดาบในมือซูเห่าที่สะบัดเปลี่ยนทิศ,พุ่งเข้าหาทะลวงคอผีฆาตกร.
“แย่แล้ว! ไม่อาจหลบได้แล้ว!”
ผีฆาตกรที่เห็นดาบของซูเห่าพุ่งเข้ามาที่คอ,รับรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว.
“ม่านพลัง!”
ร่างของผีฆาตกรที่ส่องสว่างรัศมีสีแดงปรากฏออกมาทันที.
ดาบซูเห่าที่ทะลวงลำคออีกฝ่าย.
“เคร้ง!”
เสียงโลหะปะทะดังกังวาน,ปลายดาบของซูเห่าที่ปะทะกับคอของฝ่ายตรงข้าม,คาดไม่ถึงว่าจะไม่อาจทะลวงเข้าไปได้เลย.
ซูเห่าตกใจเป็นอย่างมาก,ฝ่ายตรงข้ามถูกกระแทกกระเด็นออกไปไกล.
แสงสีแดงคืออะไรกัน? เหมือนกับม่านแสงอย่างั้นรึ? คาดไม่ถึงว่าดาบของเขาจะไม่อาจทะลวงเข้าไปได้,เขารู้สึกราวกับว่าดาบของเขาได้กระแทกเข้ากับเกราะแก้ว.
แสงสีแดงของผีฆาตกรที่สลายหายไปช้า ๆ,อีกฝ่ายที่ตกใจเป็นอย่างมาก,หากตอบสนองไม่ทัน,เกรงว่าชีวิตของเขาคงจบสิ้นแล้ว.
เพียงแค่ต่อสู้กันในเวลาสั้น ๆ,ผีฆาตกรก็บอกได้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่คู่มืออีกฝ่าย,จึงตัดสินใจหนีทันที.
ซูเห่าทีกระชับดาบ,พุ่งเข้าหาผีฆาตกรอีกครั้ง,ดาบของเขาที่ฟันออกไป.
เขาต้องการทดสอบวิธีการของอีกฝ่ายอีกครั้ง.
“แสงจ้า!”ผีฆาตกรที่ยกมือซ้ายขึ้น,ชี้มายังซูเห่า,ดวงแสงที่ทรงพลังก็พุ่งออกมาเข้าหาเข้าทันที.
ซูเห่าที่ไม่ทันระวัง,ที่บนศีรษะของเขาปรากฏดวงแสงที่สว่างจ้าเหมือนกับดวงตะวัน,แสงที่เจิดจ้าจนดวงตาของเขาพล่าไปหมด.
เขายกดาบขึ้นป้องกัน,ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว,เพื่อป้องกันการลอบโจมตีของฝ่ายตรงข้าม.
อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องที่ซูเห่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก,ฝ่ายตรงข้ามกับไม่ลงมือโจมตีเขา ทั้งที่เป็นโอกาสที่ยากจะหาได้แล้ว,แต่กับใช้โอกาสนี้หนีแทน.
ซูเห่าพ่นลมหายใจยาว.
หลังจากซูเห่าปรับสายตาได้แล้ว,ผีฆาตกรก็หายไปจากครรลองสายตาของเขาแล้ว“ทำได้อย่างไรกัน,สลักรูนอย่างงั้นรึ? ข้ายิ่งอยากรู้อยากเห็นยิ่งขึ้นไปอีก.”
“เจ้าไม่อาจหนีพ้น!”ซูเห่าเอ่ย,ไล่ตามไปในทันที.
หนึ่งนาทีหลังจากนั้น,ซูเห่าก็ไล่ทัน,ดาบของเขาที่ฟาดฟันออกไป.
“เคร้ง!”
ผีฆาตกรที่ปัดการโจมตีลอยกระเด็นอาศัยแรงกระแทกของซูเห่าผลักตัวเองออกมาแล้วก็หนีอีกครั้ง.
ซูเห่าที่ไล่ตามทันอีกครั้ง,เขาไม่ลังเลที่เล็งดาบไปที่คอหอยอีกฝ่าย.
ผีฆาตกรที่ยกดาบขึ้นรับ,จากนั้นก็ขยับดาบของเขาเล็งไปที่ข้อมือของซูเห่า.
ซูเห่ายกมือขึ้นต้าน.
“เคร้ง!”
ซูเห่าที่โจมตีและป้องกัน ปัดป้อง,อยู่สามรอบ.ผีฆาตกรที่ยกมือซ้ายชี้ไปยังซูเห่าทันที.
ซูเห่าที่ยกมือขึ้นกั้น,ปิดตา,กันแสง,ถอยห่างออกมาหลายก้าว.
อย่างไรก็ตามครั้งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.
ผีฆาตกรวิ่งหนีไปแล้ว.
ซูเห่าถูกอีกฝ่ายหลอกเข้าแล้ว.
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา,ทว่ายังคงไล่ตามไป.
ผีฆาตกรที่ใบหน้าบิดเบี้ยวไม่ยินดีเป็นอย่างมาก,เขารู้สึกกลัวซูเห่าอย่างที่สุด,ยิ่งเห็นซูเห่าฟันดาบออกมา,เขาก็ยิ่งสั่นสะท้านในทุกครั้ง,เพราะทุกครั้งที่เขาป้องกัน,เขาก็จะถูกกระแทกจนกระอักโลหิตออกมา,อวัยวะภายในบาดเจ็บหนัก,หากยังคงรับมืออีกฝ่ายอยู่,เกรงว่าจะไม่อาจทนเอาไว้ได้ในเร็ว ๆ นี้.
อย่างไรก็ตามถึงทนไม่ได้ก็ต้องทน,ในเวลาต่อมาซูเห่าก็ฟันมาอีกแล้ว,เขาไม่อาจโต้กลับได้เลย,ยกดาบขึ้นรับอีกครั้ง.
“เคร้ง!”ผีฆาตกรที่ลอยกระเด็นไปอีกครั้ง,เวลานี้ร่างกายของเขากระแทกพื้น,กระอักโลหิตคำโต,ร่วงหล่นลงพื้น,ไม่อาจลุกขึ้นมาได้.
เขาคือปรมาจารย์นักสลักรูป,ผู้ควบคุม ร่างคนอื่น,และยังมีอักขระป้องกันอีกหลายอย่าง,ตลอดจนอักขระแสงจ้า,ได้ถูกใช้ไปจนหมดแล้ว,เวลานี้ไม่มีอะไรไว้ใช้ช่วยชีวิตของเขาแล้ว.
“หืม?”ในเวลานั้นในรัศมีเรดาร์ของซูเห่า 400 เมตร,ปรากฏร่างที่มีจิงซีทรงพลังปรากฏขึ้น.
เป็นปรมาจารย์ขั้นสูง! นอกจากนี้ยังมีความหนาแน่นของจิงซี,มากยิ่งกว่าผีฆาตกรอีก.
“จินต้าถง?”ในเรดาร์ปรากฏชื่อและสถานะของอีกฝ่าย,จินตาถงก็คือผู้บริหารสถานศึกษามีตำแหน่งรองลงมาจากเซียวจี,คณบดีสถาบันหลิงหยุน,เขาได้รับเงินสิบเหรียญทองมาจากอีกฝ่ายในวันเข้าเรียนวันแรก,รู้สึกประทับใจอีกฝ่ายไม่น้อย.
แววตาของซูเห่าที่หรี่ตาเล็ก,ไม่รั้งรอ,เร่งรีบจัดการกับอีกฝ่ายทันที,ไม่อาจรอให้จินตาถงมาถึงได้.
“ปัง!”เท้าของเขากระทืบผืนดิน,ร่างกายหายไป,เคลื่อนที่เข้าไปใกล้ผีฆาตกร,ดาบที่สะบัดฟันออกไป.
ผีฆาตกรที่ใช้พลังสุดท้ายขึ้นรับดาบซูเห่า.
ในเวลาต่อมาซูเห่าที่เปลี่ยนกระบวนท่ายกเท้าขึ้นกระทืบอีกฝ่ายอย่างรุนแรง.
“ตูมมมม!”เสียงทึบด้าน,ผีฆาตกรถูกเตะ,ร้องโอดโอย,ปากพ่นโลหิตออกมา.
ซูเห่าที่กระชับดาบ,พร้อมกับจ้วงแทงทะลวงหน้าอีกอีกฝ่าย,ปักลงบนพื้นจนอีกฝ่ายไม่อาจขยับได้.
ซูเห่าที่ดึงดาบออกมา,พร้อมกับดึงหอผ้าด้านหลังอีกฝ่ายออกมาด้วย.
“พรึด!”
โลหิตอีกฝ่ายพุ่งกระจาย.
ก่อนที่จะยกดาบขึ้นเล็งไปที่คอ,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสังหารอีกฝ่ายให้ได้,เพียงแค่กุดหัวอีกฝ่ายได้ก็เท่ากับว่าอีกฝ่ายต้องตายสนิทอย่างแน่นอน.
“ฟิ้ว-”
ไม่คาดคิดว่า จากที่ไกลออกไป,ปรากฏก้อนหินพุ่งมาด้วยความเร็วสูง,กระแทกเข้าไปยังดาบของซูเห่า,พลังดังกล่าวได้ปัดวิถีของดาบของเขาออกไป,ทำให้ไม่อาจฟันคอของผีฆาตกรได้,ทว่าก็เฉือนไปที่หน้าอกอีกฝ่าย,กลายเป็นแผลลากยาว,แทบจะตัดหน้าอกไปครึ่งหนึ่ง.
ปรากฏว่าจินต้าถงได้เข้ามาใกล้แล้ว,เขาเคลื่อนที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว,เมื่อเห็นซูเห่ากำลังสังหารผีฆาตกร,เขาก็ปล่อยก้อนหินออกมา,ปะทะกับดาบไม่ให้ฟันคออีกฝ่ายได้.
ซูเห่าที่ประเมินว่าผีฆาตกรบาดเจ็บขนาดนี้คงไม่อาจรอดชีวิตได้แล้ว,ดังนั้นจึงเก็บดาบหนีออกไปอย่างรวดเร็ว.
จินต้าถงที่ไล่ตามไปสองสามก้าว,ก่อนที่จะหันกลับมาดูอาการผีฆาตกร.
เห็นผีฆาตกรที่บาดเจ็บอย่างหนัก,อดไม่ได้เลยที่จะคำรามลั่น“มารดาเถอะ!”
