Chapter 52 Misunderstands
都是误会
หลังจากซูเห่าทะลวงร่างสังหารนักฆ่าร่างยักษ์,เขาก็หันหลังกลับพุ่งไล่นักฆ่าทั้งสามคน.
ไม่ว่าพวกเขาจะซ่อนตัวได้ดีเท่าไหร่ในพงหญ้า,ซูเห่าก็หาเจอในที่สุด,ด้วย“ท่าเท้าเคลื่อนเงา”หนึ่งดาบสังหาร.
น้อยกว่า 30 วินาที,นักฆ่าทั้งสามที่แยกย้ายกันหนีล้วนแต่ตกตายในน้ำมือของซูเห่า.
“เหลือสองคน!”ซูเห่าสะบัดโลหิตออกจากมีด.
ในเวลานั้น,ตานซือเหว่ยที่นำบุตรชายวิ่งหนีมาไกล,ห่างออกจากพื้นที่ 200 เมตร,หลุดจากรัศมีตรวจจับปรกติของเขา.
ซูเห่าที่กระตุ้นจิงซีทันที,อักขระตรวจจับที่ทำงานเต็มที่,เพิ่มพลังของเรดาร์,ขยายรัศมีตรวจจับออกเป็นหนึ่งกิโลเมตรทันที.
พบว่า,ตานซือเหว่ยที่นำบุตรชายวิ่งออกไปยังทิศหนึ่งหลายร้อยเมตรแล้ว.
“ขนาดมีภาระ,ยังวิ่งเร็วขนาดนี้เลย!”ซูเห่าที่ไล่ตามออกไปสุดกำลัง,ไล่กวดเข้าใกล้สองพ่อลูกมากขึ้นเรื่อย ๆ.
ในเวลานั้นตานซือเหว่ยที่ลากบุตรชายวิ่งหนีมาสุดกำลัง,ขณะคิดว่าออกมาไกลแล้ว,หันกลับไปเพื่อตรวจสอบว่าซูเห่าไล่ตามมาหรือไม่?
ขณะมองเห็นซูเห่า,ร่างกายของเขาที่สั่นสะท้านขาอ่อนขึ้นมาทันที.
ซูเห่าไล่ตามมาจะทันแล้ว,ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยตะโกนออกมาว่า“สหายน้อยโปรดรอสักครู่,มีอะไรพูดกันก่อน! ก่อนหน้านี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด,บุตรชายข้าเป็นคนโง่กระทำผิด,ต้องขออภัยสหายน้อยด้วย,ข้าสามารถชดเชยเงินให้กับสหายน้อยจนพอใจได้อย่างแน่นอน.”
ขณะพูดเขาก็ยังไม่หยุดวิ่งเลยแม้แต่น้อย,ไม่กล้าผ่อนคลายความเร็วลงสักนิดเดียว.
ตานซุยที่ถูกลากดึงลอยเคว้งบนอากาศ,เวลานี้หวาดกลัวน้ำหูน้ำตาลอยว่อน,ผมชี้ชันหุบหลูบไปทางเดียว,เอ่ยเสียงสั่น“ท่านพ่อ,หนีเร็ว ท่านพ่อ! เขาใกล้ไล่ทันแล้ว! ถูกจับได้พวกเราตายแน่!”
“หุบปากซะ!”ตานซือเหว่ยที่โกรธบุตรชายโง่เง่าแทบปอดระเบิด,หากไม่สะดวกในเวลานี้,เขาคงตบปากบุตรชายของเขาไปแล้ว,หากไม่เพราะเขาเรื่องคงไม่มาถึงตรงนี้!
เขาเห็นซูเห่าไม่ตอบ,ก็เอ่ยออกมาอย่างเร่งรีบ“พวกเรามาครั้งนี้,ไม่ได้มีแผนอะไร,ต้องการนำเจ้าโง่คนนี้มาขอโทษเป็นการส่วนตัว,โปรดอย่าได้เข้าใจผิด!”
นำกลุ่มนักฆ่ามาขอโทษอย่างงั้นรึ? ใครจะโง่เชื่อกัน! ซูเห่าไม่ได้เอ่ยตอบ,เร่งความเร็วขึ้น,เพียงไม่กี่วินาที,ก็ไล่ตามทันเรียบร้อยแล้ว.
ตานซือเหว่ยเร่งรีบเอ่ยออกมาอีกครั้ง“ข้ามีรูปแบบสัตว์ร้าย,ข้าสามารถมอบให้เจ้าได้!”
ในเวลานั้นซูเห่าที่เอ่ยปากในที่สุด“รูปแบบสัตว์ร้ายข้าต้องการ,แต่ไม่ต้องการปล่อยเจ้าไป,มันคงจะง่ายกว่าหากจัดการเจ้าไป,ลาลับไว้มีวาสนาค่อยเจอกัน!”
ซูเห่าที่ตะวัดเหวี่ยงมีดฟันออกไป.
ตานซือเหว่ยในช่วงระยะเวลาวิกฤติ,เขาได้โยนตานซุยออกไป.
“ฟิ้ว!”
“อ๊ากก!”
เสียงร้องโหยหวน,ตายซุยถูกฟันที่หน้าอกและท้อง,ได้รับบาดเจ็บหนักหล่นลงไปบนพื้นกลิ้งไปมาร้องโหยหวนทรมาน,บาดเจ็บหนัก.
ซูเห่าไม่เอ่ยอะไรอีก,ยังคงไล่ตามต่อไป.
ตานซือเหว่ยที่ไม่อาจหนีพ้น,เวลานี้กันฟันตัดสินใจหันหลังกลับมา,พุ่งเข้าโจมตีซูเห่าอย่างคาดไม่ถึง.
“ตัดตามขวาง!”ตานซือเหว่ยที่ระเบิดพลังออกมา,สายตาดุร้ายใบหน้าอัปลักษณ์,ดาบยาวในมือที่ฟาดฟันเข้าหาซูเห่า.
“เท้าเคลื่อนเงา!”ซูเห่าที่เคลื่อนที่หลบ,ก่อนดาบในมือจะสวนกลับไป.
ศีรษะของตายซือเหว่ยลอยโด่ง,โลหิตที่พุ่งปุด ๆ,ก่อนล่วงหล่นลงกลิ้งหลุน ๆ ไปบนพื้น.
ในเวลานี้ตานซุยที่นอนร้องโอดโอย,เห็นศีรษะของบิดาของเขาที่กำลังกลิ้งอยู่บนพื้น,เวลานี้เขาแทบไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,แม้แต่บิดาของเขาก็ไม่อาจแม้แต่ป้องกันการโจมตีได้กระทั่งกระบวนท่าเดียว.
เวลานี้เขาไม่ร้องโหยหวนแล้ว,หลังจากนั้นชั่วขณะ,รัศมีแสงประกายชีวิตของเขาที่อ่อนลงเรื่อย ๆ จนหมดสิ้นไป.
ในรัศมีตรวจจับของซูเห่า,เวลานี้ปรากฏอู๋หยุนเทียนและคนอื่น ๆ ที่เร่งรีบตามมา.
ซูเห่ารู้สึกผ่อนคลายลง.
มือขวาที่ถือดาบเปื้อนโลหิต,สั่นเล็กน้อย,ดูเหมือนว่าลึก ๆ แล้วเขาก็ยังคงตื่นเต้น,ไม่ได้สงบดั่งที่เห็นภายนอก.
ซูเห่าที่สลัดโลหิตจากใบดาบ,เช็ดทำความสะอาดบนศพแล้วเก็บมันเข้าฝัก.
หลังจากพวกอู๋หยุนเทียนและคนอื่น ๆ วิ่งมาถึง,เห็นภาพเหตุการณ์,ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน,เสี่ยวปังและเหอชิงชิงเคยเห็นศพมามาก,เหล่านักรบที่ตกตายที่ป้อมซาซานที่ต่อสู้กับเหล่าสัตว์ร้าย,ทว่าการมาเห็นศพด้านหน้าใกล้ ๆ เวลานี้,เห็นโลหิตละเลงกระจายไปบนพื้นก็หวาดกลัวเย็นยะเยือบไปทั่วร่าง,เร่งรีบไปซ่อนตัวด้านหลังบิดาของพวกเรา.
......
หลังจากที่ซูเห่าเริ่มเล่าถึงสาเหตุจนถึงผลที่เกิดขึ้นตอนนี้ ทำให้กับพวกอู๋หยุนเทียนฟังนิ่งงัน,เวลานี้ทุกคนต่างก็จ้องมองซูเห่าด้วยแววตาแปลก ๆ.
เหอเจี้ยนหยงที่จ้องมองเหอชิงชิง,จากนั้นก็ถามซูเห่าเอ่ยออกมาว่า“เจ้าบอกว่าตานซุยรังแกชิงชิง,เจ้าระเบิดไข่มัน,แล้วจากนั้นก็ไปประลองกับนักเรียนปีสามทั้งหมดทุกคนอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าพยักหน้ารับ“ใช่,เวลานั้นข้าเป็นจอมยุทธ์ขั้นสูงแล้ว,การจะจัดการพวกเด็กเหล่านั้น,ไม่ได้ยากอะไร.”
เหอเจี้ยนหยงและเหล่าหลี่จ้องมองหน้ากันและกัน พูดไม่ออก.
เหล่าหลี่ชี้ไปยังศพเหล่านี้เอ่ยออกมาว่า“คนเหล่านี้เป็นจอมยุทธ์ขั้นสูง,เจ้าบอกว่า,ตอนนี้เจ้าก้าวสู่เขตเขตปรมาจารย์แล้วอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าพยักหน้ารับ“ข้าเพิ่งตัดผ่านระดับได้,เพราะโชคดี.”
เหอเจี้ยนหยงและเหล่าหลี่ตลอดจนคนอื่น ๆ ที่พูดไม่ออกอีกแล้ว.
เหล่าหลี่จ้องมองเสี่ยวปัง,หันหน้าไปมองอู๋หยุนเทียน “น้องสาม,นี่คือบุตรชายที่เจ้าสอนรึ? ข้าและบุตรชายจะคารวะเจ้าเป็นครู ช่วยสอนพวกเราทั้งสองด้วย!”
อู๋หยุนเทียนโบกมือไปมา“ไม่จำเป็น,ข้าไม่ใช่ครูฝึกที่ดี,เซี่ยงหวู่พยายามด้วยตัวเอง,ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้าเลย.”
เหล่าหลี่ที่ยกมือขึ้นลูบศีรษะเสี่ยวปัง,เอ่ยด้วยความเศร้าใจ“ชุนจื่อ,วาสนาของเจ้ายังมาไม่ถึง!”
เหอเจี้ยนหยงที่เอ่ยออกมาทันที“ที่นี่ไม่เหมาะที่จะพูดคุยกัน,พวกเรากลับป้อมซาซานค่อยเอ่ยอีกครั้ง,เรื่องในวันนี้ต้องเก็บเอาไว้ให้ดี,ห้ามเอ่ยถึงเด็ดขาด.”
ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
เหอเจี้ยนหยงเอ่ย“ลงมือจัดการศพและร่องรอยทั้งหมด.”
ทั้งสามที่สนิทกันอยู่แล้ว,ไม่จำเป็นต้องให้พวกซูเห่าลงมือ,เพียงไม่นาน,ก็จัดการฝังศพและทำลายร่องรอยทั้งหมดไป.
“ดูเหมือนว่าจะมีเงินรวมทั้งหมด 43 เงิน.”เหล่าหลี่เอ่ย.
เหอเจี้ยนหยงเอ่ยออกมาทันที“ให้เซี่ยงหวู่.”
เหล่าหลี่ไม่ลังเลส่งให้กับซูเห่า“รับไป!”
ซูเห่าที่รับมาอย่าไม่เกรงใจ.
ก่อนหน้านี้ซูเห่าได้ค้นร่างของตานซือเหว่ย,คิดว่าอีกฝ่ายนำรูปแบบสัตว์ร้ายมาด้วย,อย่างไรก็ตามกับไม่พบอะไรเลย.
เป็นความจริง,ใครจะเก็บของล้ำค่าเอาไว้กับตัว?
ซูเห่ารู้สึกเสียดายมาก,ดูเหมือนว่าเส้นทางการศึกษาอักขระรูนยังอยู่อีกยาวไกล.
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว,พวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง,ไม่มีใครที่สงบใจเดินทางอย่างเบาสบายได้อีก,ระหว่างทางหลังจากที่ย่อยข้อมูลที่เกิดขึ้นเสร็จ,ทุกคนที่ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ อู๋เซี่ยงหวู่ได้กลายเป็นปรมาจารย์ไปแล้วรึ?
ระหว่างทางเสี่ยวปังและเหอชิงชิง,ลอบเข้าไปใกล้ซูเห่า,เสี่ยวปังเอ่ยออกมาว่า“เซี่ยงหวู่,เจ้าเป็นปรมาจารย์ได้อย่างไร? คนเหล่านั้นร้ายกาจกว่าพ่อข้าอีกรึ?”
ซูเห่าเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ“ใช่,ประมาณนั้นล่ะ.”
เหอชิงชิงที่กรอกตาย่นจมูกเอ่ยออกมาว่า“เจ้าหลอกใคร,คิดว่าพวกเราเป็นเด็กอยู่รึไง?”
ซูเห่าที่กลืนน้ำลายลงคอเอ่ยออกมาว่า“ใช่!”จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า“ข้าเพียงโชคดี,วางใจได้,ขอเพียงเจ้าขยันขันแข็ง,อีกหน่อยก็เหนือกว่าข้า!”
เสี่ยวปังเอ่ยออกมาอีก“เซี่ยงหวู่,ตอนนี้เจ้าร้ายกาจมากขนาดใหน?”
ซูเห่าเผยยิ้ม“ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่ามือเดียวก็เอาชนะเจ้าทั้งสองได้แล้ว.”
เสี่ยวปังที่พยักหน้าอย่างจริงจัง“เจ้ารายกาจจริง ๆ!”
“ฮึ!”เหอชิงชิงมองซูเห่าตาขวาง,เอ่ยเบา ๆ ในใจ,เมื่อไหร่จะเลิกเห็นว่าพวกเราเป็นเด็กกัน!
