Chapter 43 pill then
丹遂
นับตั้งแต่ซูเห่าคว่ำนักเรียนชั้นปีสาม,ทั่วทั้งสถาบันก็กลายเป็นเงียบสงบขึ้นมาในทันที,นักเรียนทุกคนต่างก็ฝึกฝนอย่างหนักเต็มไปด้วยความเอาจริงเอาจัง.
การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้,ทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงไปเหมือนกัน.
“นี่คือความรับผิดชอบของผู้แข็งแกร่งที่อู๋เซี่ยงหวู่เอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?”
ในความเห็นของพวกเขา,ความแข็งแกร่งของอู๋เซียงหวู่นั้นได้เปลี่ยนบรรยากาศของสถาบันไป,เหล่านักเรียนที่ได้สติหลังจากถูกทุบล้วนแต่ได้รับการเปลี่ยนแปลง,นี่อาจจะเป็นความสำเร็จของอู๋เซี่ยงหวู่ที่เขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง กับสิ่งที่เขาเรียกมันว่า“ความรับผิดชอบของผู้แข็งแกร่ง”
นอกจากนี้เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นยังได้กระตุ้นเหล่าพรสวรรค์ต่าง ๆ ที่ต้องกลับมามองตัวเอง,ว่าตัวเองคู่ควรกับคำว่ายอดพรสวรรค์หรือไม่?
ในเวลานี้อู๋เซี่ยงหวู่ไม่ได้เป็น“คนบนปิศาจอู๋เซี่ยงหวู่แล้ว”ภาพพจน์ของเขาได้เปลี่ยนไปมาก,คำนินทามากมายในอดีตได้หายไปกลายเป็นตัวตนที่ทุกคนต้องการศึกษา,และนำมาเป็นแบบอย่าง.
ในวันหนึ่งเสี่ยวปังที่มาพบกับซูเห่า,ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลเอ่ยออกมาว่า“เซี่ยงหวู่,ข้าได้ข่าวมาว่า,ตานซุยกำลังหาคนมาแก้แค้นเจ้า,ขู่ว่าต้องการสังหารเจ้า,เจ้าต้องระมัดระวังให้ดี.”
ซูเห่าที่ขมวดคิ้วไปมา,กล่าวด้วยความประหลาดใจ“ใครคือตานซุย?”
เสี่ยวปังที่โบกมือโบกไม้เอ่ยออกมาว่า“ก็เจ้าคนผมตั้งทรงเม่นนั่นไง,คนที่เจ้าระเบิดไข่มันไป,นักเรียนปีสามคนนั้นดูเหมือนว่าจะมาจากตระกูลมีชื่อเหมือนกัน,เวลานี้กำลังหายอดฝีมือเพื่อมาสังหารเจ้า.”
ซูเห่าพยักหน้า,“อืม,ดี,ข้ารู้แล้ว!”
เสี่ยวปังที่เร่งรีบเอ่ยออกมาว่า“ไม่ ๆ,เจ้าไม่กังวลเลยรึ? มือสังหาร! กำลังต้องการสังหารเจ้านะ!”
ซูเห่าที่เผยยิ้ม“ข้ากังวลว่าจะไม่มีคนมาต่างหาก?”
เสี่ยวปังที่ดูร้อนรน“เจ้าไม่เข้าใจ! เซี่ยงหวู่,พวกเราไปขอให้อาจารย์ช่วยดีใหม!”
“ไปหาอาจารย์แล้วอย่างไร? นี่เป็นเพียงแค่ข่าวลือ,แล้วเจ้าคิดว่าอาจารย์จะอยู่ข้างกายข้าได้ตลอดเวลารึไง?”
เสี่ยวปังที่รู้สึกเศร้าใจมาก“แล้วทำอย่างไรดี! หรือว่าให้ข้ากลับบ้านหาพ่อข้า! พ่อข้าร้ายกาจมาก,จะต้องปกป้องเจ้าได้แน่.”
ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา,ตอนนี้ลุงหลี่ไม่ใช่คู่มือของเขาด้วยซ้ำ,ให้เขามา แล้วมีประโยชน์อะไร?
ซูเห่าวางหนังสือลง,เอ่ยกับเสี่ยวปังอย่างจริงจัง“หากเจ้าต้องการช่วยจริง ๆ,ช่วยข้าหาข้อมูลของตานซุยเพิ่มเติม,ปรกติเขาปรากฏตัวที่ใหน,เขามาจากตระกูลใหน,พักอาศัยอยู่ที่ใด,อะไรก็ได้ที่สืบมาได้,หากเขากล้าส่งคนมาสังหารข้า,ข้าก็จะจัดการเขาเช่นกัน.”
เสี่ยวปังที่ดูลังเล,ท้ายที่สุดก็เอ่ยสอบถามออกมาอีกครั้ง“เซี่ยวหวู่เจ้าเอาจริงรึ?”
ซูเห่าพยักหน้ารับ“แน่นอน.”
“ดี,เจ้าระมัดระวังตัวด้วย!”เสี่ยวปังเอ่ยและจากไป.
เสี่ยวปังที่จากไป,แววตาของซูเห่าเผยแววตาเย็นยะเยือบออกมาทันที.
เขาไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด,เขารู้นานแล้วว่าปัญหาต้องตามมา,ตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะจัดกากับรต้นปัญหาอย่างไรดี.
คนผู้หนึ่งในโลกใบนี้,ย่อมมีความสัมพันธ์กันอย่างแยกไม่ออก,สังหารตัวปัญหาไปหนึ่งคน,ก็จะมีคนที่ตัวปัญหาที่สองที่สามและสี่ปรากฏขึ้น,ทำให้ต้องสังหารไม่หยุด,ความแค้นก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ,ไม่มีสิ้นสุด.
เว้นแต่ว่าจะสังหารคนที่เกลียดชังไปจนหมดสิ้น.
เห็นชัดเจนว่าเรื่องเช่นนี้ ไม่อาจทำได้จริง.
ซูเห่ากลับมาเกิดในโลกนี้,เป้าหมายของเขานั้นชัดเจนมาก,คือมีชีวิตให้นานที่สุด,เก็บเกี่ยวความรู้ต่าง ๆ,ค้นหาในสิ่งที่เขายังไม่รู้,สะสมองค์ความรู้ที่จะสมารถเปลี่ยนเป็นพลังจนไม่อาจมีใครทำอะไรเขาได้.
อย่างไรก็ตาม,ความหวังที่จะอยู่ตลอดไปนั้น ดูเหมือนว่าจะยากมาก,ปรกติแล้วมักจะมีอุบัติเหตุไม่คาดคิดมาพรากชีวิตของเขาเสมอ,เขาจำต้องพยายามอย่างเต็มเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องที่ไม่คาดคิดเหล่านั้นทว่าหากเรื่องดังกล่าวนั้นไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้วล่ะก็.
สิ่งที่เขาทำได้ก็มีแค่ต้องพุ่งปะทะปัญหา ทุบทำลายมันด้วยพลังที่เหนือกว่าโดยสมบูรณ์.
ซูเห่าที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างหอตำราหลิงหยุนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง,จากนั้นก็ลุกขึ้นมา เดินตรงไปหาอาจารย์ล้านเหล่าหลิว,อาจารย์ที่ปรึกษาของเขา,พร้อมกับเอ่ยออกมาตรง ๆ,“อาจารย์หลิว,ท่านพอมีเวลาหรือไม่? ข้ามีปัญหาต้องการปรึกษา.”
เหล่าหลิวที่เห็นซูเห่ามาหาก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไร,พยักหน้าเผยยิ้มเอ่ยออกมาว่า“ตกลง,พวกเราไปหาสถานที่พูดคุยกันที่ใหนดี?”
ซูเห่าที่จ้องมองรอบ ๆ มีอาจารย์คนอื่น ๆ ที่เงี่ยหูฟังแม้แต่บางคนจ้องมองมาด้วยความสนใจ,เขาพยักหน้าเอ่ยออกมาว่า“ตกลง,พวกเราไปหาสถานที่สงบพูดคุยกัน,จะได้ไม่มีคนรบกวน.”
“ข้ารู้สถานที่,เจ้าตามข้ามา.”เหล่าหลิวที่เดินนำซูเห่าไป.
เฟิงม่านเหอและอาจารย์คนอื่น ๆ ที่เผยท่าทางผิดหวัง,พลาดเรื่องเด็ดไปเสียแล้ว.
หลังจากนั้น,เหล่าอาจารย์ก็พูดคุยกันเกี่ยวกับซูเห่าทันที,พวกเขาต่างก็แสดงความเห็นอย่างออกรส,บางคนถึงกับเถียงหน้าดำหน้าแดง.
......
ซูเห่าที่ตามเหล่าหลิวมายังศาลาหินที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง,ที่นี่มีโต๊ะหินให้นั่ง,เป็นสถานที่ยอดเยี่ยมทีเดียว.
“นั่งก่อนค่อยพูด!”เหล่าหลิวนั่งลง,ชี้ไปยังเก้าอี้หิน.
ซูเห่าที่ก้าวเข้าไปนั่ง.
ไม่ได้รอให้ซูเห่าได้เอ่ยปาก,เหล่าหลิวก็เผยยิ้มเอ่ยออกมาว่า“ข้าเดาว่า,เจ้ามาหาข้าเกี่ยวกับเรื่องของตานซุยอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าพยักหน้า,จากนั้นก็ส่ายหน้า“ไม่ใช่ซะทีเดียว,หลัก ๆ แล้วเป็นเรื่องเกี่ยวกับวิถียุทธ์มากกว่า.”
เหล่าหลิวเข้าใจและพยักหน้ารับ“ข่าวที่กระจายออกไปนั้นเป็นความจริง,ตานซุยได้หาคนมาเพื่อสังหารเจ้าจริง ๆ,กล่าวให้ถูกต้อง,เป็นบิดาของตานซุนกำลังหาคนเพื่อสังหารเจ้าต่างหาก.”
ซูเห่าที่ขมวดคิ้ว เอ่ยออกมาว่า“บิดาของตายซุยอย่างงั้นรึ?”
เหล่าหลิวเอ่ยออกมาว่า“บิดาของตานซุยนั้นเป็นจอมยุทธ์ขั้นสูง,เป็นคนที่กว้างขวางรู้จักคนมากมาย,ทว่าไม่ได้มีเบื้องหลังที่ทรงพลังอะไร,เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น.”
ซูเห่าเอ่ยถามออกมา“เขาต้องการเชิญปรมาจารย์ยุทธ์มาอย่างงั้นรึ?”
เหล่าหลิวหัวเราะออกมาทันที “จะเป็นไปได้อย่างไร! ปรมาจารย์ยุทธ์ไม่ใช่กระหล่ำปลี,ที่จะมาหาได้ทั่วไป,ปรมาจารย์ยุทธ์แต่ละคนเป็นคนสำคัญในทุก ๆ ตระกูล,มีหน้าที่สำคัญต้องรับผิดชอบมากมาย,ใหนเลยจะมาจัดงานเรื่องเล็กจ้อยไม่เป็นเรื่องเช่นนี้.”
ซูเห่าพยักหน้ารับ,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ.
จากนั้นเหล่าหลิวก็เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น“เจ้าวางใจได้! ที่นี่สถาบันหลิงหยุน,คนนอกไม่อาจเข้ามาได้,ยิ่งเข้ามาสังหารคนในสถาบันแล้ว,แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ก็ไม่กล้า.”
ซูเห่าที่กล่าวขอบคุณออกมาทันที“รับทราบ,ขอบคุณอาจารย์หลิว.”
จากนั้นเขาก็เอ่ยถึงปัญหา“อาจารย์หลิว,ข้ามาพบท่านในวันนี้,เรื่องหลักเกี่ยวกับวิถียุทธ์.”
เหล่าหลิวที่เผยยิ้ม“ไม่บ่อยนักที่เจ้าจะมาปรึกษาหารือกับข้า,ครั้งนี้ คงจะเป็นเรื่องไม่ธรรมดา,เจ้าเอ่ยสอบถามออกมาตรง ๆได้เลย.”
ซูเห่าที่เอ่ยออกมาทันที.“อาจารย์หลิว,เวลานี้จิงซีของข้าได้ถึงขีดจำกัดร่างกายแล้ว,แม้นว่าจะรอให้ร่างกายเติบโตจะสามารถพัฒนาไปได้อีกครั้ง,ทว่าคงไม่อาจเพิ่มขึ้นได้มากนัก,ดังนั้น,ข้าคิดว่า,ในเดือนนี้,ต้องการก้าวเข้าสู่ขอบเขตปรมาจารย์ยุทธ์,จึงต้องการขอคำชี้แนะจากอาจารย์หลิว.”
“หะ?”รอยยิ้มของอาจารย์หลิวที่แข็งค้าง,คล้ายกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน.
ซูเห่าที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง“อาจารย์หลิว,ข้าเป็นจอมยุทธ์ขั้นสูงแล้ว,ต้องการเป็นปรมาจารย์ยุทธ์,ขอให้อาจารย์หลิวชี้แนะด้วย.”
ล้านเหล่าหลิวที่ได้ยินคำพูดของซูเห่าอย่างชัดเจน,ดวงตาที่เบิกกว้างกลมโต,ยืนงง ๆ,ราวกับจ้องมองสัตว์ประหลาดยุคบรรพกาลอยู่.
“เจ้าพูดจริงอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าที่ถอนหายใจยาว,ไม่กล่าวตอบ,ลุกขึ้นเดินไปยังพื้นที่เปิดกว้าง,ก่อนจะยกหมัดขวาขึ้น,เคลื่อนย้ายจิงซีไปที่แขน.
จากนั้นก็ต่อยลงไปบนพื้นทันที.
“ตูมมมมมมม-”
พื้นศิลาที่เปิดออก,เกิดระเบิดเสียงดังกึกก้อง,กลายเป็นหลุมความกว้างหนึ่งเมตรขึ้นมาทันที.
