Chapter 36 In everyone 1
大家1起上
ในไม่ช้า,ซูเห่าก็มีชื่อเสียงในกลุ่มของเด็กใหม่,ในฐานะอสุรกายพรสวรรค์,นามอู๋เซี่ยงหวู่.
ไม่เพียงแค่นักเรียนใหม่,ทว่าอาจารย์ทุกคนเองก็ได้ยินชื่อของเขา,โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดขึ้น ในการทดสอบครั้งแรก,กลายเป็นที่พูดถึงกันทั้งหมด,ยิ่งเรื่องของจินต้าถงที่เคี่ยวที่สุด,ต้องกลืนน้ำลายฝืดลงคอ.
เหล่าอาจารย์ต่างก็คาดหวังผลงานของนักเรียนใหม่เป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตามซูเห่า,สนใจด้วยรึ?ว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่,เขาเพียงแค่ต้องการเงิน,เรื่องอื่นหาได้สนใจ.
ไม่ได้ทำให้เขาต้องผิดหวัง,เช้าวันถัดมาต่อหน้าทุกคน,ซูเห่าได้รับสิบเหรียญทอง,จากยาจกกลายเป็นล่ำซำขึ้นมาทันที,ซูเห่าได้ฉีกสัญญาใช้เงินต่อหน้าทุกคน,เวลานี้จินต้าถงได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา.
ในเวลาต่อมา,ก็ถึงเวลาแบ่งแยกชั้นเรียน,แบ่งนักเรียนให้กับอาจารย์แต่ละคน.
ซูเห่าได้เข้าร่วมห้องเรียนที่แปด,โดยมีอาจารย์ร่างยักษ์หัวล้าน,มีนามว่าหลิวฉางเล่อ,หรือล้านเหล่าหลิว,เขามีแผลเป็นสองรอยที่ใบหน้า,รอยยิ้มดูดุร้ายเป็นอย่างมาก.
ไม่มีคนคุ้นหน้าในชั้นเรียนนี้เลย,เสี่ยวปังและเหอชิงชิงล้วนแต่ถูกแยกไปยังห้องอื่น,ซูเห่าเองไม่มีเวลาตรวจสอบว่าพวกเขาอยู่ห้องใหน.
ซูเห่าจ้องมองเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ,ที่เวลานี้จ้องมองเขาด้วยท่าทางหวาดระแวง,ราวกับว่ากำลังมองแพนด้าหายาก,ต้องการเข้าใกล้แต่ก็กลัวว่าจะถูกข่วน
ซูเห่าได้แต่บ่นในใจ,จากนั้นก็ไม่สนใจ,กลุ่มเด็กกะโปโลเหล่านี้อีก,กล้าหาเรื่องเขา,เดี๋ยวจะทุบให้ร้องเลย.
ล้านเหล่าลี่ได้นำซูเห่าและคนอื่น ๆ ไปยังมุมลานยุทธ์แห่งหนึ่ง,ก่อนที่จะเริ่มแนะนำตัว.
เขาเอ่ยออกมาอย่างเป็นทางการ,“สิ่งที่พวกเจ้าต้องเรียนรู้นั้นไม่ยากแต่อย่างใด,การฝึกฝนนั้นไม่มีสิ้นสุด,พวกเจ้าต้องเรียนการสู้ด้วยมือเปล่า,การสู้ด้วยดาบ,หอก,ค้อน,โล่,ฝึกฝนในป่าเขาลำเนาไพรเอาชีวิตรอด,แน่นอนว่าสิ่งที่มีประสิทธิภาพที่สุดคือการต่อสู้จริง....”
ล้านเหล่าลี่ที่เอ่ยแนะนำสิ่งที่นักเรียนทุกคนต้องทำทุกวันด้วยน้ำเสียงลึกล้ำทรงพลัง.
จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า“ก่อนที่จะเริ่มฝึกฝนก้าวแรก,ง่าย ๆ ก็คือวิ่ง!”
“อะไรนะ? วิ่งอย่างงั้นรึ?”เมื่อวานพวกเขา วิ่งแทบลืมตาย เป็นประสบการณ์ที่ยังไม่ลืมเลย.
ล้านเหล่าหลี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง“แน่นอน,เกี่ยวกับผลงานเมื่อวานนี้,ยกเว้นอู๋เซี่ยงหวู่,คนอื่น ๆ นั้นไร้คุณสมบัติ,ร่างกาย,พลังจิตวิญญาณและความอดทน,ยังไม่เพียงพอที่จะนับว่าเป็นนักรบด้วยซ้ำ,ไว้ใครสามารถวิ่งได้อย่างง่าย ๆ สบาย ๆ 20 รอบเมื่อไหร่,พวกเจ้าถึงจะสามารถเรียนรู้บทเรียนต่อไปได้.”
ในเวลานั้นนักเรียนคนหนึ่งได้เอ่ยออกมาว่า“อาจารย์หลิว,อู๋เซี่ยงหวู่ต้องวิ่งกับทุกคนหรือไม่?”
ล้านเหล่าลี่ที่จ้องมองไปยังซูเห่าเล็กน้อย,ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า“ไม่มีใครได้รับสิทธิพิเศษ”
ซูเห่าที่พยักหน้ารับ,จากนั้นก็ก้าวไปหานักเรียนที่ได้สอบถาม,เอ่ยออกมาว่า“เจ้าชื่ออะไร?”
นักเรียนคนดังกล่าวที่ใบหน้าแดงระเรื่อ,เอ่ยเสียงสั่น“ข้ามีนามว่าหรงกู่หมิง,เจ้าต้องการทำอะไร?”
ซูเห่าที่พยักหน้ารับ“ดีหรงกู่หมิง,ข้าเพียงต้องการบอกเจ้าว่า,เรื่องของข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าต้องกังวล.”
กล่าวจบหมัดของเขาได้ต่อยออกไป หรงกู่หมิงลอยระลิ่ว,ฟันสองซีกระเด็นออกไป.
ไม่มีเวลาให้ครวญครางเขาได้ไปนอนกองบนพื้นหมดสติไปแล้ว.
เหล่าเพื่อนร่วมห้องที่เต้นโหยง,หนังหัวชาหนึ่งขนลุกชูชันกับความโหดเหรี้ยมของซูเห่า,ล้านเหล่าลี่ที่มุมปากกระตุก,อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นถูหัวล้านของเขาไปมา.
ล้านเหล่าหลี่แม้นว่าใบหน้าจะดูเหี้ยมเกรียม,ทว่าในบรรดาอาจารย์ทั้งแปดเขากับซื่อตรงและเข้มงวดกว่าใคร,ด้วยเหตุนี้ซูเห่าจึงได้มาอยู่ในห้องที่แปด,ให้เขาได้รับผิดชอบ,อาจารย์คนอื่น ๆ นั้นไม่ค่อยชอบซูเห่านัก,ด้วยหวั่นเกรงที่อีกฝ่ายจะสร้างปัญหา,ต่างคนต่างผลักกันไปมา,ไม่ยินดีรับ,ดังนั้นจึงมีล้านเหล่าหลิวเท่านั้นที่รับเขามา.
ในความคิดของเขา,นักเรียนทุกคนควรได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียม,ไม่ว่าเด็กจะสร้างปัญหาใดก็ต้องค่อย ๆ ปรับและสั่งสอน,เพราะเวลานี้พวกเขาล้วนแต่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา.
ใครจะคิดว่าเริ่มเรียนวันแรกกก็ต่อยเพื่อนร่วมห้องสลบเลยรึ?
ซูเห่าที่กวาดตามองเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ,เอ่ยเสียงดัง“ข้าจะพูดอีกครั้ง,เรื่องของข้าไม่ใช่สิ่งทีเจ้าต้องมาใส่ใจ! เข้าใจความหมายของข้าหรือไม่?”
ในเวลานั้นมีใครคนหนึ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังคนอื่น ๆ เอ่ยออกมาว่า“จะเอ่ยหรือไม่เอ่ย,ทำไมเจ้าต้องทุบตีคนอื่นด้วย! ทำไมทุกคนพูดไม่ได้?”
ซูเห่าที่เอ่ยออกมาทันที“ข้าไม่ควรทุบตีคนอื่นอย่างงั้นรึ?”
เด็กคนดังกล่าวเห็นซูเห่าไม่ได้ขยับ,ก็ทำใจแข็งเอ่ยเสียงกร้าว“ใช่,ทำไมเจ้าต้องทุบตีคนอื่น,เจ้าไม่สามารถทำอะไรตามที่เจ้าต้องการได้,เจ้าคิดว่าร้ายกาจแล้วอย่างไร,คิดว่าเก่งกว่าคนทั้งสี่สิบคนงั้นรึ? แค่เจ้าคนเดียว,พวกเราต้องกลัวเจ้างั้นรึ?”
ซูเห่าที่จ้องมองไปยังเด็กที่เอ่ยเสียงแข็ง,มุมปากเผยยิ้ม,โอกาสมาถึงแล้ว,ถึงเวลาใช้วิธีการสายฟ้าฟาด,เพื่อลดปัญหาใหญ่ในอนาคตแล้ว.
เขาที่จ้องมองไปยังล้านเหล่าหลิว,เห็นอีกฝ่ายกอดอกมองอย่างสงบ,ไม่มีปฏิกิริยาอะไร,ก็รู้สึกวางใจ.
เขาที่ก้าวเดินไปหาเด็กที่เป็นผู้นำโต้เถียง.
เด็กชายผู้นำโต้เถียงที่คิดถึงสภาพของหรงกู่หมิง,ก็รู้สึกขาอ่อนขึ้นมาเช่นกัน,ทว่าเพื่อศักดิ์ศรีจึงได้ทำใจแข็งสู้เสือ,เขากอดอกเอ่ยกับทุกคน“ทุกคน,เขาจะร้ายกาจแค่ใหนกัน? พวกเราล้วนแต่เป็นผู้ฝึกยุทธ์,ขอเพียงร่วมแรงร่วมใจคนล่ะเท้าคนล่ะหมัด,ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะพวกเราได้.”
คำพูดดังกล่าวได้กระตุ้นทุกคนให้รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที.
ทุกคนล้วนแต่ฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก,ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยทุบตีใครมาก่อน,พวกเขาที่รวมพลังกันสี่สิบคนจะต้องหวาดกลัวคน ๆ เดียวด้วยรึ? เพียงคนเดียวจะมาชนะสี่สิบกว่าคนได้อย่างไร? น่าขำ!
“ทุบตีเขา!”
“ทุกคนร่วมมือกัน!”
หลังจากมีผู้นำ,มีคนเปิด,ก็มีคนตาม,เวลานั้นกลุ่มเด็กน้อยก็กรูกันออกไป,ทุกคนพุ่งเข้าหาซูเห่าทันที.
ซูเห่าที่เผยยิ้ม,ไม่ขยับ,ยืนเด่นรอคนอื่น ๆ บุกเข้ามา.
ด้วยเหตุนี้การต่อสู้จึงเกิดขึ้น,ทำให้กลายเป็นที่สนใจของนักเรียนชั้นอื่น ๆ ทันที.
ซูเห่าที่ราวกับเป็นมนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่,ทุกคนที่พุ่งเข้าหาเขา,ล้วนแต่ถูกต่อยลอยกระเด็น,คนแล้วคนเล่า,ล่วงหล่นไปกองบนพื้น,จนไม่อาจลุกขึ้นมาได้.
“อ๊ากก~” “อ๊ากก~”
หนึ่งหมัดล้มไปกอง,ไม่มีแม้แต่โอกาสให้ลุกขึ้นมาอีก,แต่ละคนเวลานี้ลอยกระเด็นล้มทับซ้อนกันอยู่.
น้อยกว่าหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ,ยกเว้นนักเรียนหญิงสองสามคนที่ไม่เอ่ยอะไรตั้งแต่ต้น,คนอื่น ๆ เวลานี้ถูกซูเห่าต่อยคว่ำนอนนอนเกลื่อนพื้นแล้ว.
มีเด็กไม่กี่คนที่ลุกขึ้นมาได้,ทว่ายังไม่ได้เริ่มอะไร,ก็ถูกซูเห่าทุบลงไปนอนอีกรอบ.
กระทั่งมีเด็กบางคนที่ทนไม่ไหว,เขาได้นำดาบออกมาพุ่งโจมตีซูเห่า,ทว่าสุดท้ายก็ร่วงลงไปกองเหมือนเดิม.
เพียงไม่นาน,ก็ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาอีกครั้ง,แต่ละคนที่นอนร้องโอดโอยบนพื้น.
แม้แต่มีบางคนถึงกับร้องไห้เสียงดัง,กระทั่งมองไปยังล้านเหล่าหลี่,เพื่อขอความช่วยเหลือ.
ในเวลานั้นล้านเหล่าลี่ที่ก้าวไปบนเวที,เอ่ยกับซูเห่า“อู๋เซี่ยงหวู่,เบามือหน่อย.”
ซูเห่าที่เอ่ยอย่างเชื่อฟัง“ครับ,อาจารย์หลิว.”
เขาที่ไว้หน้าแก่อาจารย์.
ล้านเหล่าหลิวเอ่ยต่อทุกคน“อย่านอน,รีบลุกขึ้น!”
ทว่าไม่มีใครกล้าลุก,แต่ละคนจ้องมองซูเห่าด้วยแววตาขลาดเขลา.
ซูเห่าที่ถลึงตาจ้องมอง,เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“หูหนวกรึ? ไม่ได้ยินคำพูดอาจารย์หลิวเหรอ?”
เหล่านักเรียนที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา,กำลังพยุงกันลุกขึ้น.
เวลานี้มีเพียงแค่กู่หมิงที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น.
“ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนหูหนวก,ต้องการให้ข้าช่วยรักษา.”ซูเห่าที่ก้าวเข้าไปหาหรงกูหมิงช้า ๆ.
ทันใดนั้นหรงกูหมิงที่กระโดดดีดตัวถอยออกไปไกลทันที.
อย่างไรก็ตาม ซูเห่าไม่ยอมปล่อยเขาไป,เท้าของเขาที่ปรากฏด้านข้างหรงกูหมิงอย่างรวดเร็ว,เตะเขากระเด็นลอยออกไป.
“อ๊ากกก!”
หรงกูหมิงที่ร้องโอดโอย,ถูกเตะลอยออกไปสามเมตร,กลิ้งไปบนพื้นด้วยความขมขื่น.
ในเวลานั้นซูเห่าที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย“ในเมื่อหูหนวก,หาญกล้าไม่ฟังคำพูดอาจารย์หลิว,จะต้องถูกตี!”
“แฮกก-”ทุกคนที่หายใจเย็นยะเยือบเข้ามา.
เจ้าเด็กนี่บ้าคลั่งเป็นอย่างมาก.
เหล่าหลี่ที่ปรบมือเอ่ยออกมาว่า“เอาล่ะ,หยุดได้แล้ว,ตอนนี้,ออกวิ่งกันได้แล้ว.”
สิ้นเสียง,ทุกคนก็เริ่มขยับ,วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.
ซูเห่าที่เอ่ยกระตุ้น,วิ่งตามหลังคนอื่น ๆ.
เหล่าหลิวที่ยกมือขึ้นลูบหัวล้านไปมา,เผยท่าทางพอใจ“ไม่เลว!”
