Chapter 33 Thunder method
雷霆手段
ท่ามกลางเสียงปรบมือ,ซูเห่า,เหอชิงชิงและเสี่ยวปังได้ก้าวออกร้านอาหาร,ทว่าซูเห่าที่ถูถุงเงินที่เพิ่งได้รับมา,แม้นว่าจะไม่มากมีเพียงสิบเหรียญเงินเท่านั้นก็ตาม.
สายตาของเหอชิงชิงและเสี่ยวปังที่ชื่นชมอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก,แม้นว่าพวกเขาจะรู้ว่าซูเห่าร้ายกาจมาก,แต่ไม่คิดเลยว่าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้.
หลังจากนั้นไม่นาน,เหอชิงชิงก็เอ่ยออกมาว่า“เซี่ยงหวู่,พวกเราได้เงินกลับมาแล้ว,ไม่เห็นต้องหักแขนอีกข้างของเขาเลย...”
ซูเห่าที่เผยยิ้ม“เพราะว่ามันไม่ใช่เงินเจ้า,ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่าข้าทำเกินไป งั้นรึ? เจ้าถามเสี่ยวปัง,ว่าข้าทำเกินไปใหม?”
เสี่ยวปังที่จ้องมองชิงชิง,เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงลังเล“ข้าจะพูดอย่างไรดี,ข้าคิดว่าสมควร,ทว่าการหักข้างหนึ่งก็คงพอแต่สองข้างดูจะเกินไปหน่อย,ยังไงซะ,เงินก็ได้กลับมาแล้ว.”
ซูเห่าเบ้ปาก“เจ้าคงคิดว่าข้าโหดร้ายสินะ,นี่เพราะเจ้าไม่รู้คุณค่าของเงินต่างหาก,แขนสองข้างนั้นถือว่าเบาไป,หากเป็นเงินข้า,ข้าจะหักขามันอีกข้างด้วยซ้ำ.”
คิดถึงภาพเหตุการณ์ซูเห่าหักแขนอีกฝ่ายแล้ว,ทั้งสองก็สั่นสะท้านไปเหมือนกัน.
ซูเห่าที่เอ่ยกับคนทั้งสอง“ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ในป้อมซาซานแล้ว,ทุกอย่างก็ต้องพึ่งพาตัวเอง,พวกเราไม่อาจเริ่มหาเรื่องคนอื่นได้,ทว่าหากใครเข้ามาหาเรื่องพวกเรา,พวกเราก็ต้องใช้วิธีการสายฟ้าฟาด,เพื่อเป็นการเตือนคนเหล่านั้น,ว่าอย่าได้คิดหาเรื่องพวกเราอีก.”
“หากเจ้าเผยความอ่อนแอ,คนอื่นจะคิดว่าสามารถรังแกได้,จากนั้นพวกเขาก็จะหาเรื่องเจ้าไม่หยุด,เจ้าเข้าใจใหม?”
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังที่ได้แต่พยักหน้าคล้ายว่าจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ.
เสี่ยวปังเอ่ยสอบถามออกมา“เซี่ยงหวู่,อะไรคือวิธีการสายฟ้าฟาด?”
ซูเห่าที่เผยยิ้ม“เรื่องนี้มันแตกต่างกันไปตามสถานการณ์,วิธีการสายฟ้าฟาดก็ต่างกันไปด้วย,ยกตัวอย่างเจ้า! เจ้าที่ชอบกินซาลาเปาเป็นอย่างมาก,หากในมือของข้ามีซาลาเปาลูกหนึ่ง,ต้องการแลกกับแขนของเจ้า,เจ้าจะแลกใหม?”
เสี่ยวปังที่สั่นสะท้าน,ซ่อนมือของเขาด้านหลัง,ถอยไปสองสามเก้า“แน่นอนว่าไม่,เจ้าไม่ควรมีความคิดเช่นนี้.”
ซูเห่าที่พูดไม่ออก“ข้าเพียงแค่ยกตัวอย่าง.”
จากนั้นเขาก็เอ่ยเพิ่ม“ทำไมเจ้าไม่ยอมแลกล่ะ?”
“ไม่มีทางแลกแน่นอน! เพราะข้าไม่ใช่คนโง่ไง!”
ซูเห่าที่เผยยิ้ม“ไม่ใช่ว่าโง่,คนโง่ก็ไม่แลก,ทำไม? เพราะว่าราคาของแขนนั้น,มากกว่าราคาซาลาเปา,มันคุ้มค่าใหม?”
เสี่ยวปังพยักหน้ารับ“ถูกต้อง!”
ซูเห่าจึงได้ยื่นมืออกไปเอ่ยออกมาว่า“ดังนั้น,พวกเจ้าจำเป็นต้องให้พวกเขารู้ก็พอแล้ว,ขอเพียงใครกล้ามีความคิดรังแกพวกเจ้า,จะต้องชดใช้ราคา,เมื่อมันราคาสูงไป,ก็จะไม่มีใครกล้ารังแกพวกเจ้าอีก.”
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังที่หยุดครุ่นคิดและเอ่ยออกมาว่า“ดังนั้น,เพื่อแสดงราคาให้ฝ่ายตรงข้ามรู้,เจ้าจึงเรียกมันว่าวิธีสายฟ้าฟาดอย่างงั้นรึ?”
หลังจากนั้น,ไม่รู้ว่าทั้งสองคนเข้าใจหรือไม่? พวกเขาได้ไปหาร้านอาหารเพื่อกินอาหารค่ำแล้ว.
......
หลังจากพวกซูเห่าจากไปแล้ว,เด็กสิบกว่าขวบ สามคนที่จับกลุ่มกินอาหาร,เริ่มพูดคุยกัน.
“พี่ชายต้าเหยี่ยน,เจ้าเด็กผมสั้นเมื่อครู่นี้ร้ายกาจมาก,เห็นชัดเจนว่าเป็นเด็กใหม่ปีนี้หรือไม่?”เด็กน้อยไว้ผมซาลาเปา,เอ่ยกับเด็กชายเคร่งขรึมผมยาวข้าง ๆ.
เด็กชายผมยาวที่ดูหล่อเหลา,เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“น่าจะร้ายกาจ!”
เด็กชายผมยาวนั้นมีนามว่าจินต้าเหยี่ยน,เป็นนายน้อยสามตระกูลจิน,หนึ่งในสามตระกูลใหญ่เมืองหลิงยุน,เป็นตัวตนที่มีพรสวรรค์ไม่ธรรมดา,เพียงแค่สิบปีก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงแล้ว,นอกจากนี้พี่รองและพี่ใหญ่ของเขาก็มีความสามารถที่โดดเด่นเป็นที่รู้จักกันทั่วทั้งเมืองหลิงหยุน,อย่างไรก็ตามคนที่เคยเห็นนายน้อยสามนั้นมีอยู่น้อยคนนัก.
เด็กสาวด้านข้างสามชุดสีชมพูอีกคนที่ไม่อาจทนมองได้,รีบลุกขึ้น,ดึงลากเด็กหญิงผมทรงซาลาเปาออกมา,เอ่ยเสียงสูง“โม่ซินเจ้าออกห่างจากพี่ต้าเหยี่ยนของข้า,”สาวน้อยชุดชมพูคือ จินเสี่ยวหาน,เป็นน้องสาวของจินต้าเหยี่ยนนั่นเอง.
ผู้เยาว์ตระกูลจินนั้นมีชื่อที่ค่อนข้างน่าสนใจ ผู้ชายจะมีคำว่า“ต้า”อยู่ด้วย,ส่วนสตรีจะมีคำว่า“เสี่ยว”ในชื่อด้วย.
สาวน้อยผมซาลาเปานามโม่ซินเอ่ยอย่างไม่พอใจ“ใกล้ไปงั้นรึ?เสี่ยวหานเจ้ากังวลมากไป!”
เสี่ยวหานที่ถลึงตาใส่“ใบหน้าของเจ้าแทบจะแนบชิดใบหน้าพี่ข้าอยู่แล้ว!”
โม่ซินที่หัวเราะคิคิ จากนั้นก็หันไปสอบถามจินต้าเหยียน“พี่ชายต้าเหยียน,เจ้าเด็กเมื่อครู่นี้ยังเด็กมาก,ทว่ากับล้มผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางสามคนได้ง่าย ๆ,เขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงงั้นรึ?”
จินต้าเหยียนที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่ค่อยมั่นใจ“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ,ทว่าถึงจะเป็นข้า,ก็ไม่อาจจัดการพวกเขาทั้งสามได้อย่างง่าย ๆ ราบคาบเช่นนั้นเหมือนกัน”
จินเสี่ยวหานที่หัวเราะ,เอ่ยออกมาว่า“เป็นไปไม่ได้! เจ้าเด็กนั่นก็แค่โชคดีเท่านั้น.”
จินต้าเหยียนที่ยกยิ้มเอ่ยออกมา,“ก็บางที! เดี๋ยวก็ได้เจอกัน.”
......
ในเวลานั้นกลางคืนก็มาถึง,ทั้งสถาบันที่กลายเป็นมืดมิด,โชคดีที่มีแสงจันทรส่องผ่านลงมาทำให้สามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมได้อย่างสลัว ๆ.
หลังจากส่งเหอชิงชิงกลับหอแล้ว,ซูเห่าก็นำเสี่ยวปังไปพบกับเพื่อนร่วมห้องของเธอ,ทักทายทำความรู้จัก,เพื่อให้ชิงชิงเข้ากับคนอื่นได้,จะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว.
แม้นว่าซูเห่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกอันซับซ้อนของสตรี ไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับหอพักนักเรียนหญิงนัก,ทว่าเขารู้ว่าเหอชิงชิงที่เพิ่งเคยออกมาจากหมู่บ้านเป็นครั้งแรก,นั้นไม่เข้าใจอะไรเลย,ซึ่งมีโอกาสที่จะถูกรังแกได้ง่าย.
หลังจากนั้นซูเห่าและเสี่ยวปังก็กลับหอ,ซึ่งพบกับเพื่อนร่วมห้องอีกสองคน.
เวลานั้นเด็กชายร่างสูงที่เหมือนว่ามีอายุ 12 ปี,ใบหน้าสีดำมืดครึ้มสูงกว่าซูเห่า,ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อราวกับนักเรียนที่เรียนซ้ำชั้นมาหลายปี.
อีกคนเป็นชายตัวเล็ก,อายุสิบกว่าปี,ดูผอมแห้งเหมือนกับเหอชิงชิง,เวลานี้กำลังหดตัวอยู่ที่มุม,แววตาที่ดูหวาดกลัวขาดเขลากลัวชายใบหน้าสีดำมาก.
ดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่ใช่พวกเดียวกัน.
หลังจากนั้นชายหน้าดำจ้องมองซูเห่าและเสี่ยวปังที่กลับมา,เผยยิ้มกว้างเอ่ยออกมาว่า“ยินดีต้องรับสู่หอของข้า,ก่อนอื่นข้ามีนามว่ากงหยาง,จากนี้พวกเจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่หยาง,ที่นี่หลังจากนี้ ข้าคือพี่ใหญ่,เอาล่ะถึงตาเจ้าแล้ว! เด็กน้อยทั้งหลาย!”
ซูเห่าที่รู้สึกปวดกบาลขึ้นมาอีกแล้ว,เขาเหลือบมองเสี่ยวปังที่ดูขลาดเขลาขึ้นมาทันที.
เสี่ยวปังที่เอ่ยกล้า ๆ กลัว ๆ“หยาง...พี่หยางสวัสดี,ข้ามีนามว่าหลี่ชุนจื่อ,เจ้าสามารถเรียกข้าว่าชุนจื่อได้.”
กงหยางที่หัวเราะเยาะ“ชุนจื่ออะไร,ฮึ,เห็นชัดเจนว่าเจ้ามันเจ้าหมูตอนชัด ๆ.”
เสี่ยวปังที่รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไร.
กงหยางที่เห็นอีกฝ่ายก้มหน้างุด ๆ ก็เผยยิ้มอย่างผู้มีชัย,จากนั้นก็หันหน้าออกไป“เจ้าล่ะ? เจ้าหนู!”
ซูเห่าที่ถอดเสื้อนอกออก,จากนั้นก็หันไปหาเสี่ยวปัง“ดูไว้,อะไรที่เรียกว่าวิธีสายฟ้าฟาด!”
เสี่ยวปังที่เงยหน้าขึ้นเผยท่าทางงงวย.
ซูเห่าที่ยกนิ้วกระดิกเรียกอีกฝ่าย เอ่ยต่อกงหยางว่า“ลุกขึ้นมา,หากต้องการพูดกับข้า.”
กงหยางลุกขึ้นมาจากเตียง,ก้าวเข้าไปหาพร้อมกับหัวเราะ,ยืดอกด้วยท่าทางยิ่งใหญ่อหังการ.
ทั้งสองที่ยืนประจันหน้ากัน,ร่างกายของอีกฝ่ายที่แทบกลบแสงจันทร์ไปจนหมด.
“ข้ามีนามว่าอู๋เซี่ยงหวู่,เจ้าเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”ซูเห่าเอ่ยออกมาทันที.
“หึหึหึ,เจ้ามาถึงคนแรก,เป็นเพื่อนร่วมห้องของข้า,ข้าจะเผยความเมตตาต่อเจ้าหน่อย”กงหยางที่เบ่งกล้ามเนื้อออกมา.
“ดี!”จากนั้น,ซูเห่าที่เคลื่อนไหว,หายไปจากมุมสายตา.
กงหยางที่ตะลึง“คนล่ะ?”
“ปัง!”
ซูเห่าที่อ้อมไปด้านหลังถีบกงหยางลอยกระเด็นออกไป.
กงหยางที่กระแทกพื้นเสียงดัง,ก่อนที่จะลุกขึ้นมายืนในทันที,เอ่ยคำรามด้วยความโกรธ“เจ้าลอบโจมตี!”
ซูเห่าเอ่ยออกมาอีกครั้งว่า “งั้นเจ้าดูให้ดี,ข้าจะลงมืออีกครั้ง.”
“ปัง!”
เท้าของเขาที่กระทืบไปด้านหน้าอีกฝ่าย,ล่วงหล่นล้มลงพื้น.
“เจ้า....”กงหยางที่ลุกขึ้นอีกครั้ง,ยังไม่มีเวลาให้เอ่ยอะไรด้วยซ้ำ.
“ปัง!”
เขาถูกถีบกระเด็นออกไปอีกสามเมตร.
“ท่าน....”
“ปัง!”
“ข้า......”
“ปัง!”
......
หลังจากนั้น,กงหยางแทบไม่อาจเคลื่อนไหว,นอนหมดสภาพบนพื้น,น้ำตาไหลอาบแก้ม“พี่ใหญ่! อย่าตีข้า,ข้ายอมแล้ว,หลังจากนี้ข้าจะเชื่อฟังพี่ใหญ่!”
ซูเห่าที่หยุดมือ,จ้องมองไปยังเสี่ยวปัง“รู้รึยัง,อะไรที่เรียกว่าวิธีสายฟ้าฟาด?”
เสี่ยวปังที่เอ่ยออกมาทันที“รู้....รู้แล้ว!”
ในเวลานั้นเด็กชายตัวน้อยในห้องที่ลุกพรวดพราดขึ้นมา,เอ่ยต่อซูเห่า“พี่ชายอู๋,ข้ามีนามว่าหัวหวานลี่,เจ้าสอนข้าได้หรือไม่? ข้าสามารถจ่ายค่าเล่าเรียนได้.”
ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา,เผยยิ้ม“ไม่จำเป็นต้องให้ข้าสอนหรอก,จากนี้เจ้าสามารถเรียนจากห้องเรียนได้.”
