Chapter 32 Finishing a job
断手
“ทำอย่างไรดี?”เสี่ยวปังที่คล้ายจะร้องไห้,จ้องมองซูเห่าและเหอชิงชิง.
เห็นชัดเจนว่า,ถุงเงินของเสี่ยวปังถูกขโมย,ไม่รู้ว่าใครขโมย,ไม่รู้ว่าจะต้องไปหาที่ใหน?
ซูเห่าที่พูดไม่ออก,“จะทำอะไรได้อีก? ข้าและชิงชิงจะช่วยเจ้าจ่ายค่าอาหาร,หลังจากนี้เจ้าก็กินดื่มให้น้อยลงหน่อยก็แล้วกัน.”
เสี่ยวปังที่ร้องโอดครวญ,“ไม่ ๆ!”
เหอชิงชิงที่เอ่ยด้วยความโกรธเกรี้ยว“อย่าให้รู้ว่าใครขโมย,ข้าจะหักมือมันเลย.”
ซูเห่าที่หันหน้าไปมองเหอชิงชิง“ชิงชิง,เจ้าเก็บเงินไว้ในหอหรือไม่?”
เหอชิงชิงส่ายหน้าไปมา“พ่อข้าบอกว่าห้ามเก็บเงินเอาไว้ในห้อง.”
เสี่ยวปังที่ร้องโหยหวน“ทำไมพ่อข้าไม่บอกล่ะ~”
ซูเห่าที่ไม่สนใจ,เอ่ยต่อเหอชิงชิง,“เกี่ยวกับเรื่องนี้,พวกเจ้าต้องใส่ใจเสมอ.”
เหอชิงชิงพยักหน้ารับ.
หลังจากคิดอะไรขึ้นมาได้,ซูเห่าก็เข้าไปในพื้นที่พินบอล,ภายใต้การสั่งการเสี่ยวกวง“เรียกข้อมูลก่อนออกจากห้องและกลับเข้าห้อง.”
“เรียกข้อมูลเรียบร้อยแล้ว.”
“เปรียบเทียบความแตกต่าง.”
“กำลังเปรียบเทียบ..เปรียบเทียบสำเร็จแล้ว.”
“พบรอยเท้าและรอยมือเพิ่มเข้ามา.”
“ตรวจสอบลายมือและรอยเท้า,ไม่พบร่องรอยเป้าหมาย,โปรดเก็บข้อมูลเพิ่มเติม.”
ซูเห่าที่สั่งการเสี่ยวปัง,พร้อมกับเก็บข้อมูลลายมือและรอยเท้าเอาไว้.
“เก็บลายมือและรอยเท้าสำเร็จแล้ว.”
ซูเห่าที่ออกจากพื้นที่พินบอล,ก่อนก้าวออกจากหอพัก“ชิงชิง,เสี่ยวปัง,ตามมา.”
เสี่ยวปังที่ก้าวตามมา,เอ่ยสอบถามด้วยท่าทางห่อเหี่ยว“ไปใหน?”
“หาคน!”เขาเอ่ยจากนั้นก็ไม่สนใจเสี่ยวปังอีก.
เหอชิงชิงที่เผยความสงสัย“หาโจรอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าทีพยักหน้ารับ“ใช่!”
“หาอย่างไร?”
“แน่นอนว่าข้ามีวิธี!”เอ่ยจบ,ภายใต้การสั่งการของซูเห่า,เสี่ยวกวงเริ่มค้นหารอยเท้ารอบ ๆ.
เพียงไม่นาน,เสี่ยวกวงก็ทำเครื่องหมายส่งกลับคืนมา,พบตำแหน่งรอยเท้าในครรลองสายตาพื้นที่รอบ ๆ ซึ่งได้ทำเครื่องหมายสีแดงวงเอาไว้แล้วพร้อมกับทิศทางที่น่าสงสัย.
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังที่สงสัย,ซูเห่าก็นำพวกเขาก้าวออกไปแล้ว
ซูเห่าก้าวตามไปยังตำแหน่งรอยเท้าที่เดินออกไป.
หลังจากนั้น,พวกซูเห่าก็มาอยู่หน้าร้านอาหารด้านนอกสถาบันฝึกยุทธ์.
ผู้ช่วยร้านค้าที่ก้าวเข้าไปต้อนรับพวกเขาเอ่ยอย่างอบอุ่น“ทั้งสามต้องการห้องส่วนตัว,หรือกินอะไรอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา“ไม่จำเป็น,พวกเรามาหาคน,ไปทำงานของเจ้าเถอะ.”
พนักงานร้านที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวัง“เชิญทั้งสามตามสบาย.”
เสี่ยวปังและเหอชิงชิงก้าวตามด้านหลังซูเห่าด้วยความสงสัย,เวลานี้พวกเขาแทบไม่กล้าหายใจแรง.
ขณะที่พวกเขาก้าวตามมา,เห็นซูเห่าดูสุขุมเป็นอย่างมาก,ภายในใจเหอชิงชิงรู้สึกชื่นชมอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก.
หลังจากขึ้นมาบนชั้นสอง,ซูเห่าก็พบเป้าหมาย,เป็นชายผมสั้น,รูปร่างธรรมดา,ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ทั่วไป,เผยยิ้มหัวเราะอย่างสนุกสนาน,นอกจากนี้ยังสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ,และยังมีเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ด้วย,ซึ่งรอยเท้าได้มาหยุดที่กลุ่มทั้งสาม.
ชายผมสั้นที่หัวเราะสะใจกับความสำเร็จของเขา“ตลอดสองปีที่ผ่านมา,ข้าไม่เคยพบเด็กโง่เง่าขนาดนี้มานานแล้ว,ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะพบกับโชคลาภใหญ่โตขนาดนี้.”
สหายสองคนเองก็หัวเราะสะใจไปพร้อมกัน“เจ้าเด็กนั่น,โชคดีขนาดใหนที่มันโตมาได้ขนาดนี้,พวกเราไม่ต้องทำอะไรก็ได้โชคใหญ่มาแล้ว,วันนี้พวกเจ้ากินดื่มให้สบายเลย.”
ชายผมสั้นที่หัวเราะดังลั่น“มา ๆ! ดื่ม ๆ เงินนี้จะทำให้ข้ากินอยู่อย่างดีได้ทั้งเดือนเลย.”
“มา,พวกเราดื่ม,กินให้อิ่ม.”
“ดื่ม!”
ทั้งสามที่หัวเราะดังลั่น,พร้อมกับยกถ้วยสุราขึ้นมาชนกัน.
“โทษที,ขอรบกวนหน่อย,ข้ามีเรื่องต้องการยืนยัน”ทันใดนั้นมีเสียงของเด็กที่ยังไม่โตเต็มที่,ดังขึ้น.
ทั้งสามหันกลับไป,พบว่าเป็นเด็กน้อยวัยสิบกว่าปี,ชายผมสั้นที่ดูคล้ายไม่พอใจ“ไสหัวไปให้พ้น,เวลานี้,นายท่านกำลังดื่มอยู่.”
กล่าวจบ,ซูเห่าที่ยื่นมือออกไป.
คว้าดึงลากมือของชายผมสั้นออกมา.
“ยืนยันลายมือสำเร็จ.”
ซูเห่าที่เผยยิ้ม“ดี,พบเจ้าแล้ว! เงินทีเจ้าขโมยมาอยู่ใหน!”
ชายผมสั้นที่เผยความประหลาดใจ,ต้องการชักมือกลับแต่กับไม่อาจขยับได้เลย,ได้ยินคำพูดของซูเห่า,ก็คำรามลั่น“เจ้าสารเลว,ต้องการทำอะไร,ปล่อยมือนายท่านผู้นี้ซะ.”
ซูเห่าที่แค่นเสียง“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ยอมรับ.”
เขาหันหน้าเอ่ยต่อเสี่ยวปัง“เสี่ยวปัง,มาค้นมัน.”
ชายผมสั้นพบว่าที่ด้านข้างมีเด็กตัวอ้วนที่ก้าวเข้ามา.
สหายสองคนที่พบสถานการณ์ไม่สู้ดี,รู้สึกเป็นกังวล,ลุกขึ้นเข้ามาช่วย.
ทั้งสองที่ยืนขึ้น,ยื่นมือออกไปคว้าซูเห่า,พร้อมกับตะโกนดัง“ไอ้หนูไม่มีใครสั่งสอนรึไง,ดี! พวกเราจะสั่งสอนเจ้าแทนพ่อแม่ของเจ้าเอง!”
ซูเห่าแทบไม่มองด้วยซ้ำ,เท้าของเขาที่เตะตะวัดทั้งสองลอยกระเด็นชนเสาอย่างแรง,ก่อนที่พวกเขาจะลงไปนอนกองบนพื้นหมดสภาพ.
คนอื่น ๆ ที่กำลังนั่งกินอาหารอยู่,ต่างก็ลุกขึ้นไปซ่อนตัวกัน,หลบหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น.
พนักงานร้านทีเร่งรีบวิ่งเข้ามา,แต่ไม่กล้าเข้าใกล้,เอ่ยตะโกน“โอ้ว,หยุด ๆ,เกิดอะไรขึ้น,โปรดอย่าได้ทำลายความสงบ.”
ซูเห่าที่หันหน้าไปยิ้มกับพนักงานร้าน“ทุกท่านโปรดรอสักครู่,ทุกอย่างจะดีเอง.”
จากนั้นเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชากับชายผมสั้น“เจ้าควรรู้ว่าข้าต้องการทำอะไร? ส่งเงินที่ขโมยมาซะ!”
ชายผมสั้นที่พูดเสียงดังโวยวาย“เงินอะไร,ข้าไม่รู้,เจ้าใส่ร้ายข้าแล้ว.”
ซูเห่าไม่เอ่ยอะไรอีกต่อไป,บิดแขนของเขาอย่างแรง.
“อ๊ากก!”
แขนของชายผมสั้นที่หักไปในทันที,ร้องเจ็บปวดโหยหวน.
เสี่ยวปังที่หัวใจเต้นไปมา,ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ,เหอชิงชิงที่ขบริมฝีปากแน่น,กำหมัดจดจ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง,เรื่องนี้ส่งผลกระทบกับนางเป็นอย่างมาก,เธอไม่คาดคิดว่าซูเห่าจะหักแขนโจรทันที,ไม่คิดจะให้โอกาสอีกฝ่ายได้โต้แย้งเลย?
ลูกค้าคนอื่น ๆ เองก็สูดหายใจลึก,เด็กน้อยผู้นี้ดูบอบบาง,ไม่คาดคิดเลยว่าจะดุร้ายขนาดนี้,ไม่รู้ว่ามาจากสภาพแวดล้อมแบบใหน!
เสี่ยวปังและเหอชิงชิงที่เผยความสงสัย“เซี่ยงหวู่ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นขโมย? แล้วหากผิดคนล่ะ?”
ซูเห่าที่ไม่รอนาน,เขาหักแขนชายผมสั้น,ไม่ว่าชายผมสั้นจะร้องขอความเมตตาอย่างไรเขาก็ไม่สน,ผลักอีกฝ่ายลงพื้น,จากนั้นก็ใช้มือค้นไปทั่วร่างอีกฝ่าย,ก่อนที่จะดึงถุงเงินสามถุงออกมา.
ซูเห่าดึงถุงเงินสามถุงออกมา,จากนั้นก็เอ่ยสอบถามเสี่ยวปัง“อันใหนของเจ้า?”
“อันนั้น!!!”เสี่ยวปังที่ดวงตาเป็นประกาย,ก่อนที่จะคว้าถุงเงินของตัวเองกลับมา,พร้อมกับจูบลงไป,แทบร้องไห้เคล้าน้ำตาออกมา,หลังจากสงบใจได้แล้ว,เขาก็แทบจะคุกเข่าขอบคุณซูเห่า.
ก่อนหน้านี้,เขาสงสังว่าซูเห่าจับผิดคนหรือไม่?
ในเวลานี้ลุกค้ารอบ ๆ ที่ราวกับเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด,จากนั้นก็ไม่มีคนสนใจชายผมสั้นอีกต่อไป,แม้แต่ยินดีในความโชคร้ายอีกฝ่ายด้วยซ้ำ,กระทั่งจ้องมองเผยความเหยียดหยันออกมา
ชายผมสั้นที่ยังคงร้องขอความเมตรตา.
ซูเห่าที่ถือถุงเงินสองใบ,พร้อมกับเผยยิ้ม.
ชายผมสั้นที่เผยความดีใจ,คิดว่าซูเห่าจะปล่อยเขา.
ไม่คาดคิดว่าเวลาต่อมา,ซูเห่าที่เหยียบลงไปบนมืออีกข้างของอีกฝ่าย.
“อ๊ากก!”
ชายผมสั้นที่ร้องโอดโอยเหมือนกับหมูถูกเชือด.
พนักงานร้านที่จ้องมองซูเห่าเอ่ยด้วยท่าทางลังเล“คือ...อาหารสุรา...เหล่านี้...”
ซูเห่าที่เห็นท่าทางอักอ่วนของอีกฝ่าย,ก็ก้าวไปด้านหน้า,ค้นไปทั่วร่างของสหายอีกสองคนของชายผมสั้น,จากนั้นก็นำเงินออกมา,ส่งให้พนักงานร้าน“พอใหม?”
พนักงานร้านเผยยิ้มออกมาทันที,พยักหน้ารับ“พอแล้ว!”
