Chapter 39 Fearful
可怕
ลานยุทธ์ของนักเรียนปีสองกลายเป็นสับสนวุ่นวายขึ้นมาในทันที,บางคนที่ถูกต่อยลอยกระเด็น,บางคนก็กำลังนอนร้องโอดโอย.
เห็นเพียงร่างที่ไม่สูงกำลังแหวกฝูงชน,เมื่อเขาพุ่งเข้าไป,จะมีคนที่ร้องอย่างอนาถและร่างกายลอยกระเด็น.
ซูเห่าที่โจมตีแหวกผู้คนไปทั่วสารทิศ.
เวลานี้ซูเห่าสัมผัสได้แล้วว่านักกอล์ฟรู้สึกอย่างไร,เมื่อกำลังหวดลูกกอล์ฟ.
แม้ว่าเขาจะไม่เคยเล่นกอล์ฟ แต่ก็รู้สึกเพลิดเพลินที่ได้กระแทกร่างของผู้คนลอยกระเด็นออกไป.
เขาที่ควบคุมพลังและเป้าอย่างแม่นยำ,ไม่ขาดไม่เกิน,เพื่อไม่ให้ผู้คนรอบ ๆ ได้รับความเสียหายจนเกินไป.
ด้วยเหตุนี้นักเรียนปีสองต่างก็กระเด็นนอนหมดสภาพกองเกลื่อนเต็มพื้นเต็มกันหมด,บางคนที่ลอบตั้งฉายาให้กับซูเห่าในใจ“คนบินปิศาจอู๋เซี่ยงหวู่.”
ไม่ถึงสิบนาที,ทุกคนรอบ ๆ ไม่มีใครกล้ายืนขึ้นแม้แต่คนเดียว.
หลายคนที่ไม่รอให้ซูเห่าทุบตี,เร่งรีบทรุดลงไปกองบนพื้นด้วยตัวเอง.
เพราะพวกเขารู้ว่า,เพียงแค่ลงไปกองบนพื้นก็ถือว่าพ่ายแพ้แล้ว,ซูเห่าจะไม่ลงมือกับพวกเขา,ทว่าใครก็ตามที่ยืนอยู่ก็จะถูกโจมตีอย่างรุนแรงทันที.
หลังจากทุกคนรู้เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวแทบทุกคนก็ลงไปนอนหมอบบนพื้นหมดสภาพกันหมดแล้ว,ซูเห่าที่ปัดฝุ่นที่มือ,แล้วเดินจากไป.
ภายในใจของเขาที่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา,ไปยังถิ่นนักเรียนปีสามดู,จัดการนักเรียนปีสามไปพร้อมกันให้จบ ๆ กันเลย,จะได้ไม่มีนักเรียนปีสามมาหาเรื่องพรุ่งนี้,มะรืนก็เป็นนักเรียนปีสี่และปีห้า,จัดการให้ราบเรียบ,จะได้ไม่มีคนมาทำให้รำคาญใจอีก.
เขาที่เดินมาเห็นผู้เยาว์คนหนึ่งที่กระเด็นลอยออกมานอนกองอยู่บนถนน,ซูเห่าที่หยุดสอบถามออกมา“นี่,ข้าขอถามเจ้า,สถานที่นักเรียนปีสามอยู่ที่ใหน?”
ผู้เยาว์คนดังกล่าวที่รู้สึกหวาดกลัวเงยหน้าขึ้นมองเอ่ยเสียงสั่น“เจ้า...เจ้าต้องการทำอะไร?”
ซูเห่าที่ขมวดคิ้ว,“เจ้ามีคำถามกับข้าอย่างงั้นรึ?”
“ไม่ ๆ!”ผู้เยาว์คนดังกล่าวส่ายหน้าไปมาทันที.
“งั้นก็ตอบคำถามของข้ามา.”
ผู้เยาว์คนดังกล่าวที่กลืนน้ำลายอึกใหญ่,พร้อมกับตอบขณะนอนสั่นอยู่“นักเรียนปีสามขึ้นไป,ไม่อยู่ในสถาบัน,พวกเขาจะออกไปยังฐานในป่า,คาดว่าอีกหนึ่งเดือนจากนี้นักเรียนปีสามถึงจะกลับมา.”
“เป็นเช่นนี้นะเอง,ขอบคุณ!”ซูเห่าเอ่ย,จากนั้นก็เดินจากไป.
ผู้เยาว์ที่นอนบนถนนกลายเป็นงงงวย“ขอบคุณ...ของคุณข้า? เขาขอบคุณข้ารึ?”
ทว่าต่อมา เมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งเตะเขาลอยกระเด็นออกมานอนกองบนถนนก็รู้สึกยอมรับไม่ได้ขึ้นมาทันที.
......
เพียงไม่นาน,เรื่องที่ซูเห่าทุบตีนักเรียนปีสองได้กระจายไปทั่ว,ไม่เพียงแค่กลุ่มนักเรียนเท่านั้น,กระทั่งกลุ่มอาจารย์ยังเอ่ยถึงเรื่องนี้ด้วย.
“เหล่าหลิว,อู๋เซี่ยงหวู่ห้องเจ้าสร้างเรื่องใหญ่แล้ว,ข้าได้ยินมาว่าเขาทุบตีนักเรียนปีสองทั้งหมดไปนอนกองบนพื้นทุกคนเลย! เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?”โม่เฟิงหัวที่ชอบพูดคุยมากที่สุด,เห็นเหล่าหลิวก็อดไม่ได้ที่ต้องเข้าไปสอบถามทันที.
“ใช่แล้ว,เหล่าหลิว,ข้าเพิ่งได้ยินมา,ตกใจแทบตาย,นอกจากนี้อัจฉริยะอันดับหนึ่งของปีสองเสี่ยวอี้ซู,ยังถูกต่อยสองหมัดหมดสภาพเลย!”เฟิงม่านเอ๋อที่กล่าวด้วยความชื่นชม.
เหล่าหลิวที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น.“ข้าก็ไม่คาดคิดเช่นกันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น,อาจารย์ปีสองมาสอบถามข้าเรื่องนี้,ข้าถึงรู้,รู้สึกปวดหัวอยู่เหมือนกัน!”
“เหล่าหลิว,ไม่เห็นต้องทำท่าทางเช่นนั้น,อู๋เซี่ยงหวู่ทำให้เจ้าหน้าแล้วจริง ๆ,พวกเรารู้สึกอิจฉาเจ้าเลย.”
“ตั้งแต่ก่อตั้งสถาบันยุทธ์ขึ้นมา,นับเป็นครั้งแรกที่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น! นักเรียนปีหนึ่งเอาชนะนักเรียนปีสองกว่าสองร้อยคน,เรื่องแบบนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ,มันน่าเหลื่อเชื่อไปแล้ว.”
“เหล่าหลิว,เจ้าคิดว่าอู๋เซี่ยงหวู่ห้องเจ้ากลายเป็นจอมยุทธ์แล้วหรือไม่?”เฟิงม่านเอ๋อที่เอ่ยสอบถามด้วยความสงสัย.
เหล่าหลิวครุ่นคิด,ก่อนเอ่ยออกมาช้า ๆ,“ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้! นอกจากนี้,แม้จะเป็นจอมยุทธ์ขั้นต้น,ก็ไม่อาจทำเรื่องนี้สำเร็จ,ข้าเดาว่าเขาอาจจะไม่ใช่แค่จอมยุทธ์ขั้นต้นทั่วไป,ทว่ายังเชี่ยวชาญทักษะต่อสู้ด้วย.”
ทั้งสองที่ดูเหมือนว่าจะตื่นตกใจเป็นอย่างมาก,อายุยังไม่ถึงสิบปีเป็นจอมยุทธ์แล้วรึ? เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อเล็กน้อย.
“เรื่องนี้ต้องรายงานคณบดีหรือไม่?”
เหล่าหลิวส่ายหน้าไปมา“ไม่จำเป็น,ไว้ค่อยดูอีกครั้ง!”
......
ชื่อเสียงของซูเห่าทีเพิ่มพูนไม่มีใครไม่รู้จักเขา,ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขา,เป็นไปตามที่ซูเห่าต้องการ,เวลานี้เขารู้สึกพึงพอใจแล้ว,ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมารบกวน,ด้วยเหตุนี้ยังมีคนที่ได้รับผลประโยชน์ทางอ้อมไปด้วยนั่นก็คือ เหอชิงชิงและเสี่ยวปัง.
ภายใต้การโหมโมษณาจากปากของเสี่ยวปัง,ทำให้ทุกคนรู้ว่าเขาและเหอชิงชิงเป็นสหายสนิทกับอู๋เซี่ยงอู๋,กระทั่งเหอชิงชิงยังถูกนับว่าเป็นคู่รักวัยเด็กของเขาอีกด้วย,ทำให้ไม่มีใครกล้าหาเรื่องพวกเขาแม้แต่น้อย
ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่นตามที่ซูเห่าคาดหวังเอาไว้,เมื่อไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องแล้ว,เขาก็สามารถทุ่มสมาธิไปในสิ่งที่เขาต้องการได้.
ซูเห่าที่ยังสงสัยใคร่รู้กับสิ่งต่าง ๆ ในโลกใบนี้เป็นอย่างมาก,เขาต้องการความรู้เพิ่มเติม,เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ,สัมผัสถึงความมหัศจรรย์ขององค์ความรู้จากบรรพบุรุษและธรรมชาติในโลกใบนี้.
เขาสัมผัสได้ถึงความสุขจากส่วนลึกของวิญญาณ,ที่จะได้สำรวจความแปลกใหม่ของโลกใบนี้.
ครึ่งปีที่ผ่านมา,ทำให้เขาเข้าใจเรื่องราวในสถาบันยุทธ์หลิงหยุนพอสมควร,เขาได้พบกับหอตำราที่เป็นดั่งขุมทรัพย์ล้ำค่า.
หลังจากฝึกฝนเบื้องต้นในครึ่งวันตอนเช้า,ในตอนบ่าย เขาก็จะเข้าไปศึกษาตำราต่าง ๆในหอตำราหลิงหยุน.
“วิธีหาปราณโลหิตเบื้องต้น”,“คู่มือภาพสัตว์ร้าย”,“ชีวะประวัติเมืองหลิงหยุน”,“ตำนานแผนผังภูเขาและแม่น้ำ”,“พงศาวดารราชาอู๋”,การทำลายล้างและการกำเนิดเผ่าพันธ์มนุษย์“,”สำรวจความลึกลับของสัตว์ร้าย“,”ศักยภาพร่างกายมนุษย์“,”สายโลหิต“,”การจำแนกพลัง“,”ความแปลกประหลาดของธรรมชาติ“,”ความลึกล้ำของภูเขาน้ำแข็งแดนเหนือ“,”ความลึกล้ำของปรมาจารย์อักขระ”.....
มากมายนับไม่ถ้วน,ซูเห่าที่พลิกตำราอย่างรวดเร็ว,หน้าแล้วหน้าเล่า,บันทึกลงไปในพื้นที่พินบอล,มีเพียงแค่หนังสือที่สนใจเท่านั้นเขาถึงจะนั่งอ่านอย่างตั้งใจ.
เมื่อซูเห่ากำลังบันทึกตำราต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว,เสียงเปิดหนังสือที่ดังขึ้นเป็นระยะ ๆ.
ในเวลานี้ในหอตำรายกเว้นเขาแล้ว,มีสตรีน้อยสามคน เวลานี้หันมามองซูเห่าที่กำลังเปิดหน้าหนังสืออย่างรวดเร็ว,แม้แต่คิดว่า เขาเป็นคนป่วยหรือไม่? อย่างไรก็ตามขณะพวกเขาเห็นว่าเป็นซูเห่า,ก็จำได้ว่านี่คือ“คนบินปิศาจอู๋เซี่ยงหวู่”พวกเขาก็ก้มหน้าก้มตาหลบเลี่ยงทันที.
หลังจากนั้นไม่นาน,หญิงสาวผู้หนึ่งที่ดูกล้า ๆ กลัว ๆ,ก้มหน้าก้าวเข้ามา,เอ่ยเสียงงุ้งงิ้งเหมือนยุง“เจ้า...นี่”
“มีอะไรอย่างงั้นรึ?”ซูเห่าที่ไม่ได้ยินตอนแรก,ก่อนที่จะหยุดจ้องมองใบหน้าที่ใสกระจ่างของเธอ,ดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กสาวที่บอบบาง,อย่างไรก็ตามเวลานี้ท่าทางของเธอที่น้ำตาเอ่อล้นคล้ายจะร้องไห้ด้วยความกลัว.
เด็กหญิงที่กำมือ,แบแล้วหุบเพื่อระงับอาการตื่นกลัว,ก่อนที่จะเผยท่าทางจริงจัง,ก่อนที่จะเอ่ยเสียงแหลม“นี่....โปรด,อย่าเปิดหนังสืออย่างมักง่ายเช่นนั้น!”
ซูเห่าที่จ้องมองเด็กหญิง,ที่เห็นเขาเปิดหน้าหนังสืออย่างรวดเร็ว,ก็พอจะเข้าใจว่าพฤติกรรมของเขานั้นผิดปรกติ,อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้มีเวลาอธิบายให้คนอื่นเข้าใจ,นอกจากนี้อธิบายแล้วจะมีคนเชื่ออย่างงั้นรึ?
ดังนั้นเขาจึงจงใจจ้องมองหน้าเธอเขม็ง,เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา“สาวน้อย,เจ้าต้องการยุ่งเรื่องของข้าอย่างงั้นรึ?”
“แง้~”
ใครจะคาดคิดว่าเด็กหญิงนั้นจะหวาดกลัว,ร้องไห้ออกมาทันที.
เด็กสาวสองคนที่เห็นเพื่อนร้องไห้,ก็ตื่นตกใจ,วิ่งเข้าไปมาปลอบโยนแล้วนำเธอจากไปอย่างรวดเร็ว.
หลังจากหนีออกมาไกล,ก็พบว่า“คนบินปิศาจอู๋เซี่ยงหวู่”ไม่ได้ตามมา,สองสาวก็หายใจหอบ ๆ ผ่อนคลายลง.
“....น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
“น่ากลัวมาก! คนบินปิศาจอู๋เซี่ยงหวู่น่ากลัวเหมือนกับที่ทุกคนเล่ากันจริง ๆ!”
“ข้ากลัวแทบตาย...ดีที่พวกเราหนีมาเร็ว!”
จากนั้นสตรีคนหนึ่งที่หันไปต่อว่าเด็กหญิงตัวน้อยผู้โง่เขลา“เสี่ยวเหม่ย,ข้าบอกแล้วว่าใจกล้าครึ่ง ๆ กลาง ๆ ของเจ้านะ,ไปยั่วยุคนผู้นั้นทำไม! พวกเราเกือบจบเห่กันหมดแล้ว.”
เสี่ยวเหม่ยที่สะอื้น”ข้า...ข้าไม่รู้,ข้าเห็นเขาเปิดหนังสือเสียงดัง,ข้าเพียงแค่ต้องการเตือนเขาเท่านั้น.
ทั้งสองถึงกับพูดไม่ออก,สาวน้อยผู้นี้อะไรก็ดีหมด,ชอบหนังสือจนหน้ามืดตามัวไปแล้ว.
อีกด้านหนึ่ง,ซูเห่าที่เห็นทั้งสามจากไปแล้ว,เขาถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่,ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง,เอ่ยพึมพำ“ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึ?”
